Κιεγαμώ τους Stixoi.

Απομακρυνθηκα, θαρρεις ότι τους ανθρωπους φοβηθηκα.
Στη μοναξια συστηθηκα, μηπως κι αποτοξινοθω και διωξω τα φαντασματα
που στοιχειωσαν τον κοσμο μου και κλεισαν τα περασματα.
Ασματα παραφωνα ηχουν απ’τα μεγαφωνα.
Πλασματα παραξενα γυρνουν στους δρομους ασκοπα.
Κοιταζονται καχυποπτα, ψαχνουν για επιβεβαιωση, θελουν πιστωση χρονου για να βρουν την εξιλεωση.

Μη κοιτας μονο εκει περα που σου μαθανε να κοιτας, κοιτα και λιγο παραπερα μαθε μονος να πετας.
Βλεπεις το εχει η εποχη να είναι όλα μπερδεμένα, φθινοπωρο κι ανοιξη μαζι, μα πως εχουνε γινει όλα ένα;
Κοιτας μπροστα και δεν σε νοιαζει, κοιταζεις πισω και πονας..μα όλα θα ταν ενταξει αν ειχες καποιον να μιλας.
Να ηταν διπλα σου στον πονο, να ηταν διπλα σου στις χαρες.
Να μη σ’αφηνε μονο σε μερες τετοιες, σκοτεινες.
Κι είναι δυσκολες μερες και δεν περνανε οι στιγμες, απεναντι σ’έναν αιωνα που δεν τον αλλαξε το χθες.
Λες όλα πανε καλα, εχεις τον κοσμο μπροστα σου..κι ας είναι δυσκολοι οι καιροι εσυ τα θελεις όλα δικα σου.
Και καπου μες στο χαμο καποιος σου φωναξε: «Στάσου!», μα δεν τον ακουσες ποτε- ειχες ξεχασει τ’ονομα σου.
και τωρα ασκοπα γυρνας, εχεις για ονομα αριθμο.
Υπαρχει φως μες στο δωματιο. Μα μοιαζει παντα σκοτεινο.

Απομακρυνθηκα, θαρρεις ότι τους ανθρωπους φοβηθηκα.
Στη μοναξια συστηθηκα, μηπως κι αποτοξινοθω και διωξω τα φαντασματα
που στοιχειωσαν τον κοσμο μου και κλεισαν τα περασματα.
Ασματα παραφωνα ηχουν απ’τα μεγαφωνα.
Πλασματα παραξενα γυρνουν στους δρομους ασκοπα.
Κοιταζονται καχυποπτα, ψαχνουν για επιβεβαιωση, θελουν πιστωση χρονου για να βρουν την εξιλεωση.

When in your life did you surrender?
Late in the night do you remember?
What were the dreams that you betrayed then?
Would you go back if you could save them now?

Did you believe there was something more
Waiting behind some forgotten door
Or was that all long before?

Come and see him dying
For it's really quite a show
Walking on a wire
Though he never seems to know
Even when he's falling
You can see a little smile
Figures that he's flying
Only for a little while

The ground is rushing towards him
But he never sees it there
Lives his life in pieces
Always taking every dare
What will be the ending?
Well, I'm sure that I don't know
The ground is getting closer
Come and see the show
See the show

tool
system of a down ? poios ti ?
slipknot ? poios hrthe ?
KORN ? ougka ougka .... m anapoda grammeno to grama ki adidas.
e the list goes on
BORIS
ola pou einai 3-4 lekseis.
semic stains. hahahahahahahahaahahahahhaha. sorry boss, kai oi apeiles tou dernatora. oooeo fobhthikame morfwmene opade ton emporor - pou kanane thn epanenw$h ... xaxaxaxaa !!! to dialysame stis dokses @@......

mlka mou aytos telika einai megalh tourmpina :shock:

wrong topic naoum - stadiala -eprepe na tan s auto pou leei shitty band names !

Quote:

---

Originally Posted by boutyrokavlinos

tool
BORIS

---

Το μουνί που σ'έσπερνε.

:rofl:

pou se ksernage lera !

ΓΚΕΙΑΣΟΥ! =)

...kidnapper comes from a space within where thoughts have created the past again...

Here I sit
A vampire at my piano
The flames burn glaringly higher
And the eyes that stare
through the darkness
Though they have no form
There's no need for alarm

So burn, so burn
Burn the flames higher and higher
So burn, burn the flames
Never to expire

Here I sit
A skeleton at my organ
The candles in my candelabra
burning hellishly, hellish hell

And the laughter unending echoes
through the haunted house
A little Christmas spirit
Ghostly haunting deadly spirit
Every creature is stirring
Even the mouse

So burn, so burn
Burn the flames higher and higher
So burn, burn the flames
Never to expire (2x)

Here I sit myself at my instruments
Here they sit at their instruments
And the music fills and fills
Terrifies, horrifies forever scares
The children of the night
What music we make

So burn, so burn
Burn the flames higher and higher
So burn, burn the flames
Never to expire

Επαναλαμβάνω, το καλύτερο ψυχεδελικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.

Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλη η μέρα
Έτσι να έγερνα μαζί τους κι εγώ
και να χαθώ, και να σβηστώ όπως η μέρα
και να ανθίζω με το πρώτο πρωινό

Γιατί οι άνθρωποι, τόσο μικροί
Γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
Γιατί οι άνθρωποι, τόσο μικροί
κι εγώ και συ, τόσο μικροί

Την κάθε νύχτα δε μπορώ δεν την αντέχω
Όταν με φτάνει, μου ματώνει την ψυχή
Κι οι αναμνήσεις μου καρφώνουν το μυαλό μου
και με κρατάνε, ώσπου νάρθει το πρωί

Γιατί οι άνθρωποι, τόσο μικροί...

Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως
κι όλα τα χρώματα να γίνουν όλα ένα
Να ’ταν και να ’μπαινα στο πέπλο τους αυτό
και το πρωί να πω στο κόσμο καλημέρα

Γιατί οι άνθρωποι, τόσο μικροί...

Quote:

---

Originally Posted by Khalkji

...kidnapper comes from a space within where thoughts have created the past again...

---

απίστευτο σημείο;;;

απίστευτο.

απλά.

:)

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ.[/i]