To να έχει απίστευτη κίνηση και να πηγαίνω από Παπάγου μέχρι Ζωγράφου με τα πόδια, το καταλαβαίνω. Το να έχει τέτοια κίνηση που να γυρίζω από Ζωγράφου Κατεχάκη, το καταλαβαίνω. Το να γίνονται καταλήψεις και να πηγαίνω τσάμπα, το κατανοώ. Το να μην ενημερώνει κανείς πουτανόσπορος καταληψίας στον Πίνακα Συζητήσεων της σχολή για το αν αύριο θα τραβήξω το ίδιο μαρτύριο, για να μην κάνω εργαστήριο, το έχω δεχτεί πιά. Το να μην ασχολείται κανείς από αυτούς που "ξέρουν", με την ενημέρωση, είναι ανθρώπινο. Το να μυρίζω γύρη, ιδρώτα, και σκουπίδια, και να μπαίνω στο λεωφορείο και να ενοχλώ τον ., το κάνω και λυπάμαι! Το να ρωτάω όμως το κάθε καριόλι ΕΑΑΚιτάκι "πότε τελειώνει η κατάληψη" να έρθω να κάνω τη δουλειά μου, και εκείνο να απαντά με 15 υφάκια ξινισμένης υπαλλήλου γραμματείας "έλα αύριο και βλέπουμε", αυτό σηκώνει ξύλο μέχρι "μαμά μαμά χωρίς δόντια!!!".