Apospasmata Thread

και να γιατι αξιζει κανεις να διαβασει εκδοσεις λιακοπουλου:

Quote:

---

Pierre Pozinault
Συμμαθητής στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου
Γιος Τραπεζικού


Ό πατέρας μου χάρηκε πολύ όταν έμαθε ότι ο Καραθεοδωρής ήταν συμμαθητής μου. Γνώριζε τον πατέρα του Στέφανο Καραθεοδωρή από το 1875 ως Πρέσβη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ήταν ένθερμος θαυμαστής της οικογένειας.

Τον Κωνσταντίνο τον γνώριζε από μικρό παιδί, όμως γι'αυτόν γνώρισε αρκετά τότε που βραβεύτηκε στους Διαγωνισμούς Μαθηματικών 'Concours Generaux'. 'Τέτοια μυαλά χρειαζόμαστε στην Τράπεζα μας', μου είχε πει...'

---

...

Κι επειδη μας αρεσουν οι κλασικουρες, οριστε

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που
θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι
πλάσματα του νου μου.
Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα
μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.
Τ' άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι Ιδέες, οι άνθρωποι
και τα ζώα βόσκουν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου,
τραγούδια και κλάματα γιομώνουν τα στρουφιχτά κοχύλια των
αυτιών μου και τρικυμίζουν μια στιγμή τον αγέρα'
σβήνει το μυαλό μου, κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζουνται.
«Εγώ μονάχα υπάρχω!» φωνάζει ο νους.
«Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν,
υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και
τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.
»Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός, χορεύουν,
στροβιλίζουνται, τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό, το
χάος μουγκρίζει.

http://www.freehellenes.org/keimena/.../askhtikh.html

"We are all born mad. Some remain so."
- Samuel Beckett, Waiting for Godot

«Χάριν αξιοπρεπείας ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς έβαλε μια ρόμπα πάνω από την πουκαμίσα του, κάθισε στο τραπέζι, έβαλε λίγο αλάτι, καθάρισε δυο κρεμμύδια, πήρε ένα μαχαίρι και με εξαιρετικά σοβαρό ύφος άρχισε να κόβει το καρβέλι. Κόβοντάς το στη μέση κοίταξε μέσα και προς μεγάλη του έκπληξη είδε κάτι άσπρο. Το έβγαλε προσεκτικά με το μαχαίρι του και το πάτησε με το δάκτυλό του. "Είναι σκληρό..." σκέφτηκε, "τι στο καλό μπορεί να είναι;"

Το πίεσε με τα δάκτυλά του και το έβγαλε -μια μύτη!... Στη θέα της τα χέρια του κρεμάστηκαν, ύστερα έτριψε τα μάτια του και ξανακοίταξε το αντικείμενο: ναι, μια μύτη, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία, και μάλιστα του φαινόταν σαν να την ήξερε. Μια έκφραση φρίκης απλώθηκε στο πρόσωπο του Ιβάν Γιακόβλεβιτς. Όμως αυτή η φρίκη δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την αγανάκτηση που κατέλαβε την κυρία σύζυγό του.

"Από πού έκοψες αυτή τη μύτη, χασάπη;" έσκουξε, κιτρινίζοντας από την οργή της. "Ρεμπεσκέ! Μπεκρούλιακα! Εγώ η ίδια θα το αναφέρω στην αστυνομία. Εγκληματία με δίπλωμα! Κιόλας τρεις άνθρωποι μού 'χουν πει ότι τους τράβηξες τόσο δυνατά τις μύτες ενώ τους ξύριζες, ώστε είναι θαύμα που αυτές είναι ακόμα στη θέση τους."»

Spoiler

Το 2009, με απόφαση της UNESCO και αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Γκόγκολ, ανακηρύχτηκε Έτος Γκόγκολ. H Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη διοργανώνει αφιέρωμα στον Νικολάι Γκόγκολ την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19:00.

Το 2009, με απόφαση της UNESCO και αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Γκόγκολ, ανακηρύχτηκε Έτος Γκόγκολ και στην έδρα αυτής της οργάνωσης στο Παρίσι οργανώνονται μεγάλες διεθνείς εκδηλώσεις. Στις εκδηλώσεις αυτές συμμετέχουν ενεργά η Ρωσία και η Ουκρανία. Σ’ αυτές τις χώρες, το ιωβηλαίο του Γκόγκολ τιμάται σε κρατικό επίπεδο, κάτι που είναι κατανοητό: ο συγγραφέας, που γεννήθηκε στην Ουκρανία, είχε συνδέσει την ζωή και το δημιουργικό του έργο με τη Ρωσία.
Πέρα από τα σύνορα του σλαβικού κόσμου η εξουσία του Νικολάι Γκόγκολ εκτείνεται σε όλη την ανθρωπότητα». Το δίκιο αυτής της σκέψης είναι αισθητό ιδιαίτερα σήμερα, που ο κόσμος τιμά το 200ο ιωβηλαίο από τη γέννηση του κλασικού εκπροσώπου της ρωσικής λογοτεχνίας Νικολάι Γκόγκολ. Με αφορμή το γεγονός αυτό η Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη διοργανώνει αφιέρωμα στο Νικολάι Γκόγκολ με τίτλο:

Νικολάι Γκόγκολ (1809-1852) 200 χρόνια από τη γέννησή του

την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19:00.


Για τη ζωή και το έργο του Ν. Γκόγκολ θα μιλήσει η κ. Ελένη Οικονόμου, λέκτορας στο Α.Π.Θ.

Στην οργάνωση της εκδήλωσης συνεργάστηκαν η Αικατερίνη Πάπου, Πρόεδρος του Ομίλου Καθηγητών Ρωσικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας και η Όλγα Ανδρεάδου, Καθηγήτρια Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας.

Απαγγελία κειμένων στην ελληνική γλώσσα: Ελένη Αποστόλου, Καθηγήτρια Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας

Απαγγελία κειμένων στη ρωσική γλώσσα: Κατερίνα Νικιτένκο, Γλωσσολόγος, Καθηγήτρια Αγγλικής, Γαλλικής και Ρωσικής Γλώσσας.

Στο πιάνο συνοδεύει η Ναταλία Βολόντινα.

Τοῦ λύχνου μου τὸ λάδι σώθηκε,
καὶ ξαγρυπνῶ. Τί νύχτα! Ἄστρο κανένα,
στὴν ἄκρη ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι μου ἕνα φάντασμα
κι ἀπάνω μου δυὸ μάτια καρφωμένα.

Ὁ κόσμος δὲν ὑπάρχει. Ἀπὸ τῆς ἄβυσσος
ῥουφήχτηκε τὰ στόματα. Σκοτάδι
Μόνο δυὸ μάτια ὑπάρχουνε στ᾿ ἀνύπαρχτα,
δυὸ μάτια μοναχὰ γιομίζουν τ᾿ ἄδεια.

Μόνο δυὸ μάτια στὰ σκοτάδια φέγγουνε.
Ὅλα κοιμοῦνται, χάνονται, ὅλα σβοῦνε,
μόνο δυὸ μάτια μὲ κοιτάζουν ἄγρυπνα,
δὲν κλείνουνε· ποτὲ δὲ θὰ κλειστοῦνε.

http://i4.photobucket.com/albums/y10...fire/mpar1.jpg
http://i4.photobucket.com/albums/y10...fire/mpar2.jpg
http://i4.photobucket.com/albums/y10...fire/mpar3.jpg

William Burroughs - The Ticket That Exploded

το παρακάτω το έγραψε ένα παιδάκι απ'την Νάπολι

Quote:

---

ΘΕΜΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ;



Εγό προτιμάο το τέλος του κόσμου, γιατί δε φοβόμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιό­λας.

Ο θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βο­σκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερό, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο.

Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσό­τεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πο­λύ στενή (που είναι ο Παράδεισος). Μετά ο Θεός θα πει: -Βγάλτε το σκασμό όλοι! και μετά θα τους χωρί­σει: Ένας από δω και τον άλλο από κει. Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει. Οι κατσίκες θα πού­νε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέματα. Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκάσουν, το Αρζάνο θα γlνει χίλια κομματάκια. Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα, ο Αρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε από τη γη για να πά­ρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Οι καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουνε πεταλούδες.

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω.

---

άνετα ότι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

http://it.wikisource.org/wiki/Canti_...re_del_deserto
http://www.gutenberg.org/files/19315...-h.htm#page152

They walked into the little clearing, the boy clutching his hand. They'd taken everything with them except whatever black thing was skewered over the coals. He was standing there checking the perimeter when the boy turned and buried his face against him. He looked quickly to see what had happened. What is it? he said. What is it? The boy shook his head. Oh Papa, he said. He turned and looked again. What the boy had seen was a charred human infant headless and gutted and blackening on the spit. He bent and picked the boy up and started for the road with him, holding him close. I'm sorry, he whispered. I'm sorry.

:thumbsup: χίλιες φορές

in spite of everything
which breathes and moves,since Doom
(with white longest hands
neatening each crease)
will smooth entirely our minds

-before leaving my room
i turn,and(stooping
through the morning)kiss
this pillow,dear
where our heads lived and were.

κάμμινγκς.

nobody loses all the time

i had an uncle named
Sol who was a born failure and
nearly everybody said he should have gone
into vaudeville perhaps because my Uncle Sol could
sing McCann He Was A Diver on Xmas Eve like Hell Itself which
may or may not account for the fact that my Uncle

Sol indulged in that possibly most inexcusable
of all to use a highfalootin phrase
luxuries that is or to
wit farming and be
it needlessly
added

my Uncle Sol’s farm
failed because the chickens
ate the vegetables so
my Uncle Sol had a
chicken farm till the
skunks ate the chickens when

my Uncle Sol
had a skunk farm but
the skunks caught cold and
died and so
my Uncle Sol imitated the
skunks in a subtle manner

or by drowning himself in the watertank
but somebody who’d given my Uncle Sol a Victor
Victrola and records while he lived presented to
him upon the auspicious occasion of his decease a
scrumptious not to mention splendiferous funeral with
tall boys in black gloves and flowers and everything and

i remember we all cried like the Missouri
when my Uncle Sol’s coffin lurched because
somebody pressed a button
(and down went
my uncle
Sol

and started a worm farm)

- ομοίως

"Να γιατί οι άνθρωποι προσέχουν το ηλιοβασίλεμα περισσότερο από την ανατολή του ήλιου. Η αυγή αποτελεί μια ένδειξη πρόσθετη στις ενδείξεις του θερμομέτρου, του βαρομέτρου και -για τους λιγότερο πολιτισμένους- των φάσεων της σελήνης, του πετάγματος των πουλιών ή των παλιρροϊκών ρευμάτων. Ενώ το ηλιοβασίλεμα τους εμπνέει γιατί μεταβάλλει σε μυστηριώδεις σχηματισμούς τις περιπέτειες του ανέμου, του κρύου, της ζέστης ή της βροχής, μέσα στις οποίες παραδέρνει το σώμα τους. Έπειτα οι αμυδρά διαγραφόμενοι αστερισμοί ανταποκρίνονται γι’ αυτούς, σε κάποια θρησκευτικά πιστεύω. Όταν ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται από το φέγγος του δειλινού (όπως σε μερικά θέατρα οι απότομοι φωτισμοί της ράμπας αναγγέλουν, αντί για τα τρία συνηθισμένα κτυπήματα, την έναρξη του έργου) ο χωρικός που περπατάει στο μονοπάτι στέκεται για λίγο, ο ψαράς συγκρατεί τη βάρκα του και ο άγριος, που κάθεται κοντά σε μια φωτιά που τρεμοσβήνει, χαμηλώνει το βλέμμα. Η θύμηση είναι μεγάλη ηδονή για τον άνθρωπο, αλλά μόνο όταν συνοδεύεται από τη μνήμη εκείνη που δεν αναπαράγει τα γεγονότα με την ακρίβεια που έγιναν, γιατί στους ανθρώπους αρέσει να θυμούνται τα περασμένα, λίγοι όμως θα δέχονταν να τα ξαναζήσουν με όλους τους κόπους και τους πόνους. Η ανάμνηση είναι η ίδια η ζωή αλλά με μια άλλη ποιότητα. Γι' αυτό όταν ο ήλιος γέρνει προς τη στιλπνή και ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας, όμοιος με τον οβολό ενός ουράνιου φιλάργυρου, ή όταν ο δίσκος του τέμνει την κορυφή των βουνών σαν ένα σκληρό φύλλο με πριονωτές άκρες, ο άνθρωπος έχει, μέσα σε μια σύντομη φαντασμαγορία, την εξαιρετική αποκάλυψη6 των αδιαφανών δυνάμεων, των νεφών και των αστραπών των οποίων στο βάθος του εαυτού του και σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, είχε αόριστα διακρίνει τις σκοτεινές συγκρούσεις."

κλεμμένο

σε ένα μικρό σπιτάκι, κοντά στο δάσος, ζούσε μια φορά κι' έναν καιρό μια γυναίκα με το κοριτσάκι της. Ήταν ένα ξανθό και όμορφο κοριτσάκι κι' επειδή της άρεσε να φοράει πάντα μια κόκκινη σκούφια, της είχαν δώσει το όνομα Κοκκινοσκουφίτσα.

ΑδελφΟΙ Γκριμ- η κοκκινοσκουφίτσα

"Last of all Húrin stood alone. Then he cast aside his shield, and wielded an axe two-handed; and it is sung that the axe smoked in the black blood of the troll-guard of Gothmog until it withered, and each time that he slew Húrin cried 'Aurë entuluva! Day shall come again!' Seventy times he uttered that cry; but they took him at last alive..."

from The Silmarillion