The official METALLICA topic

Εγώ προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία με το θέμα underground και μη. Η ελαφρότητα μίας μουσικής δεν κρίνεται από αυτό. Πάνκη αν θεωρείς το μέταλ καγκούρικο είδος, τότε πρέπει να βρεις την ερμηνεία αλλού και όχι στη δημοτικότητά του, αν κάνεις κάτι τέτοιο δηλαδή.

Αυτά τα περί αλητειών επίσης δεν τα καταλαβαίνω ιδιαίτερα. Στην περίπτωση που η αλητεία είναι γενικά καλώς νοούμενη, τότε έχω να πω ότι 1ον) δεν είναι όλη η μουσική πανκ και μέταλ, υπάρχουν παιδιά των οποίων δε θα καταλάβαινες ούτε από χιλιόμετρα τη φάση, 2ον) όποιος πιστεύει ότι με αλητείες κλπ μπορείς σήμερα να σταθείς στη ζωή και να παράγεις καλλιτεχνικά, ζει δυστυχώς 50 χρόνια πίσω.

edit: για να φέρω λίγο κιόλας το τελευταίο στο παρόν, είναι πραγματικά παράλογο να μιλάει κανείς για αλητείες στην Ελλάδα του 2012. Η αλητεία είχε ρομαντικό χαρακτήρα όταν ήταν έκρηξη απέναντι στον πεντακάθαρο συντηρητισμό των γέρων κάποτε. Σήμερα αν ζητήσεις από κάποιον να είναι αλήτης είναι σα να τον στέλνεις στο θάνατο.

Το χιεβι μεταλ αν όχι φτιάχτηκε, εξαπλώθηκε κυρίως από μεσοαστούς βαρεμένους λευκούς νέους. Αν οι μπλακ σαμμπαθ και οι τζουντας πριστ και οι αιρον μειντεν ήταν κάποτε παιδιά της εργατιάς και η μουσική τους είχε (μεταξύ άλλων) σκοπό να σοκάρει το στάτους κβο (αλλά όχι να το ανατρέψει), από θρας και γλαμ και πέρα μιλάμε για υιοθέτηση του 'σοκ' από τον αστισμό και την μεσαία τάξη. Αυτό συμβαίνει με ΌΛΑ τα λαοφιλή μουσικά ρεύματα. Και οι σεξ πιστολς (ή έστω ο μάνατζερ τους) για shock value πήγαιναν, για να έχουν το niche τους να πουλήσουν κάνα δίσκο, όχι για να φτιάξουν τον Λαο Του Πανκ που θα ανατρέψει την εξουσία. Και η Τζαζ κάποτε σοκαριστική ήταν, και πρεζάκιδες είχε, και τώρα τζαζ ακούνε οι 'σοβαροί αστοί'. Κάποτε ο Στραβίνσκι τρολλαρε ολόκληρη τη μπουρζουαζία σε σημείο να γίνει riot in the opera house και τώρα Στραβίνσκι ακούει η γιαγιά μου.

Το ενδιαφέρον είναι γιατί να (σας) απασχολεί αν η μουσική που ακούτε η ακούνε οι μεταλλαδες είναι ακόμα επικίνδυνη, ή αν είναι κιτς (επειδή αυτός είναι ο ορισμός του κιτς, παστις σημειολογικό από κάτι παλιά επικίνδυνο που τώρα φαίνεται άκακο και γραφικό, αλλά και κάπως χαριτωμένο). Γιατί; Εσείς νιώθετε επικίνδυνοι; Είστε αλήτες; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ σας και μεταξύ ... μας; Πρώην μεταλλαδες είστε, σωστά;

Μερικά ζητήματα προς συζήτηση:

1. Αν έχετε χίλιους δίσκους ή βινύλια, αυτά είναι αστικά βιτσιά. Είναι ακριβώς το σύμπλεγμα της μεσαίας τάξης εκεί που ξάφνου η τέχνη δεν ήταν προνόμιο μονό του υπερπλούσιου αλλά με λίγες οικονομίες και προσοχή μπορώ και εγώ με το μηνιάτικό μου να συλλέξω ΤΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, να την καταλογίσω, να την βάλω σε ραφάκια πανω στα σεμεδάκια, να την κοιτώ και να λέω 'κοίτα, είμαι κάτι'. Το ΓΟΥΣΤΟ εν γένει είναι κατασκευή και προνόμιο αστικό.


2. Το κοινό κάθε ακραίας μουσικής αρχικά είναι ακραίοι άνθρωποι. Δέκα μέρες μετά είναι πάντα οι βαρεμένοι μεσαίοι που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, εισόδημα για ξόδεμα και υπαρξιστικά ζητήματα (= εμείς). Δέκα χρονιά μετά είναι όλοι όμως. Όοολοι. Ο Μπιλ Γκειτς λογικά ακούει NWA στο αμάξι.

Ίσως τις πρώτες δέκα μέρες του ΘΡΑΣ να ήταν πραγματικά ακραία η ατμοσφαίρα, όπως τις πρώτες δέκα μέρες του πανκ.

3. Μετά τις δέκα μέρες είναι πλέον ζήτημα αισθητικής το 'επαναστατικό' περίβλημα της εκάστοτε πρώην-νυν-ποπ(ιουλαρ)-ακραίας τέχνης. Αν σαρεσει το πανκ ή το ντεθ μεταλ δεν έχει να κάνει με το πόσο ουσιαστικά επαναστατικά είναι αυτά τα πράγματα, αλλά πως η αισθητική τους σε πείθει να ασχοληθείς. Οι αισθητικές επιλογές είναι βίτσιο προνόμιο μεσοταξικο, πάλι.

4. Το πανκ έχει αισθητική πρόφαση ότι είναι ακόμα επικίνδυνο και καίριο και μιλά για ρεαλιστικά πράγματα. Πρακτικά το κοινό του είναι οι ίδιοι βαρεμένοι αστοί. Το χιεβι μεταλ, πιο αλλοτριωμένο από τον καπιταλισμό ίσως, έχει αισθητική πρόφαση 'εγώ έναντι όλων, δεν εμπιστεύομαι καμία κοινότητα ή κίνηση, είμαι ο Δράκος που θα Κάψει αυτή την πραγματικότητα' σολιψισμός και μοναξιά. Το κοινό του πρακτικά είναι βαρεμένοι αστοί. Όλοι μας έχουμε ιντερνετς. Ειμαστε περίπου το ίδιο, μακρο-κοινωνικά. Και μισούμε ο ένας τον άλλον, για κάποιον λόγο.

Αυτός ο λόγος είναι ο ενδιαφέρων. Εγώ λέω ότι είναι χρήσιμες συμπεριφορές αυτές οι εσωταξικες διαμάχες για τον καπιταλισμό και τις προμοτάρει. Οπότε αυτά τα θρεντς εναντία στο σαθρο μέταλ κτλ είναι πρακτικά χρήσιμα για την ΕΞΟΥΣΙΑ. Προβληματιστείτε.

Συμφωνώ με τους δύο παραπάνω και θέλω να παραθέσω λίγο αγνό ρογκεντρόλ από ένα μάτσο καλομαθημένα πλουσιόπαιδα (στην κυριολεξία όμως):

Reject κάνεις το λάθος να συγχέεις το underground με το diy. Μπορεί στο πανκ (και αλλού φυσικά) να είναι έννοιες ταυτόσημες, αλλά αυτό δεν ισχύει γενικά. Οι Metallica υπάρξαν μια underground μπάντα στο ξεκίνημά τους, μέχρι την περίοδο του Kill'em all δηλαδή. Ήταν μια μπάντα που απευθυνόταν σε περιορισμένο κοινό που είχε την όρεξη να ψάξει για να βρει να ακούσει τη μουσική τους, οι ίδιοι άκουγαν άλλες underground (=άγνωστες) μπάντες και τις διασκεύαζαν στα λάιβ τους.

Στα περί "θρας αλητείας" κι εγώ γελώ, αν εστιάσουμε στους Metallica (που ήταν κι από τις πρώτες θρας μπάντες) καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται απλά για χαμμεριές, δε νομίζω κανείς να ακούει το ΚΕΑ και να βρίσκει αλητεία εκεί μέσα. Για αυτά υπήρχαν οι Discharge, εγώ στους πρώιμους Metallica βρίσκω άπειρη εφηβική κάβλα, απ'αυτή που όλοι οι έφηβοι έχουν και συνήθως διοχετεύεται σε epic fap sessions. To ότι ο Μαστέιν ήταν πρεζάκι δε λέει κάτι, οι πρώιμοι Μετάλικα ήταν μια καβλωμένη εφηβική μπάντα με εντελώς ανώριμους στίχους και μοναδικό statement "είμαστε πιο heavy από τα φλώρια του LA", μια μπάντα που ήθελε απλά να ξεκαβλώσει (τσεκ), να γαμήσει κάνα μουνί (τσεκ) και να κατακτήσει τον κόσμο (τσεκ).
ΦΦΣ μιλάμε για την μπάντα με μακράν το πιο γραφικό όνομα στη μουσική ιστορία (αν η επιτυχία δεν είχε έρθει τόσο νωρίς, στάνταρ θα το'χαν αλλάξει και σήμερα θα γέλαγαν) που ήθελε να ονομάσει τον πρώτο της δίσκο "Metal Up Your Ass" δηλαδή όλα τα ατσάλια του Ρα και του Ρούθλες μαζεμένα δε πιάνουν τέτοια tendex κλισαδούρας και γραφικότητας, είναι άδικο να ψάχνεις άλλα πράματα εδώ.

Μετά την επιτυχία του δίσκου και την αναγνώριση που έφερε, οι Μετάλικα άρχισαν να γίνονται μέηνστριμ μπάντα, κάτι που ολοκληρώθηκε κανονικά και με το νομο μετά το δεύτερο δίσκο και πλέον δεν υπήρχε επιστροφή όντως. Αλλά μέχρι τότε μια χαρά underground μπάντα ήταν. Όχι αντισυμβατική. Ούτε επικίνδυνη. Απλά underground.

Και περί αλητείας στη μουσική, υπάρχουν κάποιοι που ακόμα το κρατάνε αληθινό. :dfinger:

Πραγματικα στη μπουτσα μας ολη η συζητηση για το ποσο ειναι,ηταν και θα ειναι underground οι Metaplyta και οποιοδηποτε συγκροτημα γενικοτερα, καντε ενα σπλιτ γιατι εχετε εκτροχιαστει και μιλατε για κατι πολυ ενδιαφερον, σε ενα βαρετο και ανουσιο τοπικ. Ειναι κριμα να χανει ο κοσμος που δεν ενδιαφερεται για Metallica αυτες τις υπεροχες αναλυσεις γεματες βαθος και νοημα.

αλητες ειναι



τα ματ και οι ασφαλιτες.

Reject και minmin δε μπορώ να καταλάβω τί ζόρι τραβάτε με το heavy metal. Καταρχήν ποιός σας είπε (εχμ όταν λέω ποιός εννοώ κάποιος που να είναι πραγματικός οπαδός και ν΄αγαπά το μεταλ, όχι το metal hammer ε) ότι το metal πλασσάρεται σαν κάτι επαναστατικό αλλά στη πραγματικότητα είναι ο δούρειος ίππος του mainstream για να κάνει τα παιδιά μας γρανάζια στη κρεατομηχανή του καπιταλισμού?
Το μέταλ, και κουοτάρω τον Rob Halford και τον Tony Iommi εδώ, γεννήθηκε σε εκείνη τη σκατένια μουντή βιομηχανική πόλη της Αγγλίας επειδή αυτοί οι τύποι δεν ταυτίζοταν με το hippy κίνημα. "Άμα ζεις στο σκατοBirmingham, που βρέχει συνέχεια, με τα εργοστάσια και τη μόλυνση, είναι αδύνατο να σε εκφράζουν τραγούδια για τον ήλιο , την αγάπη και τα λουλούδια. Πού τον είδατε τον γαμημένο τον ήλιο? Εμείς θέλαμε μουσική για να πίνουμε τις μπύρες μας στη παμπ"
Αυτό είναι το heavy metal. Εφηβική καύλα.
Εν τω μεταξύ, εκεί έξω δεν υπάρχουν μόνο οι λεφτάλικα, οι maiden και οι priest. Αυτοί είναι η βιτρίνα, είναι corporate whores. To 99% των groups που έπαιξαν και παίζουν heavy metal, έχουν διαπράξει οικονομική αυτοκτονία και μιά χαρά το δουλεύουν το diy. Από ανεξάρτητες δισκογραφικές, από fanzines, από συναυλίες και φεστιβαλς, από χειροποίητα μπλουζάκια και ζωγραφιές σε τζιν μπουφάν, το μέταλ είναι δυνατό στο underground και σήμερα με το αγαθό του ίντερνετ μπορώ να πάρω πρέφα τους Atlantean Kodex στα ντουζένια τους.
Κατηγορείτε συστηματικά τους μεταλάδες για κολλήματα και εσωστρέφεια αλλά εγώ αυτό που έχω ζήσει είναι οι περισσότεροι να μη τους καίγεται καρφί για το τί κάνει ο μη μεταλλάς. Στα παπάρια μου η Παπαρίζου (θα ήθελα) και ο Justin Bieber. Δεν με ακουμπάνε, θα γελάσω με τη χαζογκόμενα που χύνει με τον Σάκη, θα γελάσει κι αυτή μ εμένα που είμαι 37 χρονών μαντράχαλος και καυλώνω με σπαθιά και δέρματα κι αλυσίδες. Όλοι ευτυχισμένοι είμαστε.

Και ερχόμαστε στο δια ταύτα: Οι μεταλικα λοιπόν, μια ζωή για τον μπούτσο μπάντα ήταν. Ξεκίνησαν με αυτά τα metal up your ass και είμαστε οι σούπερ μέταλοι και μετά από 5 χρόνια τους τελείωσε ο χάλυβας. Δε πειράζει αυτό, χεστήκαμε αλλά ρε παιδιά, τίμιο κι ωραίο θα ήταν να βγαίνανε να λέγανε, πάει το μέταλ μας τελείωσε, θέλουμε να αναπτυχθούμε ως καλλιτέχνες (:D) και επειδή στα μικράτα μας είμασταν και γκάου, αλλάζουμε όνομα, γινόμαστε grungallica ή nuallica ή όπουφυσάειοάνεμοςάλλικα.
Τότε κε fixxxer θα ήτανε τίμιοι και θα χαν όρχεις. Τώρα, την ημέρα Giorgio Armani και το βράδυ thrash attack.

Σε πινκαρα εννοειται.
Φυσικα οσα λες στη μπουτσα μου.

Quote:

---

Originally Posted by stam and the witches

Εγώ προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία με το θέμα underground και μη. Η ελαφρότητα μίας μουσικής δεν κρίνεται από αυτό. Πάνκη αν θεωρείς το μέταλ καγκούρικο είδος, τότε πρέπει να βρεις την ερμηνεία αλλού και όχι στη δημοτικότητά του, αν κάνεις κάτι τέτοιο δηλαδή.

Αυτά τα περί αλητειών επίσης δεν τα καταλαβαίνω ιδιαίτερα. Στην περίπτωση που η αλητεία είναι γενικά καλώς νοούμενη, τότε έχω να πω ότι 1ον) δεν είναι όλη η μουσική πανκ και μέταλ, υπάρχουν παιδιά των οποίων δε θα καταλάβαινες ούτε από χιλιόμετρα τη φάση, 2ον) όποιος πιστεύει ότι με αλητείες κλπ μπορείς σήμερα να σταθείς στη ζωή και να παράγεις καλλιτεχνικά, ζει δυστυχώς 50 χρόνια πίσω.

edit: για να φέρω λίγο κιόλας το τελευταίο στο παρόν, είναι πραγματικά παράλογο να μιλάει κανείς για αλητείες στην Ελλάδα του 2012. Η αλητεία είχε ρομαντικό χαρακτήρα όταν ήταν έκρηξη απέναντι στον πεντακάθαρο συντηρητισμό των γέρων κάποτε. Σήμερα αν ζητήσεις από κάποιον να είναι αλήτης είναι σα να τον στέλνεις στο θάνατο.

---

ωραία τα λες για το underground.δν υπάρχει άνθρωπος που να δημιουργεί κάτι, ένα έργο, και να μη θέλει αυτό το έργο του να φτάσει στο κοινό.οι πρακτικές, σαφώς και αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.όπως αλλάζει και το περιεχόμενο του έργου του.αλλού είναι πιο εύπεπτο, αλλού όχι.όταν δε, μιλάμε για μουσική που είναι η κατ'εξοχήν μαζική τέχνη, πόσο μάλλον για ποπ μουσική, τότε ο όρος underground για μένα προσωπικά δεν υφίσταται.το να μην είσαι ευρέως γνωστός σημαίνει:ή ότι είσαι στον πρώτο δίσκο άρα ακόμα άγνωστος,ή ότι δεν προσπάθησες καθόλου να φτάσει η τέχνη σου στο κοινό(πράγμα λίγο δύσκολο όταν μιλάμε για ανθρώπους) ή ότι η τέχνη σου είναι για τον πούτσο.
το να μην είσαι δημοφιλής μια εποχή δεν σε κάνει underground.οι τρύπες πχ, ήταν underground μέχρι τον παράδεισο και μετά δεν ήταν;ο bukowski ήταν underground μέχρι τα 50 του και μετά δεν ήταν;το περιεχόμενο της τέχνης τους δεν άλλαξε απ΄τη μία εποχή στην άλλη.άρα ο όρος δεν έχει να κάνει με την τέχνη αυτή καθεαυτή αλλά με συγκυρίες και επιλογές κι αυτό όχι πάντα.

όσο για την αλητεία, σιγά.άμα όλοι οι αλήτες παρήγαγαν τέχνη άξιας λόγου, θα πρεπε να είχαμε γεμίσει αριστουργήματα.δεν είναι εχέγγυο καμία μεγάλης τέχνης η αλητεία.ίσως βοηθάει στο να ζήσεις διάφορες καταστάσεις που μπορούν να δώσουν κάποια μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωή, αλλά άμα είσαι ντουγάνι ή ατάλαντος, καλή τέχνη δεν πρόκειται να κάνεις.

επιπλέον, χέστε μας με την αλητεία του πανκ, σιγά την αλητεία.αλήτης ήταν ο coltrane, όχι ο sid vicious.

Μου αρέσει αυτή η συζήτηση αλλά να πω την αλήθεια, πλέον δεν έχω καταλάβει τι συζητάμε πια. Αν υπάρχει κανείς να βάλει ένα τίτλο στην κουβέντα θα το εκτιμούσα.

εγώ απάντησα σε 00ι00 και ρίτζεκτ περί του συνεχώς επανερχομένου ζητήματός τους για αυθεντικότητα στο χιεβι μεταλ έναντι άλλων ποπ μουσικών.

Quote:

---

Originally Posted by Helm

Το χιεβι μεταλ αν όχι φτιάχτηκε, εξαπλώθηκε κυρίως από μεσοαστούς βαρεμένους λευκούς νέους. Αν οι μπλακ σαμμπαθ και οι τζουντας πριστ και οι αιρον μειντεν ήταν κάποτε παιδιά της εργατιάς και η μουσική τους είχε (μεταξύ άλλων) σκοπό να σοκάρει το στάτους κβο (αλλά όχι να το ανατρέψει), από θρας και γλαμ και πέρα μιλάμε για υιοθέτηση του 'σοκ' από τον αστισμό και την μεσαία τάξη. Αυτό συμβαίνει με ΌΛΑ τα λαοφιλή μουσικά ρεύματα. Και οι σεξ πιστολς (ή έστω ο μάνατζερ τους) για shock value πήγαιναν, για να έχουν το niche τους να πουλήσουν κάνα δίσκο, όχι για να φτιάξουν τον Λαο Του Πανκ που θα ανατρέψει την εξουσία. Και η Τζαζ κάποτε σοκαριστική ήταν, και πρεζάκιδες είχε, και τώρα τζαζ ακούνε οι 'σοβαροί αστοί'. Κάποτε ο Στραβίνσκι τρολλαρε ολόκληρη τη μπουρζουαζία σε σημείο να γίνει riot in the opera house και τώρα Στραβίνσκι ακούει η γιαγιά μου.

Το ενδιαφέρον είναι γιατί να (σας) απασχολεί αν η μουσική που ακούτε η ακούνε οι μεταλλαδες είναι ακόμα επικίνδυνη, ή αν είναι κιτς (επειδή αυτός είναι ο ορισμός του κιτς, παστις σημειολογικό από κάτι παλιά επικίνδυνο που τώρα φαίνεται άκακο και γραφικό, αλλά και κάπως χαριτωμένο). Γιατί; Εσείς νιώθετε επικίνδυνοι; Είστε αλήτες; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ σας και μεταξύ ... μας; Πρώην μεταλλαδες είστε, σωστά;

Μερικά ζητήματα προς συζήτηση:

1. Αν έχετε χίλιους δίσκους ή βινύλια, αυτά είναι αστικά βιτσιά. Είναι ακριβώς το σύμπλεγμα της μεσαίας τάξης εκεί που ξάφνου η τέχνη δεν ήταν προνόμιο μονό του υπερπλούσιου αλλά με λίγες οικονομίες και προσοχή μπορώ και εγώ με το μηνιάτικό μου να συλλέξω ΤΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, να την καταλογίσω, να την βάλω σε ραφάκια πανω στα σεμεδάκια, να την κοιτώ και να λέω 'κοίτα, είμαι κάτι'. Το ΓΟΥΣΤΟ εν γένει είναι κατασκευή και προνόμιο αστικό.


2. Το κοινό κάθε ακραίας μουσικής αρχικά είναι ακραίοι άνθρωποι. Δέκα μέρες μετά είναι πάντα οι βαρεμένοι μεσαίοι που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, εισόδημα για ξόδεμα και υπαρξιστικά ζητήματα (= εμείς). Δέκα χρονιά μετά είναι όλοι όμως. Όοολοι. Ο Μπιλ Γκειτς λογικά ακούει NWA στο αμάξι.

Ίσως τις πρώτες δέκα μέρες του ΘΡΑΣ να ήταν πραγματικά ακραία η ατμοσφαίρα, όπως τις πρώτες δέκα μέρες του πανκ.

3. Μετά τις δέκα μέρες είναι πλέον ζήτημα αισθητικής το 'επαναστατικό' περίβλημα της εκάστοτε πρώην-νυν-ποπ(ιουλαρ)-ακραίας τέχνης. Αν σαρεσει το πανκ ή το ντεθ μεταλ δεν έχει να κάνει με το πόσο ουσιαστικά επαναστατικά είναι αυτά τα πράγματα, αλλά πως η αισθητική τους σε πείθει να ασχοληθείς. Οι αισθητικές επιλογές είναι βίτσιο προνόμιο μεσοταξικο, πάλι.

4. Το πανκ έχει αισθητική πρόφαση ότι είναι ακόμα επικίνδυνο και καίριο και μιλά για ρεαλιστικά πράγματα. Πρακτικά το κοινό του είναι οι ίδιοι βαρεμένοι αστοί. Το χιεβι μεταλ, πιο αλλοτριωμένο από τον καπιταλισμό ίσως, έχει αισθητική πρόφαση 'εγώ έναντι όλων, δεν εμπιστεύομαι καμία κοινότητα ή κίνηση, είμαι ο Δράκος που θα Κάψει αυτή την πραγματικότητα' σολιψισμός και μοναξιά. Το κοινό του πρακτικά είναι βαρεμένοι αστοί. Όλοι μας έχουμε ιντερνετς. Ειμαστε περίπου το ίδιο, μακρο-κοινωνικά. Και μισούμε ο ένας τον άλλον, για κάποιον λόγο.

Αυτός ο λόγος είναι ο ενδιαφέρων. Εγώ λέω ότι είναι χρήσιμες συμπεριφορές αυτές οι εσωταξικες διαμάχες για τον καπιταλισμό και τις προμοτάρει. Οπότε αυτά τα θρεντς εναντία στο σαθρο μέταλ κτλ είναι πρακτικά χρήσιμα για την ΕΞΟΥΣΙΑ. Προβληματιστείτε.

---

00.το shock παει χερι χερι με την ποπ κουλτουρα απο οταν εσκασε μυτη, ή καλυτερα μορφοποιηθηκε τελικα
το παραδειγμα περι thrash/glam το θεωρω ατυχες, εκτος και δεχεσαι οτι οι thrashers προσεφεραν μια ακομα πιο ποπ εκδοχη του χαρκορ (το δεχομαι...) και οι του hairmetal αντιστοιχα του 70ς glam (επισης δεκτον-στην συγκεκριμενη περιπτωσις υπερκακογουστο ομως)
η αναφορα στον McLaren μαλλον δειχνει οτι δεν εχεις παρει χαμπαρι τι ηταν και ειναι το punk rock, 20τοσα ρονια για τον McLaren διαβαζω απο χιεβιδες...αρκετα
η jazz σοκαρε μουσικους και ακροατες, ο στραβινσκυς το ιδιο, ο Cage το ιδιο, ΟΧΙ την μαζα...

ειμαι ακινδυνος
δεν ειμαι πρωην μεταλλας...ακουγα μεταλ

01.οι συλλεκτες συλλεγουν, οι μαλλιαδες ακουν μουσικη
εγω ειμαι χωρικος οποτε αυτα με τις κατασκευες γουστου δεν τα πολυκαταλαβαινω...ελπιζω ομως να μου επιτρεπεαται να ακουω ακομα και σαν χωρικος τα αστικα του Glenn Branca ε?

02.οχι...δεν ειναι ακραιοι ανθρωποι, ανθρωποι που βαρεθηκαν τα ιδια και τα ιδια ειναι και ψαχνουν απεγνωσμενα για νεες συγκινησεις
δηλαδη εσυ τι φανταζοσουν...οτι το κοινο στα πρωτα live των Gristle ηταν δολοφονιαδες,μυστικιστες,κανιβαλοι και ψυχακιδες που ειχαν κοψει τα πουλακια τους στα δυο?
τις πρωτες δεκα μερες το πανκ δεν ηταν ακραιο...πανεμορφα αφελες ηταν

03.δεν εχω να σχολιασω

04.για το ''εγώ έναντι όλων, δεν εμπιστεύομαι καμία κοινότητα ή κίνηση'' σε παραπεμπω σε καποιο live μιας κλασικης χιεβις μπαντας

@warlord mkII
προσωπικα κανενα ζορι

Δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθούμε να αποδείξουμε σε αυτό το θρεντ ακριβώς. Ότι το μέταλ είναι κατ επέκταση ποπ? Το ότι δεν έχει αυθορμητισμό? Το ότι το πανκ είναι πιο ανεξάρτητο? Πραγματικά ποιός χέστηκε για αυτό το πράγμα?

Αμα πάω και ρωτήσω κάποιον ανθρωπο που δεν ακούει τέτοια μουσική για ulver, amon tobin, meshuggah, faith no more, dredg, tool (και είπα μόνο 2 μέταλ μπάντες ε, πασιγνωστες) κλπ κλπ, όλα αυτά θα του φανούν αντεργκράου. Το κάθε μουσικό "είδος" έχει την σκηνή του. Κάποιες σκήνες έχουν πετύχει περισσότερη απήχηση, για χίλιους 2 λόγους. Το μέταλ και το κάθε μέταλ το εκμεταλεύτηκαν όταν "έπρεπε" και πλέον και η κουτσή μαρία ξέρει τους μετάλικα. Κακό είναι αυτό? Τους κάνει χειρότερους από τους τάδε αγνωστόπουλους? Ή τους κάνει συγχρόνως καλύτερους από τους ίδιους αγνωστόπουλους? Μουσική το ένα, μουσική το άλλο, όποιος τα απολαμβάνει, αυτός βγαίνει κερδισμένος, είτε ακούει μεινστριμ είτε ακούει αντεργκράου. Λες και επειδή κάποιος έχει σωστή ιδεολογία, αυτομάτως ξέρει να παίζει και ωραία μουσική και το αντίθετο φυσικά.

Αυτό που δεν μπορώ όμως να δεχτώ είναι πως μια μουσική σκηνή είναι "καλύτερη" από την άλλη. Μια ποπ-ιουλαρ μπάντα δεν μπορεί να βγάλει ένα δίσκο που πραγματικά αξίζει? Ξεκολλάτε λίγο με τα στερεότυπα και τους μικρόκοσμους ο καθένας. Λες και επειδή κάποιος βλέπει πιο "ειλικρινή" μια σκηνή, αυτό αυτόματα την κάνει καλύτερη. Ειλικρίνια υπάρχει για αυτούς που θέλουν να την δουν και νομίζουν ότι υπάρχει. Για άλλους είναι γραφικότητα και όχι μόνο. Αυτό όμως δεν σημαίνει όμως ότι ο πρώτος είναι ο "ψαγμένός", ο "ασενασουπωεγωτιγινεταιεδωπερα" ή ότι ο δεύτερος ξέρει-τι-του-γίνεται.
Το μόνο πράγμα που μου την έσπαγε πάντα στην μουσική ήταν οι μουσικοπατέρες.

ναι για το σοκ-ποπ κουλτούρα. Το χιεβι μεταλ σαν ποπ κουλτουρα δεν εχει τίποτε χρήσιμο να προσφέρει. Μαλλιαδες που κάνουν τα ελικόπτερα στη σκηνή ενώ παίζουν ένα χαζοριφφ και δικαση και ένας τύπος που τσιρίζει/γουργουρίζει για τον διάβολο. Αλλά όπως κάθε τι το οποίο η ποπ κουλτούρα εντάσσει μέσα του, είναι και κάτι πέρα από αυτό συνολικά, του οποίου τις ρηχές εκφάνσεις η ποπ κουλτούρα χρησιμοποιεί. Όπως και το πανκ δεν είναι μόνο μοχοκ και παραμάνα δηλαδή.

Το αν κοιτάει κανείς το κάθε ποπ ιδίωμα από μέσα ή από απέξω, κάνει καμιά φορά όλη τη διαφορά.

Αν δεν έχω πάρει χαμπάρι τι ήταν και είναι το πανκ ροκ μετά από τόσα χρόνια, τότε αυτό το πανκ ροκ πρέπει να είναι κάτι πολύ δυσνόητο. Η αναφορά στους πιστολς και τον μάνατζερ του δεν είχε σκοπό να χαρακτηρίσει όλο το πανκ ροκ, αλλά την γέννησή του ως ένα ακόμα σοκ ακτ. Διαβάζουμε εδώ μια πηγή που μου είχε κάνει εντύπωση και έχει μεγάλη σχέση με το θέμα γενικά της αυθεντικότητας στην ποπ τέχνη.

http://www.stewarthomesociety.org/cranked/nomo.htm

εντιτ : http://www.stewarthomesociety.org/cranked/blood.htm - και αυτο

"η jazz σοκαρε μουσικους και ακροατες, ο στραβινσκυς το ιδιο, ο Cage το ιδιο, ΟΧΙ την μαζα..."

Εδώ δεν καταλαβαίνω τι λες.

Όταν λέω ακραίος άνθρωπος δεν εννοώ - απαραίτητα - δολοφόνος κανίβαλος. Εννοώ άνθρωπος ο οποίος εντάσσεται σε μια φάση που είναι ακόμα ακαθόριστη, γεμάτη δυναμική που δεν ξέρει που θα πάει, και αφοσιώνεται σε αυτή ολοκληρωτικά. Το ολοκληρωτικό τον κάνει ακραίο. Πριν γραφτεί το How to Be A Good Punk in 10 Simple Steps Handbook. Η αφέλεια που λες, είναι ακραίο πράγμα.

Όσο για τα λαιβ μπαντων μεταλ που λενε 'σας ευχαριστούμε' από κάτω και χαιρετάνε και είμαστε-όλοι-μια-οικογένεια, υπάρχει αυτό. Αλλα επίσης 'νιώθει' και ασύνδετο με το μήνυμα του μετσαλ και για τους από κάτω και για τους από πάνω, δηλαδή αποσυνδέεται η μουσική από τους μουσικούς που την εκτελούν. Αυτό που περιγράφω μπορεί να χαρακτηριστεί από κάποιους ως υποκρισία, αλλά εμένα δε με νοιάζει να στοχοποιησω κανέναν υποκριτή ('Απαξίωσις' θρεντ), με ενδιαφέρουν αυτές οι αντιθέσεις επειδή έχουν δύναμη μέσα τους. Γιατί οι μανοβορ γραφούν το Each Dawn I Die και μετά το τραγουδάνε με άλλους 2,000 ανθρώπους όλοι μαζί; Does Not Compute.

το χιεβιμεταλς ως ποπ μουσικη αναποφευκτα ειναι χρησιμη μουσικη...η ποπ ειναι χρησιμη, εαν η τεμεκ υψηλη τεχνη ειναι ενα τιρμπουσον η ποπ ειναι ενας αναπτηρας που ανοιγει μπυρες...σε σωσζει στο πουθενα

η γεννηση του πανκ ροκ δεν εχει καμια σκεσις με τους σεξ πιστολς...στο 2015 φτασαμε, μορφωθειτε

τα δυο αρθρα ειναι σε πολλα σημεια απλα αστεια...ο τυπος αμφισβητει την επιρροη των V.U. στο ολο πανκ θεμα πιασμενος απο μια δηλωση του τυπου απο σεξ πιστολς? λολ ρε

το ''ολοκληρωτικο'' χαρακτηρισε και τους πρωτους μεταλλαδες στα 80ς...παρολαυτα απειχαν μιλια απο το να τους πεις ακραιους, απλα βλαχακια ηταν

ανιμαε σε γενικες γραμμες τα ιδια πιστευω κι εγω, απλα πριν να εκανες αυτο το αστοχο περι μουσικοπατεραδων να πηγαινες λιγες σελιδες πισω και να διαβαζες οτι εγω (εαν και βεβαια ο χαρακτηρισμος αφορουσε εμενα...) εκανα απλα ενα σχολιο (θετικο) για τους μεταλλικα (καλη ποπ μπαντα)