http://imageshack.com/a/img24/4803/gsce.jpg
Printable View
αποθηκευσις και ποσταρισμα σε ΦΒ
για περισσότερες επιτυχημένες φοτοσοπιές εμφυλιακών αφισών σαν την παραπάνω: https://www.facebook.com/pages/%CE%9...29?ref=profile
http://www.thetoc.gr/images/articles...7e8981731a.jpg
Γέλιο προκαλεί το άρθρο, στο οποίο
Quote:
η νεολαία και το τμήμα δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ ζητά επανειλημμένως την παραίτηση του αρμόδιου υπουργού, ενώ το ίδιο κάνουν αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων, αναρτώντας αφίσα με τη φωτογραφία του και τίτλο «Βρε πως έγινε έτσι ο Δένδιας...».
«Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς, πως τόσες ετερόκλητες και άσχετες μεταξύ τους ομάδες έχουν την ίδια επιδίωξη. Να παραιτηθεί ο Γιάννης Πανούσης. Υπάρχει εμφανώς σύνδεση, η οποία αναμένεται να τεκμηριωθεί με στοιχεία»
σαν αυτο κανενα:
https://polygrafi.files.wordpress.co...-communism.gif
πακ αρρώστια
https://pbs.twimg.com/media/CloPgTwWMAQNtr8.jpg
https://c8.alamy.com/comp/BRCCNR/ant...ing-BRCCNR.jpgQuote:
Originally Posted by menumission
Anti Nazi graffiti on a wall in Rome, Italy - picture depicts girl throwing swastika into a bin.
Γιατί κορίτσι; I'm offended.
Για αυτό
Spoiler
Ζω για την στιγμή που - σε κάποιο καφενείο σε καμιά 50αριά χρόνια στο ορεινό Πήλιο - θα παίξει στις ειδήσεις η είδηση ότι στο μακρινό 2020 όλα γίναν στα πλαίσια ενός και μόνο εμπορικού πολέμου μεταξύ Κίνας και Δύσης και ένας εκ των συγγραφέων της αφίσας θα χτυπήσει το γεμάτο ρόζους χέρι στο γεμάτο ρόζους τραπέζι, θα χαμογελάσει και θα πιει μια γουλιά τσίπουρο.
(η 2η αφίσα εξόχως - για ακόμη μια φορά - μπερδεμένη)
https://autonomeantifa77.files.wordp...ai-gripi_1.jpg
https://autonomeantifa77.files.wordp...ai-gripi_2.jpg
ΤΙ. ΕΙΝΑΙ. ΑΥΤΟ... ?
Αυτό είναι το αποτέλεσμα 15+ χρόνων ύπαρξης στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο και αρέσκειας στον ετεροκαθορισμό και την κατασκευή αχυρανθρώπων τύπου "μικροαστός" κλπ.
Δυνατή συνέχεια με:
https://4.bp.blogspot.com/-V13EBz13S...qJPlpvfGkbAFXw
ΦΑΣΗ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΒΡΕΦΟΚΤΟΝΙΑ
Παλιά είναι αυτή η αφίσα.
Βέβαια καλό είναι να τις θυμόμαστε αυτές τις πρωτοποριακές λογικές που κάθε φορά πρέπει να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τον παλιομοδίτικο φεμινισμό και πιο προκλητικές για τη μικροαστική ηθική ώστε να αυτοεπιβεβαιώνονται με κάποιο μαγικό τρόπο.
Το πρόβλημα είναι ότι παίρνουν δύο ζητήματα - πυλώνες αναπαραγωγής του εκάστοτε συστήματος επιβολής (από την μικροκλίμακα του σπιτιου και της οικογένειας μέχρι τον κοινωνικό ιστό και τις νόρμες), δηλαδή την πατριαρχία/σεξισμό και τη διαπόμπευση ανθρώπων (κάποιες σελίδες πιο πίσω είναι η αφίσα της Σκαραμαγκά που τα βάζει πολύ ωραία και τα δύο) και τα μπλέκουν με τη βρεφοκτονία (?) ως πρόταγμα (?) ως λύση (?) ως βήμα χειραφέτησης των γυναικών (?). Post-modern καταστάσεις.
δε θα υποστηρίξω ποτέ ότι είναι κακό να γίνει έκτρωση για οποιονδήποτε λόγο (εκτός φυσικά αν πει ο γιατρός ότι αν κάνεις έκτρωση πάπαλα κι εσύ)
αλλά λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι πολλές φορές αυτό για πολιτικούς/κοινωνικούς λόγους, ή για τους προαναφερθέντες ιατρικούς λόγους αναγκαζόμαστε και φτάνουμε σ' έναν τοκετό ανεπιθύμητου παιδιού.
γιατί να μην το δώσουμε για τεκνοθεσία; γιατί να το σκοτώσουμε δηλαδή; υπάρχει κάποιος λόγος να είναι κανείς κατά της τεκνοθεσίας;
Εγώ από την άλλη δεν καταλαβαίνω γιατί είναι παράλογη η αφίσα. Τί είναι αυτό που κάνει το θάνατο ενός εμβρύου νομικά ευσταθή και το θάνατο ενός βρέφους ασταθή;
Δεν είμαι γυναίκα να ξέρω πως θα ένιωθα. Επίσης, στην παρούσα φάση νιώθω οκ με την έκτρωση αλλά μου φαίνεται εγκληματική η βρεφοκτονία. Επειδή όμως έτσι νιώθω.
Δεν βρίσκω ούτε ένα επιχείρημα στο γιατί το ένα να είναι οκ και το άλλο όχι.
άλλο παράλογος, άλλο παράνομος, άλλο ηθικός/ανήθικος
κατ' εμέ δεν μπορείς να δώσεις ένα έμβρυο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπεις στη διαδικασία της εγκυμοσύνης και του τοκετού, αν δε θες/μπορείς. αλλά άπαξ και γεννηθεί, η δολοφονία είναι αχρείαστος πόνος, λειτουργικά το ξεφορτώνεσαι με ακριβώς τον ίδιο τρόπο απ' τη ζωή σου με το να το δώσεις: συν ότι δίνεις παιδί σε κάποιους που θέλουν και δεν μπορούν να έχουν
πολύ θα ήθελα μια γυναικεία άποψη περί του θέματος
Συμφωνώ μαζί σου 100%, ειδικά δεδομένου ότι υπάρχουν ένα σωρό ζευγάρια που μπορούν να μεγαλώσουν ένα παιδί και δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Εάν θεωρητικά μπορεί να υπάρξει ένας υγιής μηχανισμός για όλη αυτή τη διαδικασία μεταβίβασης, μου φαίνεται πολύ πιο "νορμάλ" λύση.
Σκέφτομαι όμως, ότι για κάποιους ανθρώπους η έκτρωση θεωρείται το ίδιο αποτρόπαια με τη βρεφοκτονία. Πολύ περισσότερους δε την εποχή που ήταν παράνομη. Αναρωτιέμαι αν λοιπόν οι φωνές αυτές μας ακουγόνται όπως ακούγονταν κάποτε οι φωνές υπερ τις έκτρωσης σε αρκετούς. Αν απλά η ιστορία επαναλαμβάνεται και είμαστε εμείς τώρα οι συντηρητικοί, ενώ η κοινωνία προχωράει μπροστά. Post modern που είπε και ο τσιμπουκλάνος.
Good Son, δεν ξέρω τι μπορεί να είδες στην αφίσα και να μη σου φάνηκε παράλογο ή ακραίο. Ειλικρινά, η αφίσα είναι σκουπίδι και το μήνυμα πίσω απ' αυτή είναι τουλάχιστον γελοίο, για να μην πω επικίνδυνο. Δεν μπορώ να διανοηθώ μια κοπέλα μέσα στο σώμα της οποία μεγάλωσε ένας άνθρωπος, επί 9 μήνες στερήθηκε, ταλαιπωρήθηκε και έφερε στη ζωή ένα βρέφος το οποίο εν τέλει σκότωσε γιατί τι; Δεν το ήθελε; Και δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για αυτό, μετά τη σύλληψή του; Δε βρίσκω ούτε μία δικαιολογία, πραγματικά. Μου είναι αδιανόητο το όλο θέμα.
Υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, κείμενο για το ζήτημα που διαπραγματεύεται και η αφίσα εδώ:
https://nomadicuniversality.com/2018...e%b1/#comments
Ο προβληματισμός του Good Son είναι legit, αν δεν πρέπει να σκοτωθεί το γεννημένο βρέφος γιατί να σκοτωθεί το αγέννητο; Όσοι είμαστε υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε* ποιο είναι το σημείο εκείνο στην ανάπτυξη του εμβρύου που το καθιστά άνθρωπο με δικαιώματα. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα δίνει πάτημα στους συντηρητικούς που είναι κατά των εκτρώσεων. Συνεπώς και ακολουθώντας τη λογική, η κατά τα άλλα πολύ σωστή πρόταση του rat, δηλαδή να δώσει η μητέρα το νεογέννητο για υιοθεσία αντί να το σκοτώσει(!) μπορεί εύκολα να γίνει reframe σε μία πιθανή anti-abortion πρόταση: Να κυοφορήσει η έγγυος και με το που γεννηθεί να το δώσει για υιοθεσία.
*έχοντας δει και διαβάσει αντιπαραθέσεις πάνω στο θέμα ναι μεν η πιο συνεπής κατ'εμέ θέση με την πρόοδο που έχουμε κάνει στο γυναικείο ζήτημα είναι υπέρ των εκτρώσεων αλλά οι άλλοι θέτουν το δύσκολο έρώτημα "πείτε μας πότε, σε ποια εβδομάδα της κύησης είναι για σας το αγέννητο άνθρωπος".
αν η εγκυμοσύνη ήταν μια ακίνδυνη κι ανώδυνη απ'όλες τις απόψεις διαδικασία που συμβαίνει σ' ένα γυάλινο δοχείο θα συμφωνούσαμε ότι η έκτρωση είναι το ίδιο πράγμα με τη δολοφονία, αλλά δεν είναι. και μπορεί τα όρια να'ναι θολά, αλλά όπως και να το κάνουμε, συνήθως η εγκυμοσύνη γίνεται αντιληπτή πολύ πριν να είναι πάρα πολύ αργά.
Το "έτσι νιώθω" στο οποίο και αναφέρεσαι δεν είναι κάτι αφηρημένο που ήρθε από κάπου ανώτερα ή είναι κάτι έμφυτο με το οποίο γεννήθηκες, αλλά συμπυκνώνει μία σειρά κανόνων που απορρέουν μέσα από τη διαύγαση αναγκών, διεκδικήσεων δικαιωμάτων και συγκρούσεων κοινωνικών ομάδων στις εκάστοτε κοινότητες κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Με άλλα λόγια τίποτα από αυτά που κάνουμε στο πλαίσιο αυτών των κανόνων δε συμβαίνει επειδή "έτσι είναι", αλλά επειδή "έτσι κρίναμε ότι καλό είναι". Φυσικά, είναι απαραίτητο αυτοί κανόνες να θεσμίζονται από ανθρώπους με ελεύθερη βούληση και να σκοπεύουν στην αυτοδιάθεση των υποκειμένων, με τον αυτοπεριορισμό να παίζει κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή. (Εδώ ας αφήσουμε απέξω τις ενδεχόμενες συγκρούσεις συμφερόντων που ανακύπτουν, καθώς το ζήτημα της απόφασης μιας έκτρωσης ή μιας βρεφοκτονίας δεν το περιέχει.) Έτσι, βλέπουμε - τουλάχιστον στις περισσότερες περιοχές του κόσμου - το να αφαιρέσεις μία ζωή να είναι μη θεμιτό, αποδοκιμαστέο και τιμωρητέο στο πλαίσιο αυτών των κανόνων (στην θεσμισμένη μορφή είναι και νόμος του εκάστοτε κράτους), γιατί "έτσι κρίναμε ότι δεν επηρεάζεται η αυτοδιάθεση του υποκειμένου".Quote:
Originally Posted by The Good Son
Υπό το παραπάνω πρίσμα και πιο συγκεκριμένα μέσα από αγώνες γυναικών απέναντι σε ένα μέχρι και σήμερα (με άλλες εντάσεις, άλλα πεδία και άλλες μορφές) επιβαλλόμενο πατριαρχικό σύμπλεγμα επιβολής ξεδιπλώνεται το ζήτημα της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος και κατ' επέκταση αυτό της εγκυμοσύνης, που κατά καιρούς έχει παρουσιαστεί ως "θαύμα της ζωής" και "θέληση θεού", ενώ έχει αποτελέσει και στιγμή πύκνωσης οικογενειακής ματαιοδοξίας και εθνικής ομοψυχίας. Έτσι, αρκετές φορές η εγκυμοσύνη (μπορεί κατά το δοκούν να) μεταλλάσσεται από θέλω της εγκυμονούσας (επηρρεάσιμο στον βαθμό που η ίδια θέλει μέσω των σχέσεών της) σε υπερβατικό σημείο συνάντησης πόθων τρίτων, στερεοτύπων και υπόρρητων πρέπει. Και σε αυτό το πλαίσιο, το δικαίωμα στην έκτρωση είναι ο τρόπος με τον οποίο εξασφαλίζεται το δικαίωμα που έχει ο καθένας πάνω στο σώμα του άρα και η γυναίκα, καθώς πλέον το «είμαι έγκυος» αποκτά επιλογή, ανεξαρτήτως επικίνδυνων ή/και επώδυνων κυήσεων που τοποθετούν το ζήτημα και στο πεδίο της υγείας. Έτσι, απ' τη στιγμή που μία έκτρωση είναι ιατρικώς επιτεύξιμη χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η ζωή της εγκυμονούσας, θα πρέπει να μπορεί (κατοχυρωμένα νομικά) να πραγματοποιείται, ενώ σε περίπτωση κινδύνου πάλι θα πρέπει να μπορεί να επιλέγει πώς θα το διαχειριστεί εντός ιατρικών - στο επίπεδο που εμπλέκονται ιατροί πάντα - πλαισίων.
Φτάνοντας στο ζήτημα της βρεφοκτονίας, αυτό έχει αρκετές προκείμενες. Σαφώς, η πρώτη και κύρια είναι αυτή του φόνου. Και εδώ κάπως το πράγμα φαίνεται να μπερδεύει, όπως το βάζει στον αστερίσκο του ο asimoulis:
του οποίου πιστεύω η "λύση" (ή καλύτερα ένα "σκεπτικό απεγκλωβισμού") εμπεριέχει την λογική αποφυγής οποιασδήποτε κουβέντας θα βάζει στην εξίσωση μία υπερβατική φύση του εμβρύου, καθιστώντας την πράξη της έκτρωσης, ακόμα και στο πρώτο στάδιο κύησης, αμαρτία. Δηλαδή να μετατεθεί η κουβέντα από το συναισθηματικό πεδίο, η ρητορεία του οποίου σχετικά με τα όρια του "επιτρεπτού αριθμού εβδομάδων κύησης" θα μπορεί να συνεχίζει εσαεί, στο ιατρικό πεδίο και στο κατά πόσο η έκτρωση θα μπορεί να γίνει ασφαλώς. Αν υφίστανται εκείνοι οι παράγοντες που την καθιστούν επικίνδυνη (την έκτρωση), τότε ως έλασσων κακό μπορεί να επιλεχθεί η συνέχιση της κύησης και στη συνέχεια η τεκνοθεσία του βρέφους.Quote:
αλλά οι άλλοι θέτουν το δύσκολο έρώτημα "πείτε μας πότε, σε ποια εβδομάδα της κύησης είναι για σας το αγέννητο άνθρωπος"
Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη αφενός το δικαίωμα για αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος και αφετέρου την αντίληψη ότι ένα βρέφος απ' τη στιγμή που γεννιέται αποκτά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του δικού του (όσο κι αν αυτό για κάποια χρόνια είναι λειτουργικώς αδύνατο), τότε η αφαίρεση της ζωής ενός βρέφους, που πλέον είναι, είναι μια πράξη που αντιβαίνει τις συμβάσεις μεταξύ των κανόνων που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν ορίσει μέσω του "έτσι κρίναμε ότι κακό είναι".
Από κει και πέρα, βέβαια, ξεδιπλώνονται οι λοιπές προκείμενες της πράξης. Κατά πόσο η γυναίκα είχε στήριξη, όχι μόνο ώστε να προβεί σε ηθελημένη διακοπή της κύησης, αλλά ώστε να περάσει το διάστημα της κύησης (δε σημαίνει απαραίτητα πως μία βρεφοκτονία συνδέεται με αδυναμία πραγματοποίησης έκτρωσης), κατά πόσο της ασκήθηκε ψυχολογική πίεση από τον οικογενειακό περίγυρο ή/και γιατρούς, ώστε να κρατήσει το μωρό κ.α..
Βάσει των παραπάνω τέτοιες αντιμετωπίσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δικαιολογήσουν μία βρεφοκτονία τουλάχιστον στο βαθμό ώστε να μη θεωρηθεί - παρά τα όποια ελαφρυντικά μπορεί να αναγνωρισθούν στη συνέχεια - φόνος (για αυτό και είναι απαραίτητη η ισχυρή νομική κατοχύρωση των εκτρώσεων και η στελέχωση ικανών δομών στήριξης απαλλαγμένες από φωνές χριστιανοταλιμπάν, ώστε να εξαντλούνται, τουλάχιστον νομικά, όλες οι οδοί που μπορούν ακολουθήσουν οι γυναίκες που επιθυμούν διακοπή της κύησής τους). Σίγουρα, όμως, τέτοια περιστατικά - σε συνδυασμό και με τη σκύλευση των κατηγορουμένων από τον όχλο είναι μία προσφιλής τακτική που ακολουθούν τόσο τα ΜΜΕ, γιατί αυτά τα "προσωπικά δράματα" πουλάνε, όσο και το φιλοθεάμων κοινό, το οποίο διψάει για "δράματα της διπλανής πόρτας", και με τους δύο να αποτελούν εν πολλοίς μέρος του προβλήματος.
Το άρθρο που ανέβασε ο Leper Jesus προσφέρει μία ακόμα οπτική/προκείμενη και είναι ενδιαφέρον όσον αφορά την "απόκρυψη" όλων όσων γλιστρούν κάτω απ' το χαλί που ονομάζουμε "άτιμη κοινωνία" χωρίς, όμως, να παραγνωρίζονται και οιόποιες δυναμικές και στερεότυπα καλλιεργούνται και αναπαράγωνται στο εσωτερικό της. Και είναι επίσης ενδιαφέρον, που μερικώς ανεστραμμένη αυτή η προκείμενη, βρίσκει εφαρμογή ακόμα και σε ελευθεριακούς/προοδευτικούς χώρους, χαρίζοντας την ασυλία ενός ταυτοτικού "εμείς".
Σε κάθε περίπτωση, επιστρέφοντας στην αφίσα, η εξαναγκασμένη προτροπή σε βρεφοκτονίες ως ύστατο μέτρο έκτρωσης, είναι απαράδεκτη.
Μου αρέσουν αυτά που λέει ο tsimpouklano, και η αλήθεια είναι ότι το ερώτημα "και πότε αποφασίζει κανείς πότε το έμβρυο παύει να είναι έμβρυο και γίνεται άνθρωπος", είναι το πρώτο που θα θέσει κανείς εάν κάνεις κριτική στη βρεφοκτονία ως "ύστατο μέτρο αντισύλληψης". Είναι η στιγμή που το μωρό θα βγει απ' το σώμα της γυναίκας; Είναι κάποιες εβδομάδες ή μήνες πιο πριν; Και πόσο; Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή είναι μία ερώτηση που σε μεγάλο βαθμό ορίζεται από τις απαντήσεις της ιατρικής πάνω σε αυτό, ακόμα κι αν κατευθυνθούμε προς την προστασία του σώματος της γυναίκας.
Ωστόσο, εάν αποδεχτούμε αυτήν τη λογική και την αντιστρέψουμε, προκύπτει κι ένα άλλο ερώτημα: "μέχρι πότε η βρεφοκτονία είναι βρεφοκτονία και όχι παιδοκτονία ή ανθρωποκτονία"; Η μάνα που πριν κάποιους μήνες πέταξε το κοριτσάκι της από τον 5ο και φούνταρε, λόγω ίσως ψυχολογικών/κοινωνικών προβλημάτων παρόμοιων με την άλλη που το σκότωσε με το που το γέννησε, κατατάσσεται κι αυτή στην κατηγορία της γυναίκας που ελέγχει το σώμα της; Γιατί, δηλαδή, να θέτουμε το ερώτημα μόνο "προς τα πίσω" στο χρόνο, και να μην το επεκτείνουμε "μπροστά"; Ίσως γιατί εκεί κάποιες αντιφάσεις μοιάζουν ανυπέρβλητες.
ΟΚ εμετούλης προς τα δεξιά, αλλά υπάρχουν και κάτι βλαστάρια από δώθε μεριά...
https://i.imgur.com/pOffSaw.jpg
