τι λέει αυτός ρε :evil: :x :evil:Quote:
Originally Posted by Pitsadoros
Printable View
τι λέει αυτός ρε :evil: :x :evil:Quote:
Originally Posted by Pitsadoros
Quote:
Originally Posted by Raven Lord
ασ'τον, ακούει disturbed κ him.
Gia allo ena topic na anafer8ei poso sas gamoun tis disko8hkes oi Disturbed.
Euxaristw.
χα, και 'γω το on the road διαβάζω! κοίτα πράματα
Φίλιμπερτ Σογκτ - Οι Άγριοι Αριθμοί.
Φαστ φουντ.
πιπα ολκής.Quote:
Originally Posted by Phantom Duck
ξεκίνησα joseph conrad - nostromo. δεν έχει άλιεν :x
Έχει πλάκα. Το «Πώς ο Α. Wiles έλυσε το τελευταίο θεώρημα του Φερμά» ήταν πολύ λιγότερο ρεαλιστικό, κι όμως εκείνο είναι η πραγματική ιστορία.Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Κοίτα να δεις.
[quote=Phantom Duck]Έχει πλάκα. Το «Πώς ο Α. Wiles έλυσε το τελευταίο θεώρημα του Φερμά» ήταν πολύ λιγότερο ρεαλιστικό, κι όμως εκείνο είναι η πραγματική ιστορία.Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Κοίτα να δεις.[/quote:dneryw2k]
πιπα ολκής. τα μόνα που αξίζουν απο αυτό το είδος λογοτεχνίας είναι το εξής ένα: ο 8είος πέτρος και η εικασία του γκολντμπαχ, δοξιάδης.
διαβάζω τον πρώτο τόμο απο τα άπαντα του Serlok Holmes. Νομίζω οτι ο Doyle είναι ο καλύτερος και πειστικότερος αστυνομικός συγγραφέας.
[quote=ikonoklast]πιπα ολκής. τα μόνα που αξίζουν απο αυτό το είδος λογοτεχνίας είναι το εξής ένα: ο 8είος πέτρος και η εικασία του γκολντμπαχ, δοξιάδης.[/quote:2bxehjvx]Quote:
Originally Posted by Phantom Duck
Πολύ καλύτερο από αυτό που λες είναι το "Θεώρημα του Παπαγάλου" του Ντενί Γκετζ.
αρχίδια καλαβρέζικα είναι.
[quote=Griffith]Πολύ καλύτερο από αυτό που λες είναι το "Θεώρημα του Παπαγάλου" του Ντενί Γκετζ.[/quote:2tcq5p4o]Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Ούτε καν καλύτερο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον, μα και αρκετά πιο κουραστικό με την απλοϊκή (καθαρά) λογοτεχνική ροή του.
Ο Θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ είναι καταπληκτικό, άμεσο και αψεγάδιαστο.
Όσο για τον τρόπο που ο Wiles έλυσε την εικασία του Fermat, έχω να πω τα εξής : Έχω διαβάσει δύο βιβλία πάνω στο θέμα, που λένε το ίδιο πράγμα πάνω κάτω, απλά τονίζουν διαφορετικά μαθηματικά πεδία το καθένα. Ας πούμε το ένα δίνει πολύ βάρος στις ελλειπτικές εξισώσεις, κλπ. Πολύ όμορφη περίπτωση η απόδειξη του συγκεκριμένου θεωρήματος. Και τα βιβλία δεν τα βαρέθηκα ούτε δευτερόλεπτο.
Διαβάστε και την "Απολογία ενός Μαθηματικού", του Hardy. Εξαιρετικά πράγματα λέει μέσα, αν και ήταν λίγο πικραμένος.
Επίσης θαρρώ πως παλιότερα έχω ξανασυζητήσει το θέμα με κάποιον εδώ.
Xμ,συμφωνώ πως σαν μυθιστόρημα το βιβλίο του Δοξιάδη ήταν καλύτερο.Ήταν πιο ενδιαφέρον ως προς την πλοκή,και σε έφερνε πολύ κοντά στο να καταλάβεις τη σχέση και το πάθος αυτών των ανθρώπων με τα μαθηματικά,αν και το φινάλε με ψιλοχάλασε.
Το Θεώρημα του Παπαγάλου απο την άλλη μέσα απο ένα βασικό σενάριο και μια υποτυπώδη πλοκή κατάφερνε να παρουσιάσει στον αναγνώστη μια σύνοψη της ιστορίας των μαθηματικών μπαίνοντας και σε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες με πολύ ωραία αφήγηση πάντα.Γι'αυτό και συνολικά με ικανοποίησε περισσότερο απο το Θείο Πέτρο.
Το βιβλίο αυτό πάντως γενικά χάνει μεγάλο μέρος της αξίας του αν το διαβάσει κανείς σαν μυθιστόρημα,σε αντίθεση με το βιβλίο του Δοξιάδη.
:thumbsup:Quote:
Originally Posted by carheart
καλά 8υμάσαι, είχε γίνει μια κουβέντα με οντόνιαν, ξυδά και χερονλυσίν σε ένα 8ρέντ στο πολίτικς.
(το 8υμάμαι γιατι εκεί υπάρχει το ανώτερο ποστ που έχει σημειω8εί σε phpbb)
