Originally Posted by DENIZ
Δεν ήταν η μέρα σου...
(Για όσους μπερδευτούν το τραγούδι είναι μια ιστοριούλα όπου περιγράφει μια συνομιλία ενός μελλοθάνατου με τον Θάνατο...)
Ώρες-ώρες με πιάνει κάτι και γυρνάνε όλα μέσα μου, όπως απόψε πάλι,
γνώριμη ζάλη, πύρινη αγκάλη απ’ τα κομμένα πόδια μου ως το κεφάλι.
Άραγε, να ‘ρθες δίπλα μου πάλι πικροβγαλμένο κακό δαιμόνι
που με φόβο με στοιχειώνεις και σέρνονται μαζί σου όλοι οι πόνοι,
τραβήξου πέρα, μάλλον δε στα ‘πανε, έγινα ατόφιο κομμάτι μάλαμα.
Ζω κι αναπνέω όπως γουστάρω και δε περιμένω κανένα κάλεσμα.
Τρέχα και βρες γύρω τα ψοφίμια, ίσως για μένα ακόμη είναι νωρίς,
δε σε ξέρω, δε σε φοβάμαι κι ούτε με νοιάζει τι μπορείς
Θα μπορούσα να ‘μουν σύντομη βροχή που τυλίγει χώματα,
μια παλιά ανάσα σου μ’ όλες τις θύμισες και τ’ αρώματα.
Θα μπορούσα να ‘μουν το αγιάζι εκείνο πριν το ξημέρωμα,
της πρώτης σου αγάπης το ρίγος και το ερωτοφανέρωμα.
Θα μπορούσα να 'μουν το καλό μονάχα σ’ όλο το διάβα σου
ή να γινόμουν φως γύρω απ’ το κορμί σου κι ατέλειωτη αύρα σου.
Θα μπορούσα να ‘μουν όσα ευχόντουσαν για πάρτη σου,
μα δεν τ’ άξιζες, κι έτσι έγινα τα λάθη σου.
Εγώ όμως έμαθα από τα λάθη μου και νιώθω όμορφα, νιώθω άτρωτος.
Λέω να ζήσω τα υπόλοιπα και πολλά μου χρόνια αγνός και άβγαλτος.
Θα βγω και θ’ αγαπήσω ότι μου κρύψανε κι ότι λιγώνει την καρδούλα μου,
λέω να ζήσω τη χαρά, τη βολή μου, έτσι απλά, τη ζωούλα μου,
γι' αυτό από μπρος μου σήκω και χάσου, δεν αντέχω πια κάτω απ’ τη σκιά σου.
Αν με χρεώθηκες απ’ το σκοτάδι, μ’ άδεια χέρια γύρνα πίσω, βιάσου,
θα πλημμυρίσω με καλό και με φως όλα τα περασμένα μου
και δε μπορεί, κάπου θα μου δώσει και μένα η τύχη τα φυλαγμένα μου.
Θα μπορούσα να γινόμουν το κουράγιο που ονειρεύεσαι,
να σε κάνω τόσο αγνό και άτρωτο όσο παινεύεσαι.
Θα μπορούσα να σου αφήσω σε γαλήνη τα μελλούμενα,
να σου σβήσω όλα σου τα πριν τα χρωστούμενα
ή ακόμα μερικές ευκαιρίες να σου ‘δινα
για ένα μέλλον φωτεινό και στρωμένο βελούδινα.
Θα μπορούσα πιο απλά, να κάνω πως δε σ’ ήξερα,
μα δεν ήταν καημένε η μέρα σου σήμερα.
:? Είναι ανατριχιαστικό το γαμημένο....