Εχτές πήγα λοιπόν κι έπαιξα για 1η φορά μετά απο πολλά πολλά χρόνια.
Στο γήπεδο έπαιζε ένα κοριτσάκι με έναν ευτραφή 30άρη. Σκεφτήκαμε πως είναι ή μπαμπάς με κόρη ή ακόμα και δάσκαλος με μαθητευόμενη. 2-3 μπαλιές αργότερα καταλάβαμε πως το 16χρονο κοριτσάκι ήταν η δασκάλα και ο 30ρης ο μαθητής. Αφού λοιπόν σχολιάζαμε αρνητικά το στυλ του και πόσο ξεθεωμένος φαινόταν με μια ώρα προπόνησης, πήραμε τις θέσεις τους.
Για τα πρώτα 30' που τις μισές φορές με το ζόρι έφτασε το μπαλάκι στο φιλέ ή που το μπαλάκι έπαιρνε την ρακέτα μου πίσω ή που όποια μπαλιά ήταν 2 μέτρα μακριά μου απλά την θαύμαζα να περνάει, ήθελα να βάλω τα κλάματα και να τρέξω στην μαμά μου. Ευτυχώς το 2ο μισάωρο, καταφέραμε και ανταλλάξαμε μερικές μπαλιές.
Εκεί εμφανίστηκαν άλλες δύο μικροκαμωμένες τενίστριες, μαμά και κόρη. Καθήσαμε να πάρουμε μια ανάσα και να τις δούμε. Αυτό που είδαμε έμοιαζε βγαλμένο από παραμύθι, το μπαλάκι κινούταν πιο γρήγορα από το βλέμμα μας, οι 2 τεννίστριες όργωσαν το γήπεδο που εμείς είχαμε αφήσει απάτητο, η δύναμή της κάθε μίας ξεπερνούσε την συνισταμένη των δικών μας. Φύγαμε ντροπιασμένοι και αποφασισμένοι, με συνεχείς προπονήσεις, να φτάσουμε μετά από 5-6 μήνες στο επίπεδό τους.
http://i81.photobucket.com/albums/j2...li2/tennis.gif