μάλλον απελπισμένο θα τον έλεγα. ή και απελπισμένο. θα βρει τη θέση του κι αυτός, αλλά λίγο αργότερα τελικά. καλύτερα πρώτα λίγη οργή, έστω και σ' επανάληψη.
As I awoke this morning
When all sweet things are born
A robin perched upon my sill
To signal the coming dawn.
The bird was fragile, young and gay
And sweetly did it sing
The thoughts of happiness and joy
Into my heart did bring.
I smiled softly at the cheery song
Then as it paused, a moment's lull
I gently closed the window
And crushed its fucking skull.
- Noël Coward, The Great Awakening
Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
12-09-2009, 06:00
freezing_moon
ε, μα όλο παπαριές.
[άτιτλο]
σου έγραψα
"the night of the storm I slept in her bed"
Τζέημς Τζόϋς, Οδυσσέας, σελ 842
μου έγραψες
"βράζουμε το κοκκινογούλι για ενενήντα λεπτά"
Βέφα Αλεξιάδου, Οι συνταγές μου, σελ 201
δηλαδή
τα μιλήσαμέ
τα σύμφωνήσαμέ
12-09-2009, 10:44
ikonoklast
Τελοσπάντων go get a room οι τρείς σας!
12-09-2009, 14:06
freezing_moon
Ευτυχώς που το είπε κάποιος, αν ξύπναγα και δεν είχε ειπωθεί θ' αναγκαζόμουν να το ποστάρω εγώ.
14-09-2009, 12:02
LokiTricksterGod
αυτόν εδώ τον λένε αντρέα μιχελιουδάκη, δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του, ήτο φιγούρα τύπου άσιμος αλλά έπαιρνε περισσότερα ναρκωτικά θαρρώ, ήταν επίσης μπήτνικ κι έγραφε συγκινητικότατα:
Λοιπόν εγώ δεν μεγαλώνω άλλο.
μοιάζω τώρα με κείνα τα σκυλιά του καναπέ που η ανάπτυξη, περιορισμένων δυνατοτήτων, φτάνει μόνο μέχρι ορισμένου σημείου
και ετά απλώς και μόνο αρχίζει
η φθορά αναίτια.
απρόσωπα.
Έτσι κι εγώ, ίσως προϊόν ενδομήτριου θανάτου, ίσως θύμα περιστάσεων,
ίσως άλλο ένα φαινόμενο της ομαδικής διαδικασίας, ακόμη ένας μοχθηρός καραγκιόζης
εν ευδαιμονία και εν αγνοία,
τρώω, χέζω, γράφω ποιήματα συμβατικά,
διαβάζω πολύ, κοιμάμαι.
Δεν αγωνιώ
Δεν αντιδρώ
Περιμένω
Παραμένω
Τα βράδυα το κρεβάτι μου γεμίζει
με διάφορα άτομα που δεν τα ξέρω
που με φιλάνε με χείλια σα φίδια
και βολεύονται στην παγωνιά μου
και τα χαράματα τότε που οι ανομολόγητες
οι ενοχές αρχίζουν και μποχάρουν και το φιλί που έπαιρνα όλη νύχτα
βγάνει πλοκάμια κι’απλώνεται μέσα μου
να με σαπίσει
συνειδητοποιώ πως
όλους αυτούς που στο μισοσκόταδο .
της νέας μέρας
τους ικετεύω ψυθιριστά να γυρίσουν πάλι
και να με πάρουν ξανά απ’το χέρι,
να με σεργιανίσουν όπως παιδάκι
σε πλατείες με πολύχρωμα φώτα, όλους αυτούς ουσιαστικά τους έχω απορρίψει.
15-09-2009, 15:28
tamagothi
Λοιπόν, εκνευρίζομαι λιγάκι με το παραπάνω, γιατί μου φαίνεται πως στο τέλος το χαλά λιγάκι, όχι νοηματικά, απλώς κάτι δεν πάει καλά με τις λέξεις. Κι εκνευρίζομαι γιατί το πήγαινε υπέροχα ως εκεί. We'll censor the ending for me... for you και τέτοια.
Here, catch:
ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
(Λότο κριτική)
Τα έχουμε μπερδέψει όλα
αυτό είναι γεγονός
Επωφεληθήκαμε από την ημέρα της Πεντηκοστής για να κρεμάσουμε
Πασχαλινά αυγά του Αγίου Βαρθολομαίου στο Χριστουγεννιάτικο
δέντρο της δεκάτης τετάρτης Ιουλίου
Έκανε κακή εντύπωση αυτό
Πολύ κόκκινα ήταν τ’ αυγά
Το περιστέρι το ‘σκασε
Τα έχουμε μπερδέψει όλα
αυτό είναι γεγονός
Τις μέρες με τα χρόνια τις επιθυμίες με τις λύπες και το γάλα με τον
καφέ
Στο μήνα της Παναγίας λένε τον πιο όμορφο μήνα βάλαμε την Παρασκευή
και δεκατρείς και την Κυριακή των Γαΐων την ημέρα του θανάτου του
Λουδοβίκου 16ου την τρομερή χρονιά την Ώρα του βοσκού και πέντε λεπτά στάση για φαΐ
Και προσθέσαμε χωρίς ρίμα ούτε αιτία χωρίς ερείπια ούτε σπίτια χωρίς
εργοστάσια και δίχως φυλακές την μεγάλη εβδομάδα με τις σαράντα ώρες και τις τέσσερις Πέμπτες
Κι ένα λεπτό φασαρία
παρακαλώ
Ένα λεπτό με κραυγές χαράς τραγούδια γέλια και κρότους κι ατέλειωτες
χειμωνιάτικες νύχτες για ύπνο κι άλλες ώρες ακόμη για να ονειρευτούμε πως είναι καλοκαίρι κι ατέλειωτες μέρες για να κάνουμε έρωτα και ποτάμια για να κάνουμε μπάνιο λιακάδες για να στεγνώσουμε
Έχουμε χάσει τον καιρό μας
αυτό είναι γεγονός
αλλά ήταν ένας τόσο κακός καιρός
Βάλαμε μπροστά το ρολόι
Σκίσαμε τα ξερά φύλλα του ημερολογίου
Αλλά δεν έχουμε χτυπήσει κουδούνια στις πόρτες
αυτό είναι γεγονός
Μόνο γλιστρήσαμε στις κουπαστές των σκαλοπατιών
Μιλήσαμε για κρεμαστούς κήπους
Ενώ εσείς ήδη βρισκόσαστε στα ιπτάμενα οχυρά
και σβήνετε απ’ το χάρτη μια πόλη ολόκληρη πιο γρήγορα απ’ όσο θέλει ο
μπαρμπεράκος για να ξυρίσει όλους τους άντρες του χωριού του
Ερείπια μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο
ο ίδιος ο βαφέας πεθαίνει
πώς θέλετε να πενθήσουμε λοιπόν
(Μετάφραση: Γιάννης Θηβαίος)
Spoiler
Nous avons tout mélangé
c'est un fait
Nous avons profité du jour de la Pentecôte pour accrocher les oeufs de Pâques de la Saint-Barthélemy
dans l'arbre de Noël du Quatorze Juillet
Cela a fait mauvais effet
Les oeufs étaient trop rouges
La colombe s'est sauvée
Nous avons tout mélangé
c'est un fait
Les jours avec les années les désirs avec les regrets et le lait avec le café
Dans le mois de Marie paraît-il le plus beau nous avons
placé le Vendredi treize et le Grand Dimanche des
Chameaux le jour de la mort de Louis XVI l'Année
terrible l'Heure du berger et cinq minutes d'arrêt
bufet.
Et nous avons ajouté sans rime ni raison sans ruines
ni maisons sans usines et sans prison la grande
semaine des quarante heures et celle des quatre
jeudis
Et une minute de vacarme
s'il vous plaît
Une minute de cris de joie de chansons de rires et de
bruits et de longues nuits pour dormir en hiver
avec des heures supplémentaires pour rêver qu'on
est en été et de longs jours pour faire l'amour et des
rivières pour nous baigner de grands soleils pour
nous sécher
Nous avons perdu notre temps
c'est un fait
mais c'était un si mauvais temps
Nous avons avancé la pendule
nous avons arraché les feuilles mortes du calendrier
Mais nous n'avons pas sonné aux portes
c'est un fait
Nous avons seulement glissé sur la rampe de l'escalier
Nous avons parlé de jardins suspendus
vous en étiez déjà aux forteresses volantes
et vous allez plus vite pour raser une ville que le petit
barbier pour raser son village un dimanche matin
Ruines en vingt-quatre heures
le teinturier lui-même en meurt
Comment voulez-vous qu'on prenne le deuil
- Jacques Prévert, ξανά.
15-09-2009, 16:36
LokiTricksterGod
φράγκοι; φράγκοι. κότες λυράτες!
Three days of rest
Why not the grave
I suffocate without your mouth
Waiting drains the stillborn sunrise
And the long hours on the stairway
Smell of gas
Flat on my face I wait for tomorrow
I see your skin glisten
In the black breach of the night
The slow surge of moonlight
On the inner sea of my sex
Dust on dust
Hammer on mattress
Sun on leaden drum
Still smiling your hand beats indifference
Cruelly clothed bend towards emptiness
You say no and the smallest object a woman’s body can shelter
Bows down
Artificial Nice
Synthetic perfume one hour on the couch
For what pale giraffes
Have I left Byzantium
Solitude stinks
A moonstone in an oval frame
Yet another stiff-jointed bout of insomnia
Once more a dagger throbs in rain
Diamonds and delirum tomorrow’s desiderata
Sweat of taffeta beaches without shelter
Lunacy of my lost faith.
-Joyce Mansour, σπόιλερ δεν έχει δεν το βρίσκω στα γαλλικά =/
15-09-2009, 19:18
Brazen_Bull
Τσεζαρε Παβεζε, αγαπημενος του Αντονιονι btw.
Quote:
Πάρα πολύ θάλασσα. Είδαμε πολύ θάλασσα. Αργά το σούρουπο που το νερό απλώνεται άτονο και ξεθωριασμένο στο τίποτα, ο φίλος μου το κοιτά επίμονα, εγώ κοιτώ το φίλο μου και κανείς δε μιλά. Το βράδυ καταλήγουμε στο βάθος μιας ταβέρνας μες στους καπνούς μόνοι μας, να πίνουμε παρέα. Ο φίλος μου έχει τα όνειρα του (είναι λιγάκι μονότονα τα όνειρα, στο βουητό της θάλασσας) όπου το νερό ανάμεσα στα νησιά δεν είναι παρά ο καθρέπτης των λόφων που 'ναι διάστικτοι από καταρράκτες κι αγριολούλουδα. Το κρασί του είναι σαν τα όνειρά του. Βλέπει, κοιτώντας το ποτήρι, ν' ανεβαίνει πράσινους λόφους στη πεδιάδα της θάλασσας. Οι λόφοι μου αρέσουνε και τον αφήνω να μιλά για τη θάλασσα -το νερό είναι τόσο διάφανο που φαίνονται τα βότσαλα.
Βλέπω μόνο λόφους και μου γεμίζουνε τον ουρανό και τη γη με τις σταθερές γραμμές των μακρινών και κοντινών πλαγιών. Μόνον οι δικοί μου είναι άγριοι κι αυλακωμένοι με κουρασμένα αμπέλια πάνω στη καμένη γη. Ο φίλος τους δέχεται και τους θέλει ντυμένους στα λουλούδια και στ' άγρια φρούτα για ν' ανακαλύψει γελώντας, κορίτσια πιο γυμνά από τα φρούτα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο: στα πιο σκληρά όνειρά μου δε λείπει το χαμόγελο.
Αν αύριο το πρωί πηγαίναμε προς τους λόφους, θα μπορούσαμε να συναντήσουμε στ' αμπέλια κάποια μελαχρινή, ηλιοκαμένη κοπέλα και πιάνοντας κουβέντα, να φάμε λίγα από τα σταφύλια της.
Απο την συλλογη του "Η δουλεια κουραζει". Πανεμορφες εικονες, νοσταλγιες και αλλα τετοια.
16-09-2009, 23:48
tamagothi
συνοπτικό αφελές
Lawrence Ferlinghetti - Recipe For Happiness Khaborovsk Or Anyplace
One grand boulevard with trees
with one grand cafe in sun
with strong black coffee in very small cups.
One not necessarily very beautiful
man or woman who loves you.
One fine day.
17-09-2009, 00:04
LokiTricksterGod
μακρυγορόν αφελές
1.
why not merely the despaired of
occation of
wordshed
is it not better abort than be barren
the hours after you are gone are so leaden
they will always start dragging too soon
the grapples clawing blindly the bed of want
bringing up the bones the old loves
sockets filled once with eyes like yours
all always is it better too soon than never
the black want splashing their faces
saying again nine days never floated the loved
nor nine months
nor nine lives
2
saying again if you do not teach me I shall not learn
saying again there is a last
even of last times
last times of begging
last times of loving
of knowing not knowing pretending
a last even of last times of saying
if you do not love me I shall not be loved
if I do not love you I shall not love
the churn of stale words in the heart again
love love lovethud of the old plunger
pestling the unalterable
whey of words
terrified again
of not loving
of loving and not you
of being loved and not by you
of knowing not knowing pretending
pretending
I and all the others that will love you
if they love you
3
unless they love you.
-ποιός άλλος - cascando.
17-09-2009, 02:11
tamagothi
Vladimir Vladimirovich Mayakovsky - Lilichka!
(instead of a letter)
Tobacco smoke has consumed the air.
The room
is a chapter in Kruchenykh's inferno.
Remember -
beyond that window
in a frenzy
I first stroked your hands.
You sit here today
with an iron-clad heart.
One more day
you'll toss me out,
perhaps, cursing.
In the dim front hall my arm,
broken by trembling won't fit right away in my sleeve.
I'll run out,
throw my body into the street.
I'll rave,
wild,
lashed by despair.
Don't let it happen
my dear,
my darling,
let us part now.
After all
my love
is a heavy weight
hanging on you
no matter where you go.
Let me bellow a final cry
of bitter, wounded grievance.
If you drive a bull to exhaustion
he will run away,
lay himself down in the cold waters.
Besides your love
I have
no ocean
and your love won't grant even a tearful plea for rest.
When a tired elephant wants peace
he lies down regally in the firebound sand.
Besides your love
I have
no sun,
but I don't even know where you are and with whom.
If you tortured a poet like this,
he
would berate his beloved for money and fame,
but for me
no sound is joyous
but the sound of your beloved name.
I won't throw myself downstairs
or drink poison
nor can I put a gun to my head.
No blade
holds me transfixed
but your glance.
Tomorrow you'll forget
that I have crowned you,
that I burned my flowering soul with love,
and the whirling carnival of trivial days
will ruffle the pages of my books...
Would the dry leaves of my words
force you to a stop
gasping for air?
At least let me
pave with a parting endearment
your retreating path.
26 May 1916, Petrograd
Spoiler
Дым табачный воздух выел.
Комната -
глава в крученыховском аде.
Вспомни -
за этим окном
впервые
руки твои, исступленный, гладил.
Сегодня сидишь вот,
сердце в железе.
День еще -
выгонишь,
можешь быть, изругав.
В мутной передней долго не влезет
сломанная дрожью рука в рукав.
Выбегу,
тело в улицу брошу я.
Дикий,
обезумлюсь,
отчаяньем иссечась.
Не надо этого,
дорогая,
хорошая,
дай простимся сейчас.
Все равно
любовь моя -
тяжкая гиря ведь -
висит на тебе,
куда ни бежала б.
Дай в последнем крике выреветь
горечь обиженных жалоб.
Если быка трудом уморят -
он уйдет,
разляжется в холодных водах.
Кроме любви твоей,
мне
нету моря,
а у любви твоей и плачем не вымолишь отдых.
Захочет покоя уставший слон -
царственный ляжет в опожаренном песке.
Кроме любви твоей,
мне
нету солнца,
а я и не знаю, где ты и с кем.
Если б так поэта измучила,
он
любимую на деньги б и славу выменял,
а мне
ни один не радостен звон,
кроме звона твоего любимого имени.
И в пролет не брошусь,
и не выпью яда,
и курок не смогу над виском нажать.
Надо мною,
кроме твоего взгляда,
не властно лезвие ни одного ножа.
Завтра забудешь,
что тебя короновал,
что душу цветущую любовью выжег,
и суетных дней взметенный карнавал
растреплет страницы моих книжек...
Слов моих сухие листья ли
заставят остановиться,
жадно дыша?
Дай хоть
последней нежностью выстелить
твой уходящий шаг.
26 мая 1916, Петроград
17-09-2009, 02:25
carheart
μόνο λιλίτσκες
17-09-2009, 13:10
LokiTricksterGod
δεν μας νοιάζει η απελπισία δεν μας νοιάζει η οργή δεν μας νοιάζει το τέλος χουχουχου κύριε yeats, ωραία τα είπατε και ωραία τα λέτε, δεν μας νοιάζει ιντίντ:
The host is riding from Knockarea
And over the graves of Clooth-na-bare;
Caolte tossing his burning hair
And Niamh calling away, come away:
Empty your heart if it's mortal dream,
The winds awaken, the leaves whirl round,
Our cheeks are pale, our hair is unbound,
Our breasts are heaving, our eyes are a-gleam,
Our arms are waving, our lips are apart;
And if any gaze on our rushing band,
We come between him and the hope of his heart
We come between him and the hope of his heart
The host is rushing 'twixt night and day,
And where is there hope or deed as fair?
Caolte tossing his burning hair
And Niamh calling away, come away.
20-09-2009, 14:19
tamagothi
ώχου, καλά. δε μας νοιάζει.
Thy fingers make early flowers of
all things.
thy hair mostly the hours love:
a smoothness which
sings,saying
(though love be a day)
do not fear,we will go amaying.
thy whitest feet crisply are straying.
Always
thy moist eyes are at kisses playing,
whose strangeness much
says;singing
(though love be a day)
for which girl art thou flowers bringing?
To be thy lips is a sweet thing
and small.
Death,Thee i call rich beyond wishing
if this thou catch,
else missing.
(though love be a day
and life be nothing,it shall not stop kissing).
