Peter Handke - Lied Vom Kindsein
[i]Als das Kind Kind war,
ging es mit h
Printable View
Peter Handke - Lied Vom Kindsein
[i]Als das Kind Kind war,
ging es mit h
:pink:
O Bruno einai pantou opws kai na'xei/... :touched:
Kurt Vonnegut - Slaughterhouse 5.
"The visitor from outer space made a serious study of Christianity, to
learn, if he could, why Christians found it so easy to be cruel. He
concluded that at least part of the trouble was slipshod storytelling
in the New Testament. He supposed that the intent of the Gospels was
to teach people, among other things, to be merciful, even to the
lowest of the low.
But the Gospels actually taught this:
Before you kill somebody, make absolutely sure he isn't well
connected. So it goes.
The flaw in the Christ stories, said the visitor from outer space,
was that Christ, who didn't look like much, was actually the Son of
the Most Powerful Being in the Universe. Readers understood that, so,
when they came to the crucifixion, they naturally thought, and
Rosewater read out loud again:
Oh, boy-they sure picked the wrong guy to lynch that time!
And that thought had a brother: 'There are right people to lynch.'
Who? People not well connected. So it goes.
The visitor from outer space made a gift to Earth of a new Gospel.
In it, Jesus really was a nobody, and a pain in the neck to a lot of
people with better connections than he had. He still got to say all
the lovely and puzzling things he said in the other Gospels.
So the people amused themselves one day by nailing him to a cross
and planting the cross in the ground. There couldn't possibly be any
repercussions, the lynchers thought. The reader would have to think
that, too, since the new Gospel hammered home again and again what a
nobody Jesus was.
And then, just before the nobody died, the heavens opened up, and
there was thunder and lightning. The voice of God came crashing down.
He told the people that he was adopting the bum as his son giving him
the full powers and privileges of The Son of the Creator of the
Universe throughout all eternity. God said this From this moment on,
He will punish horribly anybody who torments a bum who has no connections!"
:pink:
Aπό το ίδιο:
Quote:
Then the Lord rained upon Sodom and upon Gomorrah brimstone and fire from the Lord out of Heaven; and He overthrew those cities, and all the plain, and all the inhabitants of the cities, and that which grew upon the ground. So it goes. Those were vile people in both those cities, as is well known. The world was better off without them. And Lot's wife, of course, was told not to look back where all those people and their homes had been. But she did look back, and I love her for that, because it was so human.
Quote:
The most important thing I learned on Tralfamadore was that when a person dies he only appears to die. He is still very much alive in the past, so it is very silly for people to cry at his funeral. All moments, past, present and future, always have existed, always will exist. The Tralfamadorians can look at all the different moments just that way we can look at a stretch of the Rocky Mountains, for instance. They can see how permanent all the moments are, and they can look at any moment that interests them. It is just an illusion we have here on Earth that one moment follows another one, like beads on a string, and that once a moment is gone it is gone forever. 'When a Tralfamadorian sees a corpse, all he thinks is that the dead person is in a bad condition in that particular moment, but that the same person is just fine in plenty of other moments.
Όταν σε πιάνει κρίση άσθματος δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Όταν δεν μπορείς να αναπνεύσεις δυσκολεύεσαι να μιλήσεις. Η πρότασή σου περιορίζεται από την ποσότητα του αέρα που μπορείς να βγάλεις από τα πνευμόνια σου - ποσότητα εξαιρετικά λιγοστή, τρεις με τέσσερις κουβέντες πάνω κάτω. Αυτό σε κάνει να δίνεις σημασία στη λέξη. Περνάς από κόσκινο τους σωρούς των λέξεων που σου κατακλύζουν το κεφάλι, διαλέγεις τις πιο σημαντικές. Κι αυτές ακόμα σου κοστίζουν΄ δεν είσαι σαν τους υγιείς που τις ξεφουρνίζουν όπως πετάμε έξω τα σκουπίδια. Όταν κάποιος λέει πάνω στην κρίση "Σ'αγαπώ", ή "Σ'αγαπώ τρελά" υπάρχει διαφορά. Διαφορά μιας λέξης, που είναι όμως υπεραρκετή, αφού θα μπορούσε να είναι η λέξη: "Στάσου", "Αναπνευστήρας" ή ακόμη "Ασθενοφόρο".
Από πού είναι αυτό;
Από μια συλλογή διηγημάτων του Etgar Keret, ονόματι "Ο οδηγός λεωφορείου που ήθελε να γίνει θεός".
http://www.bookreporter.com/art/cove...0312261888.jpg
skeftomoun na to postarw auto, to sugkekrimeno.
"Old George Orwell got it backward.
Big Brother isn't watching. He's singing and dancing. He's pulling rabbits out of a hat. Big Brother's busy holding your attention every moment you're awake. He's making sure you're always distracted. He's making sure you're fully absorbed.
He's making sure your imagination withers. Until it's as useful as your appendix. He's making sure your attention is always filled.
And this being fed, it's worse than being watched. With the world always filling you, no one has to worry about what's in your mind. With everyone's imagination atrophied, no one will ever be a threat to the world."
Chuck Palahniuk - Lullaby
Όλη μου τη ζωή έζησα μέσα σε μία καρύδα. Δεν είναι σπουδαίος τόπος να ζει κανείς? Ήταν στενόχωρα και σκοτεινά, ιδιαίτερα το πρωί που έπρεπε να ξυριστώ. Εκείνο όμως που με στενοχωρούσε πιο πολύ ήταν η έλλειψη επαφής με τον έξω κόσμο. Αν κανένας δεν έβρισκε την καρύδα και δεν αποφάσιζε να την σπάσει ήμουν καταδικασμένος να ζήσω όλη μου τη ζωή μέσα σε μία καρύδα. Ίσως και να πεθάνω εκεί.
Πέθανα μέσα σ αυτή την καρύδα. Κάνα δυο χρόνια αργότερα, κάποιοι βρήκαν την καρύδα και την έσπασαν και με βρήκαν μέσα ζαρωμένο και ξεραμένο. "Τι κρίμα" είπαν "αν τον βρίσκαμε πιο νωρίς, ίσως να μπορούσαμε να τον σώσουμε. Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι κλεισμένοι έτσι σαν κι αυτόν."
Άρχισαν λοιπόν να τριγυρίζουν και να σπάνε όλες τις καρύδες. Ήταν ανώφελο όμως. Ήταν χαμένος καιρός. Άνθρωποι που αποφασίζουν να ζήσουν μέσα σε μία καρύδα, τέτοιοι τρελοι υπάρχουν μόνο ένας στο εκατομμύριο. Γιατί, βλέπετε, δεν μπορούσα να τους πω πως έχω έναν αδελφό που ζει μέσα σ ένα βελανίδι....
:wink:
Τιναυτό;
:thumbsup:Quote:
Originally Posted by ang69
βλέποντας πως φαντάστηκε ο freakbro τον candiru...
(http://users.otenet.gr/~chago/candiru.jpg <-- έτσι)
...και παρακολουθώντας την συζήτηση περί οργόνης στο αντίστοιχο thread θυμήθηκα ένα σχετικό απόσπασμα από το bororo του χρηστίδη. δεν ήθελα να το ποστάρω στην παραπάνω συζήτηση γιατί θα ήταν πολύ φτηνή επίθεση οπότε διαβάστε το εδώ. voila:
- Παιδιά, να κάτσω λίγο;
Η φωνή που διέκοψε την –έτσι κι αλλιώς- αδιέξοδη φιλανδο-ελληνική επικοινωνία, ήρθε να καθίσει σαν βατράχι στα κεφάλια των πέντε ταξιδιωτών. Το κεφάλι απ’ όπου ξεπήδησε ο βροντερός μυκηθμός ήταν στρογγυλό και είχε φουντωτό μαλλί παντού, πάνω ως μαλλί, κάτω ως μούσι, στο μέσο ως φρύδια. Προσθέτοντας και χοντρά μυωπικά γυαλιά, δεν ήταν δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς τον κύριο που λιαζόταν όρθιος για τρεισήμισι ώρες.
Χωρίς να περιμένει απάντηση, ζύγισε τα δύο παγκάκια. Στο ένα κάθονταν τρεις νέοι και στο άλλο ένας ξανθός κύριος, ένας μαύρος κύριος και ένα μπουζούκι. Φυσικά, στρίμωξε τους τρεις συμμαθητές.
- Ααχ! Νομίζω ότι αρκετή μάζεψα σήμερα, είπε και όλοι δεν κατάλαβαν τι εννοούσε.
Συνέχισε, πάντως, μόνος του.
- Ο ήλιος, είπε και τους τον έδειξε. Ο ήλιος, ξανάπε.
Όλοι συμφώνησα ότι ήταν πράγματι αυτός.
- Σταμάτης Γιάννης, είπε και κάθε δυνατότητα επικοινωνίας κόπηκε με το μαχαίρι.
Την παύση διέκοψε ο Μπαρμπα-Μαρίκα.
- Νομίζω ότι πρέπει να συστηθούμε, πρότεινε.
Όλοι επανέλαβαν τα ονόματα τους και ο τύπος είπε σε όλους:
- Σταμάτης Γιάννης.
Έτσι, υπέθεσαν ότι αυτό ήταν το όνομά του και το θέμα έληξε εκεί. Ο Σταμάτης Γιάννης άνοιξε ένα άλλο.
- Ξέρετε ότι ο ήλιος εκπέμπει καθημερινά ακτίνες οργόνης;
Οι υπόλοιποι δεν το ήξεραν, αλλά ταυτόχρονα δεν το πίστευαν. Ο Λάμπρος, σαν δημοσιογράφος, έσκυψε στο πρόβλημα με κατανόηση.
- Τι ακριβώς είναι η οργόνη: ρώτησε.
Ο Σταμάτης Γιάννης έδειξε ανυπόμονος:
- Η οργόνη είναι η ενέργεια που εκλύεται δια της σεξουαλικής επαφής. Η οργασμιακή ενέργεια. Δεν το ξέρατε;
Δεν το ήξεραν και δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Ο Διονύσης, ωστόσο, ενδιαφέρθηκε:
- Και την εκπέμπει ο ήλιος;
- Ασταμάτητα, είπε σίγουρος ο Σταμάτης Γιάννης.
Ο Σταύρος σχολίασε στον Διονύση:
- Μάλλον πάει για τα εγκαίνια. Επίτιμος μουρλός. Ο Διονύσης ενθουσιάστηκε:
- Πάτε για τα εγκαίνια;
- Όχι, από ‘κει είμαι.
Ο Σταύρος συμπέρανε:
- Το νησί έχει και δική του παραγωγή.
Η Μαρίνα βύθισε με ανακούφιση τα πρησμένα της πόδια μέσα στο ζεστό νερό
που άχνιζε στην πλαστική λεκάνη μπροστά από παλιό σιδερένιο κρεβάτι. Αυτή
η λεκάνη μαζί με το κρεβάτι κι ένα ξεχαρβαλωμένο τάβλι ήτανε και τα
μοναδικά έπιπλα του δωματίου, όχι όμως και της Μαρίνας που τα υπόλοιπα
πράγματα της (ρούχα, κατσαρόλες, καρέκλες) τα είχε στα άλλα δωμάτια του
σπιτιού αφού το σπίτι ήτανε τριάρι. Ένα συνηθισμένο διαμέρισμα στου Γκύζη,
απέναντι απ' την Ιπποκράτους. Εδώ έμενε και ο Μανώλης, ο αδελφός της
Ελένης που πέθανε στη χούντα από καρκίνο. Τη Μαρίνα αυτός (ταχυδρόμος
ήτανε) την είχε να τον περιποιείται και ήταν και κομμάτι τσιμπημένος μαζί
της. Λεφτά για να την πληρώνει βέβαια δεν περισσεύανε, γι' αυτό της είχε
παραχωρήσει το ένα δωμάτιο για να μένει και της επέτρεπε να βάζει τα
πράγματά της και στα υπόλοιπα δύο για να την υποχρεώσει μπας και του
κάτσει. Όταν άνοιγες το παράθυρο στο δωμάτιο της Μαρίνας, φάτσα απέναντι
ήτανε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. "Έχεις και θέα στους μπάτσους",
της έλεγε ο Μανώλης, γελώντας. Κι η Μαρίνα τσαντιζότανε, γιατί είχε αδελφό
χωροφύλακα. Απ' τα χαράματα σηκωνότανε ο Μανώλης, πήγαινε στο ταχυδρομείο,
έπαιρνε το σάκο με τα γράμματα. Μετά ξαναγύριζε πάλι σπίτι, τα 'δινε στη
Μαρίνα κι έβγαινε αυτή να τα μοιράσει, γιατί ο Μανώλης, μετά την Αλλαγή,
είχε πέσει στη πρέζα και δεν τον βαστάγανε τα πόδια του. Ξάπλωνε λοιπόν
στο κρεβάτι της Μαρίνας, άνοιγε και το παράθυρο και χάζευε τους μπάτσους
απέναντι. Τώρα οι μπάτσοι, βέβαια, τα ξέρανε όλα. Και για την λούφα στο
ταχυδρομείο, και για την πρέζα. Αλλά κάνανε τα στραβά μάτια, κι αυτό ο
Μανώλης το εκτιμούσε πάρα πολύ. Μια γειτονιά, έλεγε, είμαστε. 'Αμα αρχίσει
και καρφώνει ο ένας τον άλλον, πάει χαθήκαμε να πούμε. Είχε αποκτήσει και
φιλίες με τους σκοπούς. Πιο πολύ είχε συνδεθεί μ' ένα νεαρό, έναν
καινούργιο απ' την Ήπειρο. Χαρίση τον ελέγανε, το μικρό του δεν του το 'χε
πει. Τον είχε μπάσει, μάλιστα, και στο σπίτι κάνα-δυο φορές και παίξανε
τάβλι. Τη μια φορά τους, όμως, τους έκανε τσακωτούς η Μαρίνα και μετά
έκανε μεγάλη φασαρία στο Μανώλη, μπας και μπλέξει το νεαρό και έχουνε
τραβήγματα. Κι επειδή ο Μανώλης δεν έπαιρνε από λόγια, πήγε μόνη της η
κοπέλα και βρήκε τον αστυνόμο και του 'πε να μην έρχεται στο σπίτι για να
μην χαλάσει την καριέρα του. Του 'πε και τα βάσανά της, όλη μέρα
ποδαρόδρομο χωρίς να πληρώνεται, πως ήτανε μόνη της στην Αθήνα, δεν είχε
κανέναν, συγκινήθηκε ο αστυνόμος, την ερωτεύτηκε, παντρευτήκανε, πήγανε μ'
ένα τρίκυκλο, πήρανε τα πράγματά από το σπίτι και έμεινε ο Μανώλης μόνος
του με τρία δωμάτια. Είδε κι αποείδε, Μαρίνα άλλη δεν έβρισκε, γκρέμισε,
λοιπόν, τον τοίχο του παραθύρου που 'τανε απέναντι από το αστυνομικό
τμήμα, το 'κανε πόρτα. Έβαλε και μια ταμπέλα από πάνω "Αιτήσεις", είχε
και τις γνωριμίες με τα όργανα, μπήκε και σ' ένα κόλπο με κάτι άδειες ταξί
και τώρα έχει δικό του βενζινάδικο ο Μανώλης.
Have you ever been in love? Horrible isn't it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses, you build up a whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life... You give them a piece of you. They didn't ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn't your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like 'maybe we should be just friends' turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. I hate love.
Είστε μεγάλα ποζέρια που δεν γράφετε από πού είναι τα αποσπάσματα που παραθέτετε και συνάμα αλήτες τρανοί που με αναγκάζετε να ρωτάω τι είναι το καθετί, ανεβάζοντας έτσι το ποστ κάουντ μου και κάνοντάς με να φαίνομαι πιο καμένη γιούζερ απ'ό,τι είμαι στην πραγματικότητα.
Λέγε τώρα, Κίνγκντομ.
είπα.
eiani apospasma apo dhmiourgia tou tzimakou h to phres ap tis apaggelies tou?Quote:
Originally Posted by Kingdom Gone
Quote:
Originally Posted by Dr. Death
http://www.edu.uoc.gr/~math2172/panousi ... a/d5-6.htm
nai to 3erw oti einai apagkelia tou...apla se rwthsa an to xei grapsei kai se biblio tou ka8ws den exw diabasei ta biblia tou.
h8ela na parw to pikre mikre mou araph mia epoxh
prepei na arxisw na pernw biblia tou
@ang me rwthses k gia to diko mou.alla eilikrina den 8ymamai apo pou to vrhka.
:|
k me empneush ap to post tou kingdom...
Τί είναι έρωτας?Θα μπορούσε να θεωρηθεί νομίζω σαν το αποτέλεσμα που έχουν πάνω μας οι ιδιότητες του ωραίου αντικειμένου ,τα αποτελέσματα αυτά μας εκστασιάζουν,μας φλογίζουν!Αν μπορούσαμε να το κατέχουμε,όλα πηγαίνουν καλά,αν κατι τέτοιο είναι αδύνατο,απελπιζόμαστε...Αλλά ποιά η βάση αυτού του συναισθήματος?Η επιθυμία.Ποιές οι συνέπειές του?Η τρέλα.Ας περιοριστούμε στην αιτία και ας διασφαλιστούμε απο τα αποτελέσματα.Η αιτία είναι η Επιθυμία κατοχής του αντικειμένου:Θαυμάσια!Ας επιδιώξουμε να επιτύχουμε χρησιμοποιώντας το μυαλό μας , όχι χάνοντάς το.Ας το χαρούμε όταν το αποκτήσουμε,ας παρηγορηθούμε αν αποτύχουμε.Υπάρχουν χιλιάδες άλλα αντικείμενα ταυτόσημα και συχνα ανώτερα για να καταπραυνουν τη θλίψη και την περηφάνεια μας.Α!Είναι τεράστια απάτη αυτό το μεθύσι μας κάνει να μη βλέπουμε πια, να μην υπάρχουμε παρά μόνο μέσω αυτού του αντικειμένου που λατρεύουμε παράλογα.Είναι αυτό πραγματική ζωή?"
Le marquis de Sade
to post count den einai ntroph btwQuote:
Originally Posted by ang69
Ehaehaheaheh :*
δλδ δν θα ερωτευόσουν από τύψεις???Quote:
Originally Posted by MeLinDa
ta en oikw mh en dhmw duck;p
Πολλοί παραπονιούνται ότι τα λόγια των σοφών ποτέ δεν είναι παρά παραβολές και είναι άχρηστα στην καθημερινή ζωή, που είναι η μόνη ζωή που έχουμε. Όταν ο σοφός λέει: "Πήγαινε απέναντι" δεν εννοεί ότι πρέπει να πάμε σε κάποιο πραγματικό απέναντι, κάτι το οποίο θα μπορούσαμε βέβαια να κάνουμε αν το αποτέλεσμα άξιζε· εννοεί κάποιο μυθικό απέναντι, άγνωστο σε μας, που δεν μπορεί να υποδείξει ακριβέστερα, και επομένως δεν μπορεί να μας βοηθήσει παραπάνω στο ελάχιστο. Όλες αυτές οι παραβολές το μόνο που θέλουν πραγματικά να πουν είναι ότι το ακατανόητο είναι ακατανόητο, και αυτό το ξέρουμε ήδη. Αλλά τα προβλήματα με τα οποία πρέπει να αγωνιστούμε κάθε ημέρα, αυτά είναι ένα διαφορετικό θέμα.
Σχετικά με αυτό ένα άτομο είπε: Γιατί τέτοια απροθυμία; Εάν απλά ακολουθήσατε τις παραβολές θα γινόσασταν και εσείς οι ίδιοι παραβολές και έτσι θα ελευθερωνόσασταν από τα καθημερινά προβλήματα σας.
Ένας άλλος είπε: Στοιχηματίζω πως και αυτό είναι επίσης μια παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Κερδίσατε.
Ο δεύτερος είπε: Αλλά δυστυχώς μόνο στην παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Όχι, στην πραγματικότητα· στην παραβολή έχετε χάσει.
Kafka - Για τις παραβολές
Ζακ Πρεβέρ - Αγία Γραφή
Ο Θεός είναι ένα μεγάλο κουνέλι
Κατοικεί πάνω από τη γη
εκεί ψηλά στα ουράνια
μέσα στο μεγάλο συννεφιασμένο λαγούμι του.
Ο διάβολος είναι ένας μεγάλος κόκκινος λαγός
με ένα γκρίζο τουφέκι
για να ρίχνει στις σκιές της νύχτας
αλλά ο θεός είναι ένα μεγάλο κουνέλι
ακούει τον κόσμο
ξέρει απ'αυτά
κάποτε είχε έναν πρωτότοκο
ένα χαρωπό κουνέλι
και τον έστειλε στη γη
γα να σώσει τα αποκάτω κουνέλια
αλλά αυτά τον εξολόθρευσαν στο πι και φι
και τον ονόμασαν στιφάδο.
Προφανώς πέρασε άσχημες στιγμές
μετά ξαναπήρε το τρίχωμα του ζώου
ξανάβαλε τα κόκκαλα στη θέση τους
τις φλέβες, τη ράχη, το κεφάλι και όλα τα υπόλοιπα
και έριξε ένα τεράστιο πήδο
και νατος τωρα τρομερός κούνελος
χοροπηδά στους ουρανούς
δεξιά κι αριστερά
γύρω απ'το μεγάλο παντοδύναμο κουνέλι.
Και ο διάβολος ρίχνει μέσα στις σκιές
και γυρνά σα χαμένος κάθε νύχτα
με άδειο το λάκκο του
χωρίς τίποτα να κρεμάσει στην πόρτα του
και τσαντίζεται τρομερά
τραβάει το κασκέτο απ'το κεφάλι του
και το τσαλαπατάει μες στη σκόνη
και μετα είναι υποχρεωμένος να το φοράει
τις μέρες που το κουνέλι φοράει το κυριακάτικο καπέλο του.
Αλλά το κυριακάτικο καπέλο του
είναι ένα φάντασμα του κουνελιού
από σκάρτα υλικά
και καταντάει γελοίο
γι'αυτό ο διάβολος
δε φορά ποτέ το καπέλο πάνω στο κεφάλι
ούτε τις γιορτινές μέρες
αλλά δίπλα στο κεφάλι
πάνω απ'το κεφάλι
ακόμα και πίσω απ'το κεφάλι
μάλιστα
ακριβώς 10 ή 15 εκατοστά
πίσω απ'το κεφάλι
και αρπάζει όλη την ώρα ημικρανίες
απ'το χαλάζι κι απ'τον αέρα
και ωτίτιδες στ'αυτιά.
Όταν συναντάει το θεό
ενοχλείται ιδιατέρως
γιατί πρέπει να τον χαιρετά
είναι υποχρεωτικό
γιατί ο θεός είναι ο ιδρυτής
ουρανού και γης
ενώ αυτός είναι μονάχα ο εφευρέτης
της τσακμακόπετρας
και ο θεός του λέει
Σας παρακαλώ φίλε μου σκεπαστείτε
αλλά ο διάβολος δε μπορεί
βάλτε το στη θέση του
αλλά το καπέλο δεν κάθεται στη θέση του
και καταλαβαίνει
ότι είναι ελαφρώς γελοίος
γυρίζει λοιπόν σπίτι τρέχοντας
ανάβει μια μεγάλη φωτιά κλαίγοντας
και κοιτάζεται στον καθρέφτη της ντουλάπας
κάνοντας γκριμάτσες
κι έπειτα ρίχνει τη ντουλάπα στη φωτιά
και μόλις αρχίζει να σπινθιρίζει
να τρίζει να φωνάζει
ξαφνικά γίνεται πολύ χαρούμενος
και ξαπλώνει πάνω στο μαγκάλι
με μια μεγάλη άσπρη φλόγα
για μαξιλάρι
και γουργουρίζει γλυκά
όπως η φωτιά
όπως οι γάτες όταν είναι ευτυχισμένες
και ονειρεύεται τις πονηριές
που θα στήσει στον καλό θεό.
Ο θεός είναι επίσης ένας ενεχυροδανειστής
ένας γερο-τοκογλύφος
κρύβεται μέσα σ'ενα χαμόσπιτο
στην κορυφή του όρους των παρακλήσεων
και δίνει δανεικά με τη βδομάδα
το μήνα τον αιώνα την αιωνιότητα
και όσους κατεβαίνουν με λίγα χρήματα
τους περιμένει ο διάβολος κάτω στην κοιλάδα
και τους αρπάζει το παραδάκι
τους γδύνει
και φεύγει τραγουδώντας ανέμελα.
Ο θεός είναι ακόμα ένας μεγάλος ταξιδιώτης
κι όταν ταξιδεύει
δεν παλουκώνεται σ'ενα σημείο με τίποτα
βολεύεται σε όλα τα βαγόνια
καταλυέι σε όλα τα ξενοδοχεία ταυτόχρονα
και εκείνες τις στιγμές
όλοι οι ταξιδιώτες πάνε με τα πόδια
και ξαπλώνουν έξω
και ο διάβολος περνά
φωνάζοντας
Μαξιλάρια κουβέρτες
και όλοι του φωνάζουν
Ψιτ... ψιτ... ψιτ...
αλλά αυτός τα λέει έτσι
για να σκάνε απ'το κακό τους
έχει καλύτερα πράγματα να κάνει
απ'το να ασχολείται πραγματικά μ'αυτούς τους τύπους
απλώς είναι κάπως ευχαριστημένος
γιατί κρυώνουν.
Ο θεός είναι επίσης μια μεγάλη χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα
που καταβροχθίζεται από τους πλούσιους
για να ευχηθούν στο γιο του.
Με τους αγκώνες στο τραπέζι
ο διάβολος κοιτά το θεό κατάματα
μ'ένα στραβό χαμόγελο
και ρίχνει κλωτσιές στους αγγέλους
και ο θεός αφρίζει απ'το κακό του.
Quote:
Originally Posted by Brecht
xuxu xrhsth atheist :P
Ωραίες μέρες χρήστη a-void_me.
Ωραιές μέρες.
και για να μην ξεχνιόμαστε:
<<Σώμα δεν γίνεται δίχως ψυχή
Και πώς μπόρεσα να πιστέψω
Οτι θα γίνω ένα με το σώμα σου τ' αλλοτινό
Μια κι η ψυχή σου γλίστρισε μακριά μου τόσο
Σαν όλα τα σώματα τα ζωντανα
Ώ εσύ δική μου σ' έκανα στο θάνατο μόνο
Όμως στο πείσμα όλων αυτών
Κοιτάζω μηπως έρχεται απο πέρα
Ο γραμματοκομοστής και πως
Απαντέχω τη χαρα του καθημερινού γραμματος σου
Η καρδιά μου σκιρτά σαν ελαφίνα
Σαν βλέπω τον ταχυδρόμο να ρχεται
Και ονειροπολώ οτι θα ταξιδέψουμε
Μονάχοι οι δυό μας ισως τρείς
Και κανείς στον κόσμο τουτο ποτε
Δε θα μάθει τίποτα για τ' ακριβό
Ταξίδι μας στο τίποτα αλλά
Για κάπου αλλού και για πάντα
Στη θ'αλασσα αυτή γαλανότερη
Πιο γαλανή απ' όλο το γαλανό
Της γης στη θάλασσα αυτή κανείς
Ποτέ δεν θα κραυγάσει "στεριά">>
G.Apollinaire
Στον κοσμο τουτο το βρωμερο,τον κοσμο τον οργανωμένο από κατεργαρέους για να προκόβουν οι κατεργαρέοι,δε μπόρεσα πότε μου να καταλάβω τι δουλειά έχω εγώ.Ξεκίνησα στη ζωή με την εντύπωση πως ήμουνα πλασμένος για να πάρω μέρος στο πανηρύρι της καθώς οι άλλοι.Γρήγορα είδα πως κάτι ανεξακρίβωτο με χώριζε από τον κανόνα.Τι;ακόμα και σήμερα,στο γέρμα του βίου μου,δεν το καλοξέρω.Μια φορά,ένα κατάλβα:πως όλη αυτή η δουλείά είναι σατανικά σκαρωμένη από τους επιτήδειους έτσι που το ατύχημα να είσαι διαφορετικός,να το περνάς στα τελευταία για φταίξιμο δικό σου.Να φαντάζεσαι πως υστερείς εκεί που μπορεί και να υπερτερείς,ν'ναρωτιέσαι μήπως είσαι αστοχημένος.κι η συνωμοσία της βρωμιάς έχει γίνει τόσο στενή γύρω,ο νόμος των αλλονών τόσο καλά στεριώθηκε,που κι όταν ακόμα πείθεσαι πως δεν έχεις άδικο,σύγκαιρα ν'αμφιβάλλεις.
Να η κόλαση που ζω εγώ........Ε λοιπόν:σε μιαν εποχή όπου όλη η αρετή είναι ν'ακουμπάει ο ένας στον άλλον πλάτη με πλάτη,όχι για την αλληλεγγύη αλλά για τη συναλλαγή,σε μιαν εποχή όπου αρετή είναι η δειλία,εγώ τουλάχιστο στάθηκα ολομόναχος κι ολόρθος.Η έννοια της ηθικής είναι σχετική,σχετική κι η έννοια της τιμής.Η έννοια του αντρισμου όμως είναι απόλυτη.
Α.ΤΕΡΖΑΚΗΣ
It was sad music. But it waved the sadness as a battle flag. It said the universe had done all it could but you were still alive.
Είmai enas gelios anthrwpos. Twra me pairnoun gia trelo, ma den eimai tetoios, den provivastika k emeina panta o idios geloios anthrwpos,opws imoun panta. Ma de thimwnw pia twra. Twra oloi oi anthrwpoi mou einai eks isou euxaristoi, akomi k otan me koroideuoun: tote malista mou einai pio euxaristoi. Tha gelousa me tin kardia mou eis varos tous, oxi giati me euxaristei auto, all giati eimai filos tous, an den eniwtha ton eauto mou toso lipimeno koitazontas tous. Kai niwthw ton eauto mou lipimeno giati den kseroun tin alitheia, ki egw tin kserw. W! poso odiniro einai na ksereis monos tin alitheia!
Kai na skeftete kanenas pws de tha tin mathoun pote!
-Den mporoun na tin katalavoun...
Ntostogiefski - To Oneiro Enos Geloiou
Εμεις, ομως, πρεπει να θεσουμε το προβλημα της αλλοτριωτικης χρησης της πορνογραφιας.Αυτο ειναι τοσο σημαντικο που νομιζω οτι βαζει σε δευτερο πλανο την, συμφωνα με ορισμενους επαναστατικη χρηση της.Μπορει σε μερικες περιπτωσεις η πορνογραφια να οδηγει στη διαλυση των ταμπου, αλλα συνηθως τα ισχυροποιει.Αποτελει μια στιγμη της καταναλωτικης ναρκωσης που πειθει το μεσο ανθρωπο οτι υπαρχει τεραστιο χασμα αναμεσα στις καμπυλες της Laura Antonelli και τις καμπυλες της φτωχης δαχτυλογραφου που αυτος παντρευτηκε ελλειψει καλυτερης.Ειν'αληθεια οτι σε ορισμενες περιπτωσεις το δημοσια προτεινομενο ερωτικο μοντελο προτρεπει το μεσο ανθρωπο να δημιουργησει παρηγορητικες ταυτισεις και να αγαπησει το κακοσχημο κοριτσι του γιατι εχει κατι που θυμιζει Σοφια Λορεν.Αλλα απ αυτους που καταφερνουνε να αγαπησουνε το φιατακι τους σαν να ητανε τζαγκουαρ,κολλωντας εστω το σημα της στη μασκα και το τιμονι,ειναι περισσοτεροι εκεινοι που καταφευγουνε στην παθητικοτητα δηλωνοντας το αφθαστο της τζαγκουαρ.Τη θαυμαζουνε ,την ονειρευονται μισωντας το 500αρι τους που συμβολιζει τα ορια της κοινωνικης τους καταστασης ,καθορισμενα για παντα απο ...τη φυση και την θεια προνοια.
Umberto Eco
H σημειολογια στην καθημερινη μας ζωη.
Ta proswpa itan panta ta idia. Girizan kai ksanagirizan mesa apo diaforetikes siwpes k sximata sti zwi mou, alla itan ta idia. H idia aisthisi, o idios ponos. Gi'auto ta misw, ta agapw kai ta steroume me tin idia entasi apo ton prwto kairo tis gnwrimias mas.
Anakiklwnw tis morfes tous, tous ixous tous kai to gelio tous edw kai polla xronia. Ki oso gia ton erwta - mi gelasete - eixa apo katavolis mou ekeino ton epodino titlo "paidi tou erwta". Auti itan i katastrofiki mou karamela pou twra psaxnw tin anamnisi tis geusis tis ston kiklothimiko mou ouranisko.
Ta proswpa, omws, paremeinan ta idia. Ksanagirnw stis skies tous ki anagnwrizw ton wraio tromo pou mou xarisan kapote. Ki oso perna o kairos, toso pisteuw oti imoun, telika, tagmenos na ginw o Euagelistis twn adinamiwn tous, otan tha eksistorousa to airetiko mou Euagelio.
Wstoso, an einai kati pou den ksexasa, auto einai to roz. To xrwma pou afinoun oi oules pisw tous osa xronia ki an perasoun, oso ki an paraplanoun to derma ta kalokairia ki oi aprosdokita anoiksiatikes meres tou xeimwna.
Kai ap'to roz th' arxisw... oti arxisw.
Giannis Ksanthoulis - To roz pou den ksexasa
Quote:
I'm in love with the dead. I sing for them at night, when everyone's too busy dreaming of their lives, and none is left to remember those who now belong to oblivion. I stare so hard upon the faded pictures on their graves that I could swear they almost curve their eyebrows in an indifferent thanking. I run my fingers on the inscriptions, brushing the dust from out the letters that are so lovingly engraved upon the marble, so shallow, so for ever...
I play with the dirt around their bed of blessed permanence, sitting as far aside as possible, as if I wish to be no trouble when they will seek to rise again. I talk to them, hours and hours, from dawn 'till dusk and back again until the rooster warns me of my own exhaust. Few where the times when tiredness forbid me to feel shy for sharing their deathbed for a night, waking side to side with a tiny piece of death, waking with a piece of absolution and remoteness in me. With tenderness I kiss their lips on every ceremony I attend, as if I want to steal the taste that death's embrace has left upon them.
And I could swear, so fiercely I could swear that death still flickers on their ashen lips of calmness...
I'm so in love with all that's dead. Packs and packs of withered roses I rained upon the marble caps that held eternity inside the bitter earth I walked. White roses that were dead, flowers to flowers, death to the dead, paleness to their faded, to their beautiful, to their eternal eyes...
I have hugged so tight the corpses in the night, when the crude strolling of the living ignoramus stalked the moments of my, nay, of our peace... How lovingly would I shed my tears upon the rotting skin that only now and finally declares how vain it was, how dearly I had kissed and kissed their pale white lids that saved their eyes and heart and soul from a world that crushes 'neath its sorrow...
I have caressed their hair that snow was jealous of its pallor, I have drowned my fingers into it and with my eyes as closed as my respect to death demanded, I lied... Hours and hours under the blind moon, under the wind that was not cold enough to freeze the love I poured out with each breath, I lied... Whispering words of love to my dead sibling from the other side, my dead lover, my dead self... Waiting in patience for the silence of the ebon world between my rude and mandatory breaths... I lied.
Τι να πω? Και γιατί να ξαναμιλήσω? Δεν θα μιλήσω πιά ποτέ, θα ράψω το στόμα μου με χρυσές κλωστές και χρυσή βελόνα.
Η γλώσσα μου κόλλησε στο λαρύγγι μου, σιγά-σιγά την καταπίνω.
Και η ψυχή μου έχει αλλάξει θέση, και δεν την βρίσκω πιά.
Αδιαφορώ.
Μαργαρίτα Καραπάνου "Rien ne va plus"
