Apospasmata Thread

Quote:

---

Originally Posted by Ο Θεός όπως μας αποκαλύφθηκε

«Η ζωή είναι μια πηγή χαράς, εκεί όμως που πίνει και το σκυλολόι όλα τα πηγάδια είναι δηλητηριασμένα.
Μου αρέσει καθετί καθαρό, αλλά δεν αντέχω να βλέπω τα στόματα με τα δόντια που τρίζουν και την δίψα των ακάθαρτων.
Έριξαν τα μάτια τους βαθιά στα πηγάδια: τώρα ανεβαίνει ως εμένα το αντιπαθητικό τους χαμόγελο.
Έχουν δηλητηριάσει το άγιο νερό με την ακολασία τους: και καθώς ονόμασαν χαρά τα βρώμικα όνειρά τους, δηλητηρίασαν ακόμη και τις λέξεις.
Η φλόγα γίνεται απρόθυμη όταν πλησιάζουν τις υγρές καρδιές τους στη φωτιά, το ίδιο και το πνεύμα κοχλάζει και καπνίζει εκεί όπου το σκυλολόι πλησιάζει τη φωτιά.
Γλυκερός και παραώριμος γίνεται στα χέρια τους ο καρπός: το βλέμμα τους ρίχνει τα φύλλα των καρποφόρων δέντρων και μαδάει τις κορυφές τους.
Και μερικοί, που αποστράφηκαν την ζωή, αποστράφηκαν μόνο το σκυλολόι: δεν ήθελαν να μοιραστούν τα πηγάδια και την φλόγα και τους καρπούς με το σκυλολόι.
Και μερικοί που ήρθαν σαν καταστροφείς και σαν θύελλα από χαλάζι πάνω σε όλα τα καρπερά χωράφια, δεν ήθελαν παρά να χώσουν το πόδι τους μέσα στο στόμα του σκυλολογιού και να του στουπώσουν το λαρύγγι.
Και η μπουκιά που με ζόρισε περισσότερο στο να την καταπιώ ήταν το να μάθω ότι η ίδια η ζωή έχει ανάγκη από εχθρότητα και θάνατο και σταυρούς μαρτυρίων:
Αλλά μια μέρα ρώτησα και σχεδόν πνίγηκα από την ερώτησή μου: Πώς; Η ζωή έχει ανάγκη ακόμη και το σκυλολόι;
Χρειάζονται τα δηλητηριασμένα πηγάδια και οι δύσοσμες φωτιές και τα λερωμένα όνειρα και τα σκουλήκια στο ψωμί της ζωής;
Όχι το μίσος μου, αλλά η αηδία μου καταβρόχθισε την ζωή μου! Αχ, πολλές φορές κουράστηκα από το πνεύμα όταν έβρισκα ακόμη και το σκυλολόι πνευματώδες!
Και γύρισα την πλάτη στους κυριαρχούντες, όταν είδα τι ονομάζουν σήμερα κυριαρχία: το να εμπορεύεσαι και να παζαρεύεις την δύναμη – με το σκυλολόι!
Κατοίκησα ανάμεσα σε ξενόγλωσσους λαούς, με κλειστά αυτιά: για να μου μείνει ξένη η γλώσσα της εμπορίας και του παζαρέματος της δύναμης.
Και με βουλωμένη την μύτη πέρασα με κακή διάθεση μέσα από όλα τα χθεσινά και τα σημερινά: αληθινά όλα τα σημερινά και τα χθεσινά μυρίζουν με την άσχημη μυρωδιά του σκυλολογιού που γράφει!
Όμοιος με σακάτη, που έγινε κουφός και τυφλός και βουβός: έτσι έζησα εγώ για πολύ καιρό, για να μην ζήσω με το σκυλολόι της δύναμης και του γραψίματος και της ηδονής.
Με πολύ κόπο ανέβηκε το πνεύμα μου σκάλες, και με πολλή προσοχή, ελεημοσύνες της ηδονής ήταν η ανακούφισή του, και η ζωή γλιστρούσε μπροστά από τον τυφλό ακολουθώντας τον ρυθμό του μπαστουνιού του.
Τι μου συνέβη λοιπόν; Πως λυτρώθηκα από την αηδία; Ποιος ξανάνιωσε το μάτι μου;
Πώς πέταξα στα ύψη όπου κανένα σκυλολόι δεν κάθεται πια κοντά στην πηγή; Η ίδια η αηδία μου έδωσε φτερά και δυνάμεις που με πάνε κοντά στις πηγές; Αληθινά στα πιο μεγάλα ύψη έπρεπε να πετάξω για να ξαναβρώ την πηγή της χαράς!
Ώ την βρήκα αδελφοί μου! Εδώ, στα πιο μεγάλα ύψη, κυλά για μένα η πηγή της χαράς! Και υπάρχει μια ζωή όπου μπορεί κανείς να πιει δίχως το σκυλολόι!
Σχεδόν πάρα πολύ ορμητικά κυλάς για μένα, πηγή της χαράς! Συχνά αδειάζεις την κούπα, ενώ θέλεις να την γεμίσεις!
Κι έχω πολύ ακόμη να μάθω να σε πλησιάζω με περισσότερη ταπεινότητα: πάρα πολύ ορμητικά κυλάει η καρδιά μου προς εσένα:
Η καρδιά μου, μέσα στην οποία φλέγεται το καλοκαίρι μου: πόσο λαχταρά τη δροσιά σου η καλοκαιρινή καρδιά μου!
Πέρασε η διστακτική θλίψη της άνοιξης μου! Πέρασε η κακία των χιονονιφάδων μου τον Ιούνιο! Καλοκαίρι έγινα ολόκληρος και καλοκαιρινό μεσημέρι!
Ένα καλοκαίρι στα πιο ψηλά ύψη με κρύες πηγές και μακάρια σιγαλιά: ω, ελάτε, φίλοι μου, για να γίνει ακόμα πιο μακάρια η σιγαλιά!
Γιατί αυτό είναι το ύψος μας και η πατρίδα μας: πολύ ψηλά κατοικούμε εμείς και σε μέρος απρόσιτο για τους ακάθαρτους και την δίψα τους.
Ρίξτε τώρα την καθαρή ματιά σας στην πηγή της χαράς μου φίλοι μου! Πως θα ήταν δυνατόν να θολώσει από αυτό; Αντίθετα, οφείλει να μας στείλει πίσω το χαμόγελο της καθαρότητάς της.
Στο δέντρο που λέγεται μέλλον χτίζουμε την φωλιά μας, αετοί θα μας φέρνουν, σε εμάς τους ερημίτες, τροφή με τα ράμφη τους!
Αληθινά, όχι τροφή από εκείνη που θα μπορούσαν να φάνε μαζί μας οι ακάθαρτοι! Φωτιά θα νόμιζαν πως τρώνε και θα ζεματούσαν τα στόματά τους!
Αληθινά, δεν έχουμε εδώ έτοιμες κατοικίες για τους ακάθαρτους! Σπήλαιο από πάγο θα ήταν για τα σώματά και τα πνεύματά τους η ευτυχία μας!
Και σαν δυνατοί άνεμοι θέλουμε να ζούμε από πάνω τους, γείτονες των αετών, γείτονες του χιονιού, γείτονες του ήλιου: έτσι ζουν οι δυνατοί άνεμοι.
Και όμοιος με άνεμο θέλω μια μέρα να φυσήξω ανάμεσά τους και με το πνεύμα μου να πάρω την ανάσα από το πνεύμα τους: αυτό θέλει το μέλλον μου.
Αληθινά, ο Ζαρατούστρα είναι ένας ισχυρός άνεμος για τα χαμηλώματα, και συμβουλεύει τους εχθρούς του και καθετί που φτύνει και ξερνά: “προσέξτε μη φτύσετε κόντρα στον άνεμο!”»

Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.

---

Καλές γιορτές γαμημένα δίποδα.

Quote:

---

I know the power of words, I know the toxin of words.
They're not the kind applauded by the boxes.
From words like these coffins burst from the earth
and on their own four oaken legs stride forth.
It happens they reject you, unpublished, unprinted.
But saddle-girths tightening words gallop ahead.
See how the centuries ring and trains crawl
to lick poetry's calloused hands.
I know the power of words. Seeming trifles that fall
like petals beneath the heel-taps of dance.
But man with his soul, his lips, his bones.

---

ax ayth h nea genia, padou vazei to xeraki ths :P

Ήξερα ότι θα είναι γρήγορη η αντίδραση, αλλά του γάμησες τα πόμολα και εσύ ;p

περίεργο, το ίδιο θα παρατηρούσα και για την δική σου απάντηση ;p

allagh rhmatos giati kati dn denei swsta

se mena phgaine ayto? :oops:

opoios exei th myga na th ferei pisw...

Quote:

---

Απεχθάνομαι να ακολουθώ,απεχθάνομαι να ηγούμαι.
Να υπακούω;Όχι!Και να κυβερνώ;Όχι!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του δεν προκαλεί φόβο σε κανέναν.
Και μόνο όποιος προκαλεί φόβο μπορεί να οδηγήσει άλλους!
Απεχθάνομαι ακόμη και να οδηγώ τον εαυτό μου...
Μ'αρέσει,σαν τα ζώα του δάσους και της θάλασσας,να χάνομαι για αρκετή ώρα,να κάθομαι οκλαδόν σε κάποιο γοητευτικό λαβύρινθο,να καλώ τέλος τον εαυτό μου από μακριά,να τον πλανεύω να έρθει πάλι κοντά μου...

---

[ Κάθομαι εδώ και περιμένω... ] [Τάκης Καρβέλης]

Κάθομαι εδώ και περιμένω τι περιμένω δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι πως ένα ακόμη γλυκό απόγευμα σουρώνει μες στο σούρουπο.
Τα ξύλα τρίζουν κι η φωτιά με τα τραυλίσματα της
συνεχίζει τι συνεχίζει. Ώρα να ξαναμπώ στην παιδική μου σήραγγα
ενώ ένα φέγγος μεσημεριάτικου μαϊστρου θροϊζει στα μαλλιά.
Ώρα ν' ακούσω τη φωνή της θείας Όλγας <<τραγούδα ρε Τάκη, τραγούδα>>.
Θεία Όλγα πώς να τραγουδήσω που όλοι κοιμούνται και τα παράθυρα κλειστά, διπλομανταλωμένα.
Άνθρωποι μιλούν κι άνθρωποι δεν φαίνονται.
Γέλια παντού, φωνές, πατήματα κι όμως τριγύρω σου μια ακατάλυτη σιωπή, σαν όταν πέφτει πυκνό χιόνι.

Πέρα απ’ όλα αυτά, η επιθυμία να μείνεις μόνος.
Όσο κι αν ο ουρανός σκοτεινιάζει από προσκλητήρια.
Όσο κι αν ακολουθούμε τις έντυπες οδηγίες για sex.
Όσο κι αν η οικογένεια φωτογραφίζεται κάτω απ’ την σημαία.
Πέρα απ’ όλα αυτά, η επιθυμία να μείνεις μόνος.
Πίσω απ’ όλα αυτά, τρέχει ο πόθος της λήθης.
Παρά τις απατηλές εντάσεις του ημερολογίου.
Την ασφάλεια της ζωής.
Την ιεροτελεστία της γονιμότητας.
Τη βλαβερή αποστροφή του βλέμματος απ’ το θάνατο.
Πίσω απ’ όλα αυτά τρέχει ο πόθος της λήθης.

P.Larkin "Επιθυμίες"

Μια συμφωνική ορχήστρα.
Πιάνει βροχή.
Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.
Ο κόσμος παρατά τα καθίσματα κάτω απ΄τα δέντρα
και τρέχει στο υπόστεγο.
Οι γυναίκες τσιρίζουν, οι άντρες κρατούν την ψυχραιμία τους,
τα μουσκεμένα τσιγάρα πετιούνται.
Ο Βάγκνερ συνεχίζεται κι όλοι είναι κάτω απ' το υπόστεγο.
Ακόμη και τα πουλιά αφήνουν τα δέντρα.
κι έρχονται από κάτω.
Ακολουθεί η Ουγγρική Ραψωδία Νο 2 του Λιστ
και βρέχει ακόμη.
Μα, κοιτάξτε!
Ένας άντρας κάθεται μονάχος στη βροχή
ακούγοντας προσεκτικά.
Το κοινό τον προσέχει. Γυρίζουν και κοιτάνε.
Η ορχήστρα κοιτάζει τη δουλειά της.
Ο άντρας κάθεται μέσα στη νύχτα, στη βροχή,
ακούγοντας προσεκτικά.
Κάτι δεν πάει καλά μ'αυτόν!
Έτσι δεν είναι;
Ήρθε για ν'ακούσει μουσική.

Τσαρλσ Μπουκόφσκι - Βροχή

Θα ήθελα αν μπορούσα να έκανα quote όλο το "Ένα άσχημο ταξίδι" του εν λόγω.

Γαμήσου τσιμπουκλού.

Quote:

---

Originally Posted by carheart

Θα ήθελα αν μπορούσα να έκανα quote όλο το "Ένα άσχημο ταξίδι" του εν λόγω.

---

Ετούτο είναι ποίημα, διήγημα ή βιβλίο? εκδόσεις? :D

Είναι διήγημα απο το "Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας". Το δικό μου είναι εκδόσεις Οδυσσέας.

Καρυωτάκης Κώστας - Ιστορία(Απόσπασμα)

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει, στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
Στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,
Μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
Χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Ξυπνάς. Ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι έχεις μόλις γεννηθεί. Ξεκινάς τη ζωή σου, ένα άγραφο τετράδιο που περιμένει να γεμίσει με τις εμπειρίες, τα συναισθήματα, τις γνώσεις, τις αναμνήσεις σου. Και αρχίζεις να μεγαλώνεις και κάθε μέρα προσθέτεις και κάτι καινούργιο στο όμορφο σου βιβλιαράκι, αρχίζεις να γεμίζεις τις λευκές του σελίδες με την όψη της μαμάς, τη γεύση του γάλακτος, το πώς να κλαις για να σε πάρουν αγκαλιά, το πώς να περπατάς, να μιλάς, να βρίσκεις το δρόμο για το σχολείο, να παρατηρείς κρυφά τη μικρή σου αγαπημένη, να απομνημονεύεις αλγεβρικές παραστάσεις, με το πώς να ζεις. Και όλα κυλούν όμορφα, τα χρόνια περνούν όμως κάποτε έρχεται εκείνη η ημέρα. Η ημέρα που διαπιστώνεις ότι οι τελευταίες σελίδες στο βιβλίο σου είναι ακριβώς ίδιες με τις προηγούμενες, και αυτές με τις αμέσως προηγούμενες και αυτές με τη σειρά τους με τις πιο παλιές. Διαπιστώνεις ότι η ζωή σου είναι μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία, μια καθημερινή συνήθεια. Κάθε μέρα ξυπνάς και κάνεις μηχανικά τα ίδια πράγματα, βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, σκέφτεσαι τα ίδια ακριβώς πράγματα. Και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι όλος ο κόσμος γύρω σου κινείτε και αλλάζει, αλλά εσύ μένεις εκεί, σταθερός, ακίνητος να παρακολουθείς τις αλλαγές σαν ένας απλός θεατής που παρατηρεί την ίδια του τη ζωή μέσα από μια ταινία. Προσπαθείς να θυμηθείς τις εποχές που ανέπτυσσες θεωρίες από οτιδήποτε διάβαζες, που περνούσες ώρες μελετώντας στην προσπάθεια να βρεις απαντήσεις στα ερωτήματα σου, τότε που είχες ερωτήματα. Προσπαθούσες να θυμηθείς πως ένιωθες, πως ένιωθες τον έρωτα, πως ένιωθες την απέχθεια, το μίσος, την αγάπη, το θυμό, το πάθος, πως ένιωθες τη ζωή. Άλλα όλα είναι θαμμένα τόσο βαθιά που δεν θα μπορούσες ποτέ να τα ξεθάψεις, δεν θα μπορούσες ποτέ να γυρίσεις πίσω, να ζήσεις τις εποχές που βιαζόσουν να μεγαλώσεις, να χαρείς την γλυκιά αγκαλιά της οικογένειας σου, να σκεφτείς μόνο τον άνεμο στο πρόσωπο σου καθώς λικνίζεσαι πάνω στην κούνια, δεν θα μπορούσες ποτέ ξανά να νιώσεις πραγματικά ξέγνοιαστος και ευτυχισμένος. Και καταλαβαίνεις ότι έγινες αυτό που κάποτε έλεγες ότι μισείς περισσότερο, ένας απλός θεατής, μια μίζερη και δυστυχισμένη κινούμενη μάζα. Και θες να το αλλάξεις, αλλά ξαφνικά όλα είναι τόσο δύσκολα και οι επιλογές τόσο περιορισμένες.. Και αποφασίζεις?
Και αποφασίζεις ότι χάθηκες και τα πουλιά έφαγαν τα ψίχουλα που είχες αφήσει για να βρεις το δρόμο σου και δεν μπορείς πλέον να επιστρέψεις. Και περιμένεις, και πονάς παρακαλώντας να έρθει εκείνη η μέρα που θα μπορέσεις να είσαι πάλι ελεύθερος, η μέρα που θα φύγεις και έστω για μια μονάχα στιγμή θα καταφέρεις να πετάξεις μακριά, ελεύθερος και ευτυχισμένος. Μα μια μέρα, μια ώρα, έστω ένα λεπτό πριν το τέλος παρακαλείς να είχες αλλάξει κάτι, να μπορούσες να πάρεις μια προθεσμία γιατί ήταν τόσο όμορφα εδώ, και ίσως θα μπορούσες να τα καταφέρεις και εσύ σαν τόσους άλλους και όλα θα ήταν τόσο καλά?.
Και αποφασίζεις ότι πρέπει να αλλάξεις. Ψάχνεις συναισθήματα μέσω εικόνων, μουσικών, ανθρώπων, ψάχνεις τη χαρά που είχες χάσει προ καιρού. Κάθε πρωί ξυπνάς και λες στον εαυτό σου ότι σε περιμένει μια ακόμα γεμάτη, όμορφη μέρα. Και χαμογελάς. Χαμογελάς δίνοντας λεφτά σε κάποιον ζητιάνο στο δρόμο, χαμογελάς παρατηρώντας βλέμματα όσων σε κοιτάνε, χαμογελάς με ένα ζευγάρι που περπατά αγκαλιά. Και κάθε βράδυ που ξαπλώνεις χαμογελάς για να διώξεις τον πόνο. Και όταν φτάνει η ώρα φοβάσαι ότι κανείς δεν εκτίμησε καθένα από τα χαμόγελα σου και γελάς όσο πιο δυνατά μπορείς στην τελευταία προσπάθεια να ειρωνευτείς τον εαυτό σου για να μην τον λυπηθείς, τουλάχιστον όχι αυτή την τελευταία στιγμή?

Πάνω στο ανάχωμα, πολύ κοντά στο λεωφορείο, κουκουλωμένες σιλουέτες στέκονταν ακίνητες. Κάτω απ'την κουκούλα της κελεμπίας και πίσω από ένα τείχος από φουλάρια, έβλεπες μόνο τα μάτια τους. Βουβοί, φερμένοι ένας Θεός ξέρει από που, κοίταζαν τους ταξιδιώτες. "Βοσκοί" είπε ο Μαρσέλ.

Albert Camus - Η Μοιχαλίδα
Γιά κάποιον ανεξήγητο λόγο μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο σημείο.

Αρχιμάστοροι και εργάτες, άξεστοι χωριάτες όλοι τους.
Ένα χέρι με πέννα αξίζει όσο κι ένα χέρι με αλέτρι.
Τι εποχή χεριών!
Δε δύναμαι να ξεχωρίσω το χέρι μου.
Arthur Rimbaud - Mauvais Sang

Εντάξει τώρα. :pink:

http://i39.photobucket.com/albums/e1...ki666/pink.jpg

Quote:

---

Originally Posted by Kalki

Πάνω στο ανάχωμα, πολύ κοντά στο λεωφορείο, κουκουλωμένες σιλουέτες στέκονταν ακίνητες. Κάτω απ'την κουκούλα της κελεμπίας και πίσω από ένα τείχος από φουλάρια, έβλεπες μόνο τα μάτια τους. Βουβοί, φερμένοι ένας Θεός ξέρει από που, κοίταζαν τους ταξιδιώτες. "Βοσκοί" είπε ο Μαρσέλ.

Albert Camus - Η Μοιχαλίδα
Γιά κάποιον ανεξήγητο λόγο μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο σημείο.

---

mas exei faei tin zwh autos o Camus (parea me ton Kafka) alla einai ethismos, kai anamfivolo talento.

Please master can I touch your cheeck
please master can I kneel at your feet
please master can I loosen your blue pants
please master can I gaze at your golden haired belly
please master can I have your thighs bare to my eyes
please master can I take off my clothes below your chair
please master can I can I kiss your ankles and soul
please master can I touch lips to your hard muscle hairless thigh
please master can I lay my ear pressed to your stomach
please master can I wrap my arms around your white ass
please master can I lick your groin gurled with blond soft fur
please master can I touch my tongue to your rosy asshole
please master may I pass my face to your balls,
please master order me down on the floor,
please master tell me to lick your thick shaft
please master put your rough hands on my bald hairy skull
please master press my mouth to your prick-heart
please master press my face into your belly, pull me slowly strong thumbed
till your dumb hardness fills my throat to the base
till I swallow and taste your delicate flesh-hot prick barrel veined Please
Mater push my shoulders away and stare in my eyes, & make me bend over
the table
please master grab my thighs and lift my ass to your waist
please master your hand's rough stroke on my neck your palm down to my
backside
please master push me, my feet on chairs, till my hole feels the breath of
your spit and your thumb stroke
please master make my say Please Master Fuck me now Please
Master grease my balls and hairmouth with sweet vaselines
please master stroke your shaft with white creams
please master touch your cock head to my wrinkled self-hole
please master push it in gently, your elbows enwrapped round my breast
your arms passing down to my belly, my penis you touch w/ your fingers
please master shove it in me a little, a little, a little,
please master sink your droor thing down my behind
& please master make me wiggle my rear to eat up the prick trunk
till my asshalfs cuddle your thighs, my back bent over,
till I'm alone sticking out, your sword stuck throbbing in me
please master pull out and slowly roll onto the bottom
please master lunge it again, and withdraw the tip
please please master fuck me again with your self, please fuck me Please
Master drive down till it hurts me the softness the
Softness please master make love to my ass, give body to center, & fuck me
for good like a girl,
tenderly clasp me please master I take me to thee,
& drive in my belly your selfsame sweet heat-rood
you fingered in solitude Denver or Brooklyn or fucked in a maiden in Paris
carlots
please master drive me thy vehicle, body of love drops, sweat fuck
body of tenderness, Give me your dogh fuck faster
please master make me go moan on the table
Go moan O please master do fuck me like that
in your rhythm thrill-plunge & pull-back-bounce & push down
till I loosen my asshole a dog on the table yelping with terror delight to be
loved
Please master call me a dog, an ass beast, a wet asshole,
& fuck me more violent, my eyes hid with your palms round my skull
& plunge down in a brutal hard lash thru soft drip-fish
& throb thru five seconds to spurt out your semen heat
over & over, bamming it in while I cry out your name I do love you
please Master.

allen ginsberg - please master

looking at you makes me sad
so painful
what pity
i guess only the copper leaves are left for us in September
other lips have taken your warmth
and little cold rain is drizzling from your soul
well, it doesn't scare me
i've found a different joy
and there is nothing left but the yellow rot and dumpness
i haven't exactly preserved myself either
for quiet life and smiles..
walked too few roads
made too many mistakes..
funny life, funny mismatch
has always been.. and will be
and the garden looks like a cemetery
covered with the white bones of treetranks
we'll die like the flowers
and dissapear like the guests of the garden
since there are no flowers in the winter
why be sad about them?

- Γιεσένιν

In the late 1925 Esenin spent some time in a hospital for a nervous breakdown. He had left his wife and went to Leningrad, where he hanged himself in the Hotel d'Angleterre, on December 28, 1925. Before his death, Esenin slashed his wrists and wrote with his own blood his farewell in 'Do svidan'ia, drug moi, do svidan'ia': "In this life it is not new to die, / but neither it is new to be alive." Esenin used blood because the ink bottle in the room was dry.

You have passed, as they say, into worlds elsewhere.
Emptiness...
Fly, cutting your way into starry dubiety.
No advances, no pubs for you there.
Sobriety.
No, Yessenin, this is not deridingly,-
in my throat not laughter but sorrow racks.
I see - your cut-open hand maddeningly,
swings your own bones like a sack.
Stop it, chuck it! Isn't it really absurd?
Allowing cheeks to flush with deathly hue?
You who could do such things with words,
that no one else on earth could do.
Why, for what? Perplexity appalls.
Critics mutter: "The main fault we find
there was hardly any working-class contact at all,
as a result of too much beer and wine."
[...]
The ranks of rubbish meanwhile haven't grown much thinner.
There's so much to do - just to catch up with things yet.
Life must be changed to begin with.
And having changed it - then one can sing it.
These days are difficult for the pen.
But tell me, you crooks and cripples wheezy,
which great ones ever choose- where and when?
a path already trodden smooth and easy?
The word - in the C-in-C of human powers.
Forward march! That time may whistle by as rockets flare.
So the wind shall carry to the past of ours
only the ruffling of our hair.
Our planet is poorly equipped for delight.
One must snatch gladness from the days that are.
In this life
it's not difficult to die.
To make life
is more difficult by far.

- Μαγιακόφσκι, ποίημα για το Γιεσένιν


Following the suicide of poet Sergei Esenin on 27 December 1925, Mayakovsky set himself the task of neutralizing the effect of Esenin's sucide note-poem and of making Esenin's end seem uninspiring. He wanted to put forward another kind of beauty in place of the easy beauty of death. Esenin had concluded his suicide poem with the lines: "In this life, dying is nothing new. But living, of course, isn't any newer." In response, Mayakovsky ended his poem Sergeiu Eseninu ("To Sergei Esenin") with this variation:

In this life, to die is not so difficult,
to make life is considerably more difficult.

Mayakovsky shot and killed himself in his Moscow office. He left a suicide note, dated 12 April, which read:

To Everyone
The fact that I die is no one's fault and, please, don't gossip. The deceased especially hated that.
Mama, sisters and comrades, forgive me--it's not the best way (I don't recommend it to others), but I have no other exit.
Lilia-love me.
My Comrade Government, my family is Lilia Brik, my mother, my sisters, and Veronica Vitoldovna Polonskaya.
If you can arrage a tolerable life for them-thanks.
Give my poems in progress to the Brik family, they will take care of them.
As they say,
"the incident is closed."
The love boat
wrecked by daily life.
I'm all even with life
and nothing would be gained by listing
mutual hurts,
troubles,
and insults.
Good luck to those who remain
Vladimir Mayakovsky.
P.S. Comrades, don't think me weak.
4/12/30
Seriously-There's nothing left to be done

Quote:

---

Originally Posted by freezing_moon

I'm all even with life
and nothing would be gained by listing
mutual hurts,
troubles,
and insults.

---

.-

Μπράβο φρήζην, μας την έφτιαξες τη μέρα!

ΠΡΩΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ερώτησα
κάποτες γιατί
τάχατες
η τραγική
και σεμνή παρθένα
που λέγονταν Πουλχερία
την παραμονή τού
γάμου της
σφουγγάρισε προσεκτικά όλο
το σπίτι
και την επομένη
απέθανε;

μια
που καθάρισε και νοικοκύρεψε
τα πάντα
γιατί δε χάρηκε
κι αυτή
τις μακρυές λευκές νταντέλλες
τους λευκούς πολύπλοκους φαρμπαλάδες
και τα πολύχρωμα
μεγάλα
φτερά
του γάμου;

γιατί
εναπόθεσε έτσι σιωπηλα
χάμω στα
σανίδια
τη μεγάλη κίτρινη πεταλούδα
και τα χάρτινα λουλούδια
που ήτανε μέσα
στο κεφάλι της;
το μπαλσαμωμένο
πουλί
που ήτανε μέσα στο κλουβί
του θώρακά της;

γιατί;

διότι

- είπε ίσως ο πατέρας μου -

διότι
πρέπει να έχη
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι ο ποιητής
τα μανιτάρια του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραδιώτης την
πλεκτάνη του
το μικρό παιδί
τον τάφο του
ο ποιητής τη
ροκάνα
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραθιώτης
το σκεπάρνι του
το μικρό παιδί το
βλέμμα του
ο ποιητής
το
ροκάνι του




Όρθρου Βαθέος

εκείνο που σ' εμένα
συγκινούσε
- και συγκινεί πάντοτε -
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Aβραάμ Λίνκολν

μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούντζινό μου άγαλμα
σε μίαν οποιαδήποτε πλατεία του Πειραιώς
εναπόθεσαν
στα πόδια μου
σιωπηλά
κάτι
που έμοιαζε
- δεν εδιάκρινα καλά πάν' απ' το βάθρον -
σαν λείψανο
σα χάλκινο
μαγκάλι
μ' αναμμένα κάρβουνα

περίμενα να νυχτώση καλά
κι' όταν επλησίασα
να δω
διεπίστωσα
- με τι χαρά -
ότι δεν είταν τίποτ' άλλο
παρά
τα μαύρα μάτια της γυναίκας π' αγαπώ
που
ελάμπανε
μέσ' στο
σκοτάδι

- Εγγονόπουλος

Quote:

---

Originally Posted by a-void_me

Είναι διήγημα απο το "Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας". Το δικό μου είναι εκδόσεις Οδυσσέας.

---

ξέρεις από μπάλα :wink:

L'hiver, nous irons dans un petit wagon rose
Avec des coussins bleus.
Nous serons bien. Un nid de baisers fous repose
Dans chaque coin moelleux.

Tu fermeras l'œil, pour ne point voir, par la glace,
Grimacer les ombres des soirs,
Ces monstruosit

Αναμφισβήτητα, συλλογιζόμουν, στις κοινωνίες μας το σεξ αντιπροσωπεύει ούτε λίγο ούτε πολύ ένα δεύτερο σύστημα διαφοροποίησης, τουλάχιστον εξίσου αδυσώπητο. Τα αποτελέσματα αυτών των δύο συστημάτων είναι άλλωστε αυστηρά ισοδύναμα. Όμοια με τον άκρατο οικονομικό φιλελευθερισμό και για ανάλογες αιτίες, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός παράγει φαινόμενα απόλυτης φτώχιας. Ορισμένοι κάνουν έρωτα κάθε μέρα• άλλοι πέντε-έξι φορές σ' όλη τους τη ζωή, ή και ποτέ. Κάποιοι κάνουν έρωτα με δεκάδες γυναίκες, άλλοι με καμία. Είναι αυτό που αποκαλείται "ο νόμος της αγοράς". Σ' ένα οικονομικό σύστημα όπου απαγορεύονται οι απολύσεις, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει μια θέση. Σ' ένα σεξουαλικό σύστημα όπου απαγορεύεται η μοιχεία, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει έναν σύντροφο για το κρεβάτι του. Στο απόλυτα φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα ορισμένοι συσσωρεύουν τεράστιες περιουσίες• άλλοι βυθίζονται στην ανεργία και στην αθλιότητα. Στο απόλυτα φιλελεύθερο σεξουαλικό σύστημα, ορισμένοι ζουν μια συναρπαστική ερωτική ζωή γεμάτη ποικιλία• άλλοι περιορίζονται στον αυνανισμό και στη μοναξιά. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Παρόμοια, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Στο οικονομικό επίπεδο, ο Ραφαέλ Τισεράν ανήκει στο στρατόπεδο των νικητών. Στο σεξουαλικό επίπεδο, σ' εκείνο των ηττημένων. Μερικοί κερδίζουν και στο δύο ταμπλό• κι άλλοι χάνουν και στα δύο. Οι επιχειρήσεις διεκδικούν κάποιους νέους, απόφοιτους πανεπιστημίων. Οι γυναίκες διεκδικούν κάποιους νέους άντρες. Οι άντρες διεκδικούν κάποιες νέες γυναίκες• η νευρικότητα και η ταραχή είναι έντονες.

-μισέλ ουελμπέκ, η επέκταση του πεδίου της πάλης.

Έτσι ακριβώς!

Μόνο η αφή σε βάθος
δημιουργεί.

Ό,τι άλλο, απλώς,
διεκδικεί τη πείνα του.

<< Όμως,τι γεύση έχει η αφή
στο σύμπαν αμεσότητας
των ζώων>>


Θέλω να μην ξέρω!

Ο Πλούτο γελάει στο δέρμα μου,
με το αρχαίο γέλιο
οστών
λευκών
δοντιών.


Αερόγλυπτα - Χρήστος και Θανάσης Τσάνακας.[/i]

Today, I brutally greet you
with a grunt
or a kick.
Where are you hiding,
where have you fled with your wild box
full of hearts,
and your stream of gunpowder?
Where are you now;
in the ditch where all dreams are finally tossed,
or in the jungle's spidery web
where fatherless children dangle?

I miss you,
you know I do--
as myself
or the miracles that never happen--
you know I do?
I'd like to entice you with a joy I've never known,
an imprudent affair.

When will you come to me?
I'm anxious to play no games,
to confide to you: "my life"--
to let thunder humble us
to let oranges pale in your hand.
I want to search your depths
and find veils
and smoke,
that will vanish at last in flame.

I love you truly
but innocently
as the transparent enchantress of my thoughts,
but, truly, I don't love you,
though innocently
as the confused angel that I am.
I love you,
but I don't love you.
I gamble with these words
and the winner shall be the liar.
Love!. . .
(What am I saying? I'm mistaken,
because here, I wanted to write, I hate you.)
Why won't you come to me?

How is it possible
you let me pass by without requiting our fire?
How is it possible you're so distant, so paranoid
that you deny me?
You're reading the newspapers
passing through
death
and life.
You're with your problems
of groans and groin,
listless,
humiliated,
entertaining yourself with an aspiration to mourning.
Even though I'm melting you,
even though I insult you,
bring you a wilted hyacinth
approve your melancholy;
call forth the salt of heaven,
stitch you into being:
what?
When are you going to murder me with your spit,
hero?
When are you going to overwhelm me again beneath the rain?
When?
When are you going to call me your little bird,
your whore?
When are you going to profane me?
When?
Beware time that passes,
time,
time!
Not even your ghosts appear to me now,
and I no longer understand umbrellas?
Every day, I become more honest with myself,
magnificently noble. . .
If you delay,
if you hesitate and don't search for me,
you'll be blinded;
if you don't return now,
infidel, idiot, dummy, fool,
I'll count myself nothing.

Yesterday, I dreamt that while we were kissing,
a shooting star exploded
and neither of us gave up hope.

This love of ours
belongs to no one;
We found it lost,
stranded
in the street.
Between us we saved it, sheltered it.
Because of that, when we swallow each other
in the night,
I feel like a frightened mother left
alone.
It doesn't matter,
kiss me again and over again
to come to me.
Press yourself against my waist,
come to me again;
be my warm animal again,
move me, again.
I'll purify my leftover life,
the lives of condemned children.

We'll sleep like murderers
who've saved themselves
by bonding together in incomparable blossoming.
And in the morning when the rooster crows,
we will be nature, herself.
I'll appear like your child asleep in her cradle.

Come back to me, come back,
penetrate me with lightening,
Bend me to your will.
We'll turn the record player on forever.
Bring me that unfaithful nape of your neck,
the blow of your stone.
Show me I haven't died,
my love, and I promise you the apple.
-------------------
Carilda Oliver Labra- Eve's discourse

"That ugly crumpled upper surface of yours, that cerebral cortex, is almost nonexistent in lower animals, but once you got the hang of evolutionary growth and a taste of the inflated cabstract thoughts you could make with that cortex, you enlarged it and enlarged it until it became eighty percent of your volume. Then you started cranking out rarefied ideas as fast as you could crank them, and issuing commands to helpless appendages like me, forcing us to act on those ideas, to give them form. Out of that came civilization. You willed it into being because, with your cortex so oversized and all, you lost your common ground with other animals, and especially with plants; lost contact, became alienated and ordered civilization built in compensation. And there was nothing the rest of us could do about it. You were holed up there in your solid bone fortress, a cerebrospinal moat around you, using up twenty percent of the body's oxygen supply and hogging a disproportionate share of nutrients, you greedy bastard; you had hold of the muscle motor switches and there was no way any of us could get at you and stop you from spoiling the delight of the world."

Tom Robbins - Even Cowgirls Get The Blues

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά•
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμο&υλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει•
εσείς τσιγάρα <<Κάμελ>> να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γρι&ά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, <<καπνός κι αθάλη>>,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

"Stat rosa pristina nomine; nomina nuda tenemus."
(Yesterday's rose endures in its name; we hold empty names.)
Το τελος απ΄το ονομα του ροδου.
"For Bernard and Adso, this verse would express the impermanence of physical objects. For Eco, however, the "empty name" represents an indefinite semiotic sign. The rose of the title is a symbol so rich in meaning that it now means everything and nothing. It is empty space which readers can fill in with their own interpretation."

Terry Pratchett, apo to Reaper Man, seira Discworld. xtes gelasa toso dunata pou pnighka.

Quote:

---

Mustrum Ridcully, Archchancellor of Unseen University, was a shameless autocondimentor. He had his own special cruet put in front of him at every meal. It consisted of salt, three types of pepper, four types of mustard, four types of vinegar, fifteen different kinds of chutney and his special favorite: Wow-Wow sauce, a mixture of mature scumble, pickled cucumbers, capers, mustard, mangoes, figs, grated wahooni, anchovy essence, asafetida and, significantly, sulphur and saltpetre for added potency. Ridcully inherited the formula from his uncle who, after half a pint of sauce on a big meal one evening, had a charcoal biscuit to settle his stomach, lit his pipe and disappeared in mysterious circumstances, although his shoes were found on the roof the following summer.

There was cold mutton for lunch. Mutton went well with Wow-Wow sauce; on the night of Ridcully senior's death, for example, it had gone at least three miles.
.../.../...
The entire cruet floated up in the air and started to spin slowly. Then it exploded.
The wizards, dripping vinegar and expensive spices, watched it owlishly.
"It was probably the sauce," the Dean ventured. "It was definitely going a bit critical last night."

---

Ntaks, ti na pw...

Quote:

---

Originally Posted by Solo Carriera

Αναμφισβήτητα, συλλογιζόμουν, στις κοινωνίες μας το σεξ αντιπροσωπεύει ούτε λίγο ούτε πολύ ένα δεύτερο σύστημα διαφοροποίησης, τουλάχιστον εξίσου αδυσώπητο. Τα αποτελέσματα αυτών των δύο συστημάτων είναι άλλωστε αυστηρά ισοδύναμα. Όμοια με τον άκρατο οικονομικό φιλελευθερισμό και για ανάλογες αιτίες, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός παράγει φαινόμενα απόλυτης φτώχιας. Ορισμένοι κάνουν έρωτα κάθε μέρα• άλλοι πέντε-έξι φορές σ' όλη τους τη ζωή, ή και ποτέ. Κάποιοι κάνουν έρωτα με δεκάδες γυναίκες, άλλοι με καμία. Είναι αυτό που αποκαλείται "ο νόμος της αγοράς". Σ' ένα οικονομικό σύστημα όπου απαγορεύονται οι απολύσεις, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει μια θέση. Σ' ένα σεξουαλικό σύστημα όπου απαγορεύεται η μοιχεία, καθένας καταφέρνει λίγο-πολύ να βρει έναν σύντροφο για το κρεβάτι του. Στο απόλυτα φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα ορισμένοι συσσωρεύουν τεράστιες περιουσίες• άλλοι βυθίζονται στην ανεργία και στην αθλιότητα. Στο απόλυτα φιλελεύθερο σεξουαλικό σύστημα, ορισμένοι ζουν μια συναρπαστική ερωτική ζωή γεμάτη ποικιλία• άλλοι περιορίζονται στον αυνανισμό και στη μοναξιά. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Παρόμοια, ο σεξουαλικός φιλελευθερισμός είναι η επέκταση του πεδίου της πάλης, η επέκταση του σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Στο οικονομικό επίπεδο, ο Ραφαέλ Τισεράν ανήκει στο στρατόπεδο των νικητών. Στο σεξουαλικό επίπεδο, σ' εκείνο των ηττημένων. Μερικοί κερδίζουν και στο δύο ταμπλό• κι άλλοι χάνουν και στα δύο. Οι επιχειρήσεις διεκδικούν κάποιους νέους, απόφοιτους πανεπιστημίων. Οι γυναίκες διεκδικούν κάποιους νέους άντρες. Οι άντρες διεκδικούν κάποιες νέες γυναίκες• η νευρικότητα και η ταραχή είναι έντονες.

-μισέλ ουελμπέκ, η επέκταση του πεδίου της πάλης.

---

Καταπληκτικό απόσμπασμα, καταπληκτικό βιβλίο.

Quote:

---

Originally Posted by Ace

"Stat rosa pristina nomine; nomina nuda tenemus."
(Yesterday's rose endures in its name; we hold empty names.)
Το τελος απ΄το ονομα του ροδου.
"For Bernard and Adso, this verse would express the impermanence of physical objects. For Eco, however, the "empty name" represents an indefinite semiotic sign. The rose of the title is a symbol so rich in meaning that it now means everything and nothing. It is empty space which readers can fill in with their own interpretation."

---

δε το διάβασες ε;