δεν εχει νόημα να ρωτήσω γιατί
Printable View
δεν εχει νόημα να ρωτήσω γιατί
γιατί είναι, ο ντίκινσον δηλαδή. προσπαθεί πολύ και πρακτικά "φωνάζει". οι άλλοι παίζουν καλά, αλλά στην τελική κάνουν ένα εκπληκτικό κομμάτι να ακούγεται της οκάς.
Σταματήστε και οι δύο, δεν την παλεύω μία με αυτά που διαβάζω. Το Heaven Can Wait με την υπερθεϊκή αλλαγή το τρίλεπτο και το επακόλουθο γηπεδικό παροξυσμό του γουω-ω-ω; Δεν είμαστε καλά.
Άλλωστε είναι κοινώς αποδεκτό (ie έτσι λέω εγώ για να αυτοακυρωθώ επιτόπου) ότι το υποδεεστερό είναι το Deja Vu.
Πάντως, προσωπικά δεν μετράω την αριστουργηματικότητα ενός δίσκου με το πόσα φίλερς έχει. Το μετράω με την ένταση της κορυφής του και πόσο μεγάλη οροσειρά έχει. Δώσε μου τρία έβερεστ στον δίσκο και ας έχει και τρεις λόφους μέσα, χέστηκα.
Το οποίο Deja Vu γαμάει όμως και αυτό.
Filler σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο. To sea of madness είναι το υποδέεστερο κομμάτι του δίσκου, σε καμία περίπτωση αυτό δε σημαίνει filler.
Heaven Can Wait: η ρυθμική τελειότητα στο 3:54 μεταξύ chorus/κιθαριστικού θέματος/τυμπάνων, το πως μπαίνει το αρχικό θέμα στο 5:22 μετά τη γέφυρα είναι πράγματα από αυτά που κάνουν τους Maiden την μεγαλύτερη μπάντα εβερ στο χεβιμεταλ.
Deja-Vu, τρένο. Απλά.
Ικονοκλαστ, οι αναλυσεις σου πανω στο (και στον ηχο της κιθαρας του,) Somewhere in time, με κανουν να θελω να σε πινκαρω με καθε φεηκ ακκαουντ που εχω φτιαξει η ηθελα ποτε να φτιαξω
Έλα στην αγκαλιά μου.
Και φυσικά να μη ξεχνάμε πως ο συγκεκριμένος δίσκος είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα σαν 'Σαμγουερ ιν Ταιμ'.
το'χω το γαμήδι αυθεντική κασέτα, όπως τα λέει είναι
(αν κ νομίζω γράφει σάμγουεΑρ)
Μπορεί, έχω να το κοιτάξω πολλά χρόνια.
Κάπου εδώ επίσης να πούμε ότι το Live After Death είναι απ' τους καλύτερους live δίσκους στο είδος, μπορεί και ανεξαρτήτως είδους (κι εδώ δεν τρολλάρω/υπερβάλλω καθόλου)
http://s3.amazonaws.com/files.poster...QhdKOcqGSp8%3D