e kala mh to desoume kai kompo...exei fygei paaaaaaaara polles foresQuote:
Originally Posted by geologiko_karoto
Printable View
e kala mh to desoume kai kompo...exei fygei paaaaaaaara polles foresQuote:
Originally Posted by geologiko_karoto
kolkas?
καραγκιοζης απο τους λιγους
:lol:Quote:
Originally Posted by Daffy
E όχι ρε. :rofl:
Εδωσε συνέντευξη στο Μaxim? Πάω να το πάρω να δω τι θεϊλες θα λέει.
persi edoseQuote:
Originally Posted by eleventh guardian
proxthes ekane anametadosi tou filikou oldenbourk-paok.san na ekane o manavis anametadosi itan :D
:rofl:
vsk...oute o manavhs 8a ekane etsi
"den itane ofsaint,den itan ofsaint o laitsman afto to arrosto paoktsaki ekane lathos"
"ela re lazare afta ta vazoume re gamoto"
"stavro exei paoktsides sto gipedo?"
"e ne re file.paok eisai.k sti vrazilia na paizame tha eixe paoktzides"
k tetoia
Κλαίω από το γέλιο. :rofl:
ΥΓ: Αν είχα πάρει χαμπάρι την περσινή συνέντευξη, ίσως να ήμουν και ο μοναδικός Ελληνας που θα αγόραζε το Maxim για τον Κόλκα. :lol:
eleventh mpes ayrio tin wra pou 8a paizoume me arminia sto www.libero.fm
na akouseis live anametadwsh kolka...8a klais leme
μεγαλος θεουλης
Εμένα μου λες για Κόλκα ρε; =)
Ασχετο, αλλά ωραίο αρθράκι από το σάιτ του libero:
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Play stations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
χαχαχαχα, ένα αισχρό κείμενο από έναν "ώριμο" άνθρωπο.
Κόλλησες σε μια λέξη τώρα εσύ και παρεξηγήθηκες.
Γιατί "αισχρό κείμενο", μια χαρά τα λέει. Δηλαδή, έτσι ήταν τα πράγματα τότε.
βασικά όλα αυτά τα "εμείς που γεννηθήκαμε το [enter random χρονολογία]"..., μου φαίνονται από λίγο ως πολύ αστεία (ανάλογα με την περίπτωση). Καταλαβαίνω ότι ο εκάστοτε συντάκτης γουστάρει να γράψει ένα κείμενο για να νοσταλγήσει ο ίδιος και να προκαλέσει το ίδιο σ' αυτούς που θα το διαβάσουν, αλλά, δυστυχώς, όσα τέτοια κείμενα έχω διαβάσει λένε ως επί το πλείστον μαλακίες ή, έστω, ανακρίβειες. μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι κι εγώ που γεννήθηκα μέσα 80's έτσι ακριβώς μεγάλωσα. Επίσης, επειδή έχω συναναστραφεί με αρκετά άτομα 3-4 χρόνια μικρότερα, έχω καταλάβει ότι κι αυτοί έτσι μεγάλωσαν (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος το αγνοεί αυτό, με βάζει σε σκέψεις ότι δεν έχει πολυσκεφτεί το τι συμβαίνει με τα νέα παιδιά σήμερα. Ακόμη, πάντα υπήρχαν τα "κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα" παιδιά. Είτε μιλάμε για 70's είτε για 80's είτε για 90's, υπήρχαν τύποι που σπάνια τους έβλεπες εκτός σπιτιού να παίζουν και να κάνουν καφρίλες με τους υπόλοιπους. Μπορώ να δεχτώ ότι αυτό το ποσοστό πιθανότατα έχει αυξηθεί, αλλά όχι ότι είναι όλοι έτσι. Επίσης, πιστεύω ότι για κάθε χαζοχαρούμενο παραπάνω, υπάρχει ένας μικρός που είναι πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένος απ' ό,τι ήμασταν εμείς κάποτε. Και επίσης, τα σημερινά παιδιά είναι έτσι, όχι γιατί το επέλεξαν, αλλά γιατί "αναγκάστηκαν" από τις συνθήκες, κάτι που δεν αφήνει να εννοηθεί ο τύπος και φαίνεται σαν να ρίχνει όλο το βάρος σ' αυτά. Γενικά να 'χαμε να λέγαμε, αλλά κάπου καταντάει κουραστική αυτή η απαξίωση.
