καλά,δεν έχει και πολύ άδικο ο ρατ ποϊζον εδώ.
Printable View
Και η αλήθεια είναι ότι έχω αφιερώσει τόσα χρόνια από τη ζωή μου στη μουσική με διάφορους τρόπους, απόψε δα φεύγω για το μουσικό εργαστήρι του Ross Daly, κι έρχομαι και διαβάζω ότι σύμφωνα με έρευνες γενικά ισχύει ότι αν την ακούσεις παίζεις καλά.
Ρε παιδιά οι καλλιτέχνες δεν είναι "αυτοκαταστροφικοί". Geeks είναι συνήθως, που έχουνε λεφτά και είναι μέσα σε κυκλώματα όπου μπορούν να παίρνουνε πρέζα πανεύκολα. Δε θέλουν να καταστρέψουν τη ζωή τους για να γράφουνε ΤΕΧΝΑΡΑ, αδύναμοι είναι να ξεφύγουν από μία εξάρτηση που τους αρέσει, αλλά κάποια στιγμή θα τους τελειώσει τη ζωή.
Όταν είσαι μαστουρωμένος πάντως ότι μαλακία και να παίξεις ενθουσιάζεσαι "πωωω, ριφφάρα" "κοίτα, ένα ντο, και μετά ένα σολ, απίστευτο!". Όταν ακούς τι έγραψες την επόμενη μέρα, delete κατευθείαν. Για αυτό μάλλον, όπως έλεγε ο κάφρει, ο Parker και ο Coltrane δε περίμεναν από τη πρέζα για να γράψουν μουσική. Γράφαν μουσική και την ονόμαζαν με βάση ένα από τα πράγματα που γούσταραν μάλλον περισσότερο από τη ζωή και δε μπορούσαν να κάνουν χωρίς αυτό.
@ικονοκλαστ!
Και να που η ιδεολογία διυσδύει σχεδόν χωρίς να γίνεται αντιληπτή και στο νέο ποστ σου! [/ντεριντα]
Δεν εστίασα στην έννοια της δεξιότητας αυτής καθαυτής, αλλά στον οριζμό της τέχνης ώς επικοινωνίας. Αυτό είναι μέρος της φιλοσοφίας της τέχνης.
Και μη μου πείς μααα μουυυυ αν δεν ήταν επικοινωνία η τέχνη, θα τη κρατούσε ο καθένας για τον εαυτό του. Είναι σαφές απο το προηγούμενο ποστ οτι έχεις ενα πολυ συγκεκριμένο είδος επικοινωνίας στο μυαλό σου.
καλά όταν σοβαρευτείς, ξαναπόσταρε κάτι που να προχωρά τη συζήτηση και θα ασχοληθώ μαζί σου.
επίσης, πεθαίνω με μαζικό μουτζωτή pro-drug/abuse posts.
Βγες έξω να σε δούμε ρε ΚΝΙΤΗ
Είμαι όσο σοβαρός είσαι εσύ όταν μου αναφέρεις ότι πίνοντάς την παίζεις καλή/καλά μουσική.
Το ηαρ που θέλουμε
Θεϊκό ποστ Σταμάτη το τελευταίο. :touched:
Εν τω μεταξύ ον/οφφ τόπικ, επειδή κάπου αναφέρθηκε ο Lemmy: να πούμε ότι ο εν λόγω κύριος γυμνάζεται κάθε μέρα κι ότι αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό από την κορμοστασιά του. Ο μύθος που τον θέλει 24 ώρες το 24ωρο ανάμεσα σε ουσίες, γκρούπις και αλκοόλ είναι μύθος. Κυρίως για να ευθυγραμμιστεί με όλη αυτήν την ψευδο-κουλτούρα του άσωτου βίου και στη συνέχεια να έχει οπαδούς μερικούς χρήστες από 'δώ μέσα, μόνο και μόνο γι' αυτό το lifestyle.
Προσωπικά μιλώντας, σε αυτή την κατάσταση έχω τις καλύτερες και τις χειρότερες παικτικά στιγμές μου. Κυρίως έχει να κάνει με τη διάθεση και το πόσο πολύ/λίγο έχω πιει. Απλά την ευχαριστιέμαι περισσότερο. Προφανώς και ζάντα καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου κι άμα θέλω να μελετήσω τεχνική θα είμαι νηφάλιος και ξεκούραστος, αλλά θα σου το θέσω έτσι:
Έχεις κάνει ποτέ live χωρίς να πιεις ούτε μία μπύρα; Κι αν ναι, πόσο μαγκωμένος ήσουν;
Άλλο ρε ρατ πόιζον να πίνεις κάνα μπάφο να χαλαρώσεις, άλλο η ηρωίνη και η Winehouse και οι καταραμένοι καλλιτέχνες.
ααααααααααακριβώς εκεί είναι το πόιντ μου (το είπα κ νωρίτερα όταν χαρακτήρισα τις ουσίες ως εργαλείο)
Παίζω πάντοτε 100% νηφάλιος, προτιμώ να πίνω τον κώλο μου μετά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την κουβέντα μας. Μία μουσική διαδρομή είναι υπερβολικά σύνθετη, μακριά και δύσκολη για να χωρέσει σε αυτήν ένα τέτοιο στερεότυπο. Όπως γενικά το στερεότυπο του καλλιτέχνη-αποκαΐδι. Σταματήστε να διαβάζετε μεταλ χαμμερς, να αντιλαμβάνεστε τους καλλιτέχνες ως αποκομμένους από τη ζωή σούπερ ήρωες, η ζωή εκεί έξω είναι πιο δύσκολη.
Και τέλοσπαντων εκεί που θέλω εγώ να καταλήξω είναι στο οτι η ιδέα οτι οι καλλιτέχνες μας (η οι άνθρωποι των ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ασπούμε και όλοι αυτοί) είναι πάντα η απόλυτη μποεμ αλανικη απάντηση στο μικροαστιζμό, και η αριστερή ιντελιγκέντσια, είναι μουφάρα. Τέτοιες ρομάντισαιζντ εκδοχές δεν είναι αληθείς, και δε βοηθούν ιδιέταιρα πουθενά θαρρώ. Ο χάιντεγκερ παιδιά ήταν ναζί, και δε το μετάνιωσε ποτέ του. Ο βάγκνερ ήταν λίγο φασιστάκι. Ο στραβίνσκι ήσαν λίγο φασιστάκι και αστός. Ο κάραγιαν επίσης ναζί. Ο μπετόβεν κωλόπαιδο του κερατά. Ο μπάχ νυκοκυραίος. Ο λουίτζι νόνο κουμούνι. Ο τσαικόφσκυ παλιοπουσταριό. Ο μπουλέζ παλιοστρεηταριό. Ο αρτώ σχιζοφρενής και πρεζάκιας ταυτόχρονα. Ο ματίς τίγκα αστός. Ο σούμπερτ μικροαστός. Ο τουλούζ λωτρέκ νάνος. Ο σωκράτης φτωχομπινές. Ο ηράκλειτος φασιστάκι. Ο αριστοτέλης μισογύνης.