Originally Posted by The Painless
"Πήγα προς το μέρος του. Κάτι ένιωθα να με καλεί. Μην ήταν η μαγεία της κονσόλας; Μην ήταν η περιποιημένη χαίτη του dj; 'Όλα καλά κούκλα;' με ρώτησε. 'Να κεράσω κατιτίς;' Ένας κόμπος άρχισε να καταδύεται αργά στον οισοφάγο μου. 'Ένα βερμουτάκι' του απάντησα και στα μάγουλά μου απλώθηκε το κόκκινο του ήλιου. 'Ένα βερμουτάκι για την κοπέλα', φώναξε στη σερβιτόρα ο όμορφος dj με το θεληματικό πηγούνι και τις φαρδιές πλάτες, πάνω στις οποίες το μπλουζάκι w0tan έστρωνε με χάρη περισσή. Πιλάλα έφτασε και η σερβιτόρα με το ποτό μου. Εν τω μεταξύ, είχαμε προλάβει να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες με τον Άγγελο (ναι, έτσι τονελέγανε...). Τον ρωτούσα πώς μπορεί να ακούει τέτοια μουσική σε αυτήν την ηλικία και τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που πηγαίνουν κάθε Σάββατο στο μαγαζί, όπου παίζει, με συνέπεια εκκλησιάσματος. "Κοίταξε να δεις μωρό. Στο μαγαζί μαζεύονται λογιώνε λογιώνε αθρώποι. Να, εκεί πέρα πίνει την μπύρα του ο Κούλης ο Μέγκαντεθ, 45 χρονώ με τρία μωρά παιδιά. Και παραδίπλα του σαπίζει ο Χρήστος ο Κονσέψιον. Αυτός, φοιτητής νομικής εδώ και 13 χρόνια, κάθε σάββατο μας τιμά με την παρουσία του και μου πρήζει τα ούμπαλα να βάλω κάτι πιο ιντελέκτσουαλ'.
'Πω πω λεξιλόγιο, σκέφτηκα από μέσα μου'. Αυτοί λοιπόν είναι οι αληθινοί μεταλλάδες: άνθρωποι που είτε έχουν τελειώσει δημοτικό είτε όχι, προσπαθούν με ευθύ τρόπο να σου εξηγήσουν και -γιατί όχι- να σου μεταδώσουν την αγάπη τους γι' αυτή τη μουσική: τους μελωδικούς Ιμολέισον, τους βαρβάτους Ράψοντι. Όχι, φίλε αναγνώστη, ο λεγόμενος μεταλλάς, λίγο κάτω από το "μαλλιαρό" στην κλίμακα περιγραφών της νεολαίας από τη γιαγιά, δεν είναι αγροίκος. Δεν είναι σατανιστής. Δεν είναι βρώμικος. Παραθέτω το απόσπασμα της σχετικής μας συνομιλίας με ένα θαμώνα του κλαμπ, τον Κώστα το Νέφιλιμ από τα Άνω Λιόσα:
- Αληθεύει ότι είστε σατανιστές;
- Όχι.
- Κάνεις μπάνιο κάθε μήνα;
- Ναι.
- Με τι λούζεσαι;
- Σαμπουάν μωρή καριόλα.
Μετά τη διαφωτιστική συνομιλία, ξαναπήγα στην κονσόλα. Τη θέση του Άγγελου είχε πάρει ο Μπάμπης, ο οποίος έχει μια εξήγηση για τη σταθερή επιτυχία του χεβιμέταλς:
"Ε, αυτό δεν είναι περίεργο. Το χεβιμέταλ είναι ειλικρινής και άμεση μουσική. Το μέταλλο έχει πολύ καλούς στίχους και άμεση σχέση με τρελά γαμήσια, σχολείο, διαγωνίσματα, συμμαθήτριες με τρελά κωλαράκια που περιβάλλουν το νεαρό. Μιλάει για καθημερινά προβλήματα: αστυφιλία, λειψυδρία, γατάκια παγιδευμένα στα ψηλότερα των δέντρων κλαδιά."
Σταθερή επιτυχία; Αμεσότητα; Κωλαράκια;;; Ποιος;;; Το χεβιμέταλ;;;;!!!!!!
Κι εγώ που νόμιζα ότι αν όχι ανύπαρκτο, παραμένει απολύτως συμβιβασμένο με τις σκοτεινές πλατείες, τα ναρκωτικά, τους βιασμούς, τη μαγκιά της πρώτης πίπας ("χαχαχα μου πήρε πίπα μου πήρε πίπα"), τη μαγκιά της πρώτης γεύσης από χ0ρτ0 ("χαχαχα ήπια χ0ρτ0, ήπια χ0ρτ0"), τη μαγκιά της πρώτης αιμομιξίας ("χαχαχα γάμησα την αδερφή μου γάμησα την αδερφή μου"), το χουλιγκανισμό, τη στέγη του Καλατράβα σε κάθε μορφή της.
Πάντως εδώ που στέκομαι, δε μου φαίνεται απίθανο πως το χέβι έχει σταθερή αξία. Δεν ξέρω τι θα γίνει αν πάω λίγο πιο 'κει. Ίσως τελικά δεν είναι τόσο σταθερή. Οι θαμώνες πάντως είναι κουλ τυπάκια, καθόλου τσιτωμένοι, με λίγα παραπάνω σπυράκια ίσως, με λίγη περισσότερη βρώμα ίσως, αλλά όχι, δεν είναι στημένοι. Με κάνουν να νιώθω αόρατη. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα χεβιμέταλ μπλουζάκια κυκλοφορούν πλέον μόνο σε xxl κι εγώ φοράω ένα ταπεινό λιβάις 27. Όλοι βρίσκονται εκεί γιατί γουστάρουν. Το τι γουστάρουν είναι λίγο ασαφές. Είναι όμως εκεί για να ακούσουν, να χορέψουν και ό,τι ήθελε προκύψει. Και αυτό τους κάνει ωραίους, με το δικό τους, χεβιμεταλικό τρόπο."
