post of the year.Quote:
Originally Posted by Ra Pariah
καλά τα έλεγε ο μικρός γκουλ πριν από 11 χρόνια. θα με πίνκαρα.
Printable View
post of the year.Quote:
Originally Posted by Ra Pariah
καλά τα έλεγε ο μικρός γκουλ πριν από 11 χρόνια. θα με πίνκαρα.
Κλαίω με το τοπικ, το bump και το ποστ Ραπαράια. Επίσης,
ΑΥΤΟ ακριβώς (ή κάποιο παρεμφερές) ήταν ένα από τα πρώτα ποστ που θυμάμαι λίγο πριν γραφτώ στο ΕΡ. Aυτόματη αγάπη. :teddy:Quote:
Originally Posted by Buddy Lackey
Σώτο να ακούσουμε Dream Theater στο Heavy Dalga και τι στον κόσμο.
Ra Pariah κατεδάφισε τα πάντα, πάω να βάλω το post στο κατάλληλο topic :touched:
Σβηστο το v) , τους Dream Theater τους κοροιδευω ηδη απο το προηγουμενο αλμπουμ, ποσο μαλλον με τη μαλακιαρα που ετοιμαζονται να βγαλουν.Quote:
Originally Posted by Ra Pariah
Δε γινεται να θελουν να βγαλουν κατι τοσο κακογουστο σε ολους τους τομεις, ειναι σαν καποιου ειδους τρολαρισμα η φαση με το κονσεπτ, το εξωφυλλο, το στορι, τα παντα :touched:
Α και το ii) σβηστο, απο τη στιγμη που ακους χεβιμεταλ δηλαδη και ολοι οι τραγουδιστες που θαυμαζεις ειναι ο ορισμος του γελοιου. Με τα υπολοιπα συμφωνουμε σε ολα φυσικα, ειναι γελοιοι πλεον, αν και το πραγματικα κακο της μπαντας δεν το ανεφερες και αυτο ειναι φυσικα ο Jordan Rudess που σιγα σιγα τους κατεστρεψε αφου εδω και 10 χρονια αφαιρεσε σταδιακα οποια υποψια μελωδιας εμπνευσης και καινοτομιας ειχαν.
Wow, αυτό το τελευταίο που είπε ο Φίψψψερ!...
Σαν ξετσίπωτος φαν της Images And Words & Awake περιόδου, ο κύριος λόγος που δεν ασχολούμαι ούτε για πλάκα μαζί τους είναι αυτή η ταφόπλακα κοινοτυπίας που τους πλάκωσε, προϊόν του τσουγκρίσματος με τον Kevin Moore. Η χημεία της μπάντας ως τότε ήταν πολύ πιο "ηλεκτρική", από εκεί και πέρα όμως φάνηκε πως ο χοντρός και ο μασίστας επαναπαυτήκανε στην ηγεμονική μονοφωνία τους και μουσικά άρχισαν πια σιγά-σιγά να κανιβαλλίζουν τους εαυτούς τους.
Το Βαρετό Αυγό από τότε που μπήκε στην γαμημένη μπάντα τους έκανε απλά αυνάνες: Στείρα δεξιοτεχνία, αυνανισμός απλά.
Για να μην πιάσω στο βρωμόστομά μου τον αξιαγάπητο τύπο, ακριβοθώρητο δεξιοτέχνη... και γλαρόσουπα-ντράμερ ΜΑΚΗ ΜΑΝΤΖΙΝΗ....
Ωραιος ειναι ο Μαντζινης, απλα ο Πορτνου ηταν οι Dream Theater. Κι ας ειχε μεινει στασιμος στο παιξιμο του, το παιξιμο του και η ενορχηστρωση που εκανε ηταν πολυ καλυτερα, ξανα, ακομα κι αν ηταν στασιμα.
Οσο για keyboard players, τα λεω εδω και 6-7 χρονια κυριως, αλλα θα επρεπε να το ειχαμε καταλαβει εδω και 12-13 χρονια. Ο τελευταιος ΚΑΛΟΣ δισκος που εβγαλαν οι Theater ηταν το Octavarium IMO.
Αυτο φαινεται κι απο τα προσωπικα τους αλμπουμ. Οποιοσδηποτε δισκος του Rudess ειναι υπνος απο το τριτο λεπτο. Των Moore και Sherinian ειναι απο τα καλυτερα που κυκλοφορουν εκει εξω στο ειδος του το καθενα.
Στο Scenes From A Memory το 90% των πληκτρων ειναι Moore/Sherinian και στο Six Degrees ηταν η τελευταια εμπνευσμενη προσφορα του Jordan Rudess.
Δε φταινε οι Theater παντως για το οτι εφυγε ο Moore, δεν υπηρξε κανενα τσουγκρισμα. Απλα ο τυπος δε γουσταρε πλεον αυτο το ειδος, simple as that. Και καλυτερα, γιατι μας εδωσε 2-3 δισκους διαμαντια μονος του.
Α, τότε λοιπόν να διορθωθώ για Moore, δεν θυμόμουν σωστά - είχα στο μυαλό μου μια ανάμνηση κόντρας με τους άλλους δύο. Για Μαντζίνι το ξαναλέω, είναι συμπαθέστατος και εξωφρενικός τεχνίτης... αλλά, όπως πολύ γλαφυρά είπες Φιξ παραπάνω, ο Χοντρός ήταν η καρδία και ο παλμός της μπάντας, όσο και να είχε χάσει τον εαυτό του, ήταν ο ο ένας και μοναδικός drummer γι'αυτή την μπάντα...
Καλά μην το παρακάνουμε.
Το πρόβλημα του μαντσίνι είναι πως όσο παιχτούρα είναι, άλλο τόσο άψυχος είναι. Εγώ μια φορά ότι έχω ακούσει με μαντσίνι ήταν κάποιο-τραγούδι-dream theater με generic prog drums. Ο πόρτνοης ναι μεν ήταν στάσιμος αλλά όταν έπαιζε ήξερες πως άκουγες ντραμς πόρτνοη, κι αυτό είναι κάτι που αποκτάς πιο δύσκολα από το να μάθεις να παίζεις όπως ο μαντσίνι. Πιστεύω πως εν τέλει ο Lang ή ο Minnemann, θα ήταν καλύτερες επιλογές.
ο Minnemann είναι πολύ χαρουμενούλης για το srs_bsns μέτσολ τους (και φάνηκε πόσο ρόλο παίζει το image γι'αυτούς, απ'τις ισιωτικές του μαντζίνι - αυτός κι ο Χάκος)Quote:
Originally Posted by SpiritCrusher
τον Lang πιθανότατα τον φοβήθηκαν γιατί τεχνικά είναι χιλιόμετρα μακριά απ'τους theater (τόσο αυτός όσο και ο Donati, εννοείται πως αν ήταν ακομπλεξάριστοι θα παίρναν Donati και θα το πήγαιναν αλλού το πράμα)
στρατιωτάκι θέλαν, στρατιωτάκι πήραν
Καλα τα λετε ολοι.
Με Donati υπηρχε ελπιδα επιστροφης σε ομορφα πραγματα. Και με Minnemann/Lang ελπιδα στροφης σε νεα ομορφα πραγματα.
baywatch
εμενα μαρεσε , για ντριμ θιατερ δλδ , μια γλυκαναλατη μαλακια κοινώς .
Εγώ γελάω κυρίως με τα ντραμς που είναι εντελώς αντιγραφή του ήχου του images and words (σαμπλαρισμένο και υπερκομπρεσαρισμένο ρομποτικό ταμπούρο) μπας και γίνει το μαγικό και γυρίσουν τα μεγαλεία του παρελθόντος ή μπερδευτεί έστω λίγο υποσυνείδητα ο οπαδός. Που και τότε "λάθος" ήταν η αφυσικότητα/υπερβολή με την οποία είχε γίνει, αλλά είχε κολλήσει με την υπόλοιπη τέλεια παραγωγή. Τι μας νοιάζουν τα καινούργια, εγώ τα 3 πρώτα δε τα χω βαρεθεί 17 χρόνια τώρα, κι ας δουλεύετε όσο θέλετε
Ναι κι εμένα τα drums μαζί με το κεντρικό riff μου βγάζουν κάτι από τον "χαρούμενο" ήχο του Surrounded. Κατα τ'αλλα meh, ειδικά το κλείσιμο ήταν λίγο wat.
