εδώ και κανά μήνα διαβάζω πολύ αργά -γιατί δεν θέλω να τελειώσει ποτέ- αυτό:
http://www.biblionet.gr/images/covers/b198676.jpg
Quote:
Οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, στρατιώτες που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία, έρχονται αντιμέτωποι με τους ρόλους που τους επιβάλλουν οι παραδοσιακοί κανόνες και το βίωμα του πολέμου. Συγκρούονται, υποτάσσονται, ζουν εν κρυπτώ ή φεύγουν.
Το γκιακ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές τους. Με έναν τραχύ προφορικό λόγο, οι ιστορίες τους αφηγούνται την απώλεια προσανατολισμού, την αδυναμία τους να συμβιβάσουν τους κώδικες της παράδοσης με τα συναισθήματα και τη συνείδησή τους.
Συ-γκλο-νι-στι-κές ιστορίες, αρβανίτικη διάλεκτος που χρωματίζει το κείμενο αλλιώς (ειδικά στις περιγραφές), και μια αίσθηση όσο το διαβάζεις ότι ο ανθρωπος που τα αφηγείται κάθεται απενάντι σου.
Αρχικά το πήρα γιατί μου θύμιζε το "Η κάθοδος των εννιά" του Βαλτινού, που τον σίγουρα τον επηρέασε..
..αλλά αυτό εδώ έχει κάτι πιο άγριο.
Και ο τύπος που το 'γραψε..μόλις 31.