Apospasmata Thread

Ay, the ball is flying,
The lads play heart and soul;
The goal stands up, the keeper
Stands up to keep the goal.

"Is my girl happy,
That I thought hard to leave,
And has she tired of weeping
As she lies down at eve?"

Ay, she lies down lightly,
She lies not down to weep,
Your girl is well contented.
Be still, my lad, and sleep.

"Is my friend hearty,
Now I am thin and pine,
And has he found to sleep in
A better bed than mine?"

Yes, lad, I lie easy,
I lie as lads would choose;
I cheer a dead man's sweetheart,
Never ask me whose.

-a.e housman.

2 little whos
(he and she)
under are this
wonderful tree

smiling stand
(all realms of where
and when beyond)
now and here

(far from a grown
-up i&you-
ful world of known)
who and who

(2 little ams
and over them this
aflame with dreams
incredible is)

e. e. cummings

"Ah, are you digging on my grave,
My loved one? -- planting rue?"
-- "No: yesterday he went to wed
One of the brightest wealth has bred.
'It cannot hurt her now,' he said,
'That I should not be true.'"

"Then who is digging on my grave,
My nearest dearest kin?"
-- "Ah, no: they sit and think, 'What use!
What good will planting flowers produce?
No tendance of her mound can loose
Her spirit from Death's gin.'"

"But someone digs upon my grave?
My enemy? -- prodding sly?"
-- "Nay: when she heard you had passed the Gate
That shuts on all flesh soon or late,
She thought you no more worth her hate,
And cares not where you lie.

"Then, who is digging on my grave?
Say -- since I have not guessed!"
-- "O it is I, my mistress dear,
Your little dog , who still lives near,
And much I hope my movements here
Have not disturbed your rest?"

"Ah yes! You dig upon my grave...
Why flashed it not to me
That one true heart was left behind!
What feeling do we ever find
To equal among human kind
A dog's fidelity!"

"Mistress, I dug upon your grave
To bury a bone, in case
I should be hungry near this spot
When passing on my daily trot.
I am sorry, but I quite forgot
It was your resting place."

- Thomas Hardy

http://www.kostyor.ru/poetry/mayak/?n=8

http://transdada3.blogspot.com/2006/...ei-esenin.html

Knowledge is not happiness, and science But an exchange of ignorance for that Which is another kind of ignorance.

Source: Manfred (act II, sc. 4)
by Lord Byron

:moutza:

[στον Byron να τα πεις :P]

—when was life ever truly ours?
when are we ever what we are?
we are ill-reputed, nothing more
than vertigo and emptiness, a frown in the mirror,
horror and vomit, life is never
truly ours, it always belongs to the others,
life is no one's, we all are life—
bread of the sun for the others,
the others that we all are—
when I am I am another, my acts
are more mine when they are the acts
of others, in order to be I must be another,
leave myself, search for myself
in the others, the others that don’t exist
if I don't exist, the others that give me
total existence, I am not,
there is no I, we are always us,
life is other, always there,
further off, beyond you and
beyond me, always on the horizon,
life which unlives us and makes us strangers,
that invents our face and wears it away,
hunger for being, oh death, our bread
-octavio paz - sunstone

Et, d’un bond, il s’élança dans l’église.
Les gamins, alors, se pressaient autour du grand pupitre, grimpaient sur le tabouret du chantre, ouvraient le missel ; et d’autres, à pas de loup, allaient se hasarder bientôt jusque dans le confessionnal. Mais le curé, soudain, distribua sur tous une grêle de soufflets. Les prenant par le collet de la veste, il les enlevait de terre et les reposait à deux genoux sur les pavés du chœur, fortement, comme s’il eût voulu les y planter.
– Allez, dit-il quand il fut revenu près d’Emma, et en déployant son large mouchoir d’indienne, dont il mit un angle entre ses dents, les cultivateurs sont bien à plaindre !
– Il y en a d’autres, répondit-elle.
– Assurément ! les ouvriers des villes, par exemple.
– Ce ne sont pas eux…
– Pardonnez-moi ! j’ai connu là de pauvres mères de famille, des femmes vertueuses, je vous assure, de véritables saintes, qui manquaient même de pain.
– Mais celles, reprit Emma (et les coins de sa bouche se tor-daient en parlant), celles, monsieur le curé, qui ont du pain, et qui n’ont pas…
– De feu l’hiver, dit le prêtre.
– Eh ! qu’importe ?
– Comment ! qu’importe ? Il me semble, à moi, que lorsqu’on est bien chauffé, bien nourri…, car enfin…
– Mon Dieu ! mon Dieu ! soupirait-elle.
– Vous vous trouvez gênée ? fit-il, en s’avançant d’un air inquiet ; c’est la digestion, sans doute ? Il faut rentrer chez vous, madame Bovary, boire un peu de thé ; ça vous fortifiera, ou bien un verre d’eau fraîche avec de la cassonade.
– Pourquoi ?
Et elle avait l’air de quelqu’un qui se réveille d’un songe.
– C’est que vous passiez la main sur votre front. J’ai cru qu’un étourdissement vous prenait.
Puis, se ravisant :
– Mais vous me demandiez quelque chose ? Qu’est-ce donc ? Je ne sais plus.
– Moi ? Rien…, rien…, répétait Emma.
Et son regard, qu’elle promenait autour d’elle, s’abaissa len-tement sur le vieillard à soutane. Ils se considéraient tous les deux, face à face, sans parler.


And with a bound he ran into the church.
The boys were just then clustering round the large desk, climbing over the precentor's footstool, opening the missal; and others on tiptoe were just about to venture into the confessional. But the priest suddenly distributed a shower of cuffs among them. Seizing them by the collars of their coats, he lifted them from the ground, and deposited them on their knees on the stones of the choir, firmly, as if he meant planting them there.
"Yes," said he, when he returned to Emma, unfolding his large cotton handkerchief, one corner of which he put between his teeth, "farmers are much to be pitied."
"Others, too," she replied.
"Assuredly. Town-labourers, for example."
"It is not they--"
"Pardon! I've there known poor mothers of families, virtuous women, I assure you, real saints, who wanted even bread."
"But those," replied Emma, and the corners of her mouth twitched as she spoke, "those, Monsieur le Cure, who have bread and have no--"=
"Fire in the winter," said the priest.
"Oh, what does that matter?"
"What! What does it matter? It seems to me that when one has firing and food--for, after all--"
"My God! my God!" she sighed.
"It is indigestion, no doubt? You must get home, Madame Bovary; drink a little tea, that will strengthen you, or else a glass of fresh water with a little moist sugar."
"Why?" And she looked like one awaking from a dream.
"Well, you see, you were putting your hand to your forehead. I thought you felt faint." Then, bethinking himself, "But you were asking me something? What was it? I really don't remember."
"I? Nothing! nothing!" repeated Emma.
And the glance she cast round her slowly fell upon the old man in the cassock. They looked at one another face to face without speaking.

Gustave Flaubert, Madame Bovary

Ο Ντάννυ έγειρε στο καντράν και της έκλεισε το μάτι. "Είχα κατά νού ένα δείπνο στού Μάικ Λάημαν, μόλις προχωρήσω κάπως τη δουλειά. Θες να μου δώσεις ένα χεράκι;"
Η Κάρεν Χίλτσερ προσπάθησε να του ανταποδώσει το κλείσιμο του ματιού, αλλά η ψεύτικη βλεφαρίδα της σκάλωσε κάτω απ'το μάτι της και χρειάστηκε να αφήσει το τσιγάρο στο τασάκι για να την ελευθερώσει. Ο Ντάννυ γύρισε αηδιασμένος το βλεμμα του αλλού.
[...]
Ο Ντάννυ γύρισε και κοίταξε τη φτηνή του Βερόνικα Λέηκ, με την αριστερή βλεφαρίδα της κολλημένη στο ξεπουπουλισμένο αριστερό της φρύδι. "Είσαι κούκλα. Στου Λάημαν, μόλις καθαρίσω με την υπόθεση."
-το μεγάλο πουθενά.

το μεγαλύτερο πουθενα ιντίντ.

Weep no more, thou sorry boy,
Love's pleased and angered with a toy
Love a thousand passions brings,
Laughs and weeps and sighs and sings.
If she smiles he dancing goes,
Not thinking on his future woes.
If she chide with angry eye,
Sits down and sighs: “Ay me, I die!”

Yet again, as soon revived,
Joys as much as late he grieved.
Change there is of joy and sadness,
Sorrow much, but more of gladness.
Then weep no more, thou sorry boy,
Turn thy tears to weeping joy.
Sigh no more "Ah me! I die!"
But dance, and sing, and ti-hy cry.

Thomas Tomkins

http://www.cpdl.org/wiki/index.php/W...mas_Tomkins%29

παγκρατι...συντομα και κιν σε ταγκ

Το δέντρο που έδινε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...

πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

"Το δέντρο που έδινε", ΣΕΛ ΣΙΛΒΕΡΣΤΑΪΝ. Εκδόσεις "ΔΩΡΙΚΟΣ", Μετάφραση: ΧΑΪΔΩ ΣΚΑΠΕΤΖΗ

http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/...fish_giant.htm

Αυτό μ' άρεσε όταν ήμουν (πολύ) μικρό, αλλά προφανώς δεν είχα πιάσει τη μεταφυσική πλευρά του θέματος. Ευτυχώς.