Ενα απο αυτα που μου αρεσαν (και με τσιγκλουσε) ηταν οι ευθραστες ισορροπιες και το ενδεχομενο βιαιας εκρηξης απο τον οποιοδηποτε σχεδον.
Το χιουμορ τεραστιο συν, ειδικα απο αξεστους τυπους σαν τον Πολι με τα οριακα απαραδεκτα αστεια.
Ενα απο τα αγαπημενα μου επεισοδια ειναι ενα στην 4η σεζον με Πολι και Κριστοφερ να εχουν καθαρισει τον Ρωσο και να εχουν χαθει στα χιονια. Το ειχα πετυχει λιγα χρονια πριν ξημερωματα στο Σταρ (πριν αρχισω να βλεπω την σειρα επισταμενα) και μου'χε μεινει χαραγμενο το τοπιο.
Και οι τοποθεσιες σε Ιταλιες και λοιπα inner trips για καρτποσταλ.
Το σημαντικοτερο σε αυτη την σειρα ειναι τo πως μεσα απο συζητησεις, σκηνικα και εντασεις, το αμερικανικο ονειρο ειναι στο χειρουργικο τραπεζι.
Πληρης κατακερματισμος σε φιλοσοφικο, πολιτικο, κοινωνικό και ψυχολογικο επιπεδο που αναθεμα και αν υπηρχε αλλη σειρα που να το πετυχε στο απολυτο.
Οσο για το τελος, ηταν το ιδανικοτερο οχι τοσο για να συντηρησει σαν σειρα τον μυθο της (οποιος εχει δει εστω και μια σεζον το αντιλαμβανεται αυτο), αλλα γιατι (οπως το σκεφτομουν απο μικρος με οποιαδηποτε σειρα/ταινια εβλεπα) πλεον σταματησαμε να βλεπουμε τις στιγμες απο την ζωη αυτων των ανθρωπων.
Το τελος βρισκει την οικογενεια πληρως αλλοτριωμενη (συγκριτικα με το πως ηταν στο τελος του πρωτου κυκλου στο εστιατοριο του Αρτι), μεσα απο το φιλτρο του Αμερικανικου Ονειρου. Και ο τιτλος του επεισοδιου "Made In America" ειναι τοσο τελειος ωστε συνοψιζει ολη την φιλοσοφια της σειρας (σε ενα μεγαλο μερος της).
Το τραγουδι υπεροχο.
Και οταν επεσε μαυρο στην οθονη, η πρωτη σκεψη μου ηταν οτι ηταν χαλασμενο το τορρεντ (και εννοειται οτι δεν ειμαι ο μονος!)