σταματάω εδώ νταξ...
Printable View
σταματάω εδώ νταξ...
War has shattered many young men's dreams
War
Friend only to the undertaker
Peace love and understanding
There must be some place for these things today
They say we must fight to keep our freedom
But Lord there's gotta be a better way
That's better than
War
λοιπον θα μαθω κιθαρα και θα γραψω ενα ασμα με τους εξης στιχους...
''θανατος, ποια η χρησιμοτητα του? δεν εχει καμια πρακτικη αξια
καρκινος, γιατι να υπαρχει? δεν υπαρχει τιποτα καλο σε αυτον
AIDS, χωρις αυτο δεν θα υπηρχαν καποτες, οι καποτες ειναι για τον μπουτσο''
δεν ειναι του Springsteen το war βρε παιδια, soul κομματι απο τα 70's ειναι
Μιχαλη δεν διαφωνουμε σε κατι, κι εγω θεωρω τον Neil Young σημαντικοτερο
με τον Springsteen απλα υπαρχει ισχυροτερο δεσιμο
Να ενα αμερικανικο πραγματικα αντι-πολεμικο ασμα ....
Quote:
Originally Posted by bhoy
Αν στην Αμερική η εργατική τάξη άκουγε Springsteen, στην Αγγλία άκουγε Cockney Rejects. Τι δεν καταλαβαίνεις?
A ναι,
Τον Παπακωνσταντίνου τον άκουγαν τότε οι μετέπειτα "της κλαδικής", "Σοσιαλιστές" με μούσι και χοντρά γυαλιά.
ναι και τα αλανια στην ελλαδα του ογδοντα ακουγαν crust.....
το "σωστά" τι σημαίνει;την αλήθεια σου μπορεί να την πεις και στο ημερολόγιο σου...αυτό δεν την καθιστά αυτόματα τέχνη.το θέμα είναι να πεις την αλήθεια του κόσμου...του ανθρώπου..την αλήθεια της φτιάξης του...να του πεις αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί στον πραγματικό χρόνο που ζει...να του πεις γιατί αντιδρά έτσι και γιατί οι αντιδράσεις του έχουν τα αποτελέσματα που έχουν...Quote:
Originally Posted by 00i00στο ''τα ματοκλαδα σου λαμπουν (βρε) σαν τα λελουδα του καμπου'' ολη η υψηλη διανοησις του τοπου προσκυναει ταπεινοφρονεμεναQuote:
Originally Posted by rat_poison
το μονο που διαχωριζει αυτους του ειδους του καλλιτεχνες απο τους ''γνησιους'' ειναι η αδυναμια τους να περιαυτολογησουν
ψηλες και χαμηλες τεχνες δεν υπαρχουν
το ολο γαμημενο θεμα ειναι να πεις σωστα την αληθεια σου
ειτε την πεις τσιριζοντας μπλακμεταλ ειτε ξερνοντας χαρκορ ολεθρο, το ιδιο πραμα ειναι
το μεγαλύτερο πρόβλημα με την αποδοχή της τέχνης είναι ότι ο κάθε ένας προσπαθεί να βρει μέσα σε ένα έργο τον εαυτό του.να δικαιώνονται τα συναισθήματα κι οι επιλογές του.να δικαιώνεται στην ουσία η ύπαρξη του.να νομιμοποιείται η ζωή του.και το έργο που τα καταφέρνει αυτά, είναι το μεγάλο έργο γι αυτόν.το πράγμα όμως δεν πάει έτσι.η τέχνη δεν υπάρχει για να δικαιώνει αντιδράσεις και συναισθήματα και λογικές.η τέχνη είναι για να δίνει νέες οπτικές όταν οι υπάρχουσες έχουν αποτύχει.ο καλλιτέχνης δεν είναι δημοσιογράφος της ζωής του κόσμου...είναι οραματιστής.κι ενώ όλοι παραδέχονται ότι η τέχνη είναι δύσκολο πράγμα στην δημιουργία της, κανείς δεν παραδέχεται ότι είναι δύσκολο πράγμα στη σύλληψή της απ' το κοινό.κι όμως, η δυσκολία είναι η ίδια.
χαμηλή τέχνη είναι αυτή που κάνει αυτό που είπα.που νομιμοποιεί ζωές και δικαιώνει αντιδράσεις και συναισθήματα...
υψηλή τέχνη είναι αυτή που ανοίγει μάτια και δρόμους...
ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ασχολείται με όποιο είδος θέλει..
Eγώ ρητορικές ερωτήσεις κάνω,ίσως κάπως ασύντακτες.Το ποιοι άκουγαν Παπακώτσο εδώ ξέρω πολύ καλά,όπως ξέρω και ποιοι τον καλούσαν ή καλούν -δεν ασχολιέμαι και πολύ με Περισσό.Ως προς την παρομοίωση για τον Σπρίγκστιν έκανα λόγο,το πολύ πολύ να έχω ακούσει 15 τραγούδια του βέβαια.Quote:
Originally Posted by RejectQuote:
Originally Posted by bhoy
Αν στην Αμερική η εργατική τάξη άκουγε Springsteen, στην Αγγλία άκουγε Cockney Rejects. Τι δεν καταλαβαίνεις?
A ναι,
Τον Παπακωνσταντίνου τον άκουγαν τότε οι μετέπειτα "της κλαδικής", "Σοσιαλιστές" με μούσι και χοντρά γυαλιά.
Μια χαρά κατάλαβα λοιπόν.
υ.γ. κανονικά δλδ,να ανοίξω νέο τόπικ αλλά άστο:
http://radiodadaonair.blogspot.gr/2011/10/016-three-chords-and-truth.html
haute culture λοιπόνQuote:
Originally Posted by landy
Spoiler
καλύτερα δεν τα έγραψα εγώ απ' αυτούς τους ανίδεους αγαπούλα;
λάντη πουλί μου το βλέπεις ελιτίστικα το θέμα όσο κι αν δε θες να το παραδεχτείς
κατ' αρχάς να πούμε ότι θέλει να περάσουν μπορεί και δεκαετίες μέχρι να ανακαλυφθεί ένα έργο και να εμπνεύσει μία σειρά καλλιτεχνών ή να εκτιμηθεί απ' τον κόσμο
πολλές φορές αυτό μπορεί να γίνει και μετά θάνατον
άρα τι έχουμε, παίρνει ξαφνικά level up το έργο κι από κει που εξέφραζε μόνο το δημιουργό του κι ήταν χαμηλή τέχνη έγινε υψηλή τέχνη ως δια μαγείας; κι αυτό χωρίς να αλλάξει τίποτα απ' τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά
κατ' εμέ τέχνη είναι η εμπνευσμένη χρήση του φυσικού κόσμου που σκοπεύει να επικοινωνήσει κάτι, συναισθήματα, ιδέες, μηνύματα κι ό,τι βάνει ο νους του ανθρώπου
η επιτυχία της κρίνεται μ' ένα σωρό διαφορετικά κριτήρια, που πολλές φορές μπορεί να λειτουργούν αντιπαραθετικά: στο πόσο ουσιαστικά αγγίζει τους γύρω, πόσο μπορεί να συμβολίζει ένα γεγονός, μία ομάδα, μία ιδέα, πόσο επιτυχημένα εκφράζει αυτό που ήθελε να επικοινωνήσει ο δημιουργός, πόσο διαχρονική αξία έχει, πόσο μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για παραπάνω δημιουργία, πόσο πρωτόφαντη μπορεί να 'ναι, πόσο ανταποκρίνεται σε κάποιο σύνολο κανόνων αισθητικής, πόσο διασκεδάζει τον κόσμο και τον κάνει να παρτάρει, πόσο μιζεριάζει τον κόσμο και τον κάνει να μελαγχολεί, πόσο απλή, πόσο περίπλοκη, και χίλια δυο άλλα που δεν μπορώ να σκεφτώ έτσι πρόχειρα.
το να διαχωρίζεις την τέχνη σε υψηλή και χαμηλή είναι σα να ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό, ή έστω ένα σύνολο αυτών που άμα τα ικανοποιεί γίνεται υψηλή και άμα δεν γίενται χαμηλή
στην ουσία όμως, επειδή η τέχνη είναι πρώτα από όλα μία μορφή επικοινωνίας, κατ' εμέ η επιτυχία της έχει να κάνει με το αν αγγίζει (με οποιονδήποτε τρόπο) πολύ κόσμο για πολύ καιρό, αν το συγκεκριμένο μήνυμα μ' αυτό το συγκεκριμένο περιτύλιγμα το αναζητά συνέχεια ο κόσμος και το επαναπροσδιορίζει και το αναζητά, αν γενικά είναι ένα πετυχημένο "μιμίδιο" αν θες, ή όχι
αυτό μπορεί να το πετύχει οτιδήποτε, μέχρι και το rock around the clock
το βρίσκεις εσύ δύσκολο στην προσέγγισή του από τον κόσμο, ή ότι ανοίγει νέα κανάλια στην ανρθώπινη έκφραση και συνείδηση;
το έργο που αναγνωρίζεται μετά από χρόνια, παίρνει λέβελ απ για τον κόσμο...όχι για την αξία του και την ίδια την ύπαρξη του.ένα έργο αξίζει ή δεν αξίζει κι αυτό είναι ασύνδετο με την αποδοχή του απ' τις μάζες.ο καλλιτέχνης είναι φίλτρο μεταξύ της έμπνευσης και της τέχνης...όλοι οι άνθρωποι είναι εμπνευσμένοι...λίγοι μπορούν να μετουσιώσουν την έμπνευση σε τέχνη όμως...καλά είναι να έχεις υπομονή...γιατί κι η έμπνευση δεν είναι πάντα έμπνευση για το "ωραίο"...για την καλλιτεχνία εννοώ...η τέχνη είναι αυτό που μένει μετά από πολύ κόπο...
άλλαξε το rock around the clock την ανθρώπινη συνείδηση και δεν το πήρα χαμπάρι;εγώ ξέρω ότι κι ο πιο ανίδεος αναρωτιέται σε κάποια φάση της ζωής του..."να ζει κανείς ή να μη ζεί"...μεταφρασμένο βέβαια στα ελληνικά...παρμένο απ' τον σοφοκλή...
τέλος πάντων...δεν είναι όλα τα ψυχαγωγικά μέσα τέχνη...μακάρι να ήταν...και δεν είναι κακό που δεν είναι...άλλωστε δεν είναι ανάγκη όλα να είναι τέχνη...οπότε γιατί μας πιάνει πρεμούρα να τα βαφτίσουμε όλα τέχνη;
γιατί το να ελέγχεις τα συναισθήματα εκατομμυρίων και να τους κάνεις να χοροπηδάνε και ουρλιάζουν από χαρά είναι γαμημένη τέχνη, γι' αυτό
από χαρά για ποιο πράγμα;ίσως να μπερδεύεις την ικανότητα για οτιδήποτε με την τέχνη.
