Quote:
Ο "ΛΑΟΣ" ΠΟΥ "ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ
Διαβάζω σε ορισμένες ανακοινώσεις που προέρχονται από την εγχώρια εξωκοινοβουλευτική αριστερά καθώς και σε κάποια κείμενα στο FB για τον «λαό» που κινητοποιήθηκε στην Τουρκία, κατέβηκε στους δρόμους και σταμάτησε το πραξικόπημα.
Χωρίς να επιθυμώ να ασχοληθώ εκτενώς με αυτά τα κείμενα, κρίνω αναγκαίο να κάνω ορισμένα πολιτικά σχόλια.
Δυνάμεις, που αυτοπροσδιορίζονται ως μαρξιστικές, δεν νομιμοποιούνται σε καμία περίπτωση να κάνουν λόγο γενικά κι αφηρημένα περί λαού. Η ταξική ανάλυση των κοινωνικών σχέσεων και συγκρούσεων απαιτεί να εξετάζεται κάθε φορά όχι απλώς η κοινωνική προέλευση των ανθρώπων που κινητοποιούνται πολιτικά, αλλά το ταξικό περιεχόμενο των σκοπών για τους οποίους κινητοποιούνται.
Από μαρξιστική σκοπιά ο λαός σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι αντικείμενο πολιτικάντικης φετιχοποίησης και εξιδανίκευσης. Ο λαός (ακριβώς ο εργαζόμενος λαός: αγρότες, μικροαστικά στρώματα, υπάλληλοι, αλλά και τμήματα της εργατικής τάξης) εντός συγκεκριμένων συνθηκών μπορεί να στρατευτεί μαζικά και με αποφασιστικότητα κάτω από τις σημαίες της κυρίαρχης τάξης, της κοινωνικής αντίδρασης και του φασισμού. Ο 20ος αιώνας είναι γεμάτος από τέτοια παραδείγματα τα οποία δε λείπουν και στον 21ο (χαρακτηριστική περίπτωση η «λαϊκή εξέγερση» του Μαϊντάν στην Ουκρανία).
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη περίπτωση με το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία (το οποίο συνιστά εκδήλωση των αντιθέσεων και συγκρούσεων που υφίστανται στο εσωτερικό της πολιτικής και στρατιωτικής ελίτ της χώρας, με κρίσιμο πάντα το ρόλο του ξένου παράγοντα), θεωρώ φαιδρό να υποστηρίζεται ότι το σταμάτησε ο λαός, διότι είναι παραπάνω από πασιφανές ότι το πραξικόπημα (για λόγους που δεν είναι πλήρως γνωστοί) ξεφούσκωσε από μόνο του: έμεινε με πολύ λίγες δυνάμεις που δεν έφταναν καλά –καλά για τον έλεγχο των βασικών στρατηγικών σημείων, στερήθηκε ηγεσίας (το πιθανότερο, οι πραγματικοί υποκινητές του έμειναν στην αφάνεια και στο τέλος δείλιασαν ή, για κάποιο λόγο, απέφυγαν να αναλάβουν την ηγεσία του) και βεβαίως στερήθηκε αποφασιστικότητας (στα πραξικοπήματα συνήθως η αποφασιστικότητα συνίσταται πρωτίστως στην ετοιμότητα των πραξικοπηματιών να συλλάβουν ή να εξοντώσουν τον πολιτικό ηγέτη της χώρας και να χρησιμοποιήσουν χωρίς δισταγμό τα όπλα εναντίον των υποστηρικτών του, στρατιωτικών και μη). Τονίζω ότι στην προκείμενη περίπτωση οι στρατιώτες που δήθεν αντιμετωπίστηκαν αποφασιστικά από τους πολίτες ήταν στην πραγματικότητα κάποιοι φουκαράδες που περιφέρονταν στους δρόμους χωρίς σχέδιο και διαταγές για δράση. Απλώς περίμεναν το τέλος αυτής της κωμωδίας.
Τώρα, όσον αφορά το «λαό» που βγήκε στους δρόμους, οι «σύντροφοι» που γράφουν αυτά τα πράγματα θα άξιζε να αναρωτηθούν γιατί στις γραμμές αυτών των ανθρώπων απουσίαζε η τουρκική αριστερά – απουσίαζαν όλες οι δυνάμεις της τουρκικής αριστεράς.
Κι αυτό βεβαίως συνέβη γιατί στους δόμους βγήκαν συντεταγμένα, κατόπιν προσκλητηρίου από τους ιμάμηδες, οι ορδές των μελών-οπαδών του ισλαμο-φασιστικού AKP, μαζί με τις εθνο-φασιστικές ορδές των γκρίζων λύκων. Αυτός ήταν κυρίως ο «λαός» που έσωσε τη δημοκρατία. Κι αφού την έσωσε κατευθύνθηκε στις προοδευτικές συνοικίες της Πόλης για επιτεθεί σε χώρους της αριστεράς.
Επρόκειτο για «λαό» κινητοποιούμενο και καθοδηγούμενο από εξαιρετικά αντιδραστικά πολιτικά μορφώματα (εναντίον ενός προφανώς αντιδραστικού πραξικοπήματος), για ένα όχλο εξαιρετικά εχθρικό και επικίνδυνο για τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς και της κοινωνικής προόδου της γειτονικής χώρας. Κι αυτό κανείς δε νομιμοποιείται να το παραβλέπει στο όνομα της στερεότυπης πλέον επιθυμίας ορισμένων «αριστερών» να εξιδανικεύουν οποιοδήποτε πλήθος βγαίνει στους δρόμους, φαντασιωνόμενοι εξεγερσιακά σκιρτήματα και, καμία φορά, κι επαναστάσεις.