Apospasmata Thread

Το παραμύθι των μαγικών κουνελιών από σοκολάτα
(ο νεοφιλελευθερισμός, η λίμπιντο των κουνελιών και τα παιδιά)

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό τρία παιδιά, το ένα ήταν καλό, το άλλο ήταν κακό και το άλλο ήταν ο Σουπ*. Καθώς περπατούσαν κι έρχονταν από διαφορετικές κατευθύνσεις, έφτασαν σε ένα σπίτι και μπήκαν μέσα. Μέσα στο σπίτι υπήρχε μόνο ένα τραπέζι. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε από ένα άσπρο πλαστικό κουτί, από αυτά μου χρησιμοποιούν για το χιόνι και το παγωτό, για κάθε ένα απ' τα παιδιά. Μέσα σε κάθε άσπρο πλαστικό κουτί (προσοχή: χωρίς λογότυπο ή μάρκα) υπήρχαν δυο κουνελάκια από σοκολάτα κι ένα χαρτάκι. Το χαρτάκι έγραφε:

"Οδηγίες χρήσης των δυο κουνελιών από σοκολάτα"
"Μετά από 24 ώρες, αυτό το ζεύγος κουνελιών από σοκολάτα θα αναπαραχθεί και θα κάνει δυο νέα κουνελάκια. Κάθε 24 ώρες, τα ζεύγη των κουνελιών από σοκολάτα που είναι μέσα στο άσπρο πλαστικό κουτί θα πολλαπλασιάζονται. Έτσι, ο κάτοχος αυτού του μαγικού άσπρου πλαστικού κουτιού (από αυτά που χρησιμοποιούν για να βάζουν χιόνι ή παγωτό) θα έχει πάντα σοκολάτα να τρώει. Η μόνη προϋπόθεση είναι ότι πρέπει πάντα να υπάρχει τουλάχιστον ένα ζευγάρι κουνελιών από σοκολάτα μέσα σε αυτό το άσπρο πλαστικό κουτί, από αυτά που χρησιμοποιούν για να βάζουν χιόνι ή παγωτό."

Κάθε παιδί πήρε το πλαστικό άσπρο κουτί του, από αυτά που χρησιμοποιούν για να βάζουν χιόνι ή παγωτό.

Το κακό παιδί δεν περίμενε 24 ώρες και έφαγε τα δυο σοκολατένια κουνελάκια. Απόλαυσε τη στιγμή, αλλά πια δεν είχε άλλα κουνελάκια απο σοκολάτα. Τώρα δεν έχει τι να φάει, αλλά έχει ακόμα την ανάμνηση και τη νοσταλγία για τα κουνελάκια απο σοκολάτα.

Το καλό παιδί περίμενε 24 ώρες και αποδείχθηκε ότι είχε πια 4 κουνελάκια από σοκολάτα. Σε 24 ώρες ακόμα είχε 8 κουνελάκια από σοκολάτα. Μέσα σε δυο μήνες, το καλό παιδί άνοιξε αλυσίδα με μαγαζιά με κουνελάκια από σοκολάτα. Μέσα σ'ένα χρόνο είχε ήδη υποκαταστήματα σε όλη τη χώρα, συνεργάστηκε με ξένο κεφάλαιο και ξεκίνησε τις εξαγωγές. Τελικά ανακηρύχθηκε "Πρόσωπο της Χρονιάς" και έγινε τρομερά πλούσιος και ισχυρός. Πούλησε τη βιομηχανία κουνελιών από σοκολάτα σε ξένους επενδυτές και παρέμεινε διαχειριστής της επιχείρησης. Δε δοκίμασε ποτέ τα κουνελάκια από σοκολάτα, για να μη μειώσει τα κέρδη του. Δεν είναι πια ιδιοκτήτης του μαγικού άσπρου πλαστικού κουτιού. Δεν ξέρει τι γεύση έχουν τα κουνελάκια από σοκολάτα.

Το παιδί Σουπ, αντί για τα κουνελάκια από σοκολάτα, έβαλε παγωτό καρύδι στο άσπρο πλαστικό κουτί, από αυτά που χρησιμοποιούν για να βάζουν χιόνι ή παγωτό. Άλλαξε τις προϋποθέσεις του παραμυθιού, στούμπωσε μισό λίτρο παγωτό καρύδι μεταξύ στήθους και πλάτης και κατέστρεψε το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού με τα κουνελάκια από σοκολάτα, επικαλούμενο πως όλες οι τελικές επιλογές είναι μια παγίδα.

Νεο-ηθικό δίδαγμα: Το παγωτό καρύδι έχει επικίνδυνες δυνατότητες εναντίον του νεοφιλελευθερισμού.

Ερωτήσεις για αξιολόγηση της ανάγνωσης:

1. Ποιο από αυτά τα παιδιά θα γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας;
2. Ποιο από αυτά τα παιδιά θα είναι σε κόμμα της αντιπολίτευσης;
3. Ποιο από αυτά τα παιδιά θα χρειαστεί να σκοτώσουν για να παραβούν το νόμο σχετικά με το διάλογο, τη συμφιλίωση και την αξιοπρεπή ειρήνη στην Τσιάπας;

* Subcomandante

...

Το έχω διαβάσει 3 φορές και χθες ξεκίνησα για την 4η.
ΘΕΟΣ ο Ανταμς. :worship:



Γυρίστε τον γαλαξία με ωτοστόπ


Ένα πολύ σημαντικό και λαοφιλές γεγονός είναι ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα αυτό που δείχνουν να είναι. Για παράδειγμα, στον πλανήτη Γη ο άνθρωπος πάντα νόμιζε ότι είναι πιο ευφυής από τα δελφίνια γιατί είχε καταφέρει να κάνει τόσα πράγματα – τον τροχό, τη Νέα Υόρκη, τους πολέμους κλπ – ενώ τα δελφίνια το μόνο που έκαναν ήταν να κοπροσκυλιάζουν στο νερό και να διασκεδάζουν. Από την άλλη, τα δελφίνια πάντα πίστευαν πως ήταν πολύ πιο έξυπνα από τον άνθρωπο, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Το περίεργο ήταν πως τα δελφίνια ήξεραν από καιρό την επικείμενη καταστροφή του πλανήτη Γη και είχαν κάνει πολλές προσπάθειες να ειδοποιήσουν την ανθρωπότητα για τον κίνδυνο. Οι περισσότερες προσπάθειες επικοινωνίας τους όμως παρεξηγούνταν σαν διασκεδαστικές προσπάθειες να χτυπήσουν μια μπάλα ή να σφυρίξουν για να πάρουν ένα μεζεδάκι, κι έτσι τελικά εγκατέλειψαν τις προσπάθειές τους κι έφυγαν από τη Γη με τον τρόπο τους λίγο πριν το τέλος.

Το τελευταίο μήνυμα των δελφινιών παρεξηγήθηκε σαν μια εκπληκτικά επιτηδευμένη προσπάθεια διπλής κωλοτούμπας πηδώντας μέσα από ένα στεφάνι και σφυρίζοντας συγχρόνως την «αστερόεσσα», αλλά στην πραγματικότητα το μήνυμα ήταν το εξής: «Αντίο, και ευχαριστούμε για τα ψάρια».

και σκέφτομαι...

".....τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς,
όχι για να κοιμηθώ,αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα ή με πρόσωπα αβέβαια,
θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες ξαφνικά συναντημένα - και δόξα τω θεώ δεν κατάλαβα ποτέ τον κόσμο γιατί αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που αποφύγαμε (και μετανοιώσαμε)
μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ημερών, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
και που ο ύπνος τους συγχωρούσε.
και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

Α, έχασα τις μέρες μου
αναζητώνας την ζωή μου..".

Τ. Λειβαδίτης

<mpaxalaika> thelw na postarw katw apo to post elisabetha "esy eisai ekeini i kavla pou gnwrisame sto thiseio kai ithele na xwsei o atheist?"
<Red_Birds> alla kwlyesai?
<mpaxalaika> ne.
<Red_Birds> giati?
<mpatsoi> poios kserei!
<mpaxalaika> =X

axmm mallon me mperdepsate me alli ipothetw.

[i]Ah! vous voulez savoir pourquoi je vous hais aujourd’hui. Il vous sera sans doute moins facile de le comprendre qu’

Τα διάβασα όλα, ωραία ήτανε.

Κανείς δεν ήξερε ότι έκανα ψυχανάλυση δι’ αλληλογραφίας. Ηχογραφούσα μονολόγους και τους έστελνα στο γιατρό σε κασέτα, εκείνος τους άκουγε και μου έστελνε τη συνταγή με τα φάρμακα που έπρεπε να παίρνω. Αλάνθαστη μέθοδος, εκτός από εκείνη τη φορά που του έστειλα κατά λάθος μια κασέτα με το Nightfall των Candlemass και μου διπλασίασε τη δόση του Prozac.

[...]

Το ζευγάρι περπατούσε λίγα μέτρα πίσω μου. Εκείνος είχε αρχίσει να της λέει ένα ανέκδοτο που ήξερα, αλλά το είχε ξεκινήσει στραβά και αργά ή γρήγορα θα έφτανε σε αδιέξοδο.
[…]
Ο τύπος πίσω μου είχε αρχίσει να ψυλλιάζεται ότι από το ανέκδοτο του έλειπε ένας Πόντιος, τον οποίο έπρεπε να είχε βάλει απ’ την αρχή και τώρα προσπαθούσε να τον χώσει όπως όπως από το πλάι. Εκείνη άκουγε με κατανόηση, αλλά στο μυαλό μου είχε αρχίσει να δυσανασχετεί και ετοιμαζόταν να πει «ούτε ένα ανέκδοτο δεν είσαι ικανός να πεις ρε άχρηστε!», να τον παρατήσει και να πέσει στην αγκαλιά του πρώτου άγνωστου που θα έβρισκε μπροστά της (λίγα βήματα μπροστά της, πιο συγκεκριμένα). Εγώ χαμογελούσα και περίμενα. Και μετά έφαγα την μπάλα στη μούρη, έχασα το φως μου και σωριάστηκα χάμω.
[…]
Το μυαλό μου είχε βγει κόρνερ (στα 3 πέναλτι) και κανείς δεν πήγαινε να το εκτελέσει, γιατί μια ομάδα από εξαγριωμένα μπουκάλια και μανιασμένους αναπτήρες πετούσαν στον αγωνιστικό χώρο ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου: από τελειωμένους οικογενειάρχες μέχρι φιλήσυχα πρεζόνια. Ένα χάος απίστευτο.
«Κύριε, σε σένα λέω! Μετράει;» επέμενε ο μικρός.
«Μετράει, μετράει…» ψιθύρισα για να απαλλαγώ από το δωδεκάχρονο τσιμπούρι το οποίο ευγενικά μου απάντησε «Τι μετράει, ρε μαλάκα;! Άσχετε!!» και έφυγε εκνευρισμένο – προφανώς τον συνέφερε να είχα πει το αντίθετο.




Πρόσφατος Κωστάκης Ανάν. :)

Χάι!!!

Έχω να πω:

may i feel said he
(i'll squeal said she
just once said he)
it's fun said she


(may i touch said he
how much said she
a lot said he)
why not said she


(let's go said he
not too far said she
what's too far said he
where you are said she)


may i stay said he
(which way said she
like this said he
if you kiss said she


may i move said he
is it love said she)
if you're willing said he
(but you're killing said she


but it's life said he
but your wife said she
now said he)
ow said she


(tiptop said he
don't stop said she
oh no said he)
go slow said she


(cccome?said he
ummm said she)
you're divine!said he
(you are Mine said she)

Κι επιπλέον:

Thy fingers make early flowers
of all things.
thy hair mostly the hours love:
a smoothness which
sings,saying
(though love be a day)
do not fear,we will go amaying.

thy whitest feet crisply are straying.
Always
thy moist eyes are at kisses playing,
whose strangeness much
says;singing
(though love be a day)
for which girl art thou flowers bringing?

To be thy lips is a sweet thing
and small.
Death,thee i call rich beyond wishing
if this thou catch,
else missing.
(though love be a day
and life be nothing,it shall not stop kissing).

τα λελούδια στον κύριο cummings, από μένα.

για ποιο λόγο έχει θαφτεί αυτό το topic? :(

It worries me, the prospect of dying in mid-season like that, but of course, in all probability I will die sometime between August and May. We have the naive expectation that when we go, we won’t be leaving any loose ends lying around: we will have made our peace with our children, left them happy and stable, and we will have achieved more or less everything that we wanted to with our lives. It’s all nonsense, of course, and football fans contemplating their own mortality know that it is all nonsense. There will be hundreds of loose ends. Maybe we will die the night before our team appears at Wembley, or the day after a European Cup first-leg match, or in the middle of a promotion campaign or a relegation battle, and there is every prospect, according to many theories about the afterlife, that we will not be able to discover the eventual outcome. The whole point about death, metaphorically speaking, is that it is almost bound to occur before the major trophies have been awarded. The man lying on the pavement would not, as Frog observed on the way home, discover whether Palace stayed up or not that season; nor that they would continue to bob up and down between the divisions over the next twenty years, that they would change their colours half a dozen times, that they would eventually reach their first FA Cup Final, or that they would end up running around with the legend “VIRGIN” plastered all over their shirts. That’s life, though.

I do not wish to die in mid-season but, on the other hand, I am one of those who would, I think, be happy to have my ashes scattered over the Highbury pitch (although I understand that there are restrictions: too many widows contact the club, and there are fears that the turf would not respond kindly to the contents of urn after urn). It would be nice to think that I could hang around inside the stadium in some form, and watch the first team one Saturday, the reserves the next; I would like to feel that my children and grandchildren will be Arsenal fans and that I could watch with them. It doesn’t seem a bad way to spend eternity, and certainly I’d rather be sprinkled over the East Stand than dumped into the Atlantic or left up some mountain.

I don’t want to die immediately after a game, though (like Jock Stein, who died seconds after Scotland beat Wales to qualify for the World Cup, or like a friend’s father, who died at a Celtic-Rangers game a few years ago). It seems excessive, somehow, as if football were the only fitting context for the death of a football fan. (And I’m not talking about the deaths of Heysel or Hillsborough or Ibrox or Bradford here, of course; those were tragedies of a different order altogether.) I don’t
want to be remembered with a shake of the head and a fond smile intended to imply that this is the way I would have chosen to go out if I could; give me gravitas over cheap congruence any time.

So let’s get this straight. I don’t want to peg out in Gillespie Road after a game because I might be remembered as a crank; and yet, crankily, I want to float around Highbury as a ghost watching reserve games for the rest of time. And in a sense these two desires – at first glance incomprehensibly inconsistent, I would imagine, to those without equivalent fixations – characterise obsessives and encapsulate their dilemma. We hate being patronised (there are some people who know
me only as a monomaniac, and who ask me slowly and patiently, in words of one syllable, about Arsenal results before turning to someone else to talk about life – as if being a football fan precludes the possibility of possessing a family or a job or an opinion on alternative medicine), but our lunacy makes condescension almost inevitable. I know all this, and I still want to lumber my son with the names Liam Charles George Michael Thomas. I get what I deserve, I guess.

- Nick Hornby, Fever Pitch

Το έχω ξαναβάλει παλαιότερα, αλλά σβήνει τα πάντα, και το συνάντησα και πρόσφατα ξανα. Ορίστε λοιπόν:

"In the morning, mist comes up from the sea by the cliffs beyond Kingsport. White and feathery it comes from the deep to its brothers the clouds, full of dreams of dank pastures and caves of leviathan. And later, in still summer rains on the steep roofs of poets, the clouds scatter bits of those dreams, that men shall not live without rumor of old strange secrets, and wonders that planets tell planets alone in the night. When tales fly thick in the grottoes of tritons, and conchs in seaweed cities blow wild tunes learned from the Elder Ones, then great eager mists flock to heaven laden with lore, and oceanward eyes on tile rocks see only a mystic whiteness, as if the cliff's rim were the rim of all earth, and the solemn bells of buoys tolled free in the aether of faery."

Howard Philips Lovecraft - The Strange High House In The Mist.

Εγγύηση σε κάτι τέτοια ο Lovecraft.

Don't you have any principles?
Of course not!
No morality?
I'm a very moral man, and Italy is a very moral country. That's why we will certainly come out on top again if we succeed in being defeated.
You talk like a madman.
But I live like a sane one. I was a fascist when Mussolini was on top. Now that he has been deposed, I am anti-fascist. When the Germans were here, I was fanatically pro-German. Now I'm fanatically pro-American. You'll find no more loyal partisan in all of Italy than myself.
You're a shameful opportunist! What you don't understand is that it's better to die on your feet than to live on your knees.
You have it backwards. It's better to live on your feet than to die on your knees. I know.
How do you know?
Because I am 107-years-old. How old are you?
I'll be 20 in January.
If you live.

hahahah to catch22