έκανες μαλακία θαρρώ!
Printable View
έκανες μαλακία θαρρώ!
Δημοτικό. Η μάνα του Νίκου είναι χωρισμένη. δείχνει δυναμική, είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Δαιμόνων και βάφεται έντονα. Η δική μου δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Ο Νίκος έχει πάρει έγχρωμη μαμά και εγώ βολεύομαι ακόμα με την ασπρόμαυρη. Ζηλεύω. Σκέφτομαι και γράφω. Συμπυκνωμένος χυμός ροδάκινο. Κυρούλα. Αύριο ανθολόγιο. Γυμνάσιο. Η Ιστορία ανακατεύεται και θα ξεράσει μεγάλες στιγμές. Η μισή Ευρώπη γκρεμίζεται αλλά εγώ θέλω παπούτσια με αερόσολα. Τί να κλάσει ο Λεχ Βαλέσα μπροστά στον Φάνη Χριστοδούλου. Το πρωί στο σχολείο γελάω με ανέκδοτα σόκιν, και το απόγευμα στο σπίτι ανοίγω τη 'Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια του Σώματος' και προσπαθώ να καταλάβω τί σημαίνουν. Λύκειο. Όποιος δεν ψηφίσει κατάληψη είναι φυτό. Idiotic television. Η Μακεδονία είναι ελληνική και όποιος δεν γαμήσει στην πενταήμερη είναι αδερφή. Enter Sandman. Δύο στυλό διαρκείας και ο θεός βοηθός. Όχι blanco, απαγορεύεται. Φοιτητής. Μεγάλα σχέδια, μεγάλα όνειρα, μεγάλα λόγια, με όλα τα έξοδά σας πληρωμένα. Φέρτε μου μια χούντα να την ρίξω αμέσως, και ένα καινούριο καλσόν, να μην κυκλοφορώ με το σκισμένο. Εμπρός, λαέ;....ωπ, με συγχωρείτε λάθος νούμερο. Στρατός. Πεζικό. Ο μπαμπάς, ο παχύς κώλος του βουλευτή, το φιλί, και ως εκ θαύματος Αεροπορία. Θητεία είκοσι μηνών, έξι μήνες στα σύνορα (λέγε με Λάρισα). Έμπειροι καθηγητές διδάσκουν λούφα, ευθυνοφοβία και πισώπλατο μαχαίρωμα. Αποφοιτώ με άριστα. Μπορώ πλέον και συμμετέχω σε συζητήσεις τύπου 'και μπαίνει μέσα ο επισμηνίας, και τί με λέει ρε μαλάκα;...'
Κωστάκης Ανάν - Βολική Αναισθησία
Το βάζω και στο Blast from the past γιατί ταιρίαζει απόλυτα.
φοβερή λογοτεχνία, πραγματικά...φαντάζομαι πως το υπόλοιπο δεν φτάνει σε τέτοια ύψη
Σε πίνκαρα γιατί είμαι αισιόδοξος και νομίζω οτι σαρκάζεις.
None of my companions seem to understand why I appear so contented. They
grumble all the time, they have ambitions, they want to show their pride and
spleen. A good proof-reader has no ambitions, no pride, no spleen. A good
proof-reader is a little like God Almighty, he's in the world but not of it.
He's for Sundays only. Sunday is his night off. On Sundays he steps down from
his pedestal and shows his ass to the faithful. Once a week he listens in on
all the private grief and misery of the world; it's enough to last him for
the rest of the week. The rest of the week he remains in the frozen winter
marshes, an absolute, an impeccable absolute, with only a vaccination mark to
distinguish him from the immense void.
The day wore on like that, with lots to eat and drink, the sun out
strong, a car to tote us around, cigars in between, dozing a little on the
beach studying the cunts passing by, talking, laughing, singing a bit too -
one of many, many days I spent like that with MacGregor. Days like that
really seemed to make the wheel stop. On the surface it was jolly and happy
go lucky; time passing like a sticky dream. But underneath it was
fatalistic, premonitory, leaving me the next day morbid and restless. I knew
very well I'd have to make a break some day; I knew very well I was pissing
my time away. But I knew also that there was nothing I could do about it -
yet. Something had to happen, something big, something that would sweep me
off my feet. All I needed was a push, but it had to be some force outside my
world that could give me the right push, that I was certain of. I couldn't
eat my heart out, because it wasn't in my nature. All my life things had
worked out all right - in the end. It wasn't in the cards for me to exert
myself. Something had to be left to Providence - in my case a whole lot.
Despite all the outward manifestations of misfortune or mismanagement I knew
that I was born with a silver spoon in my mouth. And with a double crown
too. The external situation was bad, admitted - but what bothered me more
was the internal situation. I was really afraid of myself, of my appetite,
my curiosity, my flexibility, my permeability, my malleability, my
geniality, my powers of adaptation. No situation in itself could frighten
me: I somehow always saw myself sitting pretty, sitting inside a buttercup,
as it were and sipping the honey. Even if I were flung in jail I had a hunch
I'd enjoy it. It was because I knew how not to resist, I suppose. Other
people wore themselves out tugging and straining and pulling; my strategy
was to float with the tide. What people did to me didn't bother me nearly so
much as what they were doing to others or to themselves. I was really so
damned well off inside that I had to take on the problems of the world. And
that's why I was in a mess all the time. I wasn't synchronized with my own
destiny, so to speak. I was trying to live out the world destiny. If I got
home of an evening, for instance, and there was no food in the house, not
even for the kid, I would turn right around and go looking for the food. But
what I noticed about myself, and that was what puzzled me, was that no
sooner outside and hustling for the grub than I was back at the
Weltanschauung again. I didn't think of food for us exclusively, I thought
of food in general, food in all its stages, everywhere in the world at that
hour, and how it was gotten and how it was prepared and what people did if
they didn't have it and how maybe there was a way to fix it so that
everybody would have it when they wanted it and no more time wasted on such
an idiotically simple problem. I felt sorry for the wife and kid, sure, but
also felt sorry for the Hottentots and the Australian Bushmen, not to
mention the starving Belgians and the Turks and the Armenians. I felt sorry
for the human race, for the stupidity of man and his lack of imagination.
Missing a meal wasn't so terrible - it was the ghastly emptiness of the
street that disturbed me profoundly. All those bloody houses, one like
another, and all so empty and cheerless-looking. Fine paving stones under
foot and asphalt in the middle of the street and
beautifully-hideously-elegant brown-stone stoops to walk up, and yet a guy
could walk about all day and all night on this expensive material and be
looking for a crust of bread. That's what got me. The incongruousness of it.
If one could only dash out with a dinner bell and yell "Listen, listen,
people, I'm a guy what's hungry. Who wants shoes shined? Who wants the
garbage brought out? Who wants the drainpipes cleaned out?" If you could
only go out in the street and put it to them dear like that. But no, you
don't dare to open your trap. If you tell a guy in the street you're hungry
you scare the shit out of him, he runs like hell. That's something I never
understood. I don't understand it yet. The whole thing is so simple - you
just say Yes when some one comes up to you. And if you can't say Yes you can
take him by the arm and ask some other bird to help you out. Why you have to
don a uniform and kill men you don't know, just to get that crust of bread,
is a mystery to me. That's what I think about, more than about whose trap
it's going down or how much it costs. Why should I give a fuck about what
anything costs ? I'm here to live, not to calculate. And that's just what
the bastards don't want you to do - to live! They want you to spend your
whole life adding up figures. That makes sense to them. That's reasonable.
That's intelligent. If I were running the boat things wouldn't be so orderly
perhaps, but it would be gayer, by Jesus! You wouldn't have to shit in your
pants over trifles. Maybe there wouldn't be macadamized roads and
streamlined cars and loudspeakers and gadgets of a million-billion
varieties, maybe there wouldn't even be glass in the windows, maybe you'd
have to sleep on the ground, maybe there wouldn't be French cooking and
Italian cooking and Chinese cooking, maybe people would kill each other when
their patience was exhausted and maybe nobody would stop them because there
wouldn't be any jails or any cops or judges, and there certainly wouldn't be
any cabinet ministers or legislatures because-there wouldn't be any
goddamned laws to obey or disobey, and maybe it would take months and years
to trek from place to place, but you wouldn't need a visa or a passport or a
carte d'identite because you wouldn't be registered anywhere and you
wouldn't bear a number and if you wanted to change your name every week you
could do it because it wouldn't make any difference since you wouldn't own
anything except what you could carry around with you and why would you want
to own anything when everything would be free?
Antoine de Saint-Exupéry - Ο Μικρός Πρίγκιπας
"Ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να περιγράψει "τι είναι η αγάπη" είναι αυτός ο Γάλλος συγγραφέας.Αγάπη ρε καθάρματα ντροπή είναι!!Πραγματικά πιστεύω ότι αυτό εδώ,θα έπρεπε να είναι το ιερό βιβλίο της ανθρωπότητας.Καμιά Βίβλος,κανένα Κοράνι.Ο μικρός πρίγκιπας κάνει κάθε θρησκευτικό βιβλίο που μίλησε για ΑΓΑΠΗ να μοιάζει με πόνημα της Μαρί Κυριακού (γ@μι*ται ο φασολάκης) μπροστά του!! "
http://img.pathfinder.gr/clubs/images/84/95084/11.jpg
Quote:
Part 1:
Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο…
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι… νομίζω πως μ’ έχει εξημερώσει…
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα …
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ’ ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ’ όλα τ’ άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να ‘ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα ‘ναι υπέροχα όταν θα μ’ έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ’ αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
Quote:
Part 2:
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να ‘ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα …
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα ‘ταν καλύτερα να ‘ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ’ αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν’ ανησυχώ. Θα ‘χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα ‘ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην ψυχή μου τα καλά της… Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να ‘ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα ‘μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
Quote:
Part 3:
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να ‘ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού … Θ’ αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! – Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα ‘χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Quote:
Part 4:
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε …
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου … έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου …
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.
άλλη μια φορά εύγε καπετάνιε
Quote:
- Είμαι μόνος ... είμαι μόνος ... απάντησε η ηχώ. «Παράξενος πλανήτης! σκέφτηκε. Είναι ολότελα ξερός, όλο μυτερές κορφές και παντού αλάτια. Όσο για τους ανθρώπους δεν έχουν καθόλου φαντασία. Ότι τους λες, σου το ξαναλένε ... Στον πλανήτη μου είχα ένα λουλούδι: εκείνο μου μιλούσε πάντα πρώτο ...»
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ
Αφού περπάτησε για πολλές ώρες ανάμεσα από σωρούς άμμου, βράχους και χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στους ανθρώπους.
- Καλημέρα, είπε.
Ήταν ένας κήπος γεμάτος ανθισμένα τριαντάφυλλα.
- Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.
Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Όλα έμοιαζαν με το δικό του λουλούδι.
- Τι είσαστε εσείς ; τα ρώτησε κατάπληκτος.
- Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν.
- Α! έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ' όλον τον κόσμο από το είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ' ένα μόνο κήπο!
«Πολύ θα στενοχωρηθεί, σκέφτηκε, αν τα έβλεπε όλ' αυτά ... θα το 'πιανε φοβερός βήχας και θα 'κανε σαν να 'ταν να πεθάνει για να γλιτώσει από τη γελοιοποίηση. Κι εγώ ια 'μαι αναγκασμένος να κάνω πως τάχα το περιποιούμαι γιατί, αν δεν το κάνω, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνε τον εαυτό της να πεθάνει στ' αλήθεια...»
Ύστερα, σκέφτηκε πάλι: «Πίστευα πως ήμουν πλούσιος επειδή είχα ένα μοναδικό σ' όλο τον κόσμο λουλούδι, ενώ δεν είχα παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια που μου φτάνουν μέχρι τα γόνατα και που από αυτά το ένα, ίσως, είναι σβησμένο για πάντα, το δίχως άλλο δεν με κάνουν μεγάλο πρίγκιπα ... Και, ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι, έκλαψε».
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ
Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά ...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη ...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
Once a woman turns against you, forget it. They can love you, then something turns in them. They can watch you dying in a gutter, run over by a car, and they'll spit on you.
http://en.wikiquote.org/wiki/Charles_Bukowski
Ambrose Bierce - Το Αλφαβητάρι Του Διαβόλου
Quote:
Γέννηση:Η πρώτη και πιο αγαπημένη μας συμφορά
Quote:
Τόλμη:Ένα από τα πιο αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά του ασφαλισμένου
Quote:
Ξεκουράζομαι:Σταματάω να ενοχλώ
Quote:
Γάμος:Τελετή στην οποία δύο άτομα αναλαμβάνουν την ευθύνη να γίνουν ένα, το ένα τίποτα και το τίποτα ανεκτό
"Δεν παίζεται ο τύπος"Quote:
Ιερέας:Το πρόσωπο που αναλαμβάνει τη διαχείριση των δικών μας πνευματικών υποθέσεων, προκειμένου να βελτιώσει τις δικές του υλικές
They had a long chat, and unbosomed themselves to each other. Hussonnet yearned after the glory and the gains of the theatre. He collaborated in the writing of vaudevilles which were not accepted, "had heaps of plans," could turn a couplet; he sang out for Frederick a few of the verses he had composed. Then, noticing on one of the shelves a volume of Hugo and another of Lamartine, he broke out into sarcastic criticisms of the romantic school. These poets had neither good sense nor correctness, and, above all, were not French! He plumed himself on his knowledge of the language, and analysed the most beautiful phrases with that snarling severity, that academic taste which persons of playful disposition exhibit when they are discussing serious art.
http://www.gutenberg.org/files/34828...-h/34828-h.htm
[...]
The fall of the Monarchy had been so rapid that, as soon as the first stupefaction that succeeded it had passed away, there was amongst the middle class a feeling of astonishment at the fact that they were still alive. The summary execution of some thieves, who were shot without a trial, was regarded as an act of signal justice. For a month Lamartine's phrase was repeated with reference to the red flag, "which had only gone the round of the Champ de Mars, while the tricoloured flag," etc.; and all ranged themselves under its shade, each party seeing amongst the three colours only its own, and firmly determined, as soon as it would be the most powerful, to tear away the two others.
[...]
"Look here! Think it out a bit! In a country as in a house, there must be a master, otherwise, everyone pockets something out of the money spent. At first, everybody knows that Ledru-Rollin is head over ears in debt. As for Lamartine, how can you expect a poet to understand politics? Ah! 'tis all very well for you to shake your head and to presume that you have more brains than others; all the same, what I say is true! But you are always cavilling; a person can't get in a word with you! For instance, there's Fournier-Fontaine, who had stores at Saint-Roch! do you know how much he failed for? Eight hundred thousand francs! And Gomer, the packer opposite to him—another Republican, that one—he smashed the tongs on his wife's head, and he drank so much absinthe that he is going to be put into a private asylum. That's the way with the whole of them—the Republicans! A Republic at twenty-five percent. Ah! yes! plume yourself upon it!"
http://www.gutenberg.org/files/27537...-h/27537-h.htm
http://www.lit.auth.gr/sites/default...tiki_agwgi.pdf
Το συναίσθημα του παράλογου μπορεί να χτυπήσει στο πρόσωπο
οποιονδήποτε άνθρωπο στη στροφή οποιουδήποτε δρόμου. Μέσα στην
τρομερή του γύμνια, στο χωρίς λάμψη φως του, είναι ασύλληπτο. Αλλά
αξίζει να σκεφτούμε πάνω σ' αυτό. Μάλλον είναι αλήθεια το ότι ένας
άνθρωπος μας μένει άγνωστος για πάντα, το ότι σ' αυτόν υπάρχει κάτι για
πάντα ακαθόριστο. Γνωρίζω όμως τους ανθρώπους πρακτικά και τους
γνωρίζω απ' τη συμπεριφορά τους, απ' τις πράξεις τους, απ' τις συνέπειες
που έχει στη ζωή το πέρασμά τους. Με τον ίδιο τρόπο μπορώ να καθορίσω
πρακτικά όλα τα ακαθόριστα συναισθήματα που η ανάλυση δε θα
μπορούσε να έχει καμιά επίδραση πάνω τους, να τα εξετάσω πρακτικά, να
σκεφτώ τις συνέπειές τους, να συλλάβω και να καταγράψω κάθε τους
μορφή, δημιουργώντας έτσι τον κόσμο τους. Όπως φαίνεται, είναι βέβαιο
πως δε θα μάθω καλύτερα τα προσωπικά συναισθήματα ενός ηθοποιού
επειδή τον έχω δει να παίζει εκατό φορές. Αν όμως φέρω στο μυαλό μου
το πλήθος των ηρώων που έχει ενσαρκώσει και αν ισχυριστώ πως στον
εκατοστό ήρωα τον γνωρίζω λίγο καλύτερα, καταλαβαίνουμε πως σ' αυτό
υπάρχει μια δόση αλήθειας. Αυτό το φαινομενικά παράδοξο είναι και μια
αλληγορία. Κρύβει ένα νόημα. Θέλει να πει ότι ένας άνθρωπος
χαρακτηρίζεται ευκολότερα όταν υποκρίνεται παρά όταν φέρεται με
ειλικρίνεια. Έτσι συμβαίνει, σε μικρότερο βαθμό, και με τα αφανέρωτα
μέσα στην καρδιά συναισθήματα που προδίνονται όμως εύκολα απ' τις
πράξεις που κάνουμε και τις πνευματικές στάσεις που παίρνουμε.
Καταλαβαίνει κανείς πως μ' αυτό τον τρόπο προτείνω μια μέθοδο. Αλλά με
τη μέθοδο αυτή πρόκειται ν' αναλύσω, όχι να μάθω. Γιατί οι μέθοδοι έχουν
σαν αποτέλεσμα τις μεταφυσικές που με την άγνοιά τους προδίνουν τα
συμπεράσματα που μερικές φορές ισχυρίζονται πως δεν ξέρουν ακόμα.
Έτσι, οι τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου βρίσκονται ήδη στις πρώτες. Αυτή
η αλληλεξάρτηση είναι αναπόφευκτη. Μια αποκλειστική μέθοδος σημαίνει
πως κάθε αληθινή γνώση είναι ανέφικτη. Μονάχα τα φαινόμενα είναι
δυνατό ν' απαριθμηθούν, μονάχα το περιβάλλον γίνεται αισθητό.
[...]
Ακόμα και οι άνθρωποι έχουν κάτι το απάνθρωπο. Όταν για
ορισμένες ώρες βλέπουν τα πράγματα καθαρά, η μηχανική πλευρά των
χειρονομιών τους, η χωρίς νόημα παντομίμα τους, καθιστά ηλίθιο ό,τι τους
περιβάλλει. Πίσω από μια τζαμαρία, ένας άνθρωπος μιλάει στο τηλέφωνο*
δεν τον ακούμε αλλά βλέπουμε τη χωρίς νόημα μιμική του: αναρωτιόμαστε
γιατί ζει. Αυτή η απέχθεια για την απανθρωπιά του ίδιου του ανθρώπου, η
κατακόρυφη πτώση της εικόνας μας, η "ναυτία" όπως τη χαρακτηρίζει ένας
σύγχρονος συγγραφέας, αυτά επίσης αποδεικνύουν το παράλογο. Όπως το
αποδεικνύει ο ξένος που, ορισμένα δευτερόλεπτα, έρχεται να μας
συναντήσει μέσα σ' έναν καθρέφτη, ο γνωστός μα ενοχλητικός αδελφός
που ξαναβρίσκουμε στις φωτογραφίες μας, ο εαυτός μας.
[...]
"Όχι", λέει ο κατακτητής, "μην πιστεύετε πως για ν' αγαπήσω τη
δράση, χρειάστηκε να πάψω να σκέφτομαι. Αντίθετα, μπορώ κάλλιστα να
εξηγήσω ό,τι πιστεύω. Γιατί το πιστεύω δυνατά και το αντικρίζω σταθερά
και καθαρά. Δυσπιστείτε σ' αυτούς που λένε: Αυτό το ξέρω πολύ καλά για
να μπορέσω να το εκφράσω". Γιατί εάν δεν μπορούν σημαίνει πως δεν το
ξέρουν ή το εξέτασαν επιφανειακά.
Δεν έχω πολλές γνώμες. Στο τέλος μιας ζωής ο άνθρωπος βλέπει
πως πέρασαν χρόνια για να βεβαιωθεί για μια αλήθεια. Αλλά φτάνει αυτή,
αν είναι σαφής, για να καθοδηγήσει μια ύπαρξη. Όσο για τον εαυτό μου,
οπωσδήποτε έχω κάτι να πω για τον άνθρωπο. Οφείλω να μιλήσω με
σκληρότητα γι' αυτόν και, αν χρειαστεί, με την περιφρόνηση που του
πρέπει.
Ένας άντρας είναι περισσότερο άντρας με τα πράγματα που
αποσιωπά παρά με τα πράγματα που λέει. Υπάρχουν πολλά που θα
αποσιωπήσω. Αλλά πιστεύω έντονα πως όλοι εκείνοι που έκριναν τον
άνθρωπο το έκανα, έχοντας λιγότερη εμπειρία από μας, για να επιβάλλουν
την κρίση τους. Η διανόηση, η προοδευτική διανόηση, προαισθάνθηκε ίσως
εκείνο που έπρεπε να δικαιολογήσει. Μα η εποχή, τα ερείπια και το αίμα
της, μας γεμίζουν αποδείξεις.
http://www.24grammata.com/wp-content...mmata.com_.pdf
Ναι, ο άνθρωπος είναι το ίδιο του το τέλος. Κι αυτό είναι το μοναδικό
του τέλος. Αν θέλει να είναι κάτι, είναι σ' αυτήν τη ζωή. Τώρα, το ξέρω
καλύτερα. Μερικές φορές οι κατακτητές μιλάνε για νίκη και υπεροχή. Αλλά
αυτό που θέλουν είναι να "ξεπεράσουν τον εαυτό τους". Ξέρετε καλά τι
θέλει να πει αυτό. Ο κάθε άνθρωπος, για μερικές στιγμές, έχει νοιώσει πως
μοιάζει με το Θεό. Μα αυτό προέρχεται από το ότι σε μια φωτεινή στιγμή
ένοιωσε το καταπληκτικό μεγαλείο του ανθρώπινου πνεύματος. Οι
κατακτητές είναι οι μόνοι ανάμεσα στους ανθρώπους που αισθάνονται
αρκετά τη δύναμή τους ώστε να είναι σίγουροι πως πάντα ζουν στα ύψη
έχοντας πλήρη συνείδηση αυτού του μεγαλείου. Είναι ένα πρόβλημα
αριθμητικής πρόσθεσης ή αφαίρεσης. Οι κατακτητές μπορούν να
προσθέτουν. Δεν μπορούν όμως να προσθέσουν τίποτα περισσότερο από
τον ίδιο τον άνθρωπο, όταν το θέλει. Γι' αυτό ποτέ δεν εγκαταλείπουν το
ανθρώπινο χωνευτήρι, ρίχνοντας περισσότερη φωτιά στην ψυχή των
επαναστάσεων.
Εκεί βρίσκουν ακρωτηριασμένη τη δημιουργία αλλά κι εκεί
συναντούν τις μόνες αξίες που αγαπούν και θαυμάζουν, τον άνθρωπο και
τη σιωπή του. Αυτό αποτελεί τη φτώχεια και τον πλούτο τους μαζί. Γι'
αυτούς μια μονάχα πολυτέλεια υπάρχει, η ανθρώπινη επαφή. Πώς να μην
καταλάβουν ότι σ' αυτό τον πληγωμένο κόσμο, το κάθε τι που είναι
ανθρώπινο (κι αυτό είναι μονάχα η ανθρώπινη επαφή) έχει ένα νόημα πιο
φωτεινό. Τρυφερά πρόσωπα, δειλή αδελφοσύνη, δυνατή και αγνή φιλία
ανάμεσά στους ανθρώπους είναι τα πραγματικά πλούτη αφού είναι
περαστικοί. Ανάμεσα σ' αυτά το πνεύμα αισθάνεται καλύτερα τις
δυνατότητές του και τα όριά του. Δηλαδή τη δύναμή του. Μερικοί μίλησαν
για μεγαλοφυΐα. Προτιμώ όμως τη σκέψη. Πρέπει να παραδεχτούμε πως
μπορεί να κάνει θαύματα. Φωτίζει και κατακτά αυτή την έρημο. Γνωρίζει
τις ανάγκες της και τις περιγράφει. Θα πεθάνει μαζί με το κορμί. Το ξέρει
όμως κι αυτό είναι η ελευθερία της.
The majority of the prisoners were depraved and perverted, so that calumnies and scandal rained amongst them like hail. Our life was a constant hell, a perpetual damnation; but no one would have dared to raise a voice against the internal regulations of the prison, or against established usages. Accordingly, willingly or unwillingly, they had to be submitted to.
[...]
These things were said, and repeated in the way of morality, as sentences and proverbs, but without any one taking them seriously. They were but words in the air. There was not one man among them who admitted his iniquity. Let a stranger not a convict endeavour to reproach him with his crime, and the insults directed against him would be endless. And how refined are convicts in the matter of insults! They insult delicately, like artists; insult with the most delicate science. They endeavour not so much to offend by the expression as by the meaning, the spirit of an envenomed phrase. Their incessant quarrels developed greatly this special art.
As they only worked under the threat of an immense stick, they were idle and depraved. Those who were not already corrupt when they arrived at the convict establishment, became perverted very soon. Brought together in spite of themselves, they were perfect strangers to one another. "The devil has worn out three pairs of sandals before he got us together," they would say. Intrigues, calumnies, scandal of all kinds, envy, and hatred reigned above everything else. In this life of sloth, no ordinary spiteful tongue could make head against these murderers, with insults constantly in their mouths.
http://www.online-literature.com/dos...of-the-dead/2/
και θα βαλω και σχετικο αποσπασμα απο τις Αναμνησεις ενος επιζώντος της Lessing αλλά δεν το 'χω τωρα εδω περα
