na kai ena kalo ar8ro
Σε άλλη εποχή ζει ο Τζίγκερ
15/5/2006 22:49
Αν ο Βαρδινογιάννης θέλει δικτατορία θα πρέπει να είναι έτοιμος και για το Πολυτεχνείο
Είναι εξακριβωμένο, υπήρχε επώνυμη μαρτυρία ακόμα και του τραγουδιστή του μαγαζιού, του Πέτρου Ίμβριου. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήταν εκείνος που τραγουδούσε πάνω στο τσακίρ κέφι το «Περαία μου, Περαία μου με τον Σαρωνικό σου». Όχι, σας λέμε, δεν ήταν ο Τζίγκερ. Αν και θα του ταίριαζε περισσότερο. Οι στίχοι αδικούν τον καλλιτέχνη στην προκειμένη περίπτωση. Γιατί ο καπετάνιος μπορεί να έβαζε τους παίκτες να υπογράφουν σε λευκά συμβόλαια, αλλά επί των ημερών του δεν μετακόμισαν οι μισοί παίκτες του Παναθηναϊκού στον Ολυμπιακό.
Σε 22 χρόνια πέντε παίκτες πρώτης σειράς μετακόμισαν από το Ρέντη στην Παιανία (Σαργκάνης, Κυράστας, Γαλάκος, Βαμβακούλας, Καπουράνης) και μόνο ένας πήρε το λεωφορείο για την αντίθετη γραμμή. Ο αλήστου μνήμης Κρις Καλατζής.
Στα επόμενα πέντε χρόνια, με Τζίγκερ στο τιμόνι, ο Παναθηναϊκός έγινε παράρτημα του Ολυμπιακού. Όποια ώρα ήθελε του έπαιρνε ποδοσφαιριστές πρωτοκλασάτους. Μετά τον Νικοπολίδη, ο Κωνσταντίνου, μετά τον Κωνσταντίνου ψήνεται ο Κυργιάκος, μετά τον Κυργιάκο παίζει του Σεϊταρίδη. Η επομένη του ένατου πρωταθλήματος βρίσκει τον Κόκκαλη αχόρταγο και έτοιμο σαν γύπα να αρπάξει τη λεία που του προσφέρει ο εχθρός.
Η υπόθεση Παπαδόπουλου δε μπορεί να κριθεί αποσπασματικά από τις προηγούμενες. Είναι πλέον οφθαλμοφανές ακόμα και από τον Στίβι Γουόντερ ότι ο Τζίγκερ δεν διαπραγματεύεται. Με κανέναν και για τίποτα. Ας υποθέσουμε πως ο Γιάννης Βαρδινογιάννης κοστολογεί τον Παπαδόπουλο με 600.000 ευρώ ετησίως.
Όντας φρέσκος στον επιχειρηματικό χώρο, μάλλον είχε μείνει μετεξεταστέος στο μάθημα της αγοράς. Γιατί περί προσφοράς και ζήτησης δεν πρέπει να έχει ακουστά. Ο οιοσδήποτε έχει μια αξία, η οποία όμως, μεταβάλλεται ανάλογα με τη ζήτηση που έχει. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης προφανώς ζει σε μια άλλη εποχή. Μετά το ραντεβού με τον Παπαδόπουλο, λοιπόν, έκρινε ότι ο παίκτης δεν έδειξε συναίσθημα!
Για να μην μακρηγορούμε. Ο Βαρδινογιάννης μπορεί να φέρει καλύτερο ποδοσφαιριστή από τον Παπαδόπουλο. Αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο Παναθηναϊκός διανύει την πιο μαύρη περίοδο της ιστορίας του, όχι μόνο από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά και ως πρεστίζ. Διότι το αφεντικό του αρνείται να ρίξει νερό στο κρασί του, αντιμετωπίζει τους ποδοσφαιριστές σαν στρατιωτάκια, θέλει να ακούει μόνο Yes και ποτέ όχι. Θέλει να πληρώνει όσο εκείνος νομίζει, ανοίγει κάθε χρόνο μέτωπα με τον κόσμο για 100 χιλιάδες ευρώ.
Ο Βαρδινογιάννης είναι άνθρωπος της δράσης. Θα έπρεπε όμως, να γνωρίζει ότι σε κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση. Τα email στο site έπεφταν βροχή μετά τη δημοσιοποίηση της είδησης περί διαζυγίου. Τα τηλεφωνήματα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς υποδήλωναν πως το ποτήρι ξεχείλισε.
Κι από τη στιγμή που το χάσμα του Βαρδινογιάννη με τον κόσμο όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ανοίγει κάθε μέρα και περισσότερο, ίσως τελικά να είναι η κατάλληλη ώρα για την οικογένεια που πρόσφερε τα μέγιστα στο παρελθόν στον Παναθηναϊκό, να σκεφτεί τη λύση της αποχώρησης. Ένα αθλητικό σωματείο, μια ιδέα, ένας τρόπος ζωής για εκατομμύρια κόσμο δε μπορεί να μεταβληθεί σε δικτατορία του «αποφασίζω και διατάσσω». Διότι αν θες δικτατορία, κάποια στιγμή θα πρέπει να είσαι έτοιμος και για το Πολυτεχνείο…
Βασίλης Παπαθεοδώρου
