Υπερβολές μωρέ. Στα πλαίσια του μέταλ ναι, ας πούμε οι Arcturus μπορούν να θεωρηθούν κάπως πιο περίεργοι, αλλά έχει να κάνει και με την κάθε εποχή τους αυτό. Πχ στο πρώτο είχαν συγκεκριμένο ήχο της εποχής με κάπως καλύτερο παίξιμο και ιδέες από τους υπόλοιπους. Στο δεύτερο μεγαλοπιάστηκαν και έγραψαν έναν πολύ ωραίο δίσκο, που είναι τέτοιος επειδή είναι πολύ ωραίος, και όχι επειδή είναι "ψαγμεναβανγκάρ", που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Εδώ καλά καλά οι Devil Doll που αναφέρθηκαν (και που ενέπνευσαν όσο τίποτα το La Masquerade Infernale) δεν είναι ΤΟΣΟ πειραματικοί πια. Όπου για το ΤΟΣΟ μπορούμε να ανοίξουμε ένα θρεντ για ΤΕΤΟΙΑ. Το album έχει μιαδυό άκυρες στιγμές (πχ τον Hellhammer και το beat στο τέλος του Chaos Path) αλλά συνολικά δέρνει τους εκάστοτε ταλαίπωρους Gehennahs των κάθε 80's-90's.
Η καλύτερη στιγμή των Arcturus είναι για μένα η μεταβατική περίοδος του Garm, οι υπόλοιποι τον ακολουθούσαν.
Και συγκεκριμένα ικόνοκλαστ, αν το La Masquerada (καταλαβαίνω γιατί) το λές φαφλατάδικο, ΑΥΤΟ δεν το λες που να χτυπιέσαι
Επίσης το Sham Mirrors αν και σε σημεία έχει αυτόν τον γκάου προγκ αέρα, ευτυχώς οι συνθέσεις είναι Τόσο Καλές (και όχι avant garde, αν είναι δυνατόν), που το καθιστούν ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ και ΜΕΓΑΛΟ rock album, την αγαπημένη μου συνολικά δουλειά των Arcturus με διαφορά, μια μουσικότητα που ρέει άνετη, ξεχύνεται χειμαρρώδης, είναι θεατρική με μέτρο, περιγυρίζει μερικό σκοτάδι αλλά δεν το παίζει ΣΚΟΤΕΙΝΟ, είναι ένα εντελώς συνειδητοποιημένο τεράστιο album με τις τραγουδάρες του και με τα όλα του.
Μετά σταμάτησαν να υπάρχουν και έβγαλαν ένα album το οποίο φορτώστε το σκατά χωρίς να του κάνετε τη χάρη να πείτε πως το 1, το 2 και το 6 ακούγονται, ενώ παρότι διαλυμένοι μέχρι πρότινος, ξαναέγιναν ενεργοί διαλυμένοι και αρχίζουν τις συναυλίες για να ρέει και το χρήμα πέραν της μουσικής. Ο ψηλός έβγαλε album που όπως αναμενόταν δεν ακούγεται γιατί είναι Βλάκας και ας βγάλει Lamented Souls ή ας πάει στα τσακίδια.
