Originally Posted by
The Good Son
Προφανώς είναι αδιανόητο να αναπτυχθεί η οικειότητα και μετά να κάνω τα πειράγματά μου. Αν γνωρίσω μια κοπέλα πχ και αυτολογοκρίνομαι μέχρι να αποκτήσω οικειότητα, πόσο awkward θα είναι μετά να κάνω κάποιο πείραγμα; Επίσης, πόσο χαζομάρα είναι το "μέχρι να αποκτήσω οικειότητα"; υπάρχει κάποιο όριο που από εκεί και μετά η οικειότητα είναι δεδομένη; Υπάρχει κάποιο όριο που από εκεί και στο εξής μπορώ να ρωτήσω κάποιον αν όταν βάζει δάχτυλο στον σύντροφό του το μυρίζει;
Γενικότερα, έχετε ένα θεματάκι με τον αυτοπεριορισμό. Αν ο Onibocho συνεχώς αυτοπεριορίζεται για να μην πληγώσει τον φίλο του τον Χριστιανό, τότε μάλλον κάτι πάει στραβά με τη σχέση τους. Τυγχαίνει επίσης να έχω φίλο ο οποίος είναι πιστός σε τεράστιο βαθμό. Δεν συνηθίζω να προσβάλλω την πίστη του. Όχι για να μην πληγωθεί. Το κάνω γιατί απλά δεν έχει νόημα. Αν συμπαθώ αυτόν τον άνθρωπο, ποιος ο λόγος να τον κράζω συνεχώς; Αυτό δεν σημαίνει ότι θα περιορίζομαι να του θέτω την γνώμη μου ακόμα και με σαρκαστικό τρόπο. Επίσης δεν σημαίνει ότι δεν θα γελάσει ο άλλος με κάποιο αστείο μου. Κρίνοντας όμως καθαρά από το ευφυολόγημα και όχι από τη θεματολογία.