oxi oti den exei dikio to gomenaki alla, google is your friend.
Printable View
oxi oti den exei dikio to gomenaki alla, google is your friend.
αυτο το γαμιδι τωρα πως να το γκουγκλαρω να δω τι ειναι;
το σχεδιο θυμιζει Mike Mignola .
emena mou thimizei Steve Dillon.
edit: mpa, oxi.
το Lucifer του Mike Carey είναι και το σχέδιο είναι του Peter Gross.
http://www.electricrequiem.com/forum...arey-s-Lucifer
Σικελιανός, Λίλιθ
http://www.mediafire.com/imgbnc.php/...459f4ac36g.jpg
http://www.mediafire.com/imgbnc.php/...dae355a25g.jpg
http://www.mediafire.com/imgbnc.php/...8c4c1c965g.jpg
Enjoy! (ιδιαίτερη έμφαση στους στ. 71-4)
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου, κάπου στη Γαλλία.
http://www.mediafire.com/imgbnc.php/...c4c59cbd5g.jpg
R. Graves, Αποχαιρετισμός σε όλα αυτά, 168-9.
Αυτό λέγεται rhyming poem και το έχει γράψει ειρωνικά προς, γουελ, τα rhyming poems. ΚΑΛΑ ΣΑΣ ΓΑΜΑΕΙ ΚΙ ΑΠΤΟΝ ΤΑΦΟ.Quote:
Originally Posted by Chopped In Half
LEONINE, adj. Unlike a menagerie lion. Leonine verses are those in which a word in the middle of a line rhymes with a word at the end, as in this famous passage from Bella Peeler Silcox:
The electric light invades the dunnest deep of Hades.
Cries Pluto, 'twixt his snores: "O tempora! O mores!"
It should be explained that Mrs. Silcox does not undertake to teach pronunciation of the Greek and Latin tongues. Leonine verses are so called in honor of a poet named Leo, whom prosodists appear to find a pleasure in believing to have been the first to discover that a rhyming couplet could be run into a single line.
BLANK-VERSE, n. Unrhymed iambic pentameters — the most difficult kind of English verse to write acceptably; a kind, therefore, much affected by those who cannot acceptably write any kind.
RIME, n. Agreeing sounds in the terminals of verse, mostly bad. The verses themselves, as distinguished from prose, mostly dull. Usually (and wickedly) spelled "rhyme."
ORTHOGRAPHY, n. The science of spelling by the eye instead of the ear. Advocated with more heat than light by the outmates of every asylum for the insane. They have had to concede a few things since the time of Chaucer, but are none the less hot in defence of those to be conceded hereafter.
A spelling reformer indicted
For fudge was before the court cicted.
The judge said: "Enough —
His candle we'll snough,
And his sepulchre shall not be whicted."
RIMER, n. A poet regarded with indifference or disesteem.
The rimer quenches his unheeded fires,
The sound surceases and the sense expires.
Then the domestic dog, to east and west,
Expounds the passions burning in his breast.
The rising moon o'er that enchanted land
Pauses to hear and yearns to understand.
—Mowbray Myles
POETRY, n. A form of expression peculiar to the Land beyond the Magazines.
OUT-OF-DOORS, n. That part of one's environment upon which no government has been able to collect taxes. Chiefly useful to inspire poets.
Spoiler
REQUIEM, n. A mass for the dead which the minor poets assure us the winds sing o'er the graves of their favorites. Sometimes, by way of providing a varied entertainment, they sing a dirge.
DEAD, adj.
Done with the work of breathing; done
With all the world; the mad race run
Though to the end; the golden goal
Attained and found to be a hole!
—Squatol Johnes
http://www.thedevilsdictionary.com/
http://www.scribd.com/doc/37690652/%...9D%CE%91%CE%A3
O Joyce ορίζει το trolling εν έτει 1922 (Ulysses)
Quote:
The mocker is never taken seriously when he is most serious.
To those who create themselves wits at the cost of feminine delicacy (a habit of mind which he never did hold with) to them he would concede neither to bear the name nor to herit the tradition of a proper breeding: while for such that, having lost all forbearance, can lose no more, there remained the sharp antidote of experience to cause their insolency to beat a precipitate and inglorious retreat. Not but what he could feel with mettlesome youth which, caring nought for the mows of dotards or the gruntlings of the severe, is ever (as the chaste fancy of the Holy Writer express it) for eating of the tree forbid it yet not so far forth as to pretermit humanity upon any condition soever towards a gentlewoman when she was about her lawful occasions.Quote:
Or is it that from being a deluder of others he has become at last his own dupe as he is, if report belie him not his own and his only enjoyer?
http://www.online-literature.com/jam...ce/ulysses/14/
Quote:
Originally Posted by Μαλβίνα η μητροπολιτάνα
TRANIO
Mi perdonato, gentle master mine,
I am in all affected as yourself;
Glad that you thus continue your resolve
To suck the sweets of sweet philosophy.
Only, good master, while we do admire
This virtue and this moral discipline,
Let's be no stoics nor no stocks, I pray;
Or so devote to Aristotle's cheques
As Ovid be an outcast quite abjured:
Balk logic with acquaintance that you have
And practise rhetoric in your common talk;
Music and poesy use to quicken you;
The mathematics and the metaphysics,
Fall to them as you find your stomach serves you;
No profit grows where is no pleasure ta'en:
In brief, sir, study what you most affect.
http://www.online-literature.com/shakespeare/shrew/3/
Presenting HORTENSIO
Cunning in music and the mathematics,
To instruct her fully in those sciences,
Whereof I know she is not ignorant:
Accept of him, or else you do me wrong:
His name is Licio, born in Mantua.
[...]
Presenting LUCENTIO
that hath been long studying at Rheims; as cunning
in Greek, Latin, and other languages, as the other
in music and mathematics: his name is Cambio; pray,
accept his service.
http://www.online-literature.com/shakespeare/shrew/5/
Quote:
Originally Posted by menumission
PRESENTING ALBERTO
Perché deve esserci sempre un resp... un deficiente di turno qua, che paga per tutti, cazzo?
Dodici anni, ventiquattro allenatori: e cazzo, sarà mica sempre l'allenatore qua che deve pagare. Sempre l'allenatore... i tifosi diano una mano alla squadra oggi invece di contestarla, che sono giovani, abbiamo fatto una squadra, diano una mano! Abbiano i coglioni di dare una mano alla squadra!
Io son là ventiquattro ore al giorno, io! Ventiquattro ore al giorno sono là io! Tutti i giorni, cazzo! Non è possibile una roba del genere... vergognatevi, cazzo!
E sono arrabbiato no perché ho pareggiato... sono arrabbiato perché è uno schifo 'sta roba qua! Io non ho mai visto una roba del genere! Ma come dove siamo, cazzo? Cos'è diventato il calcio? 'na giungla, cazzo! No, no no calma... e ridono, e ridono, cosa ridete cosa? Vi divertite a scrivere cosa dopo? Cosa ridete che? Cosa ridete, cazzo? Cosa ridete? Cosa ridete? Abbiate il rispetto della gente!
Con voi bisogna dire bugie e fare i ruffiani, come coi tifosi... io non lo sono, cazzo!!! Okay? Io guardo tutti in faccia, tutti, dal primo all'ultimo! Perché sono serio, cazzo! Vado a lavorare con serietà. No, no parlo io adesso... è finita qua, cazzo. Parole! Parole di che, cazzo? Dopo quattro mesi che giochi a calcio, parole! Ma fatemi un piacere, dai, su! Cazzo! Fatemi un piacere! È ora di finirla qua, state calmi tutti, cazzo! State calmi! Non ho mai visto una roba del genere! Tutti presuntuosi, ironici, ridono: eh eccolo, arriva il scemo di turno! Qua si fanno le cose seriamente, cazzo!
No è meglio che... e vabbè lo stesso... va... non preoccup... dont uori det saum, samuan, sam pipol andestèn dett ai sei, don dont uori. Bravo. Ecco, se hai capito traducilo te allor'! Lascia che, traduci te, avanti. No no, io non ce l'ho con te. No no, io non ce l'ho con te, eh. Ho detto "traduci te". No no, io non ce l'ho con te, eh. Oh, io posso andar fuori. Scusami, no no, io posso andar fuori. A me non me ne frega neanche se m'ammazzano, perché la coscienza ce l'ho a posto! Cazzo! Lavoro 24 ore al giorno, fatela finita, cazzo! Fatela finita! E domande dal cazzo, sempre! E la pubblico, e qua e là.
E si lavora, lasciate mister Varidoia... ringraziate mister Varidoianis, ringraziatelo, cazzo, 'na brava persona. E aiutatelo mister Varidoianis, cazzo! No contestarlo, il pubblico. Cosa contesta che, il pubblico, cosa vuol contestare, cazzo. Cosa contesta? Varidoianis? Ma se se... Dopo se se ne va vedremo dopo, cosa succede. Cazzo. Cosa contestiamo, Varidoianis qua? Ma dai, su... Figa, su, basta
To Master Bastard, a minister, that made a pleasant Book of English Epigrams:
You must in pulpit treat of matters serious;
As it beseems the person and the place;
There preach of faith, repentance, hope, and grace;
Of sacraments, and such high things mysterious:
But they are too severe, and too imperious,
That unto honest sports will grant no space.
For these our minds refresh, those weary us,
And spur out doubled spirit to swifter pace.
http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Bastard
IN DEFENCE OF THE BUSH by A.B. "Banjo" Paterson
So you're back from up the country, Mister Lawson, where you went,
And you're cursing all the business in a bitter discontent;
Well, we grieve to disappoint you, and it makes us sad to hear
That it wasn't cool and shady -- and there wasn't plenty beer,
And the loony bullock snorted when you first came into view;
Well, you know it's not so often that he sees a swell like you;
And the roads were hot and dusty, and the plains were burnt and brown,
And no doubt you're better suited drinking lemon-squash in town.
Yet, perchance, if you should journey down the very track you went
In a month or two at furthest you would wonder what it meant,
Where the sunbaked earth was gasping like a creature in its pain
You would find the grasses waving like a field of summer grain,
And the miles of thirsty gutters blocked with sand and choked with mud,
You would find them mighty rivers with a turbid, sweeping flood;
For the rain and drought and sunshine make no changes in the street,
In the sullen line of buildings and the ceaseless tramp of feet;
But the bush hath moods and changes, as the seasons rise and fall,
And the men who know the bush-land -- they are loyal through it all.
But you found the bush was dismal and a land of no delight,
Did you chance to hear a chorus in the shearers' huts at night?
Did they "rise up, William Riley" by the camp-fire's cheery blaze?
Did they rise him as we rose him in the good old droving days?
And the women of the homesteads and the men you chanced to meet --
Were their faces sour and saddened like the "faces in the street",
And the "shy selector children" -- were they better now or worse
Than the little city urchins who would greet you with a curse?
Is not such a life much better than the squalid street and square
Where the fallen women flaunt it in the fierce electric glare,
Where the sempstress plies her sewing till her eyes are sore and red
In a filthy, dirty attic toiling on for daily bread?
Did you hear no sweeter voices in the music of the bush
Than the roar of trams and 'buses, and the war-whoop of "the push"?
Did the magpies rouse your slumbers with their carol sweet and strange?
Did you hear the silver chiming of the bell-birds on the range?
But, perchance, the wild birds' music by your senses was despised,
For you say you'll stay in townships till the bush is civilised.
Would you make it a tea-garden and on Sundays have a band
Where the "blokes" might take their "donahs", with a "public" close at hand?
You had better stick to Sydney and make merry with the "push",
For the bush will never suit you, and you'll never suit the bush.
"We have come, monsieur, after taking cognizance of an article inserted this morning in the 'Echo de la Bievre,' to inquire of you what may be precisely the origin and bearing of that article; thinking it incredible that, having solicited our suffrages, you should, on the eve of this election, and from a most mistaken puritanism, have cast disorder and disunion into our ranks, and probably have caused the triumph of the ministerial candidate. A candidate does not belong to himself; he belongs to the electors who have promised to honor him with their votes. But," continued the orator, casting his eye at Minard, "the presence in these precincts of the candidate whom you have gone out of your way to recommend to us, indicates that between you and him there is connivance; and I have no need to ask who is being here deceived."
http://www.gutenberg.org/files/1641/...h.htm#2HCH0034
"Shadow flipped through the newspaper to see if there was anything in it about dead men in a freight train. There wasn't. The only story of interest was on the cover: crows in record numbers were infesting the town. Local farmers wanted to hang dead crows around the town on public buildings to frighten the others away; ornithologists said that wouldn't work, that the living crows would simply eat the dead ones. The local were implacable. 'When they see the corpses of their friends' said a spokesman, 'they'll know that we don't want them here."
Gaiman - American Gods
:pink:Quote:
Originally Posted by Drumsick
Il y a eu aussi les cigarettes. Quand je suis entré en prison, on m'a pris ma ceinture,
mes cordons de souliers, ma cravate et tout ce que je portais dans mes poches, mes
cigarettes en particulier. Une fois en cellule, j'ai demandé qu'on me les rende. Mais on
m'a dit que c'était défendu. Les premiers jours ont été très durs. C'est peut-être cela qui
m'a le plus abattu. Je suçais des morceaux de bois que j'arrachais de la planche de
mon lit. Je promenais toute la journée une nausée perpétuelle. Je ne comprenais pas
pourquoi on me privait de cela qui ne faisait de mal à personne. Plus tard, j'ai compris
que cela faisait partie aussi de la punition. Mais à ce moment-là, je m'étais habitué à ne
plus fumer et cette punition n'en était plus une pour moi.
The lack of cigarettes, too, was a trial. When I was brought to the prison, they took away my belt, my shoelaces, and the contents of my pockets, including my cigarettes. Once I had been given a cell to myself I asked to be given back, anyhow, the cigarettes. Smoking was forbidden, they informed me. That, perhaps, was what got me down the most; in fact, I suffered really badly during the first few days. I even tore off splinters from my plank bed and sucked them. All day long I felt faint and bilious. It passed my understanding why I shouldn’t be allowed even to smoke; it could have done no one any harm. Later on, I understood the idea behind it; this privation, too, was part of my punishment. But, by the time I understood, I’d lost the craving, so it had ceased to be a punishment.
http://www.scribd.com/doc/27870913/T...y-Albert-Camus
-------------------------------------------------------------------------------------------
It was the old Adam in me, I suppose—the taint of that first father who was the first rebel against God’s commandments. Most strange is man, ever insatiable, ever unsatisfied, never at peace with God or himself, his days filled with restlessness and useless endeavour, his nights a glut of vain dreams of desires wilful and wrong. Yes, and also I was much annoyed by my craving for tobacco. My sleep was often a torment to me, for it was then that my desires took licence to rove, so that a thousand times I dreamed myself possessed of hogsheads of tobacco—ay, and of warehouses of tobacco, and of shiploads and of entire plantations of tobacco.
[..]
In the sixth year I increased the base of my pyramid, so that in eighteen months thereafter the height of my monument was fifty feet above the height of the island. This was no tower of Babel. It served two right purposes. It gave me a lookout from which to scan the ocean for ships, and increased the likelihood of my island being sighted by the careless roving eye of any seaman. And it kept my body and mind in health. With hands never idle, there was small opportunity for Satan on that island. Only in my dreams did he torment me, principally with visions of varied foods and with imagined indulgence in the foul weed called tobacco.
[...]
As the time passed, I grew more contented with my lot, and the devil came less and less in my sleep to torment the old Adam in me with lawless visions of tobacco and savoury foods.
[...]
I cannot refrain from telling here a curious incident. The ship had by this time drifted so far away, that we were all of an hour in getting aboard. During this time I yielded to my propensities that had been baffled for eight long years, and begged of the second mate, who steered, a piece of tobacco to chew. This granted, the second mate also proffered me his pipe, filled with prime Virginia leaf. Scarce had ten minutes passed when I was taken violently sick. The reason for this was clear. My system was entirely purged of tobacco, and what I now suffered was tobacco poisoning such as afflicts any boy at the time of his first smoke. Again I had reason to be grateful to God, and from that day to the day of my death, I neither used nor desired the foul weed.
http://www.online-literature.com/london/the-jacket/19/
--------------------------------------------------------------------------------------------
Franchement, y a-t-il une excuse à cela ? Il y en a une, mais si misérable que je ne puis songer à la faire valoir. En tout cas, voilà : je n’ai jamais pu croire profondément que les affaires humaines fussent cho-ses sérieuses. Où était le sérieux, je n’en savais rien, sinon qu’il n’était pas dans tout ceci que je voyais et qui m’apparaissait seulement comme un jeu amusant, ou importun. Il y a vraiment des efforts et des convic-tions que je n’ai jamais compris. Je regardais toujours d’un air étonné, et un peu soupçonneux, ces étranges créatures qui mouraient pour de l’argent, se désespéraient pour la perte d’une « situation » ou se sacrifiaient avec de grands airs pour la prospérité de leur famille. Je comprenais mieux cet ami qui s’était mis en tête de ne plus fumer et, à force de volonté, y avait réussi. Un matin, il ouvrit le journal, lut que la première bombe H avait explose, s’instruisit de ses admirables effets et entra sans délai dans un bureau de tabac.
Tell me frankly, is there any excuse for that? There is one, but so wretched
that I cannot dream of advancing it. In any case, here it is: I have never been
really able to believe that human affairs were serious matters. I had no idea
where the serious might lie, except that it was not in all this I saw around
me which seemed to me merely an amusing game, or tiresome. There are really
efforts and convictions I have never been able to understand. I always looked with amazement, and a certain suspicion, on those strange creatures who died for money, fell into despair over the loss of a position, or sacrificed themselves with a high and mighty manner for the prosperity of their family. I could better
understand that friend who had made up his mind to stop smoking and through sheer
will power had succeeded. One morning he opened the paper, read that the first H-
bomb had been exploded, learned about its wonderful effects, and hastened to a
tobacco shop.
http://www.scribd.com/doc/887992/Albert-Camus-The-Fall
Here they are, on a day early in the Second World War: the boy and his mother on the bridge, the stick floating over the water’s surface, and Virginia’s body at the river’s bottom, as if she is dreaming of the surface, the stick, the boy and his mother, the sky and the rooks. An olive-drab truck rolls across the bridge, loaded with soldiers in uniform, who wave to the boy who has just thrown the stick. He waves back. He demands that his mother pick him up so he can see the soldiers better; so he will be more visible to them. All this enters the bridge, resounds through its wood and stone, and enters Virginia’s body. Her face, pressed sideways to the piling, absorbs it all: the truck and the soldiers, the mother and the child.
Michael Cunnigham - The Hours of Tamagothi
Jewel, fifteen feet behind me, looking
straight ahead, steps in a single stride through the window. Still staring
straight ahead, his pale eyes like wood set into his wooden face, he crosses the
floor in four strides with the rigid gravity of a cigar store Indian dressed in
patched overalls and endued with life from the hips down, and steps in a single
stride through the opposite window and into the path again just as I come around
the corner. In single file and five feet apart and Jewel now in front, we go on
up the path toward the foot of the bluff.
[...]
When we enter she turns her
head and looks at us. She has been dead these ten days. I suppose it's having
been a part of Anse for so long that she cannot even make that change, if change
it be. I can remember how when I was young I believed death to be a phenomenon
of the body; now I know it to be merely a function of the mind and that of the
minds of the ones who suffer the bereavement. The nihilists say it is the end;
the fundamentalists, the beginning; when in reality it is no more than a single
tenant or family moving out of a tenement or a town.
She looks at us. Only her eyes seem to move. It's like they touch us, not with sight or sense, but like the stream from a hose touches you, the stream at the instant of impact as dissociated from the nozzle as though it had never been
there. She does not look at Anse at all. She looks at me, then at the boy.
Beneath the quilt she is no more than a bundle of rotten sticks.
[...]
She watches me: I can feel her eyes. It's like she was shoving at me
with them. I have seen it before in women. Seen them drive from the room them
coming with sympathy and pity, with actual help, and clinging to some trifling
animal to whom they never were more than pack-horses. That's what they mean by
the love that passeth understanding: that pride, that furious desire to hide
that abject nakedness which we bring here with us, carry with us into operating
rooms, carry stubbornly and furiously with us into the earth again. I leave the
room. Beyond the porch Cash's saw snores steadily into the board. A minute later
she calls his name, her voice harsh and strong.
"Cash," she says; "you, Cash!"
http://www.scribd.com/doc/976219/Wil...As-I-Lay-Dying
Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα. Καθόμασταν οι
δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο. Κάποιος μας
έφερε δυο ποτηράκια και κρασί. – Είσαι καλά; Του λέω.
- Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι. – Άντε, στην
υγειά σου, είπε. Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε
πάνω στο τραπέζι. – Δεν πίνεις; Ρώτησα. – Εσύ να πιεις,
απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω.
Γιάννης Βαρβέρης, «Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς»
The Difference Engine - Stirling & Gibson
"It's a knowledge guild," he said soberly. "The bosses, the big'uns, they can take all
manner of things away from us. With their bloody laws and factories and courts and
banks . . . They can make the world to their pleasure, they can take away your home
and kin and even the work you do . . . " Mick shrugged angrily, his lean shoulders
denting the heavy fabric of the greatcoat. "And even rob a hero's daughter of her
virtue, if I'm not too bold in speaking of it." He pressed her hand against his sleeve, a
hard, trapping grip. "But they can't ever take what you know, now can they, Sybil?
They can't ever take that."
From that chamber, and from that mansion, I fled aghast. The storm was still abroad in all its wrath as I found myself crossing the old causeway. Suddenly there shot along the path a wild light, and I turned to see whence a gleam so unusual could have issued ; for the vast house and its shadows were alone behind me. The radiance was that of the full, setting, and blood-red moon, which now shone vividly through that once barely-discernible fissure, of which I have before spoken as extending from the roof of the building, in a zigzag direction, to the base. While I gazed, this fissure rapidly widened - there came a fierce breath of the whirlwind - the entire orb of the satellite burst at once upon my sight - my brain reeled as I saw the mighty walls rushing asunder - there was a long tumultuous shouting sound like the voice of a thousand waters - and the deep and dank tarn at my feet closed sullenly and silently over the fragments of the "House of Usher
Edgar Allan Poe-The House Of Usher
ο άλλος κάνει σπόιλ το τέλος ρε μαλάκα, πάμε καλά;
ρε μη βαρεθείτε να το διαβάσετε είναι ααχχ:
πυντσον - το ουρανιο τοξο της βαρυτηταςQuote:
Αλεπούδες που κινούνται στα κλεφτά και κάποιοι δειλοί κοπρίτες είναι η αποψινή κυκλοφορία που θροΐζει στις αυλές και τους δρόμους. Μια μοτοσυκλέτα έξω στον κεντρικό δρόμο, μουγκρίζοντας με θράσος σαν πολεμικό αεροπλάνο, προσπερνά το χωριό, τραβώντας για το Λονδίνο. Τα μεγάλα μπαλόνια αιωρούνται στον ουρανό σα μαργαριτάρια, και ο αέρας είναι τόσο ακίνητος που το λίγο χιόνι αυτού του πρωινού κάθεται ακόμα πάνω στα ατσάλινα καλώδια, σαν λευκή σπείρα ενός ζαχαρωτού μέντας που κατεβαίνει μέσα σε χιλιόμετρα νύχτας. Και οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να κοιμούνται στα άδεια σπίτια εκεί, άνθρωποι χαμένοι, κάποιοι για πάντα … ονειρεύονται άραγε πόλεις που φωτοβολούν με λάμπες τη νύχτα, Χριστούγεννα ιδωμένα πάλι με μάτια παιδιών κι όχι προβάτων στριμωγμένων και ευάλωτων στην γυμνή τους πλαγιά, ξασπρισμένων από τη φρικτή ακτινοβολία του Αστεριού; ή τραγούδια τόσο εύθυμα, τόσο όμορφα κι αληθινά που δεν μένουν στη μνήμη με το ξύπνημα … όνειρα για ειρήνη….
«Πώς ήταν; Πριν τον πόλεμο;» Ήξερε ότι ζούσε τότε, ήταν παιδί, αλλά δεν εννοεί αυτό. Ραδιόφωνο, στατικός θόρυβος, οι Παραλλαγές σ’ ένα Θέμα τού Φρανκ Μπριτζ σαν βούρτσα που ξεμπερδεύει το μυαλό στο BBC Home Service, ένα μπουκάλι Μοντρασέ, δώρο του Πειρατή, να δροσίζεται στο παράθυρο της κουζίνας.
«Ναι, κοίταξε», λέει με τη σπασμένη φωνή του γέρικου στραβόξυλου, ένα τρεμάμενο χέρι απλώνεται για να ζουλήξει το στήθος της με τον πιο πρόστυχο τρόπο που ξέρει, «κοριτσάκι, εξαρτάται ποιον πόλεμο εννοείς», και να ‘το που ‘ρχεται, γκουχ, γκουχ, σάλιο αναβλύζει από τη γωνία του κάτω χείλους του και κυλάει και στάζει σε μια ασημιά ίνα, είναι τόσο έξυπνος, έχει προβάρει όλα αυτά τα αηδιαστικά μικρο―
«Μην κοροϊδεύεις, μιλάω σοβαρά, Ρότζερ. Δε θυμάμαι». Βλέπει λακκάκια να εμφανίζονται στις δυο πλευρές του στόματός του καθώς το σκέφτεται, χαμογελώντας της με περίεργο τρόπο. Έτσι θα ‘ναι όταν γίνω τριάντα … αναλαμπή: πολλά παιδιά, κήπος, ένα παράθυρο, φωνές Μαμά, τι … αγγούρια και καφετιά κρεμμύδια έτοιμα να κοπούν στο τραπέζι, άνθη άγριου καρότου να γίνονται φωτεινά κίτρινα στίγματα σε μια έκταση βαθυπράσινου γρασιδιού και η φωνή του―
«Αυτό που εγώ θυμάμαι είναι ότι ήταν ανόητα. Αποπνιχτικά ανόητα. Τίποτα δεν συνέβαινε. Α, παραιτήθηκε ο Εδουάρδος ο όγδοος. Ερωτεύτηκε την―»
«Αυτό το ξέρω, διαβάζω περιοδικά. Αλλά πώς ήταν;»
«Απλώς … διάολε, ανόητα, αυτό. Ασχολιόμασταν με πράγματα που δεν ― Τζες, όντως δεν θυμάσαι;»
Παιχνίδια, ποδιές, φίλες, μια μαύρη κεραμιδόγατα με λευκά ποδαράκια, διακοπές όλη η οικογένεια στην παραλία, αρμύρα, τηγανητά ψάρια, βόλτες με το γάιδαρο, ροδακινί ταφτάς, ένα αγόρι που το έλεγαν Ρόμπιν…
«Τίποτα που να έχει χαθεί, που να μη μπορώ να ξαναβρώ».
«Μάλιστα. Ενώ οι δικές μου αναμνήσεις―»
«Ναι;» Χαμογελούν κι οι δυο.
«Κάποιος έπαιρνε πολλές ασπιρίνες. Κάποιος έπινε και μεθούσε όλη την ώρα. Κάποιος ανησυχούσε αν θα πετύχαινε να ταιριάξει τα πρωινά του κοστούμια. Κάποιος περιφρονούσε τις υψηλές τάξεις αλλά προσπαθούσε απελπισμένα να συμπεριφέρεται όπως εκείνες…».
«Και κάποιος φώναζε γιούπι, γιούπι, γιούπι, σ’ όλο το δρόμο―» η Τζέσικα ξεσπά σε χαχανητά καθώς εκείνος πάει να αγγίξει το σημείο εκείνο στα πλευρά της που ξέρει ότι δεν μπορεί να αντέξει στο γαργαλητό. Καμπουριάζει, στριφογυρίζει, τον αποφεύγει καθώς εκείνος πάει από την άλλη μεριά, πέφτει από το σοφά αλλά αμέσως σηκώνεται, και τώρα πια εκείνη γαργαλιέται παντού, μπορεί να την αγγίξει στον αστράγαλο, τον αγκώνα―
Αλλά μια ρουκέτα πέφτει ξαφνικά. Μια φοβερή έκρηξη αρκετά κοντά έξω από το χωριό: ολόκληρη η υφή του αέρα, του χρόνου, έχει μεταβληθεί ― το δίφυλλο παράθυρο πιέστηκε προς τα μέσα, και επανήλθε μ’ ένα ξύλινο τρίξιμο στη θέση του, ενώ το σπίτι ακόμα τρέμει.
Οι καρδιές τους χτυπάνε βαριά.Τα τύμπανα των αυτιών τους τεταμένα από την υπερπίεση βουίζουν με πόνο. Το αόρατο τρένο απομακρύνεται περνώντας μόλις πάνω από τη στέγη….
Κάθονται ακίνητοι τώρα σαν τα ζωγραφισμένα σκυλιά, σιωπηλοί, ανίκανοι να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Ο θάνατος έχει μπει από την πόρτα του κελαριού: στέκεται και τους κοιτάζει, σιδερένιος και υπομονετικός, μ’ ένα βλέμμα που λέει για προσπάθησε να γαργαλήσεις εμένα.
Φύλλωμα πλάτανου η σάρκα
και με νερό ριζώνει
Το πτώμα μου χαμογελά
Μέσα στο στόμα μου
καρπός μαύρος φυτρώνει
Πέτρα στεγνή, ψυχρή, αρχαία
Από βυθό αναβλύζει
Ο θάνατος ζει,
Και η ψύχη μου είναι νέα
Κουράστηκα νωρίς
Και ξέχασα το όνομα μου
Με συγχωρείς εικόνα μου
Συγνώμη και στα παιδιά μου
Δεν είναι η ώρα να ζήσω
Αλλ' ούτε και να πεθάνω
Μέσα στα τείχη σιωπηλά
Μόνο να τραγουδάω.
Ίταλο Καλβίνο - Παλομάρ
Πολυ ωραια συλλογη διηγηματων του Ιταλου.
Το δάγκωμα της γλώσσας
Σε μια εποχή και σε μια χώρα όπου όλοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διατυμπανίσουν κάποια γνώμη ή κρίση τους, ο κύριος Πάλομαρ απόκτησε τη συνήθεια να δαγκώνει τη γλώσσα του τρεις φορές πριν υποστηρίξει οτιδήποτε. Αν στο τρίτο δάγκωμα της γλώσσας είναι ακόμα πεισμένος για αυτό που ήθελε να πει, το λέει, αν όχι, μένει σιωπηλός .Πράγματι, περνά εβδομάδες ή και μήνες ολόκληρους στη σιωπή.
Δε λείπουν ποτέ οι κατάλληλες ευκαιρίες που τον βοηθάνε να σιωπά, συχνά όμως τυχαίνει να μετανιώνει γιατί δεν είπε κάτι που θα μπορούσε να πει την κατάλληλ στιγμή.Συνειδητοποιεί ότι τα γεγονότα επιβεβαίωσαν εκείνο που σκεφτόταν,και ότι αν τότε είχε εκφράσει τη σκέψη του, ίσως θα επηρέαζε θετικά - έστω και σ'ένα μικρό βαθμό- αυτά τα γεγονότα.Σ' αυτές τις περιπτώσεις μοιάζει διχασμένος ανάμεσα στην ικανοποίηση ότι είχε σκεφτεί σωστά και στην ενοχή που του δημιουργεί η υπερβολική επιφυλακτικότητά του.Κι είναι αυτά τα συναισθήματα τόσο δυνατά, ώστε προσπάθησε κάποια φορά να τα εκφράσει με λέξεις, αφού όμως δάγκωσε τη γλώσσα του τριες φορές,ή μάλλον έξι, πείστηκε ότι δεν έχει κανένα απολύτως λόγο είτε να υπερηφανευέτεαι είτε να έχει ενοχές.
Το ότι είχε σκεφτεί σωστά δεν είναι κανενός είδους ανδραγάθημα: στατιστικά,μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτο ότι ανάμεσα στις πολλές λαθεμένες, συγκεχυμένες ή και κοινότυπες ιδέες που του έρχονται καθημερινά στο μυαλό, κάποια θα είναι ξεκάθαρη ή και ευφυής, όπως άλλωστε ήρθε στο δικό του μυαλό, θα μπορούσε σίγουρα να έρθει και στο μυαλό κάποιου άλλου.
Πιο πολύπλοκη είναι η αναζήτηση των λόγων που των σπρώχνουν να μην εκφράζει τη σκέψη του.Σε καιρούς γενικής σιωπής, το να συμμορφώνεται με τη σιωπή των πολλών είναι αναμφισβήτητα μια πράξη ένοχη.Σε καιρούς,αντίθετα,όπου όλοι μιλάνε πολύ, το σημαντικότερο δεν είναι να πεις το σωστό πράγμα-έτσι κι αλλιώς θα χανόταν μέσα στην πλημμύρα των λέξεων-όσο το να το πεις ξεκινώντας από μερικές προκαταρκτικές βάσεις και εμπλέκοντας στη συνέχεια το παιχνίδι των συνεπειών που θα δώσει στα λεγόμενά σου τη μεγαλύτερη δυνατή αξία. Αν όμως η αξία μιας συγκεκριμένης κοινοποίησης βρίσκεται στη συνέχεια και στη συνέπεια της γενικότερης συζήτησης στην οποία η κοινοποίηση αυτή εντάσσεται, τότε η μόνη δυνατή επιλογή για κάποιον είναι να μιλά συνεχώς ή να μη μιλά καθόλου. Στην πρώτη περίπτωση ο κύριος Πάλομαρ θα φανέρωνε ότι η σκέψη του δεν αναπτύσσεται ευθύγραμμα άλλα με ζικ-ζακ,με συνεχείς ταλαντεύσεις,αντιφάσεις,επανορθώσεις,μέσα στις οποίες θα χανόταν τελικά η ορθότητα εκείνης της κοινοποίησης του.Όσον αφορά τώρα τη δεύτερη εναλλακτική λύση, αυτή προϋποθέτει το ταλέντο της σιωπής, ταλέντο ακόμα πιο δύσκολο από το ταλέντο του λόγου.
Πράγματι, ακόμα και η σιωπή μπορεί να θεωρηθεί ομιλία, αφού δεν είναι παρά άρνηση της χρήσης του λόγου που κάνουν οι άλλοι, η έννοια όμως αυτής της σιωπής-ομιλίας βρίσκεται στις διακοπές της, δηλαδή σε όσα λέγονται κάθε τόσο και δίνουν μια βαρύτητα σε όσα δε λέγονται ποτέ.
Με άλλα λόγια,η σιωπή μπορεί να είναι χρήσιμη για ν'αποκλείει ορισμένες λέξεις ή για να τις φυλάει κάπου παράμερα ώστε να χρησιμοποιηθούν σε μια καλύτερη ευκαιρία.Το ίδιο, μια λέξη που λέγεται σήμερα μπορεί να σε γλυτώσει από εκατό αυριανές λέξεις ή να ανοίξει το δρόμο σε άλλες χίλιες. "Κάθε φορά που δαγκώνω τη γλώσσα μου - καταλήγει νοερά ο κύριος Παλομάρ- πρέπει να σκέφτομαι όχι μόνον όσα πρόκειται να πω ή να μην πω, αλλά και όσα θα ειπωθούν από μένα ή τους άλλους, αν εγώ μιλήσω ή δε μιλήσω¨. Έχοντας κάνει αυτή τη σκέψη, δαγκώνει τη γλώσσα του και παραμένει σιωπηλός.
Άνοιξα την κάνουλα και το στόμα μου. Το μυρωδάτο υγρό κύλησε στο στόμα μου και το κατάπια. Έκλεισα την κάνουλα και ανασηκώθηκα. Μου 'ρχόταν να ξεράσω. "Πιες κι εσύ τώρα" είπα στον Καράφλα.
"Βεβαίως" είπε "δε φοβάμαι γω, του πούστη"
Έσκυψε κάτω απ' την κάνουλα και τράβηξε μια γερή γουλιά. Δεν θα μου την έβγαινε τώρα ένα ρετάλι! Πήγα σ' ένα άλλο βαρέλι, έσκυψα, άνοιξα την κάνουλα και τράβηξα κι εγώ μια γουλιά. Σηκώθηκα. Είχα αρχίσει να φτιάχνομαι.
"Ε, Καράφλα" είπα "μ' αρέσει".
"Ε, τότε πιες κι άλλο ρε μαλάκα".
Ξαναδοκίμασα. Ήταν καλύτερο στη γεύση τώρα. Κι εγώ ένιωθα καλύτερα.
"Είναι του πατέρα σου, όμως, Καράφλα. Δεν κάνει να το πιω όλο".
"Δεν τον νοιάζει. Το 'χει κόψει".
Δεν είχα ξανανιώσει τόσο όμορφα. Ήταν καλύτερο κι απ' τη μαλακία.
Πήγαινα από βαρέλι σε βαρέλι. Ήταν σκέτη μαγεία. Γιατί να μην μου το 'χουν πει πρωτύτερα; Μ' αυτό το πράγμα η ζωή θα 'τανε θαύμα, ο άνθρωπος τέλειος, τίποτα δε θα μπορούσε να τον αγγίξει.
(...)
Εγώ δεν ανησυχούσα για τίποτε. Καθίσαμε σ' ένα παγκάκι και μασουλούσαμε κι εγώ σκεφτόμουν πως είχα ανακαλύψει κάτι που θα με βοηθούσε να αντιμετωπίσω τον ατέλειωτο καιρό που ερχόταν. Το χορτάρι έμοιαζε πιο πράσινο, τα παγκάκια πιο όμορφα και τα λουλούδια προσπαθούσαν πιο πολύ ν' ανθίσουν. Μπορεί αυτό το πράγμα να μη βοηθούσε τους χειρούργους, μα όποιος ήθελε να γίνει χειρούργος κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του, σίγουρα.
Τσαρλς Μπουκόφσκι, "Τόστ ζαμπόν" (εκδ. γράμματα, μτφ. Γ. Μπλάνας)
O Tζιριτόκωστας εγνώριζε πολύ καλά τη μαγική επιρροή που έχουν στις γυναίκες τα μυστήρια και τα σύμβολα. Aπό μακρινή παρατήρηση εγνώριζε πως ο κόσμος αυτός, που άνωθεν εστάλθηκαν οι ζητιάνοι να εκμεταλλεύωνται με την πονηρία τους, έχει διάφορες αδυναμίες και μυριοπρόσωπες ανάγκες. Έπρεπε λοιπόν κάθε ζητιάνος να παίρνη τα μέτρα του, για να κολακέψη τις αδυναμίες αυτές, να συμπληρώση τις ανάγκες, αν ήθελε να κερδίση χρήματα. Έπρεπε να μελετά πρώτ’ από ψηλά το απέραντο βασίλειό του κι έπειτα να κατεβαίνη σ’ αυτό και ν’ αρχίζη το στάδιό του πάνοπλος και απολέμητος. Για τούτο ο Tζιριτόκωστας δεν επεριοριζόταν μόνον στης ζητιανιάς τα καμώματα. Για κάθε άνθρωπον είχε και ξεχωριστήν μέθοδον ενεργείας. Σύμβολό του είχε πάντοτε το ναυτικό ρητό: «κάθε μακαράς και το ξυλοφύλλι του». Iχνηλατούσεν, εξέταζε κι εύρισκε τέλος την αδυναμία του καθενός. Όπου εκαταλάβαινε πως δεν ωφελούν οι χριστιανικές ευχές, έβανε σ’ ενέργεια διαβολικά παραγγέλματα. Όπου δεν ημπορούσε ν’ απλώση χέρι, ακόνιζε τη γλώσσα του. Όταν δεν εύρισκε τους ελεήμονες, εζητούσε τους δεισιδαίμονες, τους μωρούς. Eίχε, ναι, στη γλώσσα του το κλαψάρικο και μονότονο ψυχολόγι· αλλ’ είχε και στη σακκούλα του γαργαλιστικό το φιδόχορτο, το σερνικοβότανο, το σιδερόχορτο και άλλα χίλια μύρια βότανα της γης· είχε στον νου τα ξόρκια και στα μάτια το βάσκαμα. Kι εγνώριζε πολύ καλά, πως η παραμικρή επιτυχία τούτων ήταν αρκετή να συμπληρώση ενός και δύο ταξιδιών ελεημοσύνες. Tο ήθος του ζητιάνου έγινεν αμέσως σπουδαίο και σοβαρό. Tα καστανά μάτια του έπεφταν εδώ κι εκεί ράθυμα, αφαιρεμένα, του αφαιρεμένου νου, του πλανημένου στα υπερκόσμια πιστές εικόνες. Tα μαλλιά του κεφαλιού και τα ψαρά γένεια· η έκφρασις του προσώπου και του σωμάτου η στάσις και των χεριών τα κινήματα· τα φορέματά του αυτά, τα ξεσχισμένα και ιδιότροπα, ερχόνταν κι επρόσθεταν το προφητικό τους μεγαλείο στη μυστηριώδη και ακατανόητη δύναμη των λόγων του. Δεν ήταν ο εξευτελισμένος ζητιάνος, ο ψειρής και λιμασμένος, που με κλαψάρικη φωνή ζητεί τα ξεροκόμματα και τ’ αποφάγια των φτωχών. Ήταν παντοδύναμος μάγος, που εσυγκέντρωνε στα στιβαρά χέρια του δυνάμεις της γης και στοιχεία του αιθέρος, άγνωστα στους πολλούς θνητούς. Kαι ήταν ικανός ν’ αλλάξη όχι μόνον την τύχην, αλλά και αυτή την φύση των όντων.
[...]
Ο Τζιριτόκωστας, ήσυχος τώρα, επροχώρησε βαθύτερα. Είχεν εξασφαλίση το παράλλαγμα και δεν εσυλλογιζόταν πλέον παρά νέο ταξίδι και νέα τρόπαια. Τα κλαριά των πλατάνων μ’ ένα φύσημα του ανέμου έρριξαν καταπέτασμα πράσινο και πυκνό πίσω του, λες κι εφρόντιζαν να τον ασφαλίσουν από κάθε κυνήγημα. Η κοιλάδα πρόθυμη εδέχθηκε τον ζητιάνο στους υγρούς και μαλθακούς κρυψώνες της, όπως δέχεται τόσα κακούργα ερπετά και παράσιτα.
Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν βρίσκει της υπάρξεώς τους τον σκοπό. Και όμως τα κρατεί στους κόρφους της η Φύσις, θεότης αδιάφορη, ανεπηρέαστη, ίση δείχνοντας αγάπη και στου Κάη τους καρπούς και στα πρωτοτόκια του Άβελ.
Ανδρέας Καρκαβίτσας - Ο Ζητιάνος
Ξέρω πὼς τὰ bit τρέχουν σιωπηλὰ
στὶς ὑπερλεωφόρους τῆς πληροφορίας.
Θεωρία πεδίου ἠλεκτρομαγνητικοῦ
ἔχω διδαχθεῖ ἐπαρκῶς,
κυκλώματα ξέρω ἀρκετὰ
καθὼς καὶ ἰκανὰ στοιχεῖα ἠλεκτρονικῆς
ἔτσι ὥστε νὰ μὴ μὲ τρομάζει
τῆς ἐπιστήμης τῶν Τηλεπικοινωνιῶν
ὁ ὑπέρλαμπρος ἀστερόης οὐρανός.
Γνωρίζω λοιπὸν ὅτι τὰ bit ἄηχα εἶναι.
Οἱ ἤχοι εἶναι ἀπὸ πράγματα πολὺ πεζότερα,
κινητηράκια δηλαδὴ κι ἀνεμιστῆρες
ἴσως κι ἐλαττωματικὰ τροφοδοτικά,
πράγματα ζωτικὰ μὲν γιὰ τὴν ἀπαγωγὴ
τῆς ἀνεπιθύμητης θερμότητας
καὶ τὴν κυκλοφορία τῶν ἠλεκτρονίων,
ὄχι ὅμως καθ᾿ ἑαυτὰ οὐσίες ζῶσες
καὶ προορισμένες γιὰ ὀργάνωση ἀνώτερη,
ὅπως οἱ μνῆμες, οἱ ἐπεξεργαστές,
οἱ διαμορφωτές, οἱ ἀποδιαμορφωτές,
οἱ κωδικοποιητές κι οἱ ἀποκωδικοποιητές.
Ὅμως ἐμένα μ᾿ ἀρέσει νὰ νομίζω
πὼς καὶ ἡ σκέψη θόρυβο μπορεῖ νὰ προκαλεῖ
καὶ πάταγο καμιὰ φορὰ νὰ κάνει.
Ἔτσι, ἀφήνομαι στὸν ἦχο
τοῦ ὑπολογιστῆ μου ἢ τοῦ modem,
στὸ βουητὸ τοῦ δέκτη ἢ τοῦ πομποῦ
καὶ λέω μέσα μου:
«νάτες οἱ σκέψεις ποὺ ἀναμεταξύ τους ὁμιλοῦν
τρέχοντας πέρα-δῶθε καὶ ξεσαλώνουν...»
Μὰ μὲ τρομάζει ὅταν ξαφνικὰ
μένουν ξεκρέμαστα ὅλα στὸν ἀέρα,
μετέωρα μὲ τὸ θανατηφόρο ἄνοιγμα
κάποιου βάρβαρου διακόπτη.
Καὶ μετὰ ἀπορῶ:
Τὶ γίναν ὅλα αὐτὰ τὰ bit,
ποῦ πῆγαν, ποῦ χάθηκαν
καθὼς καμαρωτὰ ὁδεύαν
ὡς παρελαύνουσες μαθήτριες
πρὸς ἕνα ἐκτυπωτή, ἕνα δίσκο, ἢ μιὰ ὀθόνη,
πρὶν καταφέρουν νὰ γίνουν γράμμα,
εἰκόνα,
ἦχος,
περιοχὴ συγκεκριμένης μαγνήτισης
ἢ φῶς;
ΧΕΔ;
υπέρλαμπρος αστερόεσσα μούτζα για το χονδροειδές λάθος «ἀστερόης». :wave:
February is pitiless, and it is boring. That parade of red numerals on its page adds up to zero: birthdays of politicians, a holiday reserved for rodents, what kind of celebrations are those? The only bubble in the flat champagne of February is Valentine’s Day. It was no accident that our ancestors pinned Valentine’s Day on February’s shirt: he or she lucky enough to have a lover in frigid, antsy February has cause for celebration, indeed.
Tom Robbins - Jitterbug Perfume
επικαιρο--->
Ελληνική Δημοκρατία
άκου καλά!
Μ' ένα γαλανόλευκο κουτάλι
με μπουκώνεις
με πηχτό σκοτάδι
συνθετικό από τους άθλους των ηρώων σου.
Δεν θέλω! Δεν ξέρω ήρωες
εκτός μονάχα
τον εαυτό μου.
Γιώργος Φιλιππίδης "Γαλάζια Μηχανή"
3 επιστολες του παουντ στον τζειμς τζους
http://www.ekebi.gr/magazines/ShowIm...3005&code=4172
κι ένα κείμενο του αρτώ για την αυτοκτονία
http://www.ekebi.gr/magazines/ShowIm...1359&code=7718
‘My book, stuffed with phrases, has dropped to the floor. It lies under the table, to be swept up by the charwoman when she comes wearily at dawn looking for scraps of paper, old tram tickets, and here and there a note screwed into a ball and left with the litter to be swept up. What is the phrase for the moon? And the phrase for love? By what name are we to call death? I do not know. I need a little language such as lovers use, words of one syllable such as children speak when they come into the room and find their mother sewing and pick up some scrap of bright wool, a feather, or a shred of chintz. I need a howl; a cry. When the storm crosses the marsh and sweeps over me where I lie in the ditch unregarded I need no words. Nothing neat. Nothing that comes down with all its feet on the floor. None of those resonances and lovely echoes that break and chime from nerve to nerve in our breasts, making wild music, false phrases. I have done with phrases.
http://ebooks.adelaide.edu.au/w/woolf/virginia/w91w/
