Quote:
Ο Βενσάν δεν είχε γνωρίσματα κυρίαρχου αρσενικού, δεν του άρεσαν καθόλου τα χαρέμια, και λίγες μέρες μετά το θάνατο του προφήτη έκανε μια μεγάλη συζήτηση με τη Σουζάν, που είχε αποτέλεσμα να απελευθερώσει τα υπόλοιπα κορίτσια. Αγνοώ τι μπορεί να είπαν, δεν ξέρω τι πίστευε η ίδια, εάν έβλεπε σε αυτόν μια μετενσάρκωση του προφήτη, εάν τον είχε αναγνωρίσει ως Βενσάν, έαν αυτός της είχε ομολογήσει ότι ήταν ο γιός του ή εάν εκείνη κατασκεύασε μια ενδιάμεση αντίληψη - όμως πιστεύεω ότι για την ίδια όλα αυτά δεν είχαν μεγάλη σημασία. Ανίκανη για οποιαδήποτε σχετικοποίηση, αρκετά αδιάφορη κατά βάθος για το ζήτημα της αλήθειας, η Σουζάν δεν μπορούσε να ζήσει αν δεν βρισκόταν, και μάλιστα ολοκληρωτικά, μέσα στον έρωτα. Έχοντας βρει ένα νέο ον να αγαπάει, που ίσως το αγαπούσε από πολύ καιρό, είχε βρει έναν νέο λόγο ύπαρξης, και ξέρω χωρίς κίνδυνο λάθους ότι θα έμεναν μαζί μέχρι την τελευταία μέρα, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, όπως λέμε, εκτός κι αν αυτή τη φορά δεν υπήρχε θάνατος, αν ο Μισκίεβιτς κατάφερνε να επιτύχει τους στόχους του, θα ξαναγεννιόνταν μαζί σε ανακαινισμένα σώματα και για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου θα ζούσαν πραγματικά μια αγάπη δίχως τέλος.
Δεν είναι η κόπωση που βάζει τέλος στην αγάπη, ή μάλλον είναι εκείνη η κόπωση που προέρχεται από την ανυπομονησία των κορμιών που ξέρουν ότι είναι καταδικασμένα και που θα ήθελαν να ζήσουν, που θα ήθελαν στο χρονικό διάστημα που τους εκχωρείται να μην αφήσουν να χαθεί καμία ευκαιρία, να μην αφήσουν να διαφύγει καμία πιθανότητα, που θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρον αυτό το περιορισμένο, παρακμάζον, μετριότατο χρονικό διάστημα που τους ανήκει, και συνεπώς δεν μπορούν να αγαπήσουν κανέναν γιατί όλοι οι άλλοι τους φαίνονται περιορισμένοι, παρακμάζοντες, μέτριοι.
michel houellebecq - η δυνατότητα ενός νησιού