Quote:
Μου έκανε εντύπωση ότι οι δύο εμφανίσεις των Paradise Lost στο «Fuzz» είναι σχεδόν sold out δύο εβδομάδες πριν ανέβουν στη σκηνή. Και χαλάλι τους, αφού οι Paradise Lost έχουν ένα από τα καλύτερα ονόματα συγκροτήματος στην ιστορία της ροκ. Λατρεύω τα εκλεπτυσμένα ονόματα και ένα συγκρότημα που έχει πάρει το όνομά του από το κλασικό δωδεκάτομο έργο του Milton πάει με fast track στην κορυφή της λίστας. Το βιβλίο, που είναι έμμετρο, γράφτηκε τον 17ο αιώνα και έχει βασανίσει γενιές φοιτητών της αγγλικής φιλολογίας, ανήκει σε αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία «βιβλία που όλοι ξέρουν, αλλά ελάχιστοι έχουν διαβάσει», που στα αγγλικά υπάρχουν αρκετά, αλλά στα ελληνικά λόγω ανυπαρξίας κλασικής μοντέρνας φιλολογίας ελάχιστα. Πιθανόν το γνωστότερο πολύτομο μοντέρνο αδιάβαστο βιβλίο στα ελληνικά να είναι «Η ιστορία του ελληνικού έθνους» του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου στην αυθεντική γλώσσα της συγγραφής της, αλλά ως ιστορικό δεν συγκαταλέγεται στη συγκεκριμένη κατηγορία.
Οσο για το συγκρότημα, εκτός από το όνομα φαίνεται ότι τη φυσάει τη μόρφωση και από τους τίτλους των τραγουδιών του. Για παράδειγμα τίτλος όπως «Faith divide us, death unite us» είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο των τίτλων της ροκ μουσικής. Αντίθετα, μουσικά απλά πιάνουν τον μέσο όρο. Gothic Rock, χωρίς σπουδαία φωνητικά ή authoritative ήχο και με μελωδίες που ακούγονται σαν δεύτερης διαλογής δουλειά epic rock συγκροτήματος της δεκαετίας του ’70. Ακόμα και το κουκλάκι στο βίντεο του «The rise and denial» θυμίζει το αντίστοιχο κουκλάκι στον μεγάλο δίσκο των «The ides of March». Εδώ όμως έχουν μικρή ευθύνη. Η ροκ μουσική σαν φόρμα εδώ και δεκαετίες έχει εξαντληθεί. Απλά τα καινούργια συγκροτήματα χρειάζονται ώστε κάθε νέα γενιά να ανακαλύπτει τη δική της μουσική.
