Ουτε κι εμενα.
Printable View
Ουτε κι εμενα.
Θυμάσαι, λέω, τότε; Έλεγε, έλεγε ο Μανόλης: ο Μαρξισμός, ο Σοσιαλισμός, οι Αστοί, οι Προλετάριοι, το μεροκάματο, η καταπίεση... Εμείς δεν τον πιάναμε και χασμουριόμασταν, διότι τι μεροκάματο κι αρχίδια αφού κλέβαμε, κι όσο για καταπίεση, πρώτη φορά ακούγαμε τέτοια λέξη. Ο Νικόλας όμως το 'πιασε και λέει του Μανόλη, άσ' τα, ρε, θα τους τα πω εγώ γιατί τους μπερδεύεις. Λοιπόν, ρε σεις, από δω είναι οι πλούσιοι και από κει οι φτωχοί. Είναι κανένας σας πλούσιος; Όχι, είπαμε μείς. Ε, συνέχισε, το παιδί από δώ μας λέει, εμείς οι φτωχοί να κάνουμε ντου στους πλούσιους, να τους τα πάρουμε και να τα μοιράσουμε στα ίσα, έτσι που να μην υπάρχουνε πια φτωχοί και πλούσιοι. Έτσι δεν είναι, ρε Μανόλη; Ε, όχι ακριβώς, δηλαδή υπάρχει το πρόβλημα... Χέσ' το, ρε, το πρόβλημα... Λοιπόν, μάγκες, είστε; Μπήκαμε.
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς και δεν έμαθες ποτέ πόσο λυσσασμένα φυλάνε τα τάλαρά τους οι πλούσιοι. Διότι άλλο να κάνεις τη δουλειά στη ζούλα, και άλλο να τους λές φόρα, μάγκες θα σας τα πάρουμε. Δεκαπέντε χρόνια μου γάμησαν το κέρατο στο ξύλο.
Χρόνης Μίσσιος, ...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς.
Παλλάδια νομίζω πως είσαι αδιάβαστη αναφορικά με το degenerate art. Κρίμα και με καύλωνες.Quote:
Originally Posted by Palladia
Απόσπασμα από το έργο «Οι προστάτες μας» του σατιρικού ποιητή Γεωργίου Σουρή (1853-1919), δυστυχώς σε μονοτονικό, λόγω τεχνικών δυσκολιών.
Πηγή: Λογοτεχνικοί Θησαυροί- Γ. Σουρής, εκδόσεις Αλκυών, σελ. 197-200.
Quote:
Εμείς εδώ δεν έχουμε μηδέ στρατών ασκέρια,
μήτε θαλάσσης κολοσσούς, μηδέ σφαγείς βαρβάρους…
ευλογημένα τρεις φορές των Ρουσακώφ τα χέρια,
που βομβαρδίζουν Καίσαρας, που βομβαρδίζουν Τσάρους.
Ω σεις σκιές αναρχικών με σκέψεις απορρήτους,
κτυπάτε τους αναρχικούς τους προφυρογεννήτους.
Το τρομερόν σας όνομα ποτέ δεν το ξεχάνω
και σήμερα με δάκρυα μνημόσυνα σας κάνω,
και σκούζουν σκλάβοι δύστυχοι με την ψυχή στο στόμα:
«ευλογημένο τρεις φορές του τάφου σας το χώμα».
Στους ήσκιους των αναρχικών και συ ψυχή μου πέτα,
ευλογητές οι μπόμπες των, οι λάζοι, τα στιλέτα,
κι ευλογημένος τρεις φορές ας μένει στον αιώνα
όποιος τινάξει κατά γης Καισαρική Κορώνα.
Αυτοί με τας τιάρας τας χρυσάς,
οι της ειρήνης φύλακες και Δράκοι,
γεννούν προς σωτηρίαν μας και σας,
των δρόμων τα σκουπίδια και τα ράκη.
Παντού το θέλημά των είναι νόμος,
κι ακοίμητα τους Θρόνους των φρουρεί
της σκλαβωμένης πλάσεως ο τρόμος,
που θα τον σβύσουν μέλλοντες καιροί.
Τριγύρω των λαός ψυχομαχά
και τούτοι καταλάμπουν μες στους ήλιους,
εσείς σκοτώνετ’ ένα μοναχά
κι εκείνοι μ’ ένα νεύμα τρώνε χίλιους.
Για σας τους Ραβασσόληδες κρεμάλα,
κατάρες κι αναθέματα μεγάλα,
κι εκείνους που χωμένοι στας πορφύρας
τόσων λαών τα σπλάχνα πριονίζουν,
προστάτας τους φωνάζουν και σωτήρας
κι όλο με θυμιατά τους λιβανίζουν.
Αυτοί γεννούν του κόσμου τους σφαγείς
κι είναι καιρός να λείψουν εκ της γης
αναρχικοί και μπόγηδες σκηπτούχοι,
που τύφλα να’ χουν μπρος των οι Καρδούχοι.
ΠΑΡΑΦΟΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ
ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΑ
Τελείωσαν τα ψέματα, τα χωρατά τ’ αφήνω,
και σκέπτομαι προς το παρόν αναρχικός να γίνω.
Παραμερίστε Καίσαρες, και συ, βρε Περικλέτο,
ετοίμασέ μου γρήγορα το μυτερό στιλέτο.
Δόσε μου μπόμπες, Περικλή, κι ένα μακρύν σωλήνα,
ιδού κι εγώ διάσημος Μπαγιάν αναρχικός,
εν τούτοις ας μ’ ακολουθεί κι η φίλη Φασουλίνα,
τα πέντε τα μουρέλια μου κι ο Γκιούλ ο κυνικός.
Ε! Θοδωρή, τι καρτερείς; … ανδρίσου και πολέμα
και φερ’ τους άνω κάτω…
θέλω να πιώ το κυανούν των προστατών μας αίμα
ως είδος ρετσινάτο.
(…)
Μπαμ μπουμ εδώ, μπαμ μπουμ εκεί,
κτυπάτε σεις αναρχικοί,
και συ, φιλτάτη μου κυρά,
που μετ’ εμού φυγοδικείς
και ξένα σπίτια κατοικείς
μη σκιάζεσαι με τα πυρά.
φρήζινγκ μουν εχεχεχ
"Why do people fear death so? Because they realize, unconcsciously at least, that their lives are mere parodies of what living should be. They ache to quit playing at living and to really live, but, alas, it takes time and trouble to piece the loose ends of their lives together and they are doggedby the notion that time is running out.
Was that it, or was the pebble in the dancing slipper the phobia that time does not have a stop? If we could live our average 70.4 years and know for certain that that was that, we could readily manage. We might complain that it was far too short, but what there was of life we could live freely, doing exactly what we pleased insofar as our conscience and capabilities allowed, accepting that when it was over it was over: easy come easy go.
Ah, but we aren't allowed the luxury of finality. We dilute and hobble our most genuinely felt impulses with the idea, whether fervently held or naggingly suspected, that after death there is something else, and that that something may be endless, and that the correctness of our behavior in "this" life may determine how we fare in the "next" one (and for those poor souls who believe in reincarnation, the ones after that).
Thus, whether it is in danger of stopping and catching us with our pants down, or whether it runs on forever and demands that we busy ourselves preparing for the next station on the long ride, either way, time prevents us from living authentically."
Τα υπόλοιπα στο Even Cowgirls Get The Blues του Tom Robbins.
:pink:
LOCUS DELICTI: MELQUIADES
στο καφέ που βρεθήκαμε χθες
τώρα μαζεύτηκαν πολλοί περαστικοί
σταμάτησα και εγώ με τους ρεπόρτερς
ν' ακούσω για ένα έγκλημα απεχθές
POLICE LINE - DO NOT CROSS
ένα όργανο με άσπρη κιμωλία
σκιτσάρει ένα περίγραμμα οικείο
κι ένας νεαρός υπαστυνόμους
δέκατη τρίτη επιλογή
την είχε βάλει τη σχολή
στο μηχανογραφικό του
-Περάστε πίσω κύριε
δεν υπάρχει τίποτα να δείτε
-Κάνε στην άκρη ρε καριόλη
που θα μου πεις εμένα αν υπάρχει
εγώ
είμαι το πτώμα
Κρητική μαντινάδα για τις κάθε λογής ευχές:
Quote:
Ήθελα και να κάτεχα
Που πάνε οι ευχές μου;
Που κάθε χρόνο τραγουδώ
Και δε τσι είδα ποτές μου.
γαμιεται ο ΠΑΣ Γιαννινα
ο αγιαξ τσι ηπειρου
γαμιεται το οικοσυστημα
γαμιεται κι ο _ _ _ _ _ _ _ _
7 γραμματα, το πεμπτο Ι.
=======|
|..............Ο
|.............-||-
|............. /\
|
|
|
Το σημείωμα αυτοκτονίας του Καρυωτάκη:
(για όποιον ενδιαφέρεται, εχω τα άπαντα του ποιητή σε ένα .pdf)
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ
Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι.
Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέσει την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.
[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.
Prin vgei to prozak.
Quote:
Originally Posted by HAVOC
Quote:
Originally Posted by smhnarxos Kakkalos
Muchos a
αυτό είναι το καλύτερο βιβλίο.
