Quote:
ότι είναι επίθεση, είναι επίθεση, τι θα λέμε, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε? τα πάντα νομίζω ότι έχουν αντίκτυπο πάνω μας, ακόμη και το μίσος των "εχθρών". Και αυτό γιατί, εφόσον έχεις φτάσεις στο σημείο να το αγνοείς, σε σκληραίνει, σε κάνει numb. εφόσον εσύ μπορείς να το καταφέρεις να κάνεις on/off στη ζωή σου για αυτούς που μετράνε και για αυτούς που όχι, μπράβο σου. Είναι χρήσιμο, το μόνο σίγουρο. Αλλά εγώ δε θα το απαιτήσω από κάποιον. Θα προτιμήσω να νιώσει ο ήδη άνιωθος, από το να γίνουμε όλοι έτσι.
Όχι, δεν εννοώ να γίνεις αναίσθητος. Εννοώ να μην ανακατεύεσαι με τα πίτουρα και σε φάνε οι κότες. Δεν μπορώ να δω τον άλλο σαν εχθρό όπως λές (έστω και σε εισαγωγικά, έστω και για μία δεδομένη στιγμή). Άνθρωπος είναι και ξέρεις καλά ότι αν βρισκόσασταν τυχαία κάπου, θα πίνατε ευχαρίστως έναν καφέ. Αν τώρα λόγω ίντερνετ, λόγω συνήθειας, λόγω ότι μόλις χώρισε και δεν βλέπει τον λόγο γιατί πρέπει οι άλλοι να είναι χαρούμενοι γύρω του, συμπεριφέρεται σαν μαλάκας, δεν έγινε εχθρός σου, απλά την δεδομένη στιγμή και στο δεδομένο χώρο συμπεριφέρεται σαν μαλάκας και εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτό γιατί έτσι γουστάρει. Το χρήσιμο είναι να έχεις την διάκριση να καταλαβαίνεις πότε σηκώνει κουβέντα και πότε σιωπή. Προσωπικά έτσι το βλέπω δηλαδή. Και η χρήση που κάνω στο ΕΡ τέτοια είναι. Διαβάζω πολύ-πολύ, τραγικά πιο πολύ από ότι γράφω. Λογικό μου φαίνεται, όχι αναισθησία ή αδιαφορία.