Quote:
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, με την ανάσα ενός παιδιού
Σημάδι τούτου του καιρού, που μας φοβίζει και μας καίει
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, είναι η δική μας παρουσία
Τον ύμνο ακούγοντας να λέει, "Χαίρε, ω χαίρε ελευθερία"
Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα, αλήθεια ποιά είναι η αλήθεια?
Έτσι που ζεις από συνήθεια, μια μέρα ακόμα και μια μέρα
Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει, μια φυσαρμόνικα που κλαίει
Και εμείς, ανυποψίαστοι κι ωραίοι, μέσα στο θαύμα που βουλιάζει...
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι, παραιτημένοι κατά βάθος
Ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται οι πρώτοι, τελευταίοι...
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, ακολουθώ τα βήματά σου
Μέσα στην ερημιά του κόσμου κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου...
Τα italics ενδέχεται να είναι και "γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι" αλλά προτιμώ την λιγότερο κοινωνικο-πολιτικοποιημένη μαυρίλα της πρώτης εκδοχής.