Δεν το παίρνω πάνω μου αλλά τουλάχιστον κατάφερα απο μαλακιστήρι να γίνω μανάρι. Made of win.Quote:
Originally Posted by Drumsick
Printable View
Δεν το παίρνω πάνω μου αλλά τουλάχιστον κατάφερα απο μαλακιστήρι να γίνω μανάρι. Made of win.Quote:
Originally Posted by Drumsick
καλά σας γαμει το μεταλ. σκατόφλωροι.
εδιτ : α επίσης τι υπερποστ
τόσο γαμάτο όσο και το υπερτσουλαρα που διψά για πούτσα.Quote:
Παλιοηλίθιε, γαμημένε σκατόβλακα ΚΡΟΥΞ, ποιός είπε πως πρέπει, ρε παλιοπουστάρα με γούνινο βρακάκι,
wraio s/k perasate dw mesa......
skata sto mindcrime!
to kalytero concept einai to blood on ice.
Ακόμα το συζητάμε για το καλύτερο concept album.
Απλά είναι τα πράγματα παιδιά.
2112.
Τέλος.
παιδια το καλυτερο κονσεπτ ειναι το σεβενθ σαν οφ ε σεβενθ σαν.
Ξαφνικά κουδούνισε το μπάσο του Harris απο το Infinite dreams στο μυαλό μου.
skata sto 2112!
blood on ice reeeeeeeeeeeeee!!!!!!!!!:D
xa0a0x0ax0
Ήρθε τώρα το ΠΑΟΚι να μας επιβάλλει την τάξη...
Quote:
Originally Posted by phthoggonhttp://en.wikipedia.org/wiki/EurocentrismQuote:
Originally Posted by 12 stars circle your brow
http://en.wikipedia.org/wiki/Nationalism
http://mavroskrinos.blogspot.com/
αν και δεν συμφωνώ ακριβώς (με την απάντηση σου) θα πω: ναι, και;
http://diki-ologies.blogspot.com/Quote:
Originally Posted by 12 stars circle your browQuote:
Originally Posted by phthoggonhttp://en.wikipedia.org/wiki/EurocentrismQuote:
Originally Posted by 12 stars circle your brow
http://en.wikipedia.org/wiki/Nationalism
http://mavroskrinos.blogspot.com/
αν και δεν συμφωνώ ακριβώς (με την απάντηση σου) θα πω: ναι, και;
...εγινε κάτι με την pairsquare; αλλαγμένο σε βλέπω
emeis agapame to metal kai agorazoume apo to diskopolio ta diskakia ayta poua ksizoune gia na kratame ti floga zontani apo mena 9/10 aksia doulia
ουτε ενα φεηκ δε ξερετε να κανετε.
Παιδιά, ο δίσκος ΓΑΜΑΕΙ.
Κρουξ, σκάσε.
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ
Γιατί γελάει το πέταμα; Το ίδιο πράγμα λέει η άμουση από το 4ο ποστ.
μόνο πινκQuote:
Originally Posted by Drumsick
Γελάω με μελλοντικό σενάριο που ο σπυρέττος έχει γιο μεταλλά που αγοράζει και φέρνει σπίτι το reissue του Murder of crows που πρότεινε κάποιος μελλοντικός Κισατζεκιάν.
Θα είναι όντως καλό αστείο αν ζω όταν ο γιός μου είναι σαράντα χρονώ μαλάκας και μου το φέρει σπίτι :!:
Οh wait, κρουξ στην είπε ρε.
σα μικρά παιδιά κάνετε :P
2 πραγματάκια έτσι για να μπούμε στη θέση μας.Quote:
Originally Posted by Krux
το εδώ Λιλιπούπολη γαμάει τις μεταλλοπατεράδικες επιρροές σας στους αιώνες των αιώνων. Μάσα σιδερομάσα και ΦΑΝΚΙ μπασούκλες στα μούτρα σας.
τέλος, όπως είπε από την 3η σελίδα το Vic, μέτσαλς και στίχοι = Μartin Walkyier και Inb4 και your argument is invalid και you win 500 internets.
ωραίο θρεντ ήταν αυτό!
το operation mindcrime δυστυχώς είναι κάτι σαν προπύργιο σοβαροφάνειας όντως στους μεταλλαδες και στιχουργικά δεν αντέχει έλεγχο κανέναν, ξεκινά κοινωνικοπολιτικά και αναλώνεται στην συνέχεια σε ένα κλισέ τηλερομάνζο (sister mary, σοβαρά; mister x;; ). Οι στίχοι στην μουσική όμως είναι περίπλοκο πράγμα, καμιά φορά ένα βαρύγδουπο ρεφρεν έχει περισσότερη δύναμη αποκομμένο από τα θολά κουπλέ του, πχ. Οι Queensryche έχουν χτυπήσει πολλά ισχυρά νοήματα και αισθήματα σε σημεία του mindcrime ερήμην του γενικότερου κώλο-'κονσεπτ' του δίσκου. Ίσως θα έλεγε κανείς και 'κατά λάθος'. Άμα βάζεις τον Geoff Tate να φωνάζει νοήματα αρχετυπικά ξανά και ξανά, πολλά τυχαία καλά μπορούν να συμβούν. Δεν ξέρω αν είναι κακομεταχείριση να αποκόπτει κανείς ένα
And I raise my head and stare
Into the eyes of a stranger
I've always known that the mirror never lies
People always turn away
From the eyes of a stranger
Afraid to know what
Lies behind the stare
από τις διάφορες μαλακίες που το πλαισιώνουν (και που ίσως είναι και διαμετρικά αντίθετες από το τι παίρνω εγώ από το ρεφρέν σκέτο)... δεδομένου του ότι το XM είναι ρομαντική τέχνη που προφασίζεται ολότητα αισθητική συχνά, ίσως. Το να κριτικάρει κανείς το operation mindcrime είναι ΕΥΚΟΛΟ πράγμα, οι ρωγμές πάνω του είναι τόσο ξεκάθαρες, οι μεταλλαδες όντως κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους περί αυτού του ζητήματος. Αλλά δεν το κάνει το γαμημένο το eyes of a stranger λιγότερο γροθιά στο στήθος όταν το ακούω και ας ξέρω (και έχει χρειαστεί να το ζορίσω για να καταλήξω) ότι ο δίσκος συνολικά είναι μπερδεμένος και άτυχος. Άτυχος; Το ζήτημα με αυτόν τον δίσκο είναι ότι είναι τόσο καλογραμμένος μουσικά που γίνεται περισσότερο πειστικός από όσο νομίζω ήλπιζε, ή αντέχει, κάπως έτσι να το πω. Ακούει ο μικρός μεταλλας τον Tate και τις υπέρ-κιθάρες (κάποιος τις είπε 'λαϊκές' λες και είναι κακό πράγμα; χαχ) και τα πιστεύει ΟΛΑ. Γίνεται μετά μεγαλύτερος και OMG U LIED TO ME, QUEENSRYCHE. Είναι δύσκολη φάση, αλλά δεν σου είπαν ψέμματα οι Queensryche, δεν ξέρουν καν οι ίδιοι τι σκατά σου είπαν.
Deadsoultribe δεν έχω ακούσει ποτέ σοβαρά κυρίως επειδή ο Buddy Lackey είναι υπεύθυνος στην περίοδο Psychotic Waltz για ενάμισι υπέροχο δίσκο (στιχουργικά και εκτελεστικά). Όχι τέσσερις, ούτε τρεις. Δεν περίμενα τα omg νεα προτζεκτ του με ανυπομονησία ούτε στα 18 μου. Εδώ δεν ακούγεται (o Lackey) ούτε καν στο Bleeding, τόσο κουρασμένος και οτιναναι. Όταν έγιναν εκείνα τα reissues Waltz θυμάστε που ήταν το Bleeding μαζί με το Everflow και το Social Grace μαζί με το Mosquito (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Γιατί ήταν έτσι και όχι χρονολογικά τα πακέτα; Επειδή θα αγοράζανε οι σχετικοί τα δυο πρώτα και δραστικά λιγότεροι τα δεύτερα, προφανώς. Μου φαίνεται τόσο περίεργο όταν εκθειάζεται κάθε ύστερο πράγμα που έχουν αγγίξει άνθρωποι που ίσως κάποτε για κάποιον μυστήριο λόγο έκαναν μια ή δυο φορές κάτι σημαντικό. Το ΧΜ δεν έχει διαχρονικούς ήρωες/μπαμπάδες. Έχει δίσκους καλούς, μακρυά ο ένας από τον άλλο.
φαίνεται από αυτά που γράφεις.Quote:
Originally Posted by Helm
helm :thumbsup:
Krux δέχομαι ότι οι DST είναι σημαντική μουσική για εσένα και για πολύ κόσμο, και ότι οι στίχοι τους μετράνε και όλα. Δεν λέω ότι είναι κακή μπάντα, λέω ότι δεν τους άκουσα επειδή ο Lackey είχε σταματήσει να κάνει με την φωνή του και τους στίχους του προσπάθεια για να φτάσει το αισθητικό και συνθετικό επίπεδο που απαιτούσε η προηγούμενη του μπάντα από τα μισά του Everflow. Άμα ανέκαμψε στην DST περίοδό του, πες μου υπεύθυνα, χελμ τράβα άκου το πρώτο ή το δεύτερο ή το τρίτο DSΤ και θα το κάνω.
Δεν θυμάμαι να είπα λαϊκές τις κιθάρες αυτές καθεαυτές, αλλά επειδή ανέφερα πως είναι ένα λαϊκό album, θέλω να υπερθεματίσω πως δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με τα λαϊκά albums που είναι λαϊκά albums και τέλος. Αν αναφερόσουν σε εμένα τελοσπάντων, έχω πρόβλημα με τα λαϊκά albums που καμώνονται πως είναι τα ισχυρότερα σκεπτόμενα concepts στην ιστορία του metal και ταυτόχρονα τα πρώτα albums που θα διάλεγε ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε για το 80's top-five του. Συμφωνώ με τα περί ατυχίας του mindcrime, αλλά μιας και συμβαίνει ο πόνος στο δικό μου στήθος μετά το eye of a stranger να είναι μηδενικός, προσωπικά μπορώ να πω πως το εκτιμώ συνολικά πολύ λιγότερο για να το πω απλά "άτυχο". Αλλά δεν έχω πρόβλημα με αυτό που εννοήθηκε πως κατηγόρησα ως "λαϊκό album", διότι μεγάλο μέρος του heavy metal φέρει ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό αυτό το νεανικό πάθος που κάνει τους Heavy Load, τους Running Wild και τους Omen να ΔΕΡΝΟΥΝ, διότι είναι αυτό, το γνωρίζουν, το κάνουν διακόσια τα εκατό σωστά και έχουν όλα τα kudosQuote:
Originally Posted by Helm
καταρχάς δεν μιλάμε για PW εδώ αλλά δέχομαι από που πηγάζει ο προβληματισμός σου. εδώ υπάρχει μόνο Devon Graves. και πίστεψε με ο Buddy Lackey δεν έχει καμία σχέση με τον Devon Graves ή τουλάχιστον αυτό ήταν και το όλο θέμα όταν ξεκίνησαν οι DST. ήταν μια δήλωση, οτι είμαι εδώ, είμαι μόνος και θέλω να πω μερικά πράγματα χωρίς τον Dan Rock. και τα είπε. και όποιος ένιωσε, ένιωσε.Quote:
Originally Posted by Helm
εδώ Helm δεν εκθειάζεται τίποτα παραπάνω από την ψυχή ενός απλού καλλιτέχνη που ακολούθησε το δρομάκι του και μελοποίησε 5-6 πραγματάκια που είχε στο μυαλουδάκι του. δεν υπάρχουν τελειότητες, δεν υπάρχουν συνθεσάρες, δεν υπάρχουν φωνάρες και απόκοσμες ενορχηστρώσεις. υπάρχει ένας νέος (καινούριος) άνθρωπος που τραγουδάει από την ψυχή του, για την ψυχή του. και υπάρχουν μερικοί (στους οποίους συμπεριλαμβάνω και την αφεντιά μου) που γονατίζουν κυριολεκτικά στο άκουσμα και μόνο κάποιου τραγουδιού που έρχεται από αυτές τις παρτιτούρες που έφτιαξαν τον ομώνυμο και το A murder of crows. δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια αυτά που νιώθω για αυτούς τους 2 δίσκους και κυριότερα για αυτόν εδώ τον συγκεκριμένο. κάποιος άλλος ίσως να μπορεί να μεταφέρει σε μερικές αράδες αυτά που νιώθει πολύ καλύτερα από εμένα αλλά αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι οτι με σιγουριά μπορώ να πω πως ακόμα και μετά από 7 χρόνια καταφέρνει να με γονατίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκανε όταν τον πρωτοάκουγα με το booklet ανά χείρας. και αυτό είναι ένας λόγος και ίσως ο κυριότερος, που αγαπώ αυτόν τον καλλιτέχνη. γιατί μου έδωσε ένα δίσκο που εκφράζει αυτό που είμαι, αυτό που ψάχνω και κεντρίζει τους προβληματισμούς μου.
έχω εκπομπή σε λίγο και δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. έχω γράψει ήδη αρκετά για τον δίσκο και τα περισσότερα τα έχω πει στο αρχικό ποστ.
carheart είναι λίγο αχυράνθρωπος το "έχω πρόβλημα με τα λαϊκά albums που καμώνονται πως είναι τα ισχυρότερα σκεπτόμενα concepts στην ιστορία του metal και ταυτόχρονα τα πρώτα albums που θα διάλεγε ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε για το 80's top-five του". Το Operation Mindcrime δεν προσπαθεί να είναι αυτό. Κάποιοι ακροατές του θα ήθελαν να είναι αυτό, και ίσως με αυτούς να έχεις και το πρόβλημα. Το Operation Mindcrime δεν είναι χαζό άλμπουμ, είναι μπερδεμένο. Πολλοί ακροατές του χεβι μεταλ - και μη - είναι επίσης μπερδεμένοι άνθρωποι, δεν είναι κάτι το τόσο τρομερό. Δεν ξέρω γιατί τόσο ωρύεσαι για το Mindcrime, αν θες μου το εξηγείς λίγο καλλίτερα -- όση περισσότερη διαύγεια δείξεις τόσο περισσότερο σοβαρό θα είναι και το επιχείρημά σου δε, αλλιώς είσαι και εσύ μπερδεμένος μαζί με τους υπόλοιπούς μας, κάτι το όχι και τόσο τρομερό.
Όσο για τον Νιτσε, άμα (έπειτα) διαβάσεις την Γέννηση της Τραγωδίας, δες και την εισαγωγή-απολογία που έγραψε μετά 16 χρονών για το έργο του να δεις πόσο μπερδεμένος ένιωθε και αυτός για το εγχείρημα. Του Νίτσε θα του άρεσε το Operation Mindcrime όντως, αλλά για τοπ 5 δεν ξέρω. Θα του άρεσε επειδή θέλει τρομακτική τόλμη για να κάνει κανείς ένα Mindcrime και ας το κοροϊδεύουν αργότερα διάφοροι γιατί το όραμα είναι λίγο αχταρμάς.
"εδώ υπάρχει μόνο Devon Graves. και πίστεψε με ο Buddy Lackey δεν έχει καμία σχέση με τον Devon Graves ή τουλάχιστον αυτό ήταν και το όλο θέμα όταν ξεκίνησαν οι DST."
Δεν ξέρω, αυτός ο 'Devon Graves' τραγουδάει και στο μισό Into The Everflow και στο Bleeding και στο Mosquito όμως. Γενικά είμαι υποψιασμένος για το κονσεπτ της καλλιτεχνικής περσονα, αλλά πφφφ... τέλος πάντων ας μην το πάω μακρυά, κάποια στιγμή θα τα ξανακούσω τα DST και θα έχω πιο ώριμη γνώμη. Μυρίζει άσχημα πάντως.
"δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια αυτά που νιώθω για αυτούς τους 2 δίσκους και κυριότερα για αυτόν εδώ τον συγκεκριμένο"
"γιατί μου έδωσε ένα δίσκο που εκφράζει αυτό που είμαι, αυτό που ψάχνω και κεντρίζει τους προβληματισμούς μου. "
Krux, πως να στο πω. Αν δεν μπορείς να εκφράσεις με λόγια αυτό που είσαι, αυτό που ψάχνεις και τους προβληματισμούς σου, ζωγράφισέ τα. Ή παίξε τα μουσική ή κάτι. Μη μου λες κάποιος άλλος άνθρωπος το έκανε για σένα, να απευθυνθώ σε αυτόν επειδή εσύ δεν μπορείς, το πιο φτωχό αποτέλεσμα της κατανάλωσης τέχνης είναι αυτό.
Χμ, δεν θα έλεγα πως είμαι μπερδεμένος όσον αφορά στη γνώμη μου περί του Operation Mindcrime. Είναι ένα album που από τον τίτλο του και μόνο πείθει τους ακροατές πως πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο album. Σίγουρα καταλαβαίνεις τι εννοώ λέγοντας "έξυπνο album". Πολλά albums στην ιστορία της metal μoυσικής είναι στημένα με ανάλογο τρόπο ώστε να προβάλλονται ως κάτι μεγάλο, είναι δεν είναι. Ακόμα και το 666 International είναι ένας τέτοιος τίτλος, σε προϊδεάζει, σε βάζει στον χορό, σου περνάει στο υποσυνείδητο πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι Μεγάλο. Οι Tool κάπως έτσι έχτισαν λιθαράκι λιθαράκι τον μύθο τους, πχ. Δεν είναι αθώοι οι καλλιτέχνες για κανένα πράγμα που αφορά το έργο τους. Το ότι ένα mindcrime γιγαντώνεται από μερίδα του μέταλ κόσμου επίσης δεν μου προκαλεί εντύπωση, διότι είναι ωραίο και εύκολο να έχεις μπόλικη τροφή για σκέψη στο πιάτο σου στα γρήγορα, χωρίς να κοπιάσεις ιδιαίτερα, "με το booklet ανα χείρας". Και προσωπικά όταν βρίσκω πράγματα σε ένα 666 International ή σε ένα La Masquerade Infernale (ο ορισμός ίσως του υπερπομπώδους πράγματος) ας πούμε "τα συγχωρώ" διότι υπάρχει κάτι το οποίο βρίσκω μεγάλο και μπορώ να περιγράψω επακριβώς τι βρίσκω μεγάλο σε αυτά τα albums χωρίς να πω λέξη για τεχνικά χαρακτηριστικά πχ ή αισθητική (που τόσο με κατηγορεί ο φθόγκον πως είμαι λογοδοσμένος μαζί της). Το Operation Mindcrime δεν το θεωρώ λοιπόν μπερδεμένο album, δεν μπορώ να αντιληφθώ την έννοια του μπερδεμένου επακριβώς άλλωστε. Θέλει να πει μερικά σοβαρά_πράγματα αλλά το χάνει στην πορεία διότι μπλέκεται με έννοιες που δεν μπορεί να κατανοήσει; Το θεωρώ κακό album γιατί είναι κακό σε κάθε προσωπικό μου κριτήριο με τα οποία μελετάω τα albums. Είναι album που δημιουργεί από τη μάνα του όλα όσα μου περιγράφει η έννοια της σοβαροφάνειας. Αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ "μπερδεμένου" και "χαζού" θα έλεγα πως είναι ένα χαζό album. Ωρύομαι τόσο για αυτό, διότι ως "σημαντικό album" έχει την υψηλότερη δυνατή συγκέντρωση των αντιπαθητικών χαρακτηριστικών στο metal που έχω συναντήσει ως τώραQuote:
Originally Posted by Helm
Σιγά το όνομα του άλμπουμ. Δεν παίζει ένα σημαντικό χεβι μεταλ άλμπουμ που να μην έχει όνομα βαρυσήμαντο x 100. Βασικά και κάπως συγκρατημένο το βρίσκω το 'Operation Mindcrime'. Το προηγούμενο λεγόταν RAGE FOR ORDER, ε.
Τι διαφορά έχει το 666 International από το Operation Mindcrime; Το πρώτο σου αρέσει, το δεύτερο όχι. Και τα δυο εξίσου (α)σοβαρα είναι με μια απομακρυσμένη ματιά.
"Δεν είναι αθώοι οι καλλιτέχνες για κανένα πράγμα που αφορά το έργο τους."
Μιλάς λες και έχεις κάτι να χωρίσεις με αυτούς τους ένοχους καλλιτέχνες. Μήπως νιώθεις ότι έχασες τον χρόνο σου με το μεταλ;
"διότι είναι ωραίο και εύκολο να έχεις μπόλικη τροφή για σκέψη στο πιάτο σου στα γρήγορα, χωρίς να κοπιάσεις ιδιαίτερα, "με το booklet ανα χείρας""
Ίσως υποτιμάς πόση δουλειά μπορεί να κάνει κανείς και με τον αχταρμά του Operation Mindcrime άμα τον καθηλώσει αρκετά. Δηλαδή τώρα, και ας είναι ένας κάπως προβληματικός δίσκος για μένα, σίγουρα δεν μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα μαζί του. Μα ναι, είναι εύκολο πάντως! Η τέχνη είναι εύκολη πρόσβαση στο υποσυνείδητο, αυτό είναι το νόημα της. Γιατί είναι κακό το να 'μην κοπιάσεις'; Τέχνη (ρομαντική) κακιά βγαίνει όταν ο καλλιτέχνης 'δεν κοπιάζει'. Για τον ακροατή προβλέπεται ενασχόληση σε βάθος χρόνου, περισυλλογή και κάποιο έργο αντίδωρο, σίγουρα, αλλά όχι και λατομία.
Σε παρακαλώ να το κάνεις, είμαι πολύ περίεργος να δω τι είναι αυτό το μεγάλο μέσα σε αυτό το άλμπουμ που δεν εκφράζεται ούτε με τεχνικά χαρακτηριστικά ούτε με αισθητικά κριτήρια. Όχι τίποτε άλλο, το έχω ακούσει αρκετά το Masquerade Infernale και το θεωρώ και εγώ καλό (τεχνικά και αισθητικά όμως!) και θα μπορώ να σε παρακολουθήσω.Quote:
La Masquerade Infernale (ο ορισμός ίσως του υπερπομπώδους πράγματος) ας πούμε "τα συγχωρώ" διότι υπάρχει κάτι το οποίο βρίσκω μεγάλο και μπορώ να περιγράψω επακριβώς τι βρίσκω μεγάλο σε αυτά τα albums χωρίς να πω λέξη για τεχνικά χαρακτηριστικά πχ ή αισθητική
Το Operation Mindcrime είναι μπερδεμένο επειδή φαίνεται λες και θέλει να πει κοινωνικές/πολιτικές αλήθειες αλλά στην πραγματικότητα η συναισθηματική γκάμα του Geoff Tate είναι ιδιαιτέρως διαπροσωπική, προϊόν μπουρζουαζίας και αμερικάνικης μάλιστα όπως είναι.
ναι, βλέπω τι γράφεις, and imma let you finish, αλλάQuote:
Originally Posted by Helm
για τους queensryche υπάρχει θρεντ btw.
εδω δεν του αρεσει το μισο ιντο δι εβερφλοου ...γουστα βεβαια δε λεω..
πως να το εξηγήσω. καλά τραγουδάει. Είναι οκ. Αν μου τον έβαζες διπλά σε αυτόν που τραγουδάει στο Social Grace θα σου έλεγα ότι πρώτο βγήκε αυτό και μετά το Social Grace και ω πως προχώρησε ο τραγουδιστής, με πιάνεις; Η 'ακροβασία' του Social Grace είναι δομικό στοιχείο της δεν είναι άδειος εντυπωσιασμός, όλες οι συνθέσεις έχουν ύψος βάθος και μεγάλα αρμονικά κενά, βάζει και ο Lackey τα δυνατά του να ακολουθήσει. Στο Northen Lights τραγουδάει συγκρατημένα μεταξύ 2 νότων στο κουπλε και μια οκτάβα πάνω 2 νότες στο ρεφρέν και με κάπως βαρεμένες σχέσεις και σε αυτά τα λίγα. Sleepwalking through the studio. Ο Lackey τα είχε 'παρατήσει' στους Waltz αρκετά νωρίς, ίσως δεν τον εξέφραζε η τσιρίδα κορόνα πια, που να ξέρω, αλλά χωρίς όπλο την ακροβασία δεν είχε και τίποτε άλλο πολύ να του μείνει. Ωραία χροιά έχει η φωνή του, ωραίο και το φλάουτο, αλλά πολύ συντηρητικές γραμμές, συγκρατημένη εκτέλεση, χωρίς φαντασία, αντιθέσεις και έξαρση.
edit: μαρέσει το Everflow, όχι όλο όμως.
κάρχαρτ.
ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν θέλω να αναφερθώ σχετικά με το Operation : Mindcrime δεν είναι γιατί είναι οφφ-τόπικ. δεν θέλω να το κάνω γιατί είναι λόγια για κατανάλωση, μια σταγόνα στον ωκεανό του ιντερνέτ κλπ και θα καταλήξουμε (ό,τι και να πω) να βρίζεις, να χαρακτηρίζεις και να κοροιδεύεις εμένα, τους μεταλάδες, τους Ράηχ, τον Χατζηγιάννη και τον Σάμπατακ. δεν υπάρχει συζήτηση εδώ σχετικά με τον δίσκο. ούτε το Mindcrime, ούτε το Murder of crows. υπάρχουν αντίπαλες πλευρές που εκτοξεύουν αρλούμπες εκατέρωθεν και μετά μετράνε πόντους στο ιντερνετικό γαμηστερόμετρο. γιατί αν πραγματικά δεν σε ενδιέφερε ο δίσκος (ο όποιος δίσκος) δεν θα έμπαινες καν στον κόπο να κάθεσαι να γράφεις και να εξηγείς για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό. θα το προσπερνούσες και άσε τους χαζούς να λένε αυτό που θέλουν και τους εκφράζει. αλλά όχι. δεν το κάνεις. και δε το κάνεις όχι γιατί υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος, το κάνεις γιατί τα παίρνεις με την χαζομάρα. με τους μεταλάδες που νομίζουν οτι κάτι έπιασαν από μια καρακιτσαρία και αυτό σε φουντώνει. ενοχλήσε όταν ο διπλανός σου βρίσκει νόημα σε πράγματα που εσύ θεωρείς ανούσια και αναρωτιέσαι "μα ας τους ανοίξει κάποιος τα μάτια". αυτή η άρνηση σου και αυτή η οχύρωση σου σε αυτό που εσύ έχεις χτίσει για τον εαυτό σου είναι κάτι που δεν τον κάνουν όλοι και αν με ρωτήσεις, θα απαντήσω "καλά κάνουν".
χελμ.
το πας πολύ στο τεχνικό θέμα και δεν θέλω να ακολουθήσω. όταν μιλάμε για αυτούς τους δίσκους, δεν με ενδιαφέρουν τα τεχνικά και οι αναλύσεις. εδώ υπάρχει συναίσθημα και πάθος για δημιουργία. και κατάθλιψη και πόνος και ναρκωτικά και χωρισμοί και αλκοόλ και διαμάχες. προσπεράσαμε δηλαδή όλα αυτά και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για οκτάβες και αρμονία ?
Ο,τι θες, αλλά το κρατούμενο παραμένει το ότι: λες λέξεις, δεν περιγράφεις με αυτές. Τα 'πάθος, δημιουργία, κατάθλιψη, πόνος, ναρκωτικά, χωρισμοί, αλκοόλ, διαμάχες'. Αυτά είναι λέξεις, δεν είναι ιστορία, δεν εκφράζεις κάτι όταν μου τα λες αυτά, μόνο εικάζεις. Ποιος χώρισε; Ποιος πήρε ναρκωτικά; Ποιος ήταν ο παθιασμένος και γιατί; Πως αυτά διαφαίνονται στους DST ή στο Northen Lights ή σε κάτι άλλο; Υπάρχουν λόγοι να μην επεκταθείς στο ER για τέτοια πράγματα σεβαστοί, αλλά από την άλλη όταν λες (στο ER) ότι κάτι είναι ΣΠΟΥΔΑΙΟ και μετά δεν λες γιατί, τότε τι σου έμαθε το σπουδαίο αυτό πράγμα; Πως να μην είσαι γενναίος;
Δεν γινονται και τα δυο μαζί. Ή έχεις το κουράγιο να συζητήσεις και να εκτεθείς για τα πράγματα που θεωρείς σημαντικά στο ER, ή δεν μιλάς γενικά για σημαντικά πράγματα στο ER. Οι περισσότεροι χρήστες κάνουν το δεύτερο και είναι ευτυχισμένοι!
το έκανα αυτό το λάθος στις αρχές και το ξέρεις και δεν το ξανακάνω. "θέλω να έχω και εγώ μια κανονική ζωή Αλέξη".
κυρίως γιατί βαριέμαι να αποκρούω με επιχειρήματα τον εκάστωτε μπαχαλάκη/τρολλ/αποψάκια. να κάθομαι να γράφω κατεβατά δηλαδή για να έρθουν μετά οι ικόνοκλαστς του πλανήτη αυτού να "καλοπεράσουν" με αυτό που το ιντερνέτ τους δίδαξε καλύτερα, την ειρωνεία. να μιλήσεις για συναισθήματα και να τα αναλύσεις ενώ καραδοκεί στην γωνία ο τυχάρπαστος που σε αντιμετωπίζει εξ ορισμού ως κατώτερο. συζητήσεις με δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν γίνονται. θέλεις να κάτσεις εσύ σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να μιλάς και να εκφράζεσαι και εγώ να χασκογελάω ? μπορούμε να μιλήσουμε έτσι ? οχι. βάλτε κανά κώλο.
Krux
Διαφωνώ καθέτως στο "..γιατί αν πραγματικά δεν σε ενδιέφερε ο δίσκος (ο όποιος δίσκος) δεν θα έμπαινες καν στον κόπο να κάθεσαι να γράφεις και να εξηγείς για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό.". Η μουσική είναι για να την ακούμε, αλλά αν δεν μιλούσαμε για όσα δεν μας αφορούν, όλο το ίντερνετ θα ήταν εκατό χιλιάδες κλίκες που θα αναλώνονταν σε εσωτερικά thumbs. Σειρά σου να εξηγήσεις γιατί λέμε "αρλούμπες" τόση ώρα εφόσον συζητούμε για ένα δίσκο που έχουμε ακούσει, γιατί δεν γίνεται συζήτηση σχετικά με τον δίσκο. Δεν είπα επίσης ποτέ χαζό κάποιον που του αρέσει το mindcrime, μερικοί από τους αγαπημένους μου ανθρώπους το αγαπούν πολύ μάλιστα. Και πως προκύπτει πως άμα συζητήσουμε θα καταλήξω να σε βρίζω; Γνωρίζεις εκ των προτέρων πως θα πεις de facto μαλακίες ή μήπως υπονοείς πως στα τελευταία μου ποστς έβρισα ή μείωσα κάποιον;
Helm
Το "άμα τον καθηλώσει αρκετά" είναι ένα point. Αν με απωθούν μία φορά οι στίχοι αυτού του album, η μουσική του είναι το πλέον βαρετό και ανύπαρκτο σκουπιδομέταλ που έχω ακούσει, προτιμώ ακόμα και την διασκευή των Limp Bizkit στους The Who! Πρέπει (για εμένα) σε κάθε album που προσπαθώ να μπω μέσα, να υπάρχει μία πτυχή που να με τραβάει τόσο πολύ, έτσι ώστε να ψάξω και τις υπόλοιπες. Καλώς ή κακώς λίγα είναι τα συγκροτήματα που προσφέρουν μια γενικά ποιοτική ολότητα σε καθετί που τα αφορά (μπορώ να σου ονομάσω μερικές μπάντες στις οποίες δεν βρίσκω το παραμικρό ψεγάδι προσωπικά). Είναι απλό, στους Queensryche δεν βρίσκω Τίποτα έστω συμπαθές. Μου φαίνονται απελπιστικά αδιάφοροι από οποιαδήποτε σκοπιά και αν τους κοιτάξω. Είναι μπερδεμένο αυτό; Μία φίλη μου διαβάζει Πάολο Κοέλιο επειδή όταν θέλει πολύ κάτι, νομίζει πως το σύμπαν συνομωτεί εναντίον της, και εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Επίσης αυτό το "Το Operation Mindcrime είναι μπερδεμένο επειδή φαίνεται λες και θέλει να πει κοινωνικές/πολιτικές αλήθειες αλλά στην πραγματικότητα η συναισθηματική γκάμα του Geoff Tate είναι ιδιαιτέρως διαπροσωπική, προϊόν μπουρζουαζίας και αμερικάνικης μάλιστα όπως είναι." μπορείς να μου το εξηγήσεις λίγο παραπάνω; Δεν λέω τίποτα με ειρωνία, έχω απλώς περιέργεια. Διότι όπως το βλέπω εγώ το θέμα, ο Geoff Tate απλά κάνει ένα ανακάτεμα ιδεών επιπέδου έκτης δημοτικού για τον αμερικάνο έφηβο που δεν ξέρει που πέφτει η αμερική στην υδρόγειο.Quote:
Originally Posted by Helm
Όσο για το La Maquerade, για το οποίο δεν έχει πολύ νόημα να μιλήσουμε σε αυτό το θρεντ, είναι ένα album ιδιαιτέρως πομπώδες και θεατρικό, νιώθω πως αν μπορούσε ο Sverd και ο Garm να μετατοπίσουν μηχανικά την κλίμακα θεατρικότητος στο 100% με ένα κουμπί θα το έκαναν, και στη συνέχεια θα έγραφαν τα τραγούδια. Αυτό αρχικά βλάπτει αυτομάτως την αισθητική με ένα περίεργο τρόπο, αφού νιώθω πως δεν ήταν το πιο άνετο album τους, πως πιέζονταν για να τους βγει θεατρίκ. Για αυτό και πάντα ήμουν της κλίκας του Sham Mirrors, το οποίο είναι ένα Άνετο album. Τα ατυχή του μουσικά σημεία είναι τα απαράδεκτα drums του Hellhammer (κάκιστος ήχος) και τα πανηγυρικά άκυρα beats στο τέλος του "The Chaos Path". Ειδικά το τελευταίο βλάπτει αρκετά τα τεχνικά χαρακτηριστικά και υποδεικνύει πως ήταν η εποχή που ο Garm άλλαζε και έφευγε από το metal και βρήκε ένα τελευταίο πάτημα να πειραματιστεί με ήχους και φωνή προτού ριχθεί επίσημα στη δουλειά με τους Ulver. Αν εξαιρέσω όλα αυτά, τα οποία θα τα βάλω στα τεχνικά χαρακτηριστικά, ακόμα και αν θα ακουστεί ίσως αντιφατικό, μιας και μπαίνουν συναισθηματικά κριτήρια και πόνοιστοστήθος, το LMI έχει τρομερές κατανυκτικές δυνατότητες και ιδιοφυείς τρόπους για να εκφραστεί η λυρικότητα του Garm. Έχει ψυχή, έχει φοβερή ροή, μόνο κομματάρες από αρχή μέχρι τέλος και εκφράζει άψογα το σκοτάδι του, χωρίς να πέσει σε δεκάδες darkmetal παγίδες. Αυτό, χωρίς να μιλήσω για τους στίχους του και το πόσο ωραία μπλέκει σκοτεινή ποίηση/λογοτεχνία, ούτε για τη δουλειά που έχει γίνει στα κιθαριστικά σημεία.
Σκουπιδομέταλ, είναι τόσο σκληρό που νιώθω λες και πρέπει να σου συμβεί κάτι κακό μικρό για να αντισταθμιστεί κάπως η κατάσταση. Να χτυπήσεις το γόνατό σου στην κάσα της πόρτας του υπνοδωματίου σου πχ. Αν ήξερες πόση προσπάθεια και αγάπη θέλει για να γράψει ο άλλος αυτές τις ενορχηστρώσεις και να βάλει λεπτομερώς τις κιθαριστικές ιδέες την μια πάνω στην άλλη και ένα σορό πράγματα. Ή αν ήξερες ο Tate έτσι όπως τραγουδάει τι απαιτείται ψυχικά. Είναι τόσο εύκολες κουβέντες αυτές που λες για να είναι τόσο σκληρές. Να μην σ' αρέσει το άλμπουμ οκ, αλλά σκουπιδομέταλ, με κάνεις να νιώθω λες και δεν μπορείς να δεις την προσπάθεια πίσω από την τέχνη. Σκουπίδι δεν μπορεί να είναι τίποτε για το οποίο προσπάθησε κάποιος τόσο. Αδιάφορο σου μπορεί να είναι, άχρηστό σου ναι, σκουπίδι όχι. Τα σκουπίδια είναι, εκτός από αχρείαστα, βρόμικα και αηδιαστικά, ενεργό πρόβλημα.
Ο Geoff Tate κάνει ανακάτεμα ιδεών επίπεδου έκτης δημοτικού για τον Αμερικάνο έφηβο όπως λες επειδή δεν έχει σχέση και επαφή με κανένα εργατικό κίνημα ούτε του χρειάστηκε ποτέ να μάθει την γλώσσα της πολιτικής όπως αυτή έχει ακονιστεί από γενιές οργανωμένων. Είναι απολύτως λογικό να φαίνεται κάπως αστείο το 'religion and sex are powerplays, manipulating people for the money they pay, selling skin, selling god, the numbers all the same on their credit cards' σε οποιονδήποτε δεν είναι μπουρζουά άνετος. Αλλά σχεδόν όλοι εδώ μέσα, είμαστε. Απλώς μερικοί από εμάς έχουμε για βίτσιο ανοίξει και κάνα δυο βιβλία και αυτοτιμωρούμαστε ας πούμε, δεν είμαστε και πολύ καλλίτεροι. Ότι ξέρει ο Tate ξέρουμε και εμείς με άλλα λόγια. Αλλά δεν έχουμε την φωνάρα του να υπόσχεται αλήθειες. Για αυτό λέω για ατυχία. Καλή πρόθεση είχε ο Tate με το mindcrime εικάζω. Και εσύ αν είχες το ταλέντο του και καθόσουν να γράψεις έναν χεβι μεταλ δίσκο όσο καλό μπορούσες, το 1989 στην εμπορική ακμή του ιδιώματος και προσπαθώντας να πεις κάτι σημαντικό και διαχρονικό για τον κόσμο, κάποια τέτοια ανοησίουλα ίσως έγραφες και εσύ και θα την έκρινε πολύ σκληρά εκτός κοντεξτ μετά από 20 χρόνια το ιντερνετ.
Για το Masquerade μιλάς με καθαρά αισθητικούς ορούς, αν σε ενδιαφέρει να το ξέρεις. Γενικολογείς (έναντι του να ακριβολογούσες δηλαδή) αλλά ναι, αυτά που λες εμπίπτουν σε θεωρίες αισθητικής, σωστά ή άκυρα δευτερεύον για την περιέργειά μου.
Αυτό είναι αστείο διότι όντως πριν κανα δίωρο κοπάνησα το ακριανό μου δάχτυλο σε μια γωνία και νιώθω κάπως περίεργα τώρα! Για τα αισθητικά κριτήρια τώρα, αναγκαστικά γενικολογούμε στα όρια κάπως, πιστεύω όλοι, καθώς αδυνατούμε να μπούμε εντελώς στον ψυχισμό του κάθε καλλιτέχνη γνωρίζοντας τους πραγματικούς λόγους κάθε πράξης που γίνεται σε κάθε αντικείμενο του album. Αν επεκταθώ πολύ στο επίπεδο του να ακριβολογώ, μάλλον θα υποπέσω σε τεχνικά χαρακτηριστικά in disguise, ενώ αν γενικολογήσω θα είναι αισθητικό κριτήριο. Θα δεχτώ πως έχεις δίκιο σε αυτό, αν και στο μυαλό μου είναι κάπως -ίσως αιρετικά- διαφορετικός ο ορισμός της αισθητικής όπως τον σέρνω στην κεφάλα μου, στον τρόπο με τον οποίο την μελετώ στην μουσική, έστω.
Σειρά για την δική μου περιέργεια, γιατί το Mindcrime είναι μπερδεμένο και αυστηρά όχι αστείο; στιχουργικά
