ξανακούστε του έρωτα και του θανάτου και μετά πείτε για ρηχό.
Printable View
ξανακούστε του έρωτα και του θανάτου και μετά πείτε για ρηχό.
που κολλάει αυτό με την "ερώτηση κρίσεως"; δε μιλάω γενικά για το δίσκο.
ωραίους στίχους το "Του έρωτα και του θανάτου".
To "Σαν Παιδί" είναι εξαιρετικό.
:oops: δίκιο έχεις, ο text-parser μου δεν αναγνώρισε το ερώτηση κρίσεως
γενικά για μένα είναι η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου.
Παίζει να γελάει και ο ίδιος ο Περίδης με την αμπαλοσύνη σου..Quote:
Originally Posted by 12 stars circle your brow
Βασικά αν τα δυο κομμάτια του Περ-περίδη ήταν π.χ. με Θανάση ή Σιώτα ( :pink: )παιζει να μιλάγαμε για μνημείο δίσκο. O καράφλας με χαλάει και πολύ. Ειναι νερόβραστος απίστευτα.
Αγαμπούλη να ακούσεις και το "Σαν φωτοβολίδα" θα σ'αρέσει.. :P
Το έχω ακούσει, in fact, με αυτό το κομμάτι μεγάλωσα, δεν ακούγαμε όλοι μας στα 7 το omnio και το nattens madrigal, συγχωράτε μας βρε παιδιά.
HEart Of The Ages είμαστε!Quote:
Originally Posted by 12 stars circle your brow
Quote:
Originally Posted by Agoraphobic_S.I.
H "ερώτηση κρίσεως", εκτός από μια χαρά κομμάτι, αποτελεί και χλέπα στη μάπα όλων όσων έχουν το θανάση για "κουλτουριάρη" με "βαθυστόχαστους στίχους". Εκτος από αντιφασιστικό μήνυμα, βάζει με άνεση κάθε μικροαστό οπαδό της τέχνης στην τρύπα του. Μαζί με Σαν Μικελε και Ποιός θα με Θυμάται, στα καλύτερα του δίσκου.
χαλαρά είναι δάκτυλος του αδερφού του ντούβα.
μου άρεσε η απο πάνω τοποθέτηση και πίνκαρα.
Η ερώτηση κρίσεως είναι το χειρότερο πράγμα που έχει γίνει ποτέ σε δίσκο του Θανάση με μηδαμινή καλλιτεχνική αξία και φυσικά η μόνη χρησιμότητα της είναι να γίνεται μικροπολιτικό εργαλείο της πούτσας σε αναλύσεις όπως αυτή, δύο μόλις ποστ παραπάνω.
έρχομαι να συμφωνίσω με τον αποπάνω.
οι απο δώ γαμάνε τους α πο κει
Συμφωνώ απόλυτα, απλά δε θα το έβαζα και στα καλύτερα του δίσκου ρε αδερφέ.Quote:
Originally Posted by Agoraphobic_S.I.
Όλοι όσοι έχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις (και όχι απλά προσδοκίες) γιατί έτσι "πρέπει" και μιλάνε για καλλιτεχνικές αξίες, μικροπολιτικές και κουραφέξαλα, ας τσιμπήσουν το αρχιδάκι του Θανάση.
H "ερώτηση κρίσεως" είναι ένα σιχαμένο καρακιτσαριό δίχως έλεος που βάζει την οριστική σφραγίδα στο γεγονός πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αποφάσισε να γίνει τοτέμ του ακροαριστερού ημιέντεχνου, όσο και να χαιδεύει τα αυτάκια αυτών που πάνε στις συναυλίες του για να φωνάξουν πως "ο νους τους είναι αληταριό και όλο θα δραπετεύει" και "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι". Όχι πως στο παρελθόν ο άνθρωπος δεν απολάμβανε κάτι τέτοιο, απλά τότε ήταν κάπως πιο ωραίος. Στα άλμπουμς του, στη βροχή από κάτω δηλαδή, την μεγάλη του δουλειά. Και δεν έχει να κάνει με βλακείες περί κουλτούρας και τέχνης και άλλες τέτοιες μαλακίες (αν και θα μπορούσε κανείς να τον χτυπήσει έτσι, όταν ο ΘΠ επικαλούνταν έναν γενναίο ελιτισμό σε σχέση με το metal παλιότερα αν θυμάστε), αλλά παλιότερα ήταν ωραίος τύπος, με αυτό το κομμάτι γίνεται γελοίος.
Άκουσα μια φορά το album, συνθετικά δεν μου είπε πολλά. Σε όλα τα albums του υπήρχαν κομμωτριάκια, αλλά εδώ δεν υπάρχει και κάτι μεγάλο σε πρώτη φάση.
Και μα την παναγία ο πρώτος που θα αναφέρει αυτό που καταστρέφει κάθε κουβέντα στο ερ....
