:touched:
Printable View
:touched:
ρε, "υπευθυνος" λεγατε οταν κανατε το μπει-δε-μπει?
σε φαση το παιρνω πανω μου κ ετς
:touched: Παίζει να λέγαμε υπεύθυνος.
Σίγουρα λέγαμε:
Χ. Ατομιστάρα και ατομιστίες.
Να συμπληρώσω επίσης ότι σε πιο σκοτεινά χρόνια κυρίως δημοτικού ή σε περιπτώσεις που έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν υπήρχε πρόσβαση στο προαύλιο, το γήπεδο αντικαθιστούσε συνήθως η πιο μεγάλη αίθουσα του σχολείου ή στεγασμένο ημι-προαύλιο και την μπάλα αντικαθιστούσε το πολύ αερόμπαλα αλλά κυρίως πατημένο κουτάκι αναψυκτικό, αμιτα ή η κασετίνα του μαλάκα της τάξης. :touched:
Τι υποννοείς?
ατομιστίες, κάνω
περιπτεράκι, κάθομαι
άλλοι, για να μην κάνουνε πατητό και τέτοια, διαλέγανε να χωρίσουν τις ομάδες με "ζευγαράκια", ή άλλες λέξεις
επίσης, όταν μια ομάδα είχε έναν παίχτη παραπάνω, μερικές φορές αυτού του παίχτη δεν μετράγανε τα γκολ ή κάτι τέτοιο. ποιος θυμάται πώς το λέγανε αυτό το σκηνικό;
βέβαια τίποτα δεν συγκρίνεται με το κέρμα+μπετονιά που αναφέρθηκε στην προηγούμενη σελίδα
Και μην ξεχνάμε το "γερμανικό".
ΝΟ ΣΤΡΕΙ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ
:touched: για το στρέι
Κάτι σχετικό και εντελώς στάνταρ στο σχολείο μου ήταν το εξής. Όταν η μπάλα κατέληγε στα χέρια παιδιών μεγαλύτερης τάξης αυτά προσπαθούσαν πάντα να την "ξορίσουν" όσο ψηλότερα/μακρύτερα γινόταν, συχνά προσπαθόντας να την περάσουν πάνω απο το σχολείο ώστε να καταλήξει στο πίσω προαύλιο.
η λεξη τσατσος εκανε θραυση τοτε.οταν αρχισαμε το μπιλιαρδο <συζητουσαμε> 2 ωρες την ημερα για την κωλοφαρδια.
εμας ηταν και κλασσικο το "τυφλο χτυπημα" με μπαλα μπασκετ πολυ ψηλα στον αερα με στοχο κυριως παιδια μικροτερων ταξεων η κοριτσακια (συνηθως η επαφη με την μπαλα επεφερε ολιγολεπτη λιποθυμια) . Επισης παιζαμε συχνα προσφιλες σπορ των παπαριων , οπου εριχνες χαστουκι στους ορχεις του συμαθητη σου , και το σαλαμακι που ηταν χουφτωμα-φαπα στον κωλο κοριτσιων.
Κι εγω εκανα χαρμανια τη μπαλα.:P
Ναι ρε μαλάκα ΚΩΛΟΝΑΤΟ. Universal παιδικός σαδισμός, με όσους το έχω συζητήσει όλοι το ξεραν. :touched:
Αντίθετα με ένα άλλο που κάναμε εμείς που το λέγαμε «ΖΟΥΜΙ». Τα θύματα ήταν σε πολλές περιπτώσεις τα ίδια με αυτούς που κάναμε κωλονάτο αλλά ακόμα καλύτερα όταν γινόταν στους χοντρούς και ζουμερούς της τάξης. Το τσούρμο από τα μαλακισμένα ούρλιαζε ΖΟΥΜΙΙΙΙΙ και ο στόχος ήταν να ακινητοποιηθεί ο χοντρός (συνήθως στην γωνία της αίθουσας ή και σε τίποτα κάγκελα) και να πέσουν είκοσι άτομα πάνω του σπρώχνοντας και πιέζοντας και να τον ξεζουμίσουν. Όμορφα συναισθήματα, αθώα παιδικά χρόνια, γλυκές παιδικές φατσούλες. :touched: :touched: :touched:
εμεις καπως αλλιως το λεγαμε... και το ειχα υποστει ουκ ολιγες φορες.. :sad:
Εμείς αυτό το λέγαμε ΣΟΚΟ.
έντιτ : Α όχι, στο ΣΟΚΟ το θύμα έπεφτε κάτω και όλοι οι υπόλοιποι από πάνω του.
επισης γινοταν επικες μαχες μεταξυ των ταξεων (του σχολειου) για το σφουγγαρι η για το καλαθακι για τα σκουπιδια οταν δεν ειχαμε... με ριψη κιμωλιων και μερικες φορες παιρναμε και αιχμαλωτους . επικ μπατλς
εμεις ειχαμε κ το <σφυρα>.αν το θυμα ξεχνιοταν για λιγο κ στεκοταν καπου με λιγο ανοιχτα τα ποδια καποιος ερχοταν απο πισω του κ τον σηκωνε στον αερα πιεζοντασ του τους ορχεις κ του ελεγε σφυρα.
:touched: Πείτε κι άλλα.
Το χειρότερο μου προσωπικά, γιατί πάντα είχα τον φόβο ότι θα ανοίξουν κεφάλια, θα σπάσουν σπονδυλικές στήλες και μαλακίες αν και παραδόξως δε συνέβη ποτέ, ήταν το ΣΚΑΜΝΑΚΙ. Κάποιος την ώρα που μιλούσες face to face με κάποιον (μιλημένο στο κόλπο) ερχόταν ακριβώς απο πίσω σου και έπεφτε στα τέσσερα σαν «σκαμνάκι». Την κατάλληλη στιγμή το μουνάκι που μιλούσες σε έσπρωχνε με σκοπό να πέσεις πάνω στο «σκαμνάκι» και να σαβουριαστείς. Ακόμα πιο αποτελεσματικό αν η τελική κατάληξη ήταν γούβες με σκατόνερα ή κάποια παρέα με ΚΟΡΙΤΣΑ (μερικές φορές συνώνυμα αυτά τα δύο τότε).
το "ζουμί" εμείς το λέγαμε "σλάμ"
Εμείς είχαμε και το "πάρε τον Κοτσίρη", όπου Κοτσίρης ένα υπεραναπτυγμένο παληκάρι που είχε το χάρισμα να βρωμάει ιδρωτίλα χειμώνα - καλοκαίρι, χωρίς καν να κουνηθεί, μια ανεξήγητη, μόνιμη ιδρωτίλα. Οπότε είχε γίνει διάσημος για τη βρώμα του και πέρα από σχόλια τύπου "βρέχει, βγάλτε τον Κοτσίρη να πλυθεί", ήταν υπεύθυνος και για τη δημιουργία του "πάρε τον Κοτσίρη", το οποίο παιζόταν ως εξής : Πήγαινε κάποιος πίσω από κάποιον άλλο και τον βάραγε όσο πιο δυνατά μπορούσε και του έλεγε "πάρε τον Κοτσίρη" και μετά ο άλλος έπρεπε να κάνει το ίδιο σε κάποιον τρίτο για να μεταβιβάσει τον Κοτσίρη κ.ο.κ.
Από τα παιχνίδια που ορίζουν τη μαλακία και το κόμπλεξ της μάζας, αλλά και ατομικά όσων συμμετείχαν, ντρέπομαι μέχρι σήμερα γι'αυτό το πράγμα.
Το πιο τραγικό απόλα είναι ότι ο τύπος επιβεβαίωσε το πιο συνηθισμένο στερεότυπο αυτού του κόσμου, σε πείσμα όσων δε γουστάρουν αυθαίρετες εξηγήσεις και συμπεράσματα και έγινε μπάτσος όταν τελείωσε το σχολείο.
Έχω βουρκώσει με όλα τα τελευταια ποστ. Ειδικά το κολωνάτο (σκέτο κολώνα το λέγαμε εμείς στα Ηράκλεια της Κρήτης) και φυσικά το συ-συ-σύννεφο (ε-ε-έρχεται)
Και σε ακόμα μικρότερες τάξεις, "Αγόρια Ιππότες, Κορίτσια μαύρες κότες" κυρίως σε εκδρομές. Για να απαντήσουν μετά αυτές "Κορίτσια Κυρίες, Αγόρια καρχαρίες"
σε μας είχε περισσότερο τσάλεντζ γιατί μετά τη φάπα άρχιζε και αντίστροφη μέτρηση 10" μέχρι να ξεφορτωθείς το κακό που κουβαλάς ρίχνοντας φάπα σε άλλον. Βέβαια εμείς το λέγαμε απλά "χολέρα" και τα ΚΟΡΙΤΣΑ το έπαιζαν με απλό άγγιγμα (άνευ φάπας).
Κλασικό τύπο που κουβαλούσε ρετσινιά βρωμύλου είχαμε κι εμείς πάντως, απλά το παλικάρι ήταν λίγο σκουρόχρωμος. Φυσικά όταν καλοκαίριαζε και αρχίζαν τα ΜΠΟΥΓΕΛΑ ήταν νο1 στόχος και άλλες τέτοιες μαλακίες.
Μπάτσος δεν έγινε τελικά όμως.
στο λυκειο του καυλωσε ενος να παιζουμε <τον κυκλο>.σχηματιζες εναν κυκλο με τα δαχτυλα σου κ αν τον κοιταζε ο αλλος ηταν υποχρεωμενος να κατσει να φαει μια στο χερι.αν του εσπαγες τον κυκλο χωρις να τον κοιταξεις επρεπε αυτος που εκανε τον κυκλο να κατσει να φαει 2.ο κανονας ηταν ο κυκλος να σχηματιζεται απ την μεση κ κατω.δεν μπορουσες να ξεφυγεις απ αυτο το παιχνιδι,δεν υπηρχε δεν παιζω.μπορει για μια βδομαδα να μην εκανε κανεις κυκλο αλλα παντα αυτος που την ειδε να τον παιζουμε θα τον επανεφερε.επισης απο μια φαση κ μετα επρεπε να γινεις εφευρετικος για να κοιταξει ο αλλος τον κυκλο σου.
αυτό λεγότανε τσεκαρέτο
σε εμάς το παιδί της καρπαζιάς ήταν το πλουσιόπαιδο της γειτονιάς (και του σχολείου γενικότερα). δε μετάνιωνω ούτε δευτερόλεπτο για το ξύλο που του έχω ρίξει. ήταν και παρέμεινε μεγάλο κωλοπαίδι.
γι'αυτόν που μετανιώνω λίγο που δεν έκανα τίποτα για να βοηθήσω λίγο την κατάσταση (προσωπικά δεν τον πείραζα) είναι για τον gay του λυκείου, ο οποίος πέρασε τα πάνδεινα χωρίς να φταίει σε τίποτα.
Κλάμα με ό,τι λέτε. Εμείς είχαμε μερικές παραλλαγές στα ονόματα κάθε δραστηριότητας ή όρου που δεν έχει νόημα να ψάξω. Αναφέρω όμως το blast from tha past που συζητάμε με παιδιά σε ανάλογες κουβέντες περι σχολείου και είναι τα συνθήματα για εκδρομή τύπου "εκδρομή ζητάμε αλλιώς την κοπανάμε - αμα δεν μας πάτε θα παίξουμε καράτε" "ανδρέα θυμήσου την παιδική ζωή σου που ήθελες και σύ να πάμε εκδρομή" και το κλασσικό "εεεκδρομή εεεκδρομή".
Και το "άσε το πουλί και πιάσε το τιμόνι" όταν ο οδηγός του πούλμαν φρέναρε απότομα.
αγορια ιπποτες κοριτσια μαυρες κοτες
παο κουρελα τρυπια καραμελα
αλλα αυτα ηταν πριν απο 23-24 χρονια να ουμε
"Τα παιδιά του Β2 πίνουν γάλα εβαπορέ", παιδικός σουρεαλισμός.
'' η βουλή συνεδριάζει και ο Καραμανλής φωνάζει .... εεεεκδρομηηηη εεεεκδρομηηηη '' τι μαλακειες φωνάζαμε για να γλυτώσουμε μια μέρα μάθημα.
ήταν πρόεδρος της δημοκρατίας τότε ... που να ξέρουμε τις διαφορές .
στην γειτονιά ο παιδότοπος μας ήταν οι ακάλυπτοι και οι πρασιές των οικοδομών,συχνά η μία εφαπτόμενο της άλλης,σε σειρά.
όταν ανακαλύπταμε κανα κρυμμένο τσοντοπεριοδικό,καμιά καπότα ριγμένη από το μπαλκόνι,ήταν θησαυρός.
σε μία πρασιά είχε και έναν τεράστιο κυρτό θάμνο,σαν φυσικό θαμνόσπιτο.εκεί ακουμπούσαμε τα πουλάκια μας μεταξύ τους