Ξέρεις, το θέμα είναι ότι πρώτα δε μας κάθεται κάτι καλά στο αυτί σαν ήχος και έπειτα το κρίνουμε ως επιτηδευμένο. Δεν κάθεται κανείς να κρίνει αν ο ήχος κάποιου άλμπουμ βγήκε από αγνή αγάπη ή από επιταγές της δισκογραφικής, ούτως ώστε να αποφασίσει στη συνέχεια αν πρέπει να του αρέσει ή όχι. Και αν το κάνει, έχει πρόβλημα.
Όλα χρειάζονται. Και οι βινταζ χρειάζονται και οι ποστ-εναλλακτικοί με πσαγμένα άλλοθι που θα ακουστούν στις αμερικές κοκ. Απλά να ξέρεις ότι εδώ και κάποιο καιρό έχουν μπει και οι μεταλλάδες (το κοινό λέμε πάντα) στο παιχνίδι του ρετρο (βλέπε κάτι blood ceremonies και graveyard σε μεταλχαμερς, κάτι witchcraft σε νιουκληαρ μπλαστς), κάτι που σημαίνει ότι παίζει και σε αυτήν την περίπτωση η πρασινάδα (τα λεφτά ντε), οπότε αν είναι να είμαστε επιφυλλακτικοί για τις προθέσεις του καθενός, ας είμαστε κι εδώ, γιατί όχι. Βέβαια, το ακούς και γουσταρς, αυτό είναι το σημαντικό.
Τώρα, πιο συγκεκριμένα, για το μπαρονεςς στις πρώτες ακροάσεις, όντως κι εγώ το βρήκα ολίγοντι αχταρμα, ίσως και άνευρο, αλλά με αρκετές ωραίες στιγμές. Οι μαστοντον όμως είναι άλλη κουβέντα, την οποία ας μην την κάνουμε γιατί βαργιέμαι κιόλας.