Quote:
Μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων και υπό την πίεση κρίσιμων εθνικών θεμάτων το ελληνικό κράτος αποφάσισε τη μαζική ελληνοποίηση με την αλλαγή όλων των ονομάτων πόλεων και χωριών που δεν είχαν ελληνική ρίζα αλλά τούρκικη, σλαβική, βλάχικη, αρβανίτικη ή που απλά ήταν κακόηχα, με το σκεπτικό ότι θα έπρεπε τα τοπωνύμια να συμβαδίζουν με την επίσημη γλώσσα, την ελληνική. Για το λόγο αυτό συστήθηκαν νομαρχιακές επιτροπές από καθηγητές, εφόρους αρχαιοτήτων, απλούς δημόσιους υπαλλήλους, οι οποίοι ανέλαβαν επίσημα βάσει νομοθετικού διατάγματος του 1926 (που επικυρώθηκε με νεώτερο διάταγμα της 13ης Νοεμβρίου 1927 και με το ν.4096/1929), το πατριωτικό καθήκον τής μετονομασίας των ξενόφωνων ή κακόηχων ονομάτων συνοικισμών, χωριών και πόλεων, προβλέποντας μάλιστα και σχετικές νομικές κυρώσεις για τους παραβάτες.
Το 1915, με 61 μετονομασίες θεωρείται καλή χρονιά. Μεταξύ 1916 και 1919 σημειώνονται άλλες 65 μετονομασίες. Η χαμηλή παραγωγικότητα της επιτροπής ωθεί την κυβέρνηση, στις 10 Οκτωβρίου 1919, να υποχρεώσει την επιτροπή να προχωρήσει σε αναγκαστική συνεργασία με τους δασκάλους όλης της χώρας προκειμένου να προχωρήσει ο εξελληνισμός. Μεταξύ 1920 και 1925, ανακοινώνονται μόνο 61 νέες μετονομασίες, λόγω της διεθνούς συγκυρίας, της συζήτησης περί μειονοτικών δικαιωμάτων και τις ανταλλαγές των πληθυσμών.
Οι επιτροπές που είχαν συσταθεί για τους σκοπούς αυτούς, στην προσπάθειά τους να αλλάξουν πλήθος ονομάτων έφτασαν συχνά σε τραγελαφικά αποτελέσματα. Γέμισαν τον χάρτη της Ελλάδας με 34 Καλλιθέες, 10 Αχλαδιές, 22 Μηλιές, 18 Πλατανιές, 21 Καστανιές, 14 Κερασιές, 25 Καλύβια, 11 Κεφαλόβρυσα κ.ο.κ.
Μέχρι το 1928, μετονομάζονται 2.500 περίπου οικισμοί! Τη χρονιά εκείνη πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες αλλαγές ονομάτων στην περιοχή μας: Τα Αρφαρά ονομάστηκαν Αμπελόκηποι και η Βλοβοκά ονομάστηκε Αιγές. Μεταξύ 1929 – 1952 ακολουθούν 354 μετονομασίες. Τη πενταετία 1953 - 1957 σημειώνονται 760. Το 1955, ειδικά, ήταν η χρονιά της μαζικής αλλαγής στα ονόματα των χωριών μας, ήτοι: Η Αράχοβα έγινε Εξοχή, η Βεργουβίτσα έγινε Μοναστήρι, η Σβυρού έγινε Όαση, η Βαλκουβίνα έγινε Άμπελος. Το 1957, η διαδικασία των μετονομασιών ολοκληρώθηκε (τοπικά) με τη Βερσοβά που έγινε Χρυσάνθιο.
Ανάμεσα 1958 και 1971 πραγματοποιήθηκαν άλλες 326. Έκτοτε οι μετονομασίες των οικισμών γίνονται σπάνιες.
Ωστόσο το υπουργείο Εσωτερικών εγκρίνει σποραδικά κάποια μετονομασία “βαρβαρόφωνου” οικισμού, όπως εκείνη των “Νέων Λιοσίων” σε “Ίλιον”, τον Σεπτέμβριο του 1994.
και θέτω το ερώτημα, όλα αυτά τα σλαβοαρβανιτορουμανο-ονόματα, από πού προήλθαν; ξέραμε τόσες ξένες γλώσσες που λέγαμε "αυτό το χωριό ας το πούμε στα σλάβικα, έτσι για να γελάσουμε;" μήπως γιατί δεν είμαστε τόσο "εθνικά καθαροί" όσο θέλουμε να πιστεύουμε; και μάλιστα όχι μόνο στη μακεδονία, αλλά σ' ολόκληρη την ελλάδα, όπως προκύπτει από τις μετονομασίες των τοπωνυμίων. για να μη μιλήσω για τα ονόματα μουσικών οργάνων (τσαμπούνα) και χορών (ελληνικότατη μπαϊντούσκα) μήπως γιατί αυτή η γλωσσική και πολιτισμική ομοιογένεια που ζούμε σήμερα στήθηκε οργανωμένα από το ελληνικό κράτος που φοβόταν τα στοιχεία διαφορετικότητας και προώθησε βίαια μια εθνική ομογενοποίηση;