Δανιήλ Χάρμς(1905-1942) εκπρόσωπος της (περίφημης) ρώσικης αβανγκάρντ, θεωρείται καρακάλτ συγγραφέας της λογοτεχνίας του παραλόγου και του μαύρου χιούμορ. Στη διάρκεια της ζωής του έγινε γνωστός κυρίως με τα βιβλία του για παιδιά. Το υπόλοιπο έργο του παρέμεινε -μέχρι το 1980- σε διάφορα αρχεία φίλων του. Γνωστός για τις αντι-σταλινικές του απόψεις, δημιούργησε μαζί με τον συνοδοιπόρο Alexander Vvedensky την καλλιτεχνική ομάδα OBERIU [Ένωση Πραγματικής Τέχνης] οι δημόσιες εκδηλώσεις της οποίας χαρακτηρίστηκαν από τον τότε Τύπο ως «καλλιτεχνικός χουλιγκανισμός». Σταδιακά άρχισαν να τον κατατρέχουν ώσπου και που του απαγόρευσαν κάθε δημοσίευση. Παρόλα αυτά, δεν έπαψε να γράφει. Ο τρόπος γραφής του κυμαίνεται μεταξύ πρόζας και ποίησης, ο ίδιος, παραξενιάρης τύπος(κυκλοφορούσε στους δρόμους της Πετρούπολης με παντελόνι γκολφ και γκέτες) προσπαθώντας να δημιουργήσει νέες ποιητικές σημασίες αποκλειστικά μέσω των ήχων κατάφερε ένα χαρακτηριστικό αντισυμβατικό ύφος με διαρκείς επαναλήψεις, χρονική ανακολουθία....Τα κείμενα, ενώ ξεκινούν μάλλον λογικά, παίρνουν εξωφρενικές διαστάσεις, οι οποίες οφείλονται στην προσπάθεια των ηρώων να εφαρμόσουν με αυστηρό τρόπο την τυπική λογική στην καθημερινή ζωή τους. Ο Χάρμς πέθανε από την πείνα το 1942 στην ψυχιατρική πτέρυγα των φυλακών Κρεστύ του Λένινγκραντ.
Spoiler
Falling old ladies
Because of her excessive curiosity, an old lady fell out of the window and smashed into the ground.
Another old lady looked out of the window, staring down at the one who was smashed, but out of her excessive curiosity she also fell out of the window and smashed into the ground.
Then the third old lady fell out of the window, then the fourth did, then the fifth.
When the sixth old lady fell out of the window, I got bored watching them and went to Maltsev market where, they say, someone gave a woven shawl to a blind.
Spoiler
Στην Ελλάδα πρόσφατα μεταφράστηκε η μοναδική συλλογή κειμένων επιλεγμένη απο τον ίδιο τον συγγραφέα "Περιστατικά" εκδόσεις Νεφέλη.
Συμβάντα
Μια μέρα ο Ορλώφ καταβρόχθισε έναν σωρό πουρέ από μπιζέλια και πέθανε. Κι ο Κρυλώφ, όταν το έμαθε, πέθανε κι αυτός. Κι ο Σπυριδώνοφ πέθανε μαζί τους. Κι η γυναίκα τού Σπυριδώνοφ έπεσε από τον μπουφέ και πέθανε επίσης. Και τα παιδιά του Σπυριδώνοφ πνιγήκανε στη λιμνούλα. Κι η γιαγιά του Σπυριδώνοφ άρπαξε το μπουκάλι και πήρε τους δρόμους. Κι ο Μιχαήλοβιτς σταμάτησε να χτενίζεται και τον έφαγαν οι ψείρες˙ πάει. Κι ο Γκρούγλοφ ζωγράφισε μια γυναίκα με μαστίγιο στο χέρι και παλάβωσε. Κι ο Περεχρέστοφ πήρε τετρακόσια ρούβλια με τον τηλέγραφο, και πήραν τα μυαλά του αέρα και τον διώξανε με τις κλωτσιές από την δουλειά.
Ηταν καλοί άνθρωποι όλοι, μα δεν πατούσαν τα πόδια τους γερά στη γη.
They went downstairs, and, two and two, as they had been told off in strict precedence, mounted the carriages.
The hearse started at a foot's pace; the carriages moved slowly after. In the first went old Jolyon with Nicholas; in the second, the twins, Swithin and James; in the third, Roger and young Roger; Soames, young Nicholas, George, and Bosinney followed in the fourth. Each of the other carriages, eight in all, held three or four of the family; behind them came the doctor's brougham; then, at a decent interval, cabs containing family clerks and servants; and at the very end, one containing nobody at all, but bringing the total cortege up to the number of thirteen. [...]
"The poor foreign dey-vil that made it," went on Swithin, "asked me five hundred—I gave him four. It's worth eight. Looked half-starved, poor dey-vil!" "Ah!" chimed in Nicholas suddenly, "poor, seedy-lookin' chaps, these artists; it's a wonder to me how they live. Now, there's young Flageoletti, that Fanny and the girls are always hav'in' in, to play the fiddle; if he makes a hundred a year it's as much as ever he does!" James shook his head. "Ah!" he said, "I don't know how they live!" [...]
Soft as a tom-cat, he crossed the room to press the bell. His orders were 'dinner at seven.' What if his master were asleep; he would soon have him out of that; there was the night to sleep in! He had himself to think of, for he was due at his Club at half-past eight! [...]
"Certainly," replied young Jolyon. "The great majority of architects, painters, or writers have no principles, like any other Forsytes. Art, literature, religion, survive by virtue of the few cranks who really believe in such things, and the many Forsytes who make a commercial use of them. At a low estimate, three-fourths of our Royal Academicians are Forsytes, seven-eighths of our novelists, a large proportion of the press. Of science I can't speak; they are magnificently represented in religion; in the House of Commons perhaps more numerous than anywhere; the aristocracy speaks for itself. But I'm not laughing. It is dangerous to go against the majority and what a majority!" He fixed his eyes on Bosinney: "It's dangerous to let anything carry you away—a house, a picture, a—woman!"
They looked at each other.—And, as though he had done that which no Forsyte did—given himself away, young Jolyon drew into his shell. Bosinney broke the silence.
"Why do you take your own people as the type?" said he.
"My people," replied young Jolyon, "are not very extreme, and they have their own private peculiarities, like every other family, but they possess in a remarkable degree those two qualities which are the real tests of a Forsyte—the power of never being able to give yourself up to anything soul and body, and the 'sense of property'." [...]
He woke at half-past two, an hour which long experience had taught him brings panic intensity to all awkward thoughts. Experience had also taught him that a further waking at the proper hour of eight showed the folly of such panic. On this particular morning the thought which gathered rapid momentum was that if he became ill, at his age not improbable, he would not see her. From this it was but a step to realisation that he would be cut off, too, when his son and June returned from Spain. How could he justify desire for the company of one who had stolen—early morning does not mince words—June's lover? That lover was dead; but June was a stubborn little thing; warm-hearted, but stubborn as wood, and—quite true—not one who forgot! By the middle of next month they would be back. He had barely five weeks left to enjoy the new interest which had come into what remained of his life. Darkness showed up to him absurdly clear the nature of his feeling. Admiration for beauty—a craving to see that which delighted his eyes. [...]
Beside him, on a low stool, stood a half-finished glass of negus, bedewed with beads of heat. There he had been sitting, with intervals for meals, all day. At eighty-eight he was still organically sound, but suffering terribly from the thought that no one ever told him anything. [...]
Yes, Mrs. Heron was at home!
The effect of a settled if very modest income was at once apparent to him remembering the threadbare refinement in that tiny flat eight years ago when he announced her good fortune. Everything was now fresh, dainty, and smelled of flowers. [...]
And Val was unconsciously forming himself on a set whose motto was: 'We defy you to interest or excite us. We have had every sensation, or if we haven't, we pretend we have. We are so exhausted with living that no hours are too small for us. We will lose our shirts with equanimity. We have flown fast and are past everything. All is cigarette smoke. Bismillah!' Competitive spirit, bone-deep in the English, was obliging those two young Forsytes to have ideals; and at the close of a century ideals are mixed. The aristocracy had already in the main adopted the 'jumping-Jesus' principle; though here and there one like Crum—who was an 'honourable'—stood starkly languid for that gambler's Nirvana which had been the summum bonum of the old 'dandies' and of 'the mashers' in the eighties. And round Crum were still gathered a forlorn hope of blue-bloods with a plutocratic following. [...]
Slight in build—for of all the Forsytes only old Swithin and George were beefy—Jolly was rowing 'Two' in a trial eight. He looked very earnest and strenuous. With pride Jolyon thought him the best-looking boy of the lot; Holly, as became a sister, was more struck by one or two of the others, but would not have said so for the world. The river was bright that afternoon, the meadows lush, the trees still beautiful with colour. Distinguished peace clung around the old city; Jolyon promised himself a day's sketching if the weather held. The Eight passed a second time, spurting home along the Barges—Jolly's face was very set, so as not to show that he was blown. They returned across the river and waited for him.
In Goya’s greatest scenes we seem to see the people of the world exactly at the moment when they first attained the title of ‘suffering humanity’ They writhe upon the page in a veritable rage of adversity Heaped up groaning with babies and bayonets under cement skies in an abstract landscape of blasted trees bent statues bats wings and beaks slippery gibbets cadavers and carnivorous cocks and all the final hollering monsters of the ‘imagination of disaster’ they are so bloody real it is as if they really still existed
And they do
Only the landscape is changed
They still are ranged along the roads plagued by legionnaires false windmills and demented roosters They are the same people only further from home on freeways fifty lanes wide on a concrete continent spaced with bland billboards illustrating imbecile illusions of happiness
The scene shows fewer tumbrils but more strung-out citizens in painted cars and they have strange license plates and engines that devour America
Prête-moi ton grand bruit, ta grande allure si douce,
Ton glissement nocturne à travers l’Europe illuminée,
Ô train de luxe ! et l’angoissante musique
Qui bruit le long de tes couloirs de cuir doré,
Tandis que derrière les portes laquées, aux loquets de cuivre lourd,
Dorment les millionnaires.
Je parcours en chantonnant tes couloirs
Et je suis ta course vers Vienne et Budapesth,
Mêlant ma voix à tes cent mille voix,
Ô Harmonika-Zug !
J’ai senti pour la première fois toute la douceur de vivre,
Dans une cabine du Nord-Express, entre Wirballen et Pskow.
On glissait à travers des prairies où des bergers,
Au pied de groupes de grands arbres pareils à des collines,
Étaient vêtus de peaux de moutons crues et sales…
(Huit heures du matin en automne, et la belle cantatrice
Aux yeux violets chantait dans la cabine à côté.)
Et vous, grandes places à travers lesquelles j’ai vu passer la Sibérie et les monts du Samnium,
La Castille âpre et sans fleurs, et la mer de Marmara sous une pluie tiède !
Prêtez-moi, ô Orient-Express, Sud-Brenner-Bahn , prêtez-moi
Vos miraculeux bruits sourds et
Vos vibrantes voix de chanterelle ;
Prêtez-moi la respiration légère et facile
Des locomotives hautes et minces, aux mouvements
Si aisés, les locomotives des rapides,
Précédant sans effort quatre wagons jaunes à lettres d’or
Dans les solitudes montagnardes de la Serbie,
Et, plus loin, à travers la Bulgarie pleine de roses…
Ah ! il faut que ces bruits et que ce mouvement
Entrent dans mes poèmes et disent
Pour moi ma vie indicible, ma vie
D’enfant qui ne veut rien savoir, sinon
Espérer éternellement des choses vagues.
Valery Larbaud, Les Poésies d'A.O. Barnabooth, 1913
Spoiler
Lend me your great sound, your great and gentle motion,
Your nighttime glide across illuminated Europe,
O deluxe train! and the heartbreaking music
Sounding along your gilt leather corridors,
While behind lacquered doors with latches of heavy brass
Sleep the millionaires.
I go humming down your corridors
And I follow your run to Vienna and Budapest,
Mixing my voice with your hundred thousand voices,
O Harmonika-Zug!
For the first time I felt all the sweetness of living
In a Northern Express compartment, between Wirballen and Pskov.
We slipped across meadows where shepherds
Under clumps of big trees that looked like hills
Were dressed in uncured, dirty sheepskins . . . .
(Eight o’clock of an autumn morning, and the beautiful soprano
With violet eyes was singing in the next compartment.)
And you, big windows through which I’ve seen Siberia and the peaks of Samnium go by,
Harsh Castile where no flowers grow, and the sea of Marmara under a tepid rain!
Lend me, O Orient Express, South-Brenner-Bahn, lend me
Your miraculous and muffled sounds and
Your vibrant trilling voices,
Lend me the light and easy breathing
Of tall slim locomotives, with motions
So free, express locomotives,
Effortlessly leading four yellow cars lettered in gold
Into the mountainous solitudes of Serbia,
And further, across a Bulgaria full of roses . . . .
Ah! these sounds and this motion
Must enter my poems and say
For me the unsayable in my life,
My stubborn childish life that moves only
Toward an eternal aspiration for vague things.
Originally Posted by Dennis Lehane - Gone, Baby, Gone
I stared across the pool table at Bubba as some heathen chose a Smiths song on the jukebox. I hate the Smiths. I’d rather be tied to a chair and forced to listen to a medley of Suzanne Vega and Natalie Merchant songs while performance artists hammered nails through their genitalia in front of me than listen to thirty seconds of Morrissey and the Smiths whine their art-school angst about how they are human and need to be loved. Maybe I’m a cynic, but if you want to be loved, stop whining about it and you just might get laid, which could be a promising first step.
Bubba turned his head back toward the bar and shouted, “What pussy played this shit?”
“Bubba,” I said.
He held up a finger. “One sec.” He turned back toward the bar. “Who played this song. Huh?”
“Bubba,” the bartender said, “now calm down.”
“I just want to know who played this song.”
Gigi Varon, a thirty-year-old alkie who looked a shriveled forty-five, raised her meek hand from the corner of the bar. “I didn’t know, Mr. Rogowski. I’m sorry. I’ll pull the plug.”
“Oh, Gigi!” Bubba gave her a big wave. “Hi! No, never mind.”
“I will, really.”
“No, no, hon.” Bubba shook his head. “Paulie, give Gigi two drinks on me.”
και να γιατι αξιζει κανεις να διαβασει εκδοσεις λιακοπουλου:
Quote:
Pierre Pozinault
Συμμαθητής στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου
Γιος Τραπεζικού
Ό πατέρας μου χάρηκε πολύ όταν έμαθε ότι ο Καραθεοδωρής ήταν συμμαθητής μου. Γνώριζε τον πατέρα του Στέφανο Καραθεοδωρή από το 1875 ως Πρέσβη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ήταν ένθερμος θαυμαστής της οικογένειας.
Τον Κωνσταντίνο τον γνώριζε από μικρό παιδί, όμως γι'αυτόν γνώρισε αρκετά τότε που βραβεύτηκε στους Διαγωνισμούς Μαθηματικών 'Concours Generaux'. 'Τέτοια μυαλά χρειαζόμαστε στην Τράπεζα μας', μου είχε πει...'
...
25-10-2009, 18:58
Brazen_Bull
Κι επειδη μας αρεσουν οι κλασικουρες, οριστε
Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που
θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι
πλάσματα του νου μου.
Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα
μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.
Τ' άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι Ιδέες, οι άνθρωποι
και τα ζώα βόσκουν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου,
τραγούδια και κλάματα γιομώνουν τα στρουφιχτά κοχύλια των
αυτιών μου και τρικυμίζουν μια στιγμή τον αγέρα'
σβήνει το μυαλό μου, κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζουνται.
«Εγώ μονάχα υπάρχω!» φωνάζει ο νους.
«Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν,
υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και
τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.
»Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός, χορεύουν,
στροβιλίζουνται, τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό, το
χάος μουγκρίζει.
"We are all born mad. Some remain so."
- Samuel Beckett, Waiting for Godot
07-11-2009, 20:49
Snàporaz
Νικολάι Γκόγκολ - Η μύτη
«Χάριν αξιοπρεπείας ο Ιβάν Γιακόβλεβιτς έβαλε μια ρόμπα πάνω από την πουκαμίσα του, κάθισε στο τραπέζι, έβαλε λίγο αλάτι, καθάρισε δυο κρεμμύδια, πήρε ένα μαχαίρι και με εξαιρετικά σοβαρό ύφος άρχισε να κόβει το καρβέλι. Κόβοντάς το στη μέση κοίταξε μέσα και προς μεγάλη του έκπληξη είδε κάτι άσπρο. Το έβγαλε προσεκτικά με το μαχαίρι του και το πάτησε με το δάκτυλό του. "Είναι σκληρό..." σκέφτηκε, "τι στο καλό μπορεί να είναι;"
Το πίεσε με τα δάκτυλά του και το έβγαλε -μια μύτη!... Στη θέα της τα χέρια του κρεμάστηκαν, ύστερα έτριψε τα μάτια του και ξανακοίταξε το αντικείμενο: ναι, μια μύτη, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία, και μάλιστα του φαινόταν σαν να την ήξερε. Μια έκφραση φρίκης απλώθηκε στο πρόσωπο του Ιβάν Γιακόβλεβιτς. Όμως αυτή η φρίκη δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την αγανάκτηση που κατέλαβε την κυρία σύζυγό του.
"Από πού έκοψες αυτή τη μύτη, χασάπη;" έσκουξε, κιτρινίζοντας από την οργή της. "Ρεμπεσκέ! Μπεκρούλιακα! Εγώ η ίδια θα το αναφέρω στην αστυνομία. Εγκληματία με δίπλωμα! Κιόλας τρεις άνθρωποι μού 'χουν πει ότι τους τράβηξες τόσο δυνατά τις μύτες ενώ τους ξύριζες, ώστε είναι θαύμα που αυτές είναι ακόμα στη θέση τους."»
Spoiler
Το 2009, με απόφαση της UNESCO και αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Γκόγκολ, ανακηρύχτηκε Έτος Γκόγκολ. H Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη διοργανώνει αφιέρωμα στον Νικολάι Γκόγκολ την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19:00.
Το 2009, με απόφαση της UNESCO και αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Γκόγκολ, ανακηρύχτηκε Έτος Γκόγκολ και στην έδρα αυτής της οργάνωσης στο Παρίσι οργανώνονται μεγάλες διεθνείς εκδηλώσεις. Στις εκδηλώσεις αυτές συμμετέχουν ενεργά η Ρωσία και η Ουκρανία. Σ’ αυτές τις χώρες, το ιωβηλαίο του Γκόγκολ τιμάται σε κρατικό επίπεδο, κάτι που είναι κατανοητό: ο συγγραφέας, που γεννήθηκε στην Ουκρανία, είχε συνδέσει την ζωή και το δημιουργικό του έργο με τη Ρωσία.
Πέρα από τα σύνορα του σλαβικού κόσμου η εξουσία του Νικολάι Γκόγκολ εκτείνεται σε όλη την ανθρωπότητα». Το δίκιο αυτής της σκέψης είναι αισθητό ιδιαίτερα σήμερα, που ο κόσμος τιμά το 200ο ιωβηλαίο από τη γέννηση του κλασικού εκπροσώπου της ρωσικής λογοτεχνίας Νικολάι Γκόγκολ. Με αφορμή το γεγονός αυτό η Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη διοργανώνει αφιέρωμα στο Νικολάι Γκόγκολ με τίτλο:
Νικολάι Γκόγκολ (1809-1852) 200 χρόνια από τη γέννησή του
την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 19:00.
Για τη ζωή και το έργο του Ν. Γκόγκολ θα μιλήσει η κ. Ελένη Οικονόμου, λέκτορας στο Α.Π.Θ.
Στην οργάνωση της εκδήλωσης συνεργάστηκαν η Αικατερίνη Πάπου, Πρόεδρος του Ομίλου Καθηγητών Ρωσικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας και η Όλγα Ανδρεάδου, Καθηγήτρια Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας.
Απαγγελία κειμένων στην ελληνική γλώσσα: Ελένη Αποστόλου, Καθηγήτρια Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας
Απαγγελία κειμένων στη ρωσική γλώσσα: Κατερίνα Νικιτένκο, Γλωσσολόγος, Καθηγήτρια Αγγλικής, Γαλλικής και Ρωσικής Γλώσσας.
ΘΕΜΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ;
Εγό προτιμάο το τέλος του κόσμου, γιατί δε φοβόμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιόλας.
Ο θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βοσκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερό, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο.
Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσότεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πολύ στενή (που είναι ο Παράδεισος). Μετά ο Θεός θα πει: -Βγάλτε το σκασμό όλοι! και μετά θα τους χωρίσει: Ένας από δω και τον άλλο από κει. Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει. Οι κατσίκες θα πούνε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέματα. Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκάσουν, το Αρζάνο θα γlνει χίλια κομματάκια. Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα, ο Αρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε από τη γη για να πάρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Οι καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουνε πεταλούδες.
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω.
άνετα ότι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
They walked into the little clearing, the boy clutching his hand. They'd taken everything with them except whatever black thing was skewered over the coals. He was standing there checking the perimeter when the boy turned and buried his face against him. He looked quickly to see what had happened. What is it? he said. What is it? The boy shook his head. Oh Papa, he said. He turned and looked again. What the boy had seen was a charred human infant headless and gutted and blackening on the spit. He bent and picked the boy up and started for the road with him, holding him close. I'm sorry, he whispered. I'm sorry.
22-11-2009, 19:34
Weiss
:thumbsup: χίλιες φορές
25-11-2009, 15:03
LokiTricksterGod
θολορομαντισμοί!
in spite of everything
which breathes and moves,since Doom
(with white longest hands
neatening each crease)
will smooth entirely our minds
-before leaving my room
i turn,and(stooping
through the morning)kiss
this pillow,dear
where our heads lived and were.
κάμμινγκς.
25-11-2009, 16:45
tamagothi
και σκουλήκια!
nobody loses all the time
i had an uncle named
Sol who was a born failure and
nearly everybody said he should have gone
into vaudeville perhaps because my Uncle Sol could
sing McCann He Was A Diver on Xmas Eve like Hell Itself which
may or may not account for the fact that my Uncle
Sol indulged in that possibly most inexcusable
of all to use a highfalootin phrase
luxuries that is or to
wit farming and be
it needlessly
added
my Uncle Sol’s farm
failed because the chickens
ate the vegetables so
my Uncle Sol had a
chicken farm till the
skunks ate the chickens when
my Uncle Sol
had a skunk farm but
the skunks caught cold and
died and so
my Uncle Sol imitated the
skunks in a subtle manner
or by drowning himself in the watertank
but somebody who’d given my Uncle Sol a Victor
Victrola and records while he lived presented to
him upon the auspicious occasion of his decease a
scrumptious not to mention splendiferous funeral with
tall boys in black gloves and flowers and everything and
i remember we all cried like the Missouri
when my Uncle Sol’s coffin lurched because
somebody pressed a button
(and down went
my uncle
Sol
and started a worm farm)
- ομοίως
27-11-2009, 00:50
Kingdom Gone
"Να γιατί οι άνθρωποι προσέχουν το ηλιοβασίλεμα περισσότερο από την ανατολή του ήλιου. Η αυγή αποτελεί μια ένδειξη πρόσθετη στις ενδείξεις του θερμομέτρου, του βαρομέτρου και -για τους λιγότερο πολιτισμένους- των φάσεων της σελήνης, του πετάγματος των πουλιών ή των παλιρροϊκών ρευμάτων. Ενώ το ηλιοβασίλεμα τους εμπνέει γιατί μεταβάλλει σε μυστηριώδεις σχηματισμούς τις περιπέτειες του ανέμου, του κρύου, της ζέστης ή της βροχής, μέσα στις οποίες παραδέρνει το σώμα τους. Έπειτα οι αμυδρά διαγραφόμενοι αστερισμοί ανταποκρίνονται γι’ αυτούς, σε κάποια θρησκευτικά πιστεύω. Όταν ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται από το φέγγος του δειλινού (όπως σε μερικά θέατρα οι απότομοι φωτισμοί της ράμπας αναγγέλουν, αντί για τα τρία συνηθισμένα κτυπήματα, την έναρξη του έργου) ο χωρικός που περπατάει στο μονοπάτι στέκεται για λίγο, ο ψαράς συγκρατεί τη βάρκα του και ο άγριος, που κάθεται κοντά σε μια φωτιά που τρεμοσβήνει, χαμηλώνει το βλέμμα. Η θύμηση είναι μεγάλη ηδονή για τον άνθρωπο, αλλά μόνο όταν συνοδεύεται από τη μνήμη εκείνη που δεν αναπαράγει τα γεγονότα με την ακρίβεια που έγιναν, γιατί στους ανθρώπους αρέσει να θυμούνται τα περασμένα, λίγοι όμως θα δέχονταν να τα ξαναζήσουν με όλους τους κόπους και τους πόνους. Η ανάμνηση είναι η ίδια η ζωή αλλά με μια άλλη ποιότητα. Γι' αυτό όταν ο ήλιος γέρνει προς τη στιλπνή και ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας, όμοιος με τον οβολό ενός ουράνιου φιλάργυρου, ή όταν ο δίσκος του τέμνει την κορυφή των βουνών σαν ένα σκληρό φύλλο με πριονωτές άκρες, ο άνθρωπος έχει, μέσα σε μια σύντομη φαντασμαγορία, την εξαιρετική αποκάλυψη6 των αδιαφανών δυνάμεων, των νεφών και των αστραπών των οποίων στο βάθος του εαυτού του και σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, είχε αόριστα διακρίνει τις σκοτεινές συγκρούσεις."
σε ένα μικρό σπιτάκι, κοντά στο δάσος, ζούσε μια φορά κι' έναν καιρό μια γυναίκα με το κοριτσάκι της. Ήταν ένα ξανθό και όμορφο κοριτσάκι κι' επειδή της άρεσε να φοράει πάντα μια κόκκινη σκούφια, της είχαν δώσει το όνομα Κοκκινοσκουφίτσα.
ΑδελφΟΙ Γκριμ- η κοκκινοσκουφίτσα
04-12-2009, 01:28
Παρακμιακό Εργαλείο
"Last of all Húrin stood alone. Then he cast aside his shield, and wielded an axe two-handed; and it is sung that the axe smoked in the black blood of the troll-guard of Gothmog until it withered, and each time that he slew Húrin cried 'Aurë entuluva! Day shall come again!' Seventy times he uttered that cry; but they took him at last alive..."
from The Silmarillion
04-12-2009, 18:07
ikonoklast
:moutza:
04-12-2009, 18:24
Mostos
παρόλο που κι εμένα με ξενίζει ο τόλκιν σε ένα τέτοιο θρεντ πρεπει να ομολογήσω οτι η σκηνή της δημιουργίας του κόσμου στο σιλμαρίλιον είναι εφάμιλλη της σκηνής που περιγράφεται ο παγος στο 100 χρόνια μοναξιάς.
06-12-2009, 14:21
Παρακμιακό Εργαλείο
Ο ikonoklast όλο με πληγώνει. Αλλά ντάξει, μετά μου περνάει. :P
07-12-2009, 23:18
fandango
το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες
08-12-2009, 13:30
Amnesiac.
Από το "A long way down"
I’d spent the previous couple of months looking up suicide inquests on the Internet, just out of curiosity. And nearly every single time, the coroner says the same thing: “He took his own life while the balance of his mind was disturbed.” And then you read the story about the poor bastard: His wife was sleeping with his best friend, he’d lost his job, his daughter had been killed in a road accident some months before . . . Hello, Mr. Coroner? Anyone at home? I’m sorry, but there’s no disturbed mental balance here, my friend. I’d say he got it just right. Bad thing upon bad thing upon bad thing until you can’t take any more, and then it’s off to the nearest multistory car park in the family hatchback with a length of rubber tubing. Surely that’s fair enough? Surely the coroner’s report should read, “He took his own life after sober and careful contemplation of the fucking shambles it had become.”
Not once did I read a newspaper report that convinced me that the deceased was off the old trolley. You know: “The Manchester United forward, who was engaged to the current Miss Sweden, had recently achieved a unique Double: He is the only man ever to have won the FA Cup and an Oscar for Best Actor in the same year. The rights to his first novel had just been bought for an undisclosed sum by Steven Spielberg. He was found hanging from a beam in his stables by a member of his staff.” Now, I’ve never seen a coroner’s report like that, but if there were cases in which happy, successful, talented people took their own lives, one could safely come to the conclusion that the old balance was indeed wonky. And I’m not saying that being engaged to Miss Sweden, playing for Manchester United, and winning Oscars inoculates you against depression—I’m sure it doesn’t. I’m just saying that these things help. Look at the statistics. You’re more likely to top yourself if you’ve just gone through a divorce. Or if you’re anorexic. Or if you’re unemployed. Or if you’re a prostitute. Or if you’ve fought in a war, or if you’ve been raped, or if you’ve lost somebody . . . There are lots and lots of factors that push people over the edge; none of these factors are likely to make you feel anything but fucking miserable.
08-12-2009, 16:33
Phantom Duck
αυτό, και γενικά όλες οι ατάκες του μάρτιν. εξαιρετικό βιβλίο, πάμε να δείρουμε τα μόμολα που το κράζουν στο θρεντ του χόρνμπι.
09-12-2009, 03:48
run4rum
Cien años de soledad / Εκατό χρόνια μοναξιάς
Τελικά, μια Τρίτη του Δεκέμβρη, την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, έβγαλε μονοκοπανιά όλο το βάρος της αγωνίας του. Τα παιδιά θα θυμόνταν σ'όλη την υπόλοιπη ζωή τους τη μεγαλόπρεπη σοβαρότητα του πατέρα τους, που κάθισε στο κεφάλι του τραπεζιού, τρέμοντας από τον πυρετό, ταλαιπωρημένος από το παρατεταμένο ξενύχτι και το ξάναμμα της φαντασίας του, και τους αποκάλυψε την ανακάλυψή του:
"H γη είναι ολοστρόγγυλη σαν πορτοκάλι".
Η Ούρσουλα έχασε την υπομονή της. "Αν πρέπει να τρελαθείς οπωσδήποτε, τότε να τρελαθείς μόνος σου", του φώναξε. "Αλλά μην προσπαθείς να βάλεις στο μυαλό των παιδιών τσιγγάνικες ιδέες". [...]
Κρατώντας ένα παιδί με κάθε του χέρι, για να μην τα χάσει μες στην πολυκοσμία, σκοντάφτοντας πάνω σε σαλτιμπάγκους με χρυσά δόντια και ζογκλέρ με έξι χέρια, πνιγμένος από την ανάμεικτη αποφορά κοπριάς και σανδαλόξυλου που ανάδινε το πλήθος, ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία πήγαινε σαν τρελός, αναζητώντας τον Μελκιάδες παντού, για να του αποκαλύψει τα άπειρα μυστικά αυτού του καταπληκτικού εφιάλτη. Ρώτησε διάφορους τσιγγάνους, που δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα του. Τελικά, έφτασε στον τόπο που συνήθιζε να στήνει τη σκηνή του ο Μελκιάδες και συνάντησε έναν επιφυλακτικό Αρμένιο που διαφήμιζε, στα ισπανικά, ένα σιρόπι που θα τον έκανε αόρατο. Είχε μόλις κατεβάσει μονορούφι μια κούπα μ'ένα κεχριμπαρένιο υγρό, όταν ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία άνοιξε δρόμο με τους αγκώνες του, ανάμεσα στο απορροφημένο πλήθος που παρακολουθούσε το θέαμα, και πρόλαβε να τον ρωτήσει. Ο τσιγγάνος τον περιέβαλε με το κατάπληκτο βλέμμα του, προτού μετατραπεί σε μια κηλίδα από πίσσα που βρόμαγε και κάπνιζε κι όπου αντηχούσε ακόμα η απάντηση του: "O Μελκιάδες πέθανε". Στενοχωρημένος από την είδηση, ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία έμεινε ακίνητος, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον πόνο του, ώσπου ο κόσμος διαλύθηκε τραβηγμένος από άλλα θεάματα κι η κηλίδα του επιφυλακτικού Αρμένιου εξατμίστηκε εντελώς. Πιο ύστερα, άλλοι τσιγγάνοι τον διαβεβαίωσαν πως πραγματικά ο Μελκιάδες είχε πεθάνει από πυρετούς στα παράλια της Σιγκαπούρης κι είχαν ρίξει το σώμα του στο πιο βαθύ σημείο της θάλασσας της Ιάβας. Τα παιδιά δεν ενδιαφέρθηκαν για το νέο. Επέμεναν να τα πάει ο πατέρας τους να γνωρίσουν το συγκλονιστικό νεοτερισμό των σοφών της Μέμφιδας, που διαφήμιζαν στην είσοδο μιας σκηνής και που, όπως λέγανε, ανήκε στο βασιλιά Σολομώντα. Επέμεναν τόσο πολύ , ώστε ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία πλήρωσε τριάντα ρεάλια και τα οδήγησε στο κέντρο της σκηνής, όπου στεκόταν ένας γίγαντας με μαλλιαρό στήθος και ξυρισμένο κεφάλι, μ'έναν μπρούτζινο χαλκά στη μύτη του και μια βαριά αλυσίδα στον αστράγαλο, και φύλαγε ένα πειρατικό σεντούκι. Μόλις ο γίγαντας άνοιξε το σεντούκι, βγήκε ένας παγωμένος αέρας. Μέσα υπήρχε μόνο ένας τεράστιος διάφανος όγκος, με αμέτρητες εσωτερικές βελόνες, όπου το φως του σούρουπου διαλυόταν σε χρωματιστά αστέρια. Σαστισμένος, γιατί ήξερε πως τα παιδία περίμεναν μιαν άμεση εξήγηση, ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία τόλμησε να μουρμουρίσει:
"To πιο μεγάλο διαμάντι του κόσμου".
"Όχι", τον διόρθωσε ο τσιγγάνος. "Είναι πάγος".
Ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία, χωρίς να καταλαβαίνει, άπλωσε το χέρι του προς το παγόβουνο, αλλά ο γίγαντας του το 'σπρωξε. "Πέντε ρεάλια ακόμα για να το πιάσεις", είπε. Ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία τα πλήρωσε και τότε έβαλε το χέρι πάνω στον πάγο και το κράτησε εκεί κάμποσα λεπτά, ενώ η καρδιά του φούσκωνε από φόβο κι ενθουσιασμό από την επαφή με το μυστήριο. Μην ξέροντας τι να πει, πλήρωσε άλλα δέκα ρεάλια για να ζήσουν κι οι γιοι του αυτή τη θαυμαστή εμπειρία. Ο μικρότερος, ο Χοσέ Αρκάδιο, αρνήθηκε να τ'αγγίξει. Αντίθετα, ο Αουερλιάνο έκανε ένα βήμα μπροστά, ακούμπησε το χέρι του και το τράβηξε αμέσως. "Ζεματάει", φώναξε τρομαγμένος. Ο πατέρας του όμως δεν του 'δωσε σημασία. Μεθυσμένος από την αποκάλυψη του θαύματος, ξέχασε εκείνη τη στιγμή την απογοήτευση απ'τα τρελά του σχέδια και το σώμα του Μελκιάδες εγκαταλειμμένο στις ορέξεις των καλαμαριών. Πλήρωσε άλλα πέντε ρεάλια και, με το χέρι ακουμπισμένο πάνω στο παγόβουνο, σαν να 'δινε κατάθεση με το χέρι πάνω στο Ευαγγέλιο, φώναξε:
"Αυτή είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση της εποχής μας".
Gabriel García Márquez, μτφ: Kλαίτη Σωτηριάδου - Μπαράχας
09-12-2009, 14:49
warlord mkII
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "
Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.
Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
31-12-2009, 03:54
tamagothi
όχι άλλα χόρνμπι σε θάλασσες και σκεπές
Dorothy Parker
1.Résumé
Razors pain you,
Rivers are damp,
Acids stain you,
And drugs cause cramp.
Guns aren't lawful,
Nooses give,
Gas smells awful.
You might as well live.
2.Thoughts for a Sunshiny Morning
It costs me never a stab nor squirm
To tread by chance upon a worm.
"Aha, my little dear," I say,
"Your clan will pay me back some day."
3. Frustration
If I had a shiny gun,
I could have a world of fun
Speeding bullets through the brains
Of the folk who give me pains;
Or had I some poison gas,
I could make the moments pass
Bumping off a number of
People whom I do not love.
But I have no lethal weapon-
Thus does Fate our pleasure step on!
So they still are quick and well
Who should be, by rights, in hell.
31-12-2009, 10:17
LokiTricksterGod
Φτάσαμε στην Eλλάδα μετά τρεις μέρες. Kατευθείαν από τον σταθμό πήγαμε στο άσυλο. Aπό τέσσερα χρόνια νοσηλευόταν εκεί η μητέρα Eυρυδίκη. Eίχε προσβληθεί από βαρειά άνοια. Tίποτε δεν καταλάβαινε κανέναν δεν αναγνώριζε. Tο στόμα της έκαμνε συνέχεια έναν ρυθμικό σπασμό προς τα μέσα. Σαν να θήλαζε ρουφούσε αχόρταγα το γάλα από έναν αόρατο μητρικό μαστό. O θάλαμος ήταν γεμάτος από ανοϊκές ηλικιωμένες γυναίκες. Όλες σιωπηλές και ακίνητες. H μητέρα Eυρυδίκη ήταν δεμένη με χοντρά πέτσινα λουριά στα σίδερα του κρεββατιού. Eπειδή πάθαινε φοβερές διεγέρσεις και κανένα φάρμακο δεν τις κατέστελλε. H Kυβέλη στάθηκε από πάνω της. Έσκυψε και την κοίταξε βαθειά στα μάτια. H μητέρα Eυρυδίκη μούγκρισε ενοχλημένη. H Kυβέλη τής χάιδεψε τα μαλλιά την φίλησε στο μέτωπο και στα δεμένα χέρια. Γύρισα να φύγω κι άκουσα πίσω μου την Kυβέλη να φωνάζει. Στράφηκα και την είδα. Mε τρόμο με πόνο κλαίοντας μού φώναξε εσένα. Eσένα τώρα ποιος θα σε συνοδεύσει; Aμέσως σώπασε κι αδιαφόρησε. Έλυσε τα μαλλιά της και ξάπλωσε δίπλα στη μάνα μας. Άπλωσε τα βυσσινιά της φορέματα τα πολλά μαύρα της μαλλιά και την σκέπασε ολόκληρη. Tις πήρε και τις δυο ο ύπνος. Aγκαλιασμένες ακίνητες κείτονταν μαζί και ήταν σαν η μια να τραβούσε τρυφερά την άλλη όλο και πιο βαθειά μέσα στον δικό της ύπνο. Mια γριά νάνος παχειά με γκρίζα κουρεμένα μαλλιά με την κίτρινη στολή των τραπεζοκόμων. Παλιά τρόφιμη που την είχαν κρατήσει να ψευτοδουλεύει στο άσυλο. Mπήκε ξαφνικά στον θάλαμο και πήγε ίσια στο κρεββάτι τους σα να ήταν εκεί από την αρχή. Tεντώθηκε και τις περιεργάσθηκε τις άγγιξε έκανε τον σταυρό της. Mε πλησίασε τρέχοντας κι ανασηκώνοντας τα ζωηρά της μάτια με κοίταξε χαρούμενη. Eίπε με χαρμόσυνη κοριτσίστικη φωνή πεθάναν.
31-12-2009, 14:31
Kingdom Gone
τιναυτό;
28-01-2010, 00:56
tamagothi
Στο γραφείο του ταχυδρομείου πήγε κατευθείαν στον προϊστάμενο:
"Περιμένω ένα επείγον γράμμα" είπε. "Αεροπορικό".
Ο προϊστάμενος έψαξε στις θυρίδες που ήταν βαλμένες με τη σειρά. Όταν τέλειωσε το διάβασμα έβαλε τα γράμματα στο αντίστοιχο ψηφίο αλλά δεν είπε τίποτα. Ξεσκόνισε τα χέρια του και γύρισε στο συνταγματάρχη μ' ένα βλέμμα γεμάτο νόημα.
"Έπρεπε το λάβω σήμερα, οπωσδήποτε" είπε ο συνταγματάρχης.
Ο προϊστάμενος ανασήκωσε τους ώμους του.
"Το μόνο που έρχεται οπωσδήποτε είναι ο θάνατος, στρατηγέ".
Η γυναίκα του τον υποδέχτηκε μ' ένα πιάτο χυλό από καλαμπόκι. Το έφαγε σιωπηλά με μεγάλες παύσεις για να σκέφτεται από κουταλιά σε κουταλιά. Καθισμένη απέναντί του, η γυναίκα κατάλαβε πως κάτι είχε αλλάξει στο σπίτι.
"Τι συμβαίνει" ρώτησε.
"Σκέφτομαι τον υπάλληλο απ' τον οποίο εξαρτάται η σύνταξη" είπε ψέματα ο συνταγματάρχης. "Σε πενήντα χρόνια θα είμαστε ήσυχοι μέσα στο χώμα κι αυτός ο καημένος θα αγωνιά κάθε Παρασκευή περιμένοντας τη σύνταξή του".
"Κακό σημάδι" είπε η γυναίκα. "Θα πει πως άρχισες να παραιτείσαι". Συνέχισε να τρώει το χυλό της. Αλλά την άλλη στιγμή κατάλαβε ότι ο άντρας της ήταν ακόμα αφηρημένος.
"Κοίτα να απολαύσεις το χυλό σου".
"Είναι πολύ καλός" είπε ο συνταγματάρχης. "Πού τον βρήκες;".
"Από τον πετεινό" απάντησε η γυναίκα. "Τα παιδιά τού έφεραν τόσο καλαμπόκι που αποφάσισα να το μοιραστούμε. Έτσι είναι η ζωή".
"Σωστά" αναστέναξε ο συνταγματάρχης. "Η ζωή είναι η καλύτερα εφεύρεση που έγινε ποτέ".
Gabriel García Márquez - Ο συνταγματάρχης δεν περιμένει γράμμα από πουθενά
08-02-2010, 14:04
LokiTricksterGod
"Μαλακισμένα. Τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν πιο εύκολα" είπε ο Μπροκ κάνοντας πίσω και κουνώντας το κεφάλι του. "Εγώ ήθελα να μοιραστώ τα φράγκα μαζί σας. Αλλά πήγατε και μού 'πατε ψέμματα και τα γαμήσατε όλα. Και τώρα μάλλον σκέφτεστε: θα πάρουμε το αίμα μας πίσω απ'αυτό τον καριόλη. Θα τον γονατίσουμε τον πούστη ή θα βρούμε κάποιον άλλο που θα μπορεί να τον κάνει να φάει χώμα, κι έτσι θα πάρουμε την εκδίκηση μας." Ο Μπροκ ίσιωσε το πουκάμισο του. "Ξέρετε κάτι όμως, μαλακισμένα; Δεν μπορείτε να μου την κάτσετε. Δεν είστε άντρες για να τα βάλετε μαζί μου. Και δεν έχετε κανέναν να σας προστατέψει. Και αν ξέρατε κάποιον που νά 'ναι αρκετά δυνατός για να τα βάλει μ'εμένα, τότε αυτός είναι ή στη φυλακή ή έχει πεθάνει. Και για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, αν υπήρχε κάποιος που να νοιάζεται για σας, δε θα 'χατε γίνει βαποράκια να στέκεστε σ'αυτή τη μίζερη γωνία όλη τη μέρα. Τι σας μένει λοιπόν; Τ'αρχίδια που δεν έχετε, μαλακισμένα."
Τζορτζ Πελεκάνος - Ο κηπουρός της νύχτας.
11-02-2010, 17:05
rat_poison
T.E. Hulme - Above the Dock
Above the quiet dock in midnight
Tangled in the tall mast's corded weight
Hangs the moon. What seemed so far away
Is but a child's baloon, forgotten after play
Κι αν μου επιτρέπετε μια χαζομετάφραση:
Πάνω απ' το ήσυχο λιμάνι το μεσονύχτι
Πλεγμένη με σχοινί σε βάρος από ψηλό κατάρτι
Κρέμεται η Σελήνη. Κι ό,τι φαινόταν πριν τόσο μακρινό
Είναι απ'το παιχνίδι ξεχασμένο, μπαλόνια παιδικό.
12-03-2010, 01:16
Mostos
Καυχιέσαι πως νίκησες το θάνατο· αλίμονό σου! έτσι νικούν το θάνατο; έκαμες παιδιά, μπουκιές για το Χάρο! μπουκιές για το Χάρο! Τί θα πεί παιδί; μπουκιά για το Χάρο! Γίνηκες ο χασάπης του και του κουβαλάς κρέατα να φάει, προδότη, λιποτάχτη, άναντρε!
"Ο τελευταίος πειρασμός"
