έπαιζα soul edge και την στιγμή που έφτασα στον τελευταίο αρχηγό άρχισε ο σεισμός(και στο παιχνίδι και στην πραγματικότητα) ,έπαιζα τόση ώρα που όταν ξεκίνησε ο σεισμός νόμιζα ότι ήταν από το παιχνίδι
Printable View
έπαιζα soul edge και την στιγμή που έφτασα στον τελευταίο αρχηγό άρχισε ο σεισμός(και στο παιχνίδι και στην πραγματικότητα) ,έπαιζα τόση ώρα που όταν ξεκίνησε ο σεισμός νόμιζα ότι ήταν από το παιχνίδι
εβλεπα καμπαμαρου στο τζουνιορ μεχρι που κοπηκε το ρευμα και αρχισε το χεσιμο
διάβαζα flash (εκδόσεις modern times a.k.a 1 όνομα-μια ιστορία).
ήταν μ'έναν κακό που και καλά φορούσε μια στολή από ένα super γαμιστερό μεταλικό κράμα που αφενός έκοβε τα πάντα, αφετέρου ήταν φουλ γλιστερό και ο flash δεν μπορούσε να τον πιάσει με τίποτα!
(το μόνο πράγμα που πήρα μαζί μου για να διασώσω και καλά ήταν ο μπαγλαμάς μου)
Εγώ ήμουν απ'αυτούς που ξεχύθηκαν με τα εσώρουχα στη γειτονιά. Ο μεγαλύτερος φόβος μου θυμάμαι ήταν για τα γατιά που έμειναν σπίτι, οπότε σε μια στιγμή ΤΡΕΛΑΣ ξαναπήγα πάνω να τα βρω, αλλά έκανε γερό μετασεισμό και ξανακατέβηκα κάτω χεσμένη. Το βράδυ είχα ξενυχτήσει στον καναπέ αγκαλιά με ραδιόφωνο που μετέδιδε σχετικά.
άκουγα Hypocrisy (το "Abducted") από βινύλιο.
το πρώτο πράμα που σκέφτηκα όταν άρχισε το νταβαντούρι ήταν "ποιό μουνί μου γρατζούνησε το δίσκο; τεσεράμισι χιλιάρικα το πήρα ρε πούστη!", μετά "το πικάπ ρε πούστη!", τελικά ενώ το σπίτι είχε γίνει φραπεδιέρα, εγώ έκλεινα επιμελώς και ατάραχος το πικάπ και το στερεοφωνικό, έβαζα το δίσκο στη θέση του στο ράφι, για να τρέξω πανικόβλητος αμέσως μετά. :dfinger:
Άραζαμε με τους συμμαθηταί έξω απ'το φροντιστήριο, λίγο πριν μπούμε για μάθημα.
Τελικά δε μπήκαμε.
054, δροσοπούλου σταματημένο το λεωφορείο σε στάση (εκείνα τα παλιά τα ωραία που κ μεγαλύτερος να ήταν ο σεισμός αν ήμασταν εν κινήσει δε θα καταλαβαίναμε τα αρχίδια μας).
από το τράνταγμα έπεσε ο διπλανός πάνω μου κ εγώ σκούντηξα τον διπλανό μου ο οποίος γύρισε κ μου είπε:
"σας παρακαλώ μη με αγγίζεται".
γύρναγα λίγο κομμάτια από μοναστηράκι που είχαμε πάει να γιορτάσουμε που δώσαμε το τελευταίο μάθημα κ παρ'όλο το νταβαντούρι μέχρι που έφτασα σπίτι ήμουνα στην νιρβάνα του μεθυσμένου.
η μόνη μαλακία πως το τελευταίο μάθημα που δώσαμε πάνω στο ίδιο νταβαντούρι παραχώθηκε σε κάποιο γραφείο κ παραλίγο να ξανάκανα την τάξη. :?
Home alone με τη σκύλα και τα λίγων ωρών κουτάβια της. Κατέληξα στο δρόμο με τις πυτζάμες και τα σκυλιά χωμένα όπως-όπως σ'ενα καλάθι, φρικαρισμένη αφ'ενός γιατί δεν είχα ξαναζήσει σεισμό και θαπεθάνουμεόλοι, αφ' ετέρου γιατί το ασύρματο που πήρα μαζί μου για να πάρω τους δικούς μου ήταν τελικά το τηλεκοντρόλ.
εβλεπα μπειγουοτς.
μπονους - ειχα παει στην συναυλια για να μαζευτουν λεφτα για τον σεισμο στο αν με ροτινγκ κραιστ , ναιτφολ και σεπτικ φλεσ και σκεφτομουν οτι αμα γινει κανας σεισμος και πεσει το αν δεν παιζει να μας βρουν ποτες...
http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphot..._7215144_n.jpg
έχεζα. Τρου στόρυ. Η μάνα μου πανικόβλητη "σήκω σήκω να βγούμε έξω!" εγώ η φωνή της λογικής, κάτι σαν Ντεγκίαλ ένα πράγμα "κάτσε μωρε να τελειώσω. Σε καινούργια πολυκατοικία ζούμε, ξέρεις με τι αντι-σεισμικά μέτρα τις έχουνε φτιάξει αυτές? Δε πέφτει με τίποτα"
Το είχα ένα κάποιο μετατραυματικό στρες όταν καθόμουν στο παγωμένο μάρμαρο βέβαια για αρκετό καιρό μετά.
Ετοιμαζόμουνα να πάω προπόνηση μπάσκετ και όταν άρχισε να βαράει ο σεισμός νόμιζα ότι έπεσε κάποιος πύραυλος στη γειτονιά, θυμάμαι να πηδάω πέντε πέντε τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας και μετά να ανεβαίνω πάνω για να πάρω το σάκο του μπάσκετ και το πορτοφόλι μου που δεν είχε τίποτα μέσα, αλλά για κάποιο λόγο ΕΠΡΕΠΕ να το πάρω μαζί (ίσως επειδή ήτανε Chicago Bulls).
Η προπόνηση έγινε κανονικά.