Ρα και μόνο που έκανες παράφραση κομματιού bauhaus στηρίζω.
Ενα αγνό 90ς παρτυ θα ήταν ανύπαρκτο χωρίς :
και στα γούστα
Printable View
Ρα και μόνο που έκανες παράφραση κομματιού bauhaus στηρίζω.
Ενα αγνό 90ς παρτυ θα ήταν ανύπαρκτο χωρίς :
και στα γούστα
μόνο που είδα bro hymn, πίνκαρα.
όταν το είχα πρωτοακούσει (στα 16) είχα χύσει πάνω μου-άπειρα repeat και ακόμα ισχύει το ίδιο....
Εβγαλα και σύνθημα με την μελωδία του κομματιού αλλά τα ζώα είναι πολύ άμπαλοι για να το τραγουδήσουν...
Μεταλ όλα πανω κατω
στον παυλαρα
http://www.youtube.com/watch?v=R0Mqj9X-xLk
στον μικέ
http://www.youtube.com/watch?v=GXCh9OhDiCI
στον μούσια
http://www.youtube.com/watch?v=uqxY2gDzMTE
στο γκουλάκι
http://www.youtube.com/watch?v=rvuO2EvCTAE
στον πανκη
http://www.youtube.com/watch?v=kvHILSFwjEw
στον Ρα
http://www.youtube.com/watch?v=GbM66drPfZc
στον dreamweapon
http://www.youtube.com/watch?v=G_q96e6Aef0
αυτα για τωρα!
το Full Circle είναι άνετα μέσα στους πιο αγαπημένους μου δίσκους ανεξαρτήτως ιδιώματος.Quote:
Originally Posted by Reject
το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάει ο δίσκος για την απώλεια του Jason Thirsk είναι από εκείνες τις τεράστιες λεπτομέρειες/συγκυρίες που κάνουν μια μπάντα να βγάλει ένα δίσκο που δεν μένει απλά σε τραγουδάκια, ριφάκια, σολάκια. υπάρχει οργή, θλίψη και ένα αναπάντητο "γιατί" για την απώλεια και έχει αποτυπωθεί με τον καλύτερο/χειρότερο δυνατό τρόπο.
λίγοι δίσκοι με έχουν αγγίξει όσο αυτός.
στον reject. 100% μέταλ
http://www.youtube.com/watch?v=tOrFPRCA-pU
και η μαλακία είναι πως το full circle είναι ο μόνος τους δίσκος (μέχρι το From the ashes) που μου λείπει σε βινύλιο....Quote:
Originally Posted by Kruxτο Full Circle είναι άνετα μέσα στους πιο αγαπημένους μου δίσκους ανεξαρτήτως ιδιώματος.Quote:
Originally Posted by Reject
το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάει ο δίσκος για την απώλεια του Jason Thirsk είναι από εκείνες τις τεράστιες λεπτομέρειες/συγκυρίες που κάνουν μια μπάντα να βγάλει ένα δίσκο που δεν μένει απλά σε τραγουδάκια, ριφάκια, σολάκια. υπάρχει οργή, θλίψη και ένα αναπάντητο "γιατί" για την απώλεια και έχει αποτυπωθεί με τον καλύτερο/χειρότερο δυνατό τρόπο.
λίγοι δίσκοι με έχουν αγγίξει όσο αυτός.
http://img191.imageshack.us/img191/6217/pennywisef.jpg
You got a problem you don't know it
Don't know how long you can suffer it
And it burns you can feel it till the bitter end
It didn't have to be this way
You could have carried on
Another chance for you to test your freedom
Where did it go wrong?
Don't know how long it's been inside you
But you weren't feeling right
Together we could always solve you problems
But now you're out of sight
How many times did I ask you
What's going on?
Didn't we have so many thoughts in common
Where did it go wrong?
Ain't no use in denying with each word spoken you give yourself away
Your troubles are multiplying your lying and soon you are gonna face
You're final day
Don't know when it's gonna come your final day
You didn't think that I would notice
I see it in your eyes
The tragic flaw was you forgot to back up all your alibis
You kept it hidden deep inside you
How you were feeling then
Did you give all of your time to someone?
Was the time well spend?
You got a problem you don't know it
Don't know how long you can suffer it
And it burns you can feel it till the bitter end
All that's hidden within you is worth repeating
Say what you want to say
You got to try and just get through
What's in you or soon you are gonna face
Your final day
kaloi oi pennywise αλλα οταν καποιοι αλλοι εχουν βγαλει καποια
suffer, against the grain, generator.. ε, λιγοι !
:wave::wave::wave::wave:
και για το ρεψιμο:
:touched:
Άντρες
Γυναίκες
και παιδιά
Bonus
Spoiler
Εάν μιλήσουμε για ένα ΕΝΤΕΛΩΣ 90'ς φαινόμενο το οποίο έπειτα όχι μόνο εξαφανίστηκε αλλά και χώθηκε να κρυφτεί κάτω από τα έγκατα της γης από την ντροπή, είναι το symphonic black metal/πλήκτρα/ατμόσφαιρα/ψευτομπαρόκ/ρομαντισμός/γυναικεία φωνητικά (όχι γυναίκα να τραγουδάει, να κάνει απλά ααααα πίσω από τις κιθάρες). Καλώς και χώθηκε επειδή το κόνσεπτ ήταν αδύναμο γενικά, at best με μπάντες επηρεασμένες από τους Emperor, Limbonic Art και Summoning και at worst cases Μπόργκιρ/Cradle. Έβγαλε όμως μερικά διαμαντάκια, και δε θεωρώ απίθανο να υπήρχαν και άλλες μπάντες που να έβγαλαν δίσκο με το zeitgeist της εποχής, να μην έκαναν μεγάλο άνοιγμα και με το που ξαναεπανήλθη η ΑΝΤΡΙΛΑ στη μόδα να τους κατάπιε η πλάση όλη. Ο αγαπημένος μου δίσκος είναι το Art of Dreaming των Golden Dawn, one man band, ότιναναι σχεδόν μίξη νεοκλασικά/σπέις/μπλακ/θρας/επικά/μπιτάκια με πραγματικά ΚΑΛΗ όμως σύνθεση και φαντασία.
επίσης γαμάτο είναι το ep του τότε πληκτρά των Emperor:
ίσως θέλει δικό του θρεντ, αλλά πείτε καμιά πρόταση!
