Apospasmata Thread

Είμαι ένας άνθρωπος που έμελλε να ζήσει βίο ηρωικό και να κάνει τον κόσμο πιο υποφερό στα μάτια του. Εάν, σε κάποια στιγμή αδυναμίας, ανάπαυλας, χαλάρωσης, ανάγκης, γίνομαι πυρ και μανία και βγάζω καπνούς οργής που μετασχηματίζονται σε έξαλλες λέξεις - ένα παθιασμένο όνειρο, περιτυλιγμένο και δε δεμένο με εικόνες -, το λοιπόν, κάντε ό,τι θέλετε, δεχτείτε το ή όχι...αλλά εμένα μη με σκοτίζετε.

Είμαι ένας άνθρωπος ελεύθερος - και την έχω ανάγκη την ελευθερία μου. Έχω ανάγκη να μένω μόνος. Έχω ανάγκη να στοχαστώ για την αισχύνη και την απόγνωσή μου, απομονωμένος - έχω ανάγκη το ηλιόφωτο και τους λιθόστρωτους δρόμους δίχως συνοδούς, δίχως συνομιλίες, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου, μονάχα με της καρδιάς μου τη μουσική για συντροφιά. Όταν έχω να δώσω κάτι να δώσω, το δίνω. Η ληστρική περιέργειά σας μου γυρίζει τα έντερα! Οι φιλοφρονήσεις σας με εξευτελίζουν! Το τσάι σας με δηλητηριάζει! Δεν χρωστάω τίποτε και σε κανέναν. Μονάχα απέναντι στον θεό θα ήμουν υπεύθυνος, σ'αυτόν μονάχα θα λογοδοτούσα - έαν αυτός υπήρχε.

Χένρυ Μίλλερ - Ο Τροπικός του Καρκίνου

http://farm3.static.flickr.com/2295/...2c1f151a_b.jpg

http://en.wikipedia.org/wiki/Revenge_of_the_Lawn

But this, you will say, if it means anything, can only mean that you, the daughters of educated men, who have promised us your positive help, refuse to join our society in order that you may make another of your own. And what sort of society do you propose to found outside ours, but in cooperation with it, so that we may both work together for our common ends? That is a question which you have every right to ask, and which we must try to answer in order to justify our refusal to sign the form you send. Let us then draw rapidly in outline the kind of society which the daughters of educated men might found and join outside your society but in cooperation with its ends. In the first place, this new society, you will be relieved to learn, would have no honorary treasurer, for it would need no funds. It would have no office, no committee, no secretary; it would call no meetings; it would hold no conferences. If name it must have, it could be called the Outsiders Society. That is not a resonant name, but it has the advantage that it squares with facts — the facts of history, of law, of biography; even, it may be, with the still hidden facts of our still unknown psychology. It would consist of educated men’s daughters working in their own class — how indeed can they work in any other?13 — and by their own methods for liberty, equality and peace. Their first duty, to which they would bind themselves not by oath, for oaths and ceremonies have no part in a society which must be anonymous and elastic before everything would be not to fight with arms. [ ...]
On the other hand the next duty to which they would pledge themselves is one of considerable difficulty, and calls not only for courage and initiative, but for the special knowledge of the educated man’s daughter. It is, briefly, not to incite their brothers to fight, or to dissuade them, but to maintain an attitude of complete indifference. But the attitude expressed by the word ‘indifference’ is so complex and of such importance that it needs even here further definition. Indifference in the first place must be given a firm footing upon fact. As it is a fact that she cannot understand what instinct compels him, what glory, what interest, what manly satisfaction fighting provides for him —‘without war there would be no outlet for the manly qualities which fighting develops’— as fighting thus is a sex characteristic which she cannot share, the counterpart some claim of the maternal instinct which he cannot share, so is it an instinct which she cannot judge. The outsider therefore must leave him free to deal with this instinct by himself, because liberty of opinion must be respected, especially when it is based upon an instinct which is as foreign to her as centuries of tradition and education can make it.15 This is a fundamental and instinctive distinction upon which indifference may be based. But the outsider will make it her duty not merely to base her indifference upon instinct, but upon reason. When he says, as history proves that he has said, and may say again, ‘I am fighting to protect our country’ and thus seeks to rouse her patriotic emotion, she will ask herself, ‘What does “our country” mean to me an outsider?’ To decide this she will analyse the meaning of patriotism in her own case. She will inform herself of the position of her sex and her class in the past. She will inform herself of the amount of land, wealth and property in the possession of her own sex and class in the present — how much of ‘England’ in fact belongs to her. From the same sources she will inform herself of the legal protection which the law has given her in the past and now gives her. And if he adds that he is fighting to protect her body, she will reflect upon the degree of physical protection that she now enjoys when the words ‘Air Raid Precaution’ are written on blank walls. And if he says that he is fighting to protect England from foreign rule, she will reflect that for her there are no ‘foreigners’, since by law she becomes a foreigner if she marries a foreigner. And she will do her best to make this a fact, not by forced fraternity, but by human sympathy. All these facts will convince her reason (to put it in a nutshell) that her sex and class has very little to thank England for in the past; not much to thank England for in the present; while the security of her person in the future is highly dubious. But probably she will have imbibed, even from the governess, some romantic notion that Englishmen, those fathers and grandfathers whom she sees marching in the picture of history, are ‘superior’ to the men of other countries. This she will consider it her duty to check by comparing French historians with English; German with French; the testimony of the ruled — the Indians or the Irish, say — with the claims made by their rulers. Still some ‘patriotic’ emotion, some ingrained belief in the intellectual superiority of her own country over other countries may remain. Then she will compare English painting with French painting; English music with German music; English literature with Greek literature, for translations abound. When all these comparisons have been faithfully made by the use of reason, the outsider will find herself in possession of very good reasons for her indifference. She will find that she has no good reason to ask her brother to fight on her behalf to protect ‘our’ country. ‘“Our country,”’ she will say, ‘throughout the greater part of its history has treated me as a slave; it has denied me education or any share in its possessions. “Our” country still ceases to be mine if I marry a foreigner. “Our” country denies me the means of protecting myself, forces me to pay others a very large sum annually to protect me, and is so little able, even so, to protect me that Air Raid precautions are written on the wall. Therefore if you insist upon fighting to protect me, or “our” country, let it be understood, soberly and rationally between us, that you are fighting to gratify a sex instinct which I cannot share; to procure benefits which I have not shared and probably will not share; but not to gratify my instincts, or to protect either myself or my country. For,’ the outsider will say, ‘in fact, as a woman, I have no country. As a woman I want no country. As a woman my country is the whole world.’ And if, when reason has said its say, still some obstinate emotion remains, some love of England dropped into a child’s ears by the cawing of rooks in an elm tree, by the splash of waves on a beach, or by English voices murmuring nursery rhymes, this drop of pure, if irrational, emotion she will make serve her to give to England first what she desires of peace and freedom for the whole world. [...]
Such then are some of the methods by which the society, the anonymous and secret Society of Outsiders would help you, Sir, to prevent war and to ensure freedom. Whatever value you may attach to them you will agree that they are duties which your own sex would find it more difficult to carry out than ours; and duties moreover which are specially appropriate to the daughters of educated men. For they would need some acquaintance with the psychology of educated men, and the minds of educated men are more highly trained and their words subtler than those of working men.16 "

http://ebooks.adelaide.edu.au/w/wool.../chapter3.html

Σε μία ωραία κουβέντα το θυμηθηκα. Εκπληκτικό απόσπασμα. Απ'την Εισαγωγή στη Ψυχανάλυση του Freud:

http://www.customworks.co.uk/shop/im...14601Freud.jpg

Quote:

---

Before I let you go to-day, however, I should like to direct your attention a little longer to a side of the life of phantasy which deserves the most general interest. For there is a path that leads back from phantasy to reality - the pat, that is, of art. An artist is once more in rudiments an introvert, not far removed from neurosis. He is oppressed by excessively powerful instinctual needs. He desires to win honour, power, wealth, fame and the love of women; but he lacks the means for achieving these satisfactions. Consequently, like any other unsatisfied man, he turns away from reality and transfers all his interest, and his libido too, to the wishful constructions of his life of phantasy, whence the path might lead to neurosis. There must be, no doubt, a convergence of all kinds of things if this is not to be the complete outcome of his development; it is well known, indeed, how often artists in particular suffer from a partial inhibition of their efficiency owing to neurosis. Their constitution probably includes a strong capacity for sublimation and a certain degree of laxity in the repressions which are decisive for a conflict. An artist, however, finds a path back to reality in the following manner. To be sure, he is not the only on who leads a life of phantasy. Access to the half-way region of phantasy is permitted by the universal assent of mankind, and everyone suffering from privation expects to derive alleviation and consolation from it. But for those who are not artists the yield of pleasure to be derived from the sources of phantasy is very limited. The ruthlessness of their repressions force them to be content with such meagre day-dreams as are allowed to become conscious. A man who is a true artist has more at his disposal. In the first place, he understands how to work over his day-dreams in such a way as to make them lose what is too personal about them and repels strangers, and to make it possible for others to share in the enjoyment of them. He understands, too, how to tone them down so that they do not easily betray their origin from proscribed sources. Furthermore, he possesses the mysterious power of shaping some particular material until it has become a faithful image of his phantasy; and he knows, moreover, how to link so large a yield of pleasure to this representation of his unconscious phantasy that, for the time being at least, repressions are outweighed and lifted by it. If he is able to accomplish all this, he makes it possible for other people once more to derive consolation and alleviation from their own sources of pleasure in their unconscious which have become inaccessible to them; he earns their gratitude an admiration and he has thus achieved through his phantasy what originally he had achieved only in his phantasy - honour, power and the love of women.

---

μονο που ο φρουντ δεν ειναι λογοτεχνια

είναι όμως μια (μεγάλη) αφήγηση!

http://books.google.gr/books?id=omGS...rative&f=false

Quote:

---

As Jacques Derrida painfully pointed out, the frequent mistake that is made in working with and on Freud is not to imagine that Freud's work itself changed the terms of all of our work as scholars. To work with psychoanalysis, apsychoanalytically, to imagine that one's desires, fantasies, aggressions and delusions are not always in play, is to fall at the very first hurdle. Freud's texts have themselves been studied for their own unconscious and this appears in his own private museum, discussed in this volume. We need not merely to work with but also to work on psychoanalysis. Mieke Bal explores the troubling implications of psychoanalysis as something we cannot do without, without denying ourselves a theoretical route into subjectivity and its plays. Yet it is implicated. Her paper moves between a study of the dream-as-artwork-as-dream re-theorised by an installation by Bill Viola and the British analyst Christopher Bollas and a reading of an installation by American artists Kathleen Gilje and Joseph Grigely who staged a parodic exhibition on a "recovered' painting by Italian Baroque painter Caravaggio "restored' to "reveal' its eroticised under-painting by Gilje. In this installation parody of "art historical, psychoanalytical and museal conventions', our desires for origins and truths behind layers of obscuring amnesia are played off against the projections and fantasies in play in scholarly interpretation. Mieke Bal raises here the questions of sexuality and sexual difference to allow a mobility that responds to the invitation to play that allows the artist to perform art history "with psychoanalysis'.

http://www.leeds.ac.uk/cath/ahrc/pub..._im/index.html

---

did i listen to pop music because i was miserable? or was i miserable because i listened to pop music?
high fidelity (the movie)

(είναι καλό το βιβλίο high fidelity??)

εδώ είσαι

εγω τον πινκαρα

Quote:

---

Originally Posted by commissar

Quote:

---

Originally Posted by mellin

(είναι καλό το βιβλίο high fidelity??)

---

δε σε μούτζωσα εγώ, αν και με την ερώτηση αυτή ίσως έπρεπε =/

---

λολ με κάλυψες πάντως :]

κοπέλα εισ'εσύ ε;

θα περιέγραφα τον εαυτό μου με τους εξής όρους καλύτερα
kyriarchy oppressor speciesism asexual demisexual plural polyamorous otherkin trigger privilege greyasexual therian wolf system fronting reincarnation neutrois pangender genderpunk autistic aspiequeer queer lithsexual punk anarchist ableist fat-positive other-limb transethnic transsize transracial transabled transcorporeal demiheteromantic headmate fictive factive homestuck non-incest merperson karkat self-diagnosed poc pansexual pedophile gynoskolioromantic polyplatonic slenderman kintype zoophile fusion allosexual autosexual non-binary trollkin chimera insectkin lace demiromantic cyberculture panromantic headspace ageist lenteromantic trans-asian catkin genderfluid singlet woh uske usko uskos uskoself uskoselves diaspora rootlostness demonkin ostricatfairyshloof ciscaste median non-normative age-slider non-intersex genderfuck skolioromantic polyromantic spectraromantic monoamorous monogamous kitty!kink petplay animalplay teratophilia robophilia

αιδοίο έχεις αρχίδια ή και τα δύο;

εχμ φαίνεται ότι πρέπει να αλλάξω το avatar μου

έκανες μαλακία θαρρώ!

http://www.youtube.com/watch?v=BAqxE...tu.be&t=22m23s

Δημοτικό. Η μάνα του Νίκου είναι χωρισμένη. δείχνει δυναμική, είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Δαιμόνων και βάφεται έντονα. Η δική μου δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Ο Νίκος έχει πάρει έγχρωμη μαμά και εγώ βολεύομαι ακόμα με την ασπρόμαυρη. Ζηλεύω. Σκέφτομαι και γράφω. Συμπυκνωμένος χυμός ροδάκινο. Κυρούλα. Αύριο ανθολόγιο. Γυμνάσιο. Η Ιστορία ανακατεύεται και θα ξεράσει μεγάλες στιγμές. Η μισή Ευρώπη γκρεμίζεται αλλά εγώ θέλω παπούτσια με αερόσολα. Τί να κλάσει ο Λεχ Βαλέσα μπροστά στον Φάνη Χριστοδούλου. Το πρωί στο σχολείο γελάω με ανέκδοτα σόκιν, και το απόγευμα στο σπίτι ανοίγω τη 'Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια του Σώματος' και προσπαθώ να καταλάβω τί σημαίνουν. Λύκειο. Όποιος δεν ψηφίσει κατάληψη είναι φυτό. Idiotic television. Η Μακεδονία είναι ελληνική και όποιος δεν γαμήσει στην πενταήμερη είναι αδερφή. Enter Sandman. Δύο στυλό διαρκείας και ο θεός βοηθός. Όχι blanco, απαγορεύεται. Φοιτητής. Μεγάλα σχέδια, μεγάλα όνειρα, μεγάλα λόγια, με όλα τα έξοδά σας πληρωμένα. Φέρτε μου μια χούντα να την ρίξω αμέσως, και ένα καινούριο καλσόν, να μην κυκλοφορώ με το σκισμένο. Εμπρός, λαέ;....ωπ, με συγχωρείτε λάθος νούμερο. Στρατός. Πεζικό. Ο μπαμπάς, ο παχύς κώλος του βουλευτή, το φιλί, και ως εκ θαύματος Αεροπορία. Θητεία είκοσι μηνών, έξι μήνες στα σύνορα (λέγε με Λάρισα). Έμπειροι καθηγητές διδάσκουν λούφα, ευθυνοφοβία και πισώπλατο μαχαίρωμα. Αποφοιτώ με άριστα. Μπορώ πλέον και συμμετέχω σε συζητήσεις τύπου 'και μπαίνει μέσα ο επισμηνίας, και τί με λέει ρε μαλάκα;...'

Κωστάκης Ανάν - Βολική Αναισθησία

Το βάζω και στο Blast from the past γιατί ταιρίαζει απόλυτα.

φοβερή λογοτεχνία, πραγματικά...φαντάζομαι πως το υπόλοιπο δεν φτάνει σε τέτοια ύψη

Σε πίνκαρα γιατί είμαι αισιόδοξος και νομίζω οτι σαρκάζεις.

None of my companions seem to understand why I appear so contented. They
grumble all the time, they have ambitions, they want to show their pride and
spleen. A good proof-reader has no ambitions, no pride, no spleen. A good
proof-reader is a little like God Almighty, he's in the world but not of it.
He's for Sundays only. Sunday is his night off. On Sundays he steps down from
his pedestal and shows his ass to the faithful. Once a week he listens in on
all the private grief and misery of the world; it's enough to last him for
the rest of the week. The rest of the week he remains in the frozen winter
marshes, an absolute, an impeccable absolute, with only a vaccination mark to
distinguish him from the immense void.

The day wore on like that, with lots to eat and drink, the sun out
strong, a car to tote us around, cigars in between, dozing a little on the
beach studying the cunts passing by, talking, laughing, singing a bit too -
one of many, many days I spent like that with MacGregor. Days like that
really seemed to make the wheel stop. On the surface it was jolly and happy
go lucky; time passing like a sticky dream. But underneath it was
fatalistic, premonitory, leaving me the next day morbid and restless. I knew
very well I'd have to make a break some day; I knew very well I was pissing
my time away. But I knew also that there was nothing I could do about it -
yet. Something had to happen, something big, something that would sweep me
off my feet. All I needed was a push, but it had to be some force outside my
world that could give me the right push, that I was certain of. I couldn't
eat my heart out, because it wasn't in my nature. All my life things had
worked out all right - in the end. It wasn't in the cards for me to exert
myself. Something had to be left to Providence - in my case a whole lot.
Despite all the outward manifestations of misfortune or mismanagement I knew
that I was born with a silver spoon in my mouth. And with a double crown
too. The external situation was bad, admitted - but what bothered me more
was the internal situation. I was really afraid of myself, of my appetite,
my curiosity, my flexibility, my permeability, my malleability, my
geniality, my powers of adaptation. No situation in itself could frighten
me: I somehow always saw myself sitting pretty, sitting inside a buttercup,
as it were and sipping the honey. Even if I were flung in jail I had a hunch
I'd enjoy it. It was because I knew how not to resist, I suppose. Other
people wore themselves out tugging and straining and pulling; my strategy
was to float with the tide. What people did to me didn't bother me nearly so
much as what they were doing to others or to themselves. I was really so
damned well off inside that I had to take on the problems of the world. And
that's why I was in a mess all the time. I wasn't synchronized with my own
destiny, so to speak. I was trying to live out the world destiny. If I got
home of an evening, for instance, and there was no food in the house, not
even for the kid, I would turn right around and go looking for the food. But
what I noticed about myself, and that was what puzzled me, was that no
sooner outside and hustling for the grub than I was back at the
Weltanschauung again. I didn't think of food for us exclusively, I thought
of food in general, food in all its stages, everywhere in the world at that
hour, and how it was gotten and how it was prepared and what people did if
they didn't have it and how maybe there was a way to fix it so that
everybody would have it when they wanted it and no more time wasted on such
an idiotically simple problem. I felt sorry for the wife and kid, sure, but
also felt sorry for the Hottentots and the Australian Bushmen, not to
mention the starving Belgians and the Turks and the Armenians. I felt sorry
for the human race, for the stupidity of man and his lack of imagination.
Missing a meal wasn't so terrible - it was the ghastly emptiness of the
street that disturbed me profoundly. All those bloody houses, one like
another, and all so empty and cheerless-looking. Fine paving stones under
foot and asphalt in the middle of the street and
beautifully-hideously-elegant brown-stone stoops to walk up, and yet a guy
could walk about all day and all night on this expensive material and be
looking for a crust of bread. That's what got me. The incongruousness of it.
If one could only dash out with a dinner bell and yell "Listen, listen,
people, I'm a guy what's hungry. Who wants shoes shined? Who wants the
garbage brought out? Who wants the drainpipes cleaned out?" If you could
only go out in the street and put it to them dear like that. But no, you
don't dare to open your trap. If you tell a guy in the street you're hungry
you scare the shit out of him, he runs like hell. That's something I never
understood. I don't understand it yet. The whole thing is so simple - you
just say Yes when some one comes up to you. And if you can't say Yes you can
take him by the arm and ask some other bird to help you out. Why you have to
don a uniform and kill men you don't know, just to get that crust of bread,
is a mystery to me. That's what I think about, more than about whose trap
it's going down or how much it costs. Why should I give a fuck about what
anything costs ? I'm here to live, not to calculate. And that's just what
the bastards don't want you to do - to live! They want you to spend your
whole life adding up figures. That makes sense to them. That's reasonable.
That's intelligent. If I were running the boat things wouldn't be so orderly
perhaps, but it would be gayer, by Jesus! You wouldn't have to shit in your
pants over trifles. Maybe there wouldn't be macadamized roads and
streamlined cars and loudspeakers and gadgets of a million-billion
varieties, maybe there wouldn't even be glass in the windows, maybe you'd
have to sleep on the ground, maybe there wouldn't be French cooking and
Italian cooking and Chinese cooking, maybe people would kill each other when
their patience was exhausted and maybe nobody would stop them because there
wouldn't be any jails or any cops or judges, and there certainly wouldn't be
any cabinet ministers or legislatures because-there wouldn't be any
goddamned laws to obey or disobey, and maybe it would take months and years
to trek from place to place, but you wouldn't need a visa or a passport or a
carte d'identite because you wouldn't be registered anywhere and you
wouldn't bear a number and if you wanted to change your name every week you
could do it because it wouldn't make any difference since you wouldn't own
anything except what you could carry around with you and why would you want
to own anything when everything would be free?

Antoine de Saint-Exupéry - Ο Μικρός Πρίγκιπας

"Ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να περιγράψει "τι είναι η αγάπη" είναι αυτός ο Γάλλος συγγραφέας.Αγάπη ρε καθάρματα ντροπή είναι!!Πραγματικά πιστεύω ότι αυτό εδώ,θα έπρεπε να είναι το ιερό βιβλίο της ανθρωπότητας.Καμιά Βίβλος,κανένα Κοράνι.Ο μικρός πρίγκιπας κάνει κάθε θρησκευτικό βιβλίο που μίλησε για ΑΓΑΠΗ να μοιάζει με πόνημα της Μαρί Κυριακού (γ@μι*ται ο φασολάκης) μπροστά του!! "
http://img.pathfinder.gr/clubs/images/84/95084/11.jpg

Quote:

---

Part 1:
Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα ‘χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο…
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι… νομίζω πως μ’ έχει εξημερώσει…
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα …
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ’ ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ’ όλα τ’ άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να ‘ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα ‘ναι υπέροχα όταν θα μ’ έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ’ αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!

---

Quote:

---

Part 2:
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να ‘ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα …
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα ‘ταν καλύτερα να ‘ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ’ αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν’ ανησυχώ. Θα ‘χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα ‘ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην ψυχή μου τα καλά της… Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να ‘ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα ‘μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

---

Quote:

---

Part 3:
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να ‘ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού … Θ’ αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! – Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα ‘χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

---

Quote:

---

Part 4:
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε …
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου … έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου …
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

---

άλλη μια φορά εύγε καπετάνιε

Quote:

---

- Είμαι μόνος ... είμαι μόνος ... απάντησε η ηχώ. «Παράξενος πλανήτης! σκέφτηκε. Είναι ολότελα ξερός, όλο μυτερές κορφές και παντού αλάτια. Όσο για τους ανθρώπους δεν έχουν καθόλου φαντασία. Ότι τους λες, σου το ξαναλένε ... Στον πλανήτη μου είχα ένα λουλούδι: εκείνο μου μιλούσε πάντα πρώτο ...»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ
Αφού περπάτησε για πολλές ώρες ανάμεσα από σωρούς άμμου, βράχους και χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στους ανθρώπους.
- Καλημέρα, είπε.
Ήταν ένας κήπος γεμάτος ανθισμένα τριαντάφυλλα.
- Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.
Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Όλα έμοιαζαν με το δικό του λουλούδι.
- Τι είσαστε εσείς ; τα ρώτησε κατάπληκτος.
- Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν.
- Α! έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ' όλον τον κόσμο από το είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ' ένα μόνο κήπο!
«Πολύ θα στενοχωρηθεί, σκέφτηκε, αν τα έβλεπε όλ' αυτά ... θα το 'πιανε φοβερός βήχας και θα 'κανε σαν να 'ταν να πεθάνει για να γλιτώσει από τη γελοιοποίηση. Κι εγώ ια 'μαι αναγκασμένος να κάνω πως τάχα το περιποιούμαι γιατί, αν δεν το κάνω, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνε τον εαυτό της να πεθάνει στ' αλήθεια...»
Ύστερα, σκέφτηκε πάλι: «Πίστευα πως ήμουν πλούσιος επειδή είχα ένα μοναδικό σ' όλο τον κόσμο λουλούδι, ενώ δεν είχα παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια που μου φτάνουν μέχρι τα γόνατα και που από αυτά το ένα, ίσως, είναι σβησμένο για πάντα, το δίχως άλλο δεν με κάνουν μεγάλο πρίγκιπα ... Και, ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι, έκλαψε».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ
Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά ...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη ...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;

---

Once a woman turns against you, forget it. They can love you, then something turns in them. They can watch you dying in a gutter, run over by a car, and they'll spit on you.

http://en.wikiquote.org/wiki/Charles_Bukowski

Ambrose Bierce - Το Αλφαβητάρι Του Διαβόλου

Quote:

---

Γέννηση:Η πρώτη και πιο αγαπημένη μας συμφορά

---

Quote:

---

Τόλμη:Ένα από τα πιο αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά του ασφαλισμένου

---

Quote:

---

Ξεκουράζομαι:Σταματάω να ενοχλώ

---

Quote:

---

Γάμος:Τελετή στην οποία δύο άτομα αναλαμβάνουν την ευθύνη να γίνουν ένα, το ένα τίποτα και το τίποτα ανεκτό

---

Quote:

---

Ιερέας:Το πρόσωπο που αναλαμβάνει τη διαχείριση των δικών μας πνευματικών υποθέσεων, προκειμένου να βελτιώσει τις δικές του υλικές

---

"Δεν παίζεται ο τύπος"

They had a long chat, and unbosomed themselves to each other. Hussonnet yearned after the glory and the gains of the theatre. He collaborated in the writing of vaudevilles which were not accepted, "had heaps of plans," could turn a couplet; he sang out for Frederick a few of the verses he had composed. Then, noticing on one of the shelves a volume of Hugo and another of Lamartine, he broke out into sarcastic criticisms of the romantic school. These poets had neither good sense nor correctness, and, above all, were not French! He plumed himself on his knowledge of the language, and analysed the most beautiful phrases with that snarling severity, that academic taste which persons of playful disposition exhibit when they are discussing serious art.
http://www.gutenberg.org/files/34828...-h/34828-h.htm
[...]
The fall of the Monarchy had been so rapid that, as soon as the first stupefaction that succeeded it had passed away, there was amongst the middle class a feeling of astonishment at the fact that they were still alive. The summary execution of some thieves, who were shot without a trial, was regarded as an act of signal justice. For a month Lamartine's phrase was repeated with reference to the red flag, "which had only gone the round of the Champ de Mars, while the tricoloured flag," etc.; and all ranged themselves under its shade, each party seeing amongst the three colours only its own, and firmly determined, as soon as it would be the most powerful, to tear away the two others.
[...]
"Look here! Think it out a bit! In a country as in a house, there must be a master, otherwise, everyone pockets something out of the money spent. At first, everybody knows that Ledru-Rollin is head over ears in debt. As for Lamartine, how can you expect a poet to understand politics? Ah! 'tis all very well for you to shake your head and to presume that you have more brains than others; all the same, what I say is true! But you are always cavilling; a person can't get in a word with you! For instance, there's Fournier-Fontaine, who had stores at Saint-Roch! do you know how much he failed for? Eight hundred thousand francs! And Gomer, the packer opposite to him—another Republican, that one—he smashed the tongs on his wife's head, and he drank so much absinthe that he is going to be put into a private asylum. That's the way with the whole of them—the Republicans! A Republic at twenty-five percent. Ah! yes! plume yourself upon it!"
http://www.gutenberg.org/files/27537...-h/27537-h.htm

http://www.lit.auth.gr/sites/default...tiki_agwgi.pdf

Το συναίσθημα του παράλογου μπορεί να χτυπήσει στο πρόσωπο
οποιονδήποτε άνθρωπο στη στροφή οποιουδήποτε δρόμου. Μέσα στην
τρομερή του γύμνια, στο χωρίς λάμψη φως του, είναι ασύλληπτο. Αλλά
αξίζει να σκεφτούμε πάνω σ' αυτό. Μάλλον είναι αλήθεια το ότι ένας
άνθρωπος μας μένει άγνωστος για πάντα, το ότι σ' αυτόν υπάρχει κάτι για
πάντα ακαθόριστο. Γνωρίζω όμως τους ανθρώπους πρακτικά και τους
γνωρίζω απ' τη συμπεριφορά τους, απ' τις πράξεις τους, απ' τις συνέπειες
που έχει στη ζωή το πέρασμά τους. Με τον ίδιο τρόπο μπορώ να καθορίσω
πρακτικά όλα τα ακαθόριστα συναισθήματα που η ανάλυση δε θα
μπορούσε να έχει καμιά επίδραση πάνω τους, να τα εξετάσω πρακτικά, να
σκεφτώ τις συνέπειές τους, να συλλάβω και να καταγράψω κάθε τους
μορφή, δημιουργώντας έτσι τον κόσμο τους. Όπως φαίνεται, είναι βέβαιο
πως δε θα μάθω καλύτερα τα προσωπικά συναισθήματα ενός ηθοποιού
επειδή τον έχω δει να παίζει εκατό φορές. Αν όμως φέρω στο μυαλό μου
το πλήθος των ηρώων που έχει ενσαρκώσει και αν ισχυριστώ πως στον
εκατοστό ήρωα τον γνωρίζω λίγο καλύτερα, καταλαβαίνουμε πως σ' αυτό
υπάρχει μια δόση αλήθειας. Αυτό το φαινομενικά παράδοξο είναι και μια
αλληγορία. Κρύβει ένα νόημα. Θέλει να πει ότι ένας άνθρωπος
χαρακτηρίζεται ευκολότερα όταν υποκρίνεται παρά όταν φέρεται με
ειλικρίνεια. Έτσι συμβαίνει, σε μικρότερο βαθμό, και με τα αφανέρωτα
μέσα στην καρδιά συναισθήματα που προδίνονται όμως εύκολα απ' τις
πράξεις που κάνουμε και τις πνευματικές στάσεις που παίρνουμε.
Καταλαβαίνει κανείς πως μ' αυτό τον τρόπο προτείνω μια μέθοδο. Αλλά με
τη μέθοδο αυτή πρόκειται ν' αναλύσω, όχι να μάθω. Γιατί οι μέθοδοι έχουν
σαν αποτέλεσμα τις μεταφυσικές που με την άγνοιά τους προδίνουν τα
συμπεράσματα που μερικές φορές ισχυρίζονται πως δεν ξέρουν ακόμα.
Έτσι, οι τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου βρίσκονται ήδη στις πρώτες. Αυτή
η αλληλεξάρτηση είναι αναπόφευκτη. Μια αποκλειστική μέθοδος σημαίνει
πως κάθε αληθινή γνώση είναι ανέφικτη. Μονάχα τα φαινόμενα είναι
δυνατό ν' απαριθμηθούν, μονάχα το περιβάλλον γίνεται αισθητό.
[...]
Ακόμα και οι άνθρωποι έχουν κάτι το απάνθρωπο. Όταν για
ορισμένες ώρες βλέπουν τα πράγματα καθαρά, η μηχανική πλευρά των
χειρονομιών τους, η χωρίς νόημα παντομίμα τους, καθιστά ηλίθιο ό,τι τους
περιβάλλει. Πίσω από μια τζαμαρία, ένας άνθρωπος μιλάει στο τηλέφωνο*
δεν τον ακούμε αλλά βλέπουμε τη χωρίς νόημα μιμική του: αναρωτιόμαστε
γιατί ζει. Αυτή η απέχθεια για την απανθρωπιά του ίδιου του ανθρώπου, η
κατακόρυφη πτώση της εικόνας μας, η "ναυτία" όπως τη χαρακτηρίζει ένας
σύγχρονος συγγραφέας, αυτά επίσης αποδεικνύουν το παράλογο. Όπως το
αποδεικνύει ο ξένος που, ορισμένα δευτερόλεπτα, έρχεται να μας
συναντήσει μέσα σ' έναν καθρέφτη, ο γνωστός μα ενοχλητικός αδελφός
που ξαναβρίσκουμε στις φωτογραφίες μας, ο εαυτός μας.
[...]
"Όχι", λέει ο κατακτητής, "μην πιστεύετε πως για ν' αγαπήσω τη
δράση, χρειάστηκε να πάψω να σκέφτομαι. Αντίθετα, μπορώ κάλλιστα να
εξηγήσω ό,τι πιστεύω. Γιατί το πιστεύω δυνατά και το αντικρίζω σταθερά
και καθαρά. Δυσπιστείτε σ' αυτούς που λένε: Αυτό το ξέρω πολύ καλά για
να μπορέσω να το εκφράσω". Γιατί εάν δεν μπορούν σημαίνει πως δεν το
ξέρουν ή το εξέτασαν επιφανειακά.
Δεν έχω πολλές γνώμες. Στο τέλος μιας ζωής ο άνθρωπος βλέπει
πως πέρασαν χρόνια για να βεβαιωθεί για μια αλήθεια. Αλλά φτάνει αυτή,
αν είναι σαφής, για να καθοδηγήσει μια ύπαρξη. Όσο για τον εαυτό μου,
οπωσδήποτε έχω κάτι να πω για τον άνθρωπο. Οφείλω να μιλήσω με
σκληρότητα γι' αυτόν και, αν χρειαστεί, με την περιφρόνηση που του
πρέπει.
Ένας άντρας είναι περισσότερο άντρας με τα πράγματα που
αποσιωπά παρά με τα πράγματα που λέει. Υπάρχουν πολλά που θα
αποσιωπήσω. Αλλά πιστεύω έντονα πως όλοι εκείνοι που έκριναν τον
άνθρωπο το έκανα, έχοντας λιγότερη εμπειρία από μας, για να επιβάλλουν
την κρίση τους. Η διανόηση, η προοδευτική διανόηση, προαισθάνθηκε ίσως
εκείνο που έπρεπε να δικαιολογήσει. Μα η εποχή, τα ερείπια και το αίμα
της, μας γεμίζουν αποδείξεις.

http://www.24grammata.com/wp-content...mmata.com_.pdf

Ναι, ο άνθρωπος είναι το ίδιο του το τέλος. Κι αυτό είναι το μοναδικό
του τέλος. Αν θέλει να είναι κάτι, είναι σ' αυτήν τη ζωή. Τώρα, το ξέρω
καλύτερα. Μερικές φορές οι κατακτητές μιλάνε για νίκη και υπεροχή. Αλλά
αυτό που θέλουν είναι να "ξεπεράσουν τον εαυτό τους". Ξέρετε καλά τι
θέλει να πει αυτό. Ο κάθε άνθρωπος, για μερικές στιγμές, έχει νοιώσει πως
μοιάζει με το Θεό. Μα αυτό προέρχεται από το ότι σε μια φωτεινή στιγμή
ένοιωσε το καταπληκτικό μεγαλείο του ανθρώπινου πνεύματος. Οι
κατακτητές είναι οι μόνοι ανάμεσα στους ανθρώπους που αισθάνονται
αρκετά τη δύναμή τους ώστε να είναι σίγουροι πως πάντα ζουν στα ύψη
έχοντας πλήρη συνείδηση αυτού του μεγαλείου. Είναι ένα πρόβλημα
αριθμητικής πρόσθεσης ή αφαίρεσης. Οι κατακτητές μπορούν να
προσθέτουν. Δεν μπορούν όμως να προσθέσουν τίποτα περισσότερο από
τον ίδιο τον άνθρωπο, όταν το θέλει. Γι' αυτό ποτέ δεν εγκαταλείπουν το
ανθρώπινο χωνευτήρι, ρίχνοντας περισσότερη φωτιά στην ψυχή των
επαναστάσεων.
Εκεί βρίσκουν ακρωτηριασμένη τη δημιουργία αλλά κι εκεί
συναντούν τις μόνες αξίες που αγαπούν και θαυμάζουν, τον άνθρωπο και
τη σιωπή του. Αυτό αποτελεί τη φτώχεια και τον πλούτο τους μαζί. Γι'
αυτούς μια μονάχα πολυτέλεια υπάρχει, η ανθρώπινη επαφή. Πώς να μην
καταλάβουν ότι σ' αυτό τον πληγωμένο κόσμο, το κάθε τι που είναι
ανθρώπινο (κι αυτό είναι μονάχα η ανθρώπινη επαφή) έχει ένα νόημα πιο
φωτεινό. Τρυφερά πρόσωπα, δειλή αδελφοσύνη, δυνατή και αγνή φιλία
ανάμεσά στους ανθρώπους είναι τα πραγματικά πλούτη αφού είναι
περαστικοί. Ανάμεσα σ' αυτά το πνεύμα αισθάνεται καλύτερα τις
δυνατότητές του και τα όριά του. Δηλαδή τη δύναμή του. Μερικοί μίλησαν
για μεγαλοφυΐα. Προτιμώ όμως τη σκέψη. Πρέπει να παραδεχτούμε πως
μπορεί να κάνει θαύματα. Φωτίζει και κατακτά αυτή την έρημο. Γνωρίζει
τις ανάγκες της και τις περιγράφει. Θα πεθάνει μαζί με το κορμί. Το ξέρει
όμως κι αυτό είναι η ελευθερία της.

The majority of the prisoners were depraved and perverted, so that calumnies and scandal rained amongst them like hail. Our life was a constant hell, a perpetual damnation; but no one would have dared to raise a voice against the internal regulations of the prison, or against established usages. Accordingly, willingly or unwillingly, they had to be submitted to.
[...]
These things were said, and repeated in the way of morality, as sentences and proverbs, but without any one taking them seriously. They were but words in the air. There was not one man among them who admitted his iniquity. Let a stranger not a convict endeavour to reproach him with his crime, and the insults directed against him would be endless. And how refined are convicts in the matter of insults! They insult delicately, like artists; insult with the most delicate science. They endeavour not so much to offend by the expression as by the meaning, the spirit of an envenomed phrase. Their incessant quarrels developed greatly this special art.

As they only worked under the threat of an immense stick, they were idle and depraved. Those who were not already corrupt when they arrived at the convict establishment, became perverted very soon. Brought together in spite of themselves, they were perfect strangers to one another. "The devil has worn out three pairs of sandals before he got us together," they would say. Intrigues, calumnies, scandal of all kinds, envy, and hatred reigned above everything else. In this life of sloth, no ordinary spiteful tongue could make head against these murderers, with insults constantly in their mouths.

http://www.online-literature.com/dos...of-the-dead/2/

και θα βαλω και σχετικο αποσπασμα απο τις Αναμνησεις ενος επιζώντος της Lessing αλλά δεν το 'χω τωρα εδω περα

Ποίηση της Σιδώνος 1948


Τούτη εποχή / του εμφύλιου σπαραγμού
δεν είναι εποχή για ποίηση /και άλλα παρόμοια:
σαν πάει κάτι να γραφή /είναι ως να γραφόταν
από την άλλη μεριά / αγγελτηρίων θανάτου
γι' αυτό και τα ποιήματά μου
είν' τόσο πικραμένα
(και πότε — άλλοτε — δεν ήταν)
κι είναι — προ πάντων —
και τόσο λίγα.


Ν. Εγγονόπουλος "ΕΛΕΥΣΙΣ", 1948

"Α, δεν μ' αρέσει το πολύστιχον αυτό,
εκφράσεις τοιούτου είδους
μοιάζουν κάπως σαν λιποψυχίες

ίσα ίσα τώρα περιμένω κι απαιτώ
να σηκωθούν οι ποιητές
να γράψουν ποιήματα φλεγόμενα
να μπουν οι στίχοι τους στα οδοφράγματα
να βάλουν στο έργο τους όλη τη δύναμή τους"


έτσι είπε και το δάχτυλο κουνούσε
και χίλιες σκέψεις μου περνούσαν απ' το νου
"καλά τα λέει" σκεφτόμουνα
κι ύστερα "μπα, ανοησίες"
κι αμέσως πάλι "έχει δίκιο το παιδί"


μα όλα αυτά είχανε λίγη σημασία
γιατί εν τέλει όποιο κι αν είναι το σωστό
πώς να γράψει κανείς αυτές τις ώρες
χωρίς να φρακάρει
το πληκτρολόγιο
απ' το χώμα


πώς να γράψει κανείς
έστω και δυο γραμμές



με την πέτρα στο χέρι

http://aimof.blogspot.gr/2008/12/1948.html

http://www.ekebi.gr/magazines/ShowIm...3616&code=5305

http://www.ekebi.gr/magazines/ShowIm...3691&code=4815

http://www.ekebi.gr/magazines/ShowIm...3813&code=8752

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ. Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.

Νίκος Τσιφόρος “ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ”

“With me,” said Dr. Tamkin, “I am at my most efficient when I don't need the fee. When I only love. Without a financial reward. I remove myself from the social influence. Especially money. The spiritual compensation is what I look for. Bringing people into the here-and-now. The real universe. That's the present moment. The past is no good to us. The future is full of anxiety. Only the present is real–the here-and-now. Seize the day.”

“Well,” said Wilhelm, his earnestness returning. “I know you are a very unusual man. I like what you say about here-and-now. Are all the people who come to see you personal friends and patients -Coo? Like that tall handsome girl, the one who always wears, those beautiful broom-stick skirts and belts?”

“She was an epileptic, and a most bad and serious pathology, too. I'm curing her successfully. She hasn't had a seizure in six months, and she used to have, one every week.”

“And that young cameraman, the one who showed us those movies from the jungles of Brazil, isn't he related to her?”

“Her brother. He's under my care, too. He has some terrible tendencies, which are to be expected when you have an epileptic sibling. I came into their lives when they needed help desperately, and took hold of them. A certain man forty years older than she had her in his control and used to give her fits by suggestion whenever she tried to leave him. If you only knew one per cent of what goes on in the city of New York! You see, I understand what it is when the lonely person begins to feel like an animal. When the night comes and he feels like howling from his window like a wolf. I'm taking complete care of that young fellow and his sister. I have to steady him down or he'll go from Bra2fl to Australia the next day. The way I keep him in the here-and-now is by teaching him Greek.”

This was a complete surprise! “What, do you know Greek?”

“A friend of mine taught me when I was in Cairo. I studied Aristotle with him to keep from being idle.”

Wilhelm tried to take in these new claims and examine them. Howling from the window like a wolf when night comes sounded genuine to him. That was something really to think about. But the Greek!

[...]

But Tamkin said, “Why do you let her make you suffer so? It defeats the original object in leaving her. Don't play her game. Now, Wilhelm, I'm trying to do you some good. I want to tell you, don't marry suffering. Some people do. They get married to it, and sleep and eat together, just as husband and wife. If they go with joy they think it's adultery.”

When Wilhelm heard this he had, in spite of himself, to admit that there was a great deal in Tamkin's words. Yes, thought Wilhelm, suffering is the only kind of life they are sure they can have, and if they quit suffering they're afraid they'll have nothing. He knows it. This time the faker knows what he's talking about.

Looking at Tamkin he believed he saw all this confessed from his usually barren face. Yes, yes, he too. One hundred falsehoods, but at last one truth. Howling like a wolf from the city window. No one can bear it any more. Everyone is so full of it that at last everybody must proclaim it. It! It!

http://www.en8848.com.cn/e/DoPrint/?classid=55&id=58679

:mouse::pink::pink::pink:

The first tree she saw on landing was a palm, which delighted her. They went to a big empty hotel standing at the corner of a vast square, and ordered lunch. When they had finished dessert, Jeanne got up to go and wander about the town, but Julien, taking her in his arms, whispered tenderly in her ear:

"Shall we go upstairs for a little while, my pet?"

"Go upstairs?" she said, with surprise; "but I am not at all tired."

He pressed her to him: "Don't you understand? For two days—"

She blushed crimson.

"Oh, what would everyone say? what would they think? You could not ask for a bedroom in the middle of the day. Oh, Julien, don't say anything about it now, please don't."

"Do you think I care what the hotel-people say or think?" he interrupted. "You'll see what difference they make to me." And he rang the bell.

She did not say anything more, but sat with downcast eyes, disgusted at her husband's desires, to which she always submitted with a feeling of shame and degradation; her senses were not yet aroused, and her hus[Pg 67]band treated her as if she shared all his ardors. When the waiter answered the bell, Julien asked him to show them to their room; the waiter, a man of true Corsican type, bearded to the eyes, did not understand, and kept saying that the room would be quite ready by the evening. Julien got out of patience.

"Get it ready at once," he said. "The journey has tired us and we want to rest."

A slight smile crept over the waiter's face, and Jeanne would have liked to run away; when they came downstairs again, an hour later, she hardly dared pass the servants, feeling sure that they would whisper and laugh behind her back. She felt vexed with Julien for not understanding her feelings, and wondering at his want of delicacy; it raised a sort of barrier between them, and, for the first time, she understood that two people can never be in perfect sympathy; they may pass through life side by side, seemingly in perfect union, but neither quite understands the other, and every soul must of necessity be for ever lonely.

[...]

Jeanne could not speak, her heart was too full, but she took Julien's hand and pressed it, feeling that she must love something or some one before all this beauty; and then, leaving this confusion of forms, they came upon another bay surrounded by a wall of blood-red granite, which cast crimson reflections into the blue sea. Jeanne exclaimed, "Oh, Julien!" and that was all she could say; a great lump came in her throat and two tears ran down her cheeks. Julien looked at her in astonishment.

"What is it, my pet?" he asked.

She dried her eyes, smiled, and said in a voice that still trembled a little. "Oh, it's nothing, I suppose I am nervous. I am so happy that the least thing upsets me."

He could not understand this nervousness; he despised the hysterical excitement to which women give way and the joy or despair into which they are cast by a mere sensation, and he thought her tears absurd. He glanced at the bad road.

"You had better look after your horse," he said.

They went down by a nearly impassable road, then turning to the right, proceeded along the gloomy valley of Ota. The path looked very dangerous, and Julien proposed that they should go up on foot. Jeanne was only too delighted to be alone with him after the emotion she had felt, so the guide went on with the mule and horses, and they walked slowly after him. The mountain seemed cleft from top to bottom, and the[Pg 71] path ran between two tremendous walls of rock which looked nearly black. The air was icy cold, and the little bit of sky that could be seen looked quite strange, it seemed so far away. A sudden noise made Jeanne look up. A large bird flew out of a hole in the rock; it was an eagle, and its open wings seemed to touch the two sides of the chasm as it mounted towards the sky. Farther on, the mountain again divided, and the path wound between the two ravines, taking abrupt turns. Jeanne went first, walking lightly and easily, sending the pebbles rolling from under her feet and fearlessly looking down the precipices. Julien followed her, a little out of breath, and keeping his eyes on the ground so that he should not feel giddy and it seemed like coming out of Hades when they suddenly came into the full sunlight.

They were very thirsty, and, seeing a damp track, they followed it till they came to a tiny spring flowing into a hollow stick which some goat-herd had put there; all around the spring the ground was carpeted with moss, and Jeanne knelt down to drink. Julien followed her example, and as she was slowly enjoying the cool water, he put his arm around her and tried to take her place at the end of the wooden pipe. In the struggle between their lips they would in turns seize the small end of the tube and hold it in their mouths for a few seconds; then, as they left it, the stream flowed on again and splashed their faces and necks, their clothes and their hands. A few drops shone in their hair like pearls, and with the water flowed their kisses.

Then Jeanne had an inspiration of love. She filled her mouth with the clear liquid, and, her cheeks puffed out like bladders, she made Julien understand that he[Pg 72] was to quench his thirst at her lips. He stretched his throat, his head thrown backwards and his arms open, and the deep draught he drank at this living spring enflamed him with desire. Jeanne leant on his shoulder with unusual affection, her heart throbbed, her bosom heaved, her eyes, filled with tears, looked softer, and she whispered:

"Julien, I love you!"

Then, drawing him to her, she threw herself down and hid her shame-stricken face in her hands. He threw himself down beside her, and pressed her passionately to him; she gasped for breath as she lay nervously waiting, and all at once she gave a loud cry as though thunderstruck by the sensation she had invited.

http://ebooks.adelaide.edu.au/m/maup.../chapter5.html

Το παρακάτω το αντιγράφω από αυτή την έκδοση γιατί το χωρίο λείπει στην αγγλική μετάφραση.

Spoiler

Alors commença l'intimité enfantine et charmante des niaiseries d'amour, des petits mots bêtes et délicieux, le baptême avec des noms mignards de tous les détours et contours et replis de leurs corps où se plaisaient leurs bouches.

Comme Jeanne dormait sur le côté droit, son téton du côté gauche était souvent à l'air au réveil. Julien, l'ayant remarqué, appelait celui-là: «monsieur de Couche-dehors» et l'autre «monsieur Lamoureux», parce que la fleur rosée du sommet semblait plus sensible aux baisers.

La route profonde entre les deux devint «l'allée de petite mère» parce qu'il s'y promenait sans cesse; et une autre route plus secrète fut dénommée le «chemin de Damas» en souvenir du val d'Ota.

Άρχισε η παιδιάστικη και χαριτωμένη οικειότητα των ερωτευμένων, άρχισαν τα ανόητα γλυκόλογα, άρχισαν τα υποκοριστικά για κάθε γωνία, καμπύλη και φωλιά των κορμιών τους που απολάμβανε τα φιλιά τους.
Καθώς η Ζαν κοιμόταν στο δεξί πλευρό, πολλές φορές, την ώρα που ξυπνούσε, το αριστερό της στήθος βρισκόταν ξεσκέπαστο. Ο Ζυλιέν το είχε προσέξει και είχε βγάλει αυτό το στήθος "ο κύριος Αλανιάρης", και το άλλο "ο κύριος Ερωτιάρης", γιατί το ροδαλό άνθος της κορυφής του έδειχνε πιο ευαίσθητο στα φιλιά.
To βαθύ πέρασμα ανάμεσά τους έγινε "η αλέα της μητερούλας", γιατί εκείνος το ανεβοκατέβαινε αδιάκοπα. Κι ένα άλλο πέρασμα, πιο μυστικό, ονομάστηκε "ο δρόμος της Δαμασκού", σε ανάμνηση της κοιλάδας της Ότα.

Spoiler

Quote:

---

Βγαίνοντας στα δεκαεπτά της χρόνια από το μοναστήρι, η Ζαν είναι γεμάτη όνειρα για τον έρωτα, γεμάτη προσδοκίες για την ευτυχία. Ο υποκόμης ντε Λαμάρ θα τη γοητεύσει με τη χάρη, την ευγένεια και τη διακριτική του τρυφερότητα. Ανεπιφύλακτα η Ζαν δέχεται να γίνει γυναίκα του. Και αμέσως μετά το γαμήλιο ταξίδι οι αυταπάτες αρχίζουν να γκρεμίζονται.

Διαβάζοντας το "καλύτερο ίσως γαλλικό μυθιστόρημα μετά τους "Αθλίους" του Ουγκώ" (Λ.Τολστόι), δεν παρακολουθούμε μόνο τη ζωή της ηρωίδας, αλλά βλέπουμε και την ανελέητη Αλήθεια της Ζωής.

---

http://www.biblionet.gr/book/18563/M...B6%CF%89%CE%AE

Perhaps, however, I have wronged the public in limiting them to such words as ‘immoral,’ ‘unintelligible,’ ‘exotic,’ and ‘unhealthy.’ There is one other word that they use. That word is ‘morbid.’ They do not use it often. The meaning of the word is so simple that they are afraid of using it. Still, they use it sometimes, and, now and then, one comes across it in popular newspapers. It is, of course, a ridiculous word to apply to a work of art. For what is morbidity but a mood of emotion or a mode of thought that one cannot express? The public are all morbid, because the public can never find expression for anything. The artist is never morbid. He expresses everything. He stands outside his subject, and through its medium produces incomparable and artistic effects. To call an artist morbid because he deals with morbidity as his subject-matter is as silly as if one called Shakespeare mad because he wrote ‘King Lear.’

http://www.marxists.org/reference/ar...-man/index.htm

Yet genius of a sort must have existed among owmen as it must have existed among the working classes. Now and again an Emily Brontë or a Robert Burns blazes out and proves its prescence. But certainly it never got itself on paper. When, however, one reads of a witch being ducked, of a woman possessed by devils, of a wise woman selling herbs, or even of a very remarkable man who had a mother, then I think we are on the track of a lost novelist, a suppressed poet, of some mute and inglourius Jane Austen, some Emily Brontë who dashed her brains out on the moor or mooped and mowed about the highways crazed with torture that her gift had put her to.

I'm not going to cry all the time
nor shall I laugh all the time,
I don't prefer one "strain" to another.
I'd have the immediacy of a bad movie,
not just a sleeper, but also the big,
overproduced first-run kind. I want to be
at least as alive as the vulgar. And if
some aficionado of my mess says "That's
not like Frank!", all to the good! I
don't wear brown and grey suits all the time,
do I? No. I wear workshirts to the opera,
often. I want my feet to be bare,
I want my face to be shaven, and my heart--
you can't plan on the heart, but
the better part of it, my poetry, is open.

Spoiler

http://www.youtube.com/watch?v=i2Yrit1Da1I
Why is this song named "To a Poet"? Who is this poet? And who is Frank?
The omniscient Oracle of Delphi of our time, Google, has all the answers.

"You can't plan on the heart" is a quote from the poem "My Heart" by Francis Russell "FRANK" O'Hara, an American POET (1926-1966).

Here comes a simple story that would match all the lyrics:

While on tour in the United states, "she" (Klara or Johanna or a fictious character) falls in love with a person living there. She knows from the beginning she cannot stay there. When the tour is over she'll have to fly back to Europe. If she could have planned where, when and with whom to fall in love, of course she would have planned it differently, but "you can't plan on the heart". Back home (probably to Stockholm because it's so dark there in winter) she wallows in self-pity because her lover is so far away.

As a matter of fact, when the Söderberg sisters recorded this album together with the "Bright Eyes" musicians in the studio in Omaha, their younger brother Isaac fell in love with Mike Mogis daughter Stella. Klara and Johanna stated this in a radio interview.
Read more at http://www.songmeanings.net/songs/vi...bJcDykUwUTm.99

My heart’s aflutter!