Δισκάρα. Εγώ πάλι τους ήξερα από το MTv που έπαιζε κάτι Ανάδερ Ντέι, μετά τουςπετυχαίνω πρώτη φορά στο Χάμερ που μιλούσαν για παγκοσμίους αγνώστους που σαρώνουν την μουσική σκηνή και είναι θεοί και μου έκανε εντύπωση η μαλλούρα του Μαιάνγκ (δεν φαινόταν η φάτσα του) και η μπασάρα του. Αλλά μου φαίνονταν απελπιστικά φλώροι, κυρίως λόγω ερμηνείας Λαμπρί.
Μέχρι που βγήκε το Awake, πέρασε ένας χρόνος και άρχισαν πολλοί να μου λένε γι'αυτούς, και "άκου τους με ακουστικά" και τέτοια. Ε, έβαλε τελικά ένας φίλος μου το Metropolis, παθαίνω πλάκα και σε δύο μήνες ήμουν μεγάλος φαν. Το σόλο του Under the Glass Moon, όσο τρίμπιουτ στον Βάι και να είναι, γαμάει ασύστολα.
Αλλά καλύτερος δίσκος είναι το Awake. Αντικειμενικά, περίπου 20% καλύτερος έδειξαν οι μετρήσεις σρτο εργαστήριο.
2 μπλουζάκια, 1 bootleg event μπλουζάκι από Πακιστανό, 4 φορές λάιβ, οι 2 Αγγλία που ήταν πολύ, μα πολύ καλύτερες από Λικαμπέτους και Ρόκγουεηβ που τους είδα εδώ (μα πολύ καλύτερες) και συγκίνησις για το Νάιτμερ Σίνεμα κολπάκι στο Λονδίνο. Φανταστικό συγκρότημα που στραβοπάτησε λίγο με το FII (άνισο), το έπαιξε σέιφ αλλά πολύ πετυχημένα διάολε στο Σινς φρομ ε Μέμορι και μετά μια σωρεία άνισων κυκλοφοριών που δεν βάζουν φωτιά στο δρόμο. Ακούγονται κομμάτια υπερπορωτικά, άλλα βαρετά, κανένα δεν σε πιάνει στο ύπνο όπως η περίοδος 92-95 που παίζαν σχεδόν μονότερμα, τους ξανάβλεπα ευχαρίστως αλλά και εγώ δεν ψοφάω πλέον για την νέα κυκλοφορία. Και ο Λαμπρί είναι τσίζι, πολύ τσίζι βρε αδερφέ, ο αδύναμος κρίκος, δηλαδή ΟΚ, ξέρω ότι πολλοί ψοφάνε για την πάρτη του αλλά εμένα δεν μου έκανε ποτέ κούκου. Στο δικό μου σύμπαν θέλω να πάρουνε τον Tom Malicoat.
