Vladimir Vladimirovich Mayakovsky - Lilichka!
(instead of a letter)
Tobacco smoke has consumed the air.
The room
is a chapter in Kruchenykh's inferno.
Remember -
beyond that window
in a frenzy
I first stroked your hands.
You sit here today
with an iron-clad heart.
One more day
you'll toss me out,
perhaps, cursing.
In the dim front hall my arm,
broken by trembling won't fit right away in my sleeve.
I'll run out,
throw my body into the street.
I'll rave,
wild,
lashed by despair.
Don't let it happen
my dear,
my darling,
let us part now.
After all
my love
is a heavy weight
hanging on you
no matter where you go.
Let me bellow a final cry
of bitter, wounded grievance.
If you drive a bull to exhaustion
he will run away,
lay himself down in the cold waters.
Besides your love
I have
no ocean
and your love won't grant even a tearful plea for rest.
When a tired elephant wants peace
he lies down regally in the firebound sand.
Besides your love
I have
no sun,
but I don't even know where you are and with whom.
If you tortured a poet like this,
he
would berate his beloved for money and fame,
but for me
no sound is joyous
but the sound of your beloved name.
I won't throw myself downstairs
or drink poison
nor can I put a gun to my head.
No blade
holds me transfixed
but your glance.
Tomorrow you'll forget
that I have crowned you,
that I burned my flowering soul with love,
and the whirling carnival of trivial days
will ruffle the pages of my books...
Would the dry leaves of my words
force you to a stop
gasping for air?
At least let me
pave with a parting endearment
your retreating path.
26 May 1916, Petrograd
Spoiler
Дым табачный воздух выел.
Комната -
глава в крученыховском аде.
Вспомни -
за этим окном
впервые
руки твои, исступленный, гладил.
Сегодня сидишь вот,
сердце в железе.
День еще -
выгонишь,
можешь быть, изругав.
В мутной передней долго не влезет
сломанная дрожью рука в рукав.
Выбегу,
тело в улицу брошу я.
Дикий,
обезумлюсь,
отчаяньем иссечась.
Не надо этого,
дорогая,
хорошая,
дай простимся сейчас.
Все равно
любовь моя -
тяжкая гиря ведь -
висит на тебе,
куда ни бежала б.
Дай в последнем крике выреветь
горечь обиженных жалоб.
Если быка трудом уморят -
он уйдет,
разляжется в холодных водах.
Кроме любви твоей,
мне
нету моря,
а у любви твоей и плачем не вымолишь отдых.
Захочет покоя уставший слон -
царственный ляжет в опожаренном песке.
Кроме любви твоей,
мне
нету солнца,
а я и не знаю, где ты и с кем.
Если б так поэта измучила,
он
любимую на деньги б и славу выменял,
а мне
ни один не радостен звон,
кроме звона твоего любимого имени.
И в пролет не брошусь,
и не выпью яда,
и курок не смогу над виском нажать.
Надо мною,
кроме твоего взгляда,
не властно лезвие ни одного ножа.
Завтра забудешь,
что тебя короновал,
что душу цветущую любовью выжег,
и суетных дней взметенный карнавал
растреплет страницы моих книжек...
Слов моих сухие листья ли
заставят остановиться,
жадно дыша?
Дай хоть
последней нежностью выстелить
твой уходящий шаг.
26 мая 1916, Петроград
17-09-2009, 01:25
carheart
μόνο λιλίτσκες
17-09-2009, 12:10
LokiTricksterGod
δεν μας νοιάζει η απελπισία δεν μας νοιάζει η οργή δεν μας νοιάζει το τέλος χουχουχου κύριε yeats, ωραία τα είπατε και ωραία τα λέτε, δεν μας νοιάζει ιντίντ:
The host is riding from Knockarea
And over the graves of Clooth-na-bare;
Caolte tossing his burning hair
And Niamh calling away, come away:
Empty your heart if it's mortal dream,
The winds awaken, the leaves whirl round,
Our cheeks are pale, our hair is unbound,
Our breasts are heaving, our eyes are a-gleam,
Our arms are waving, our lips are apart;
And if any gaze on our rushing band,
We come between him and the hope of his heart
We come between him and the hope of his heart
The host is rushing 'twixt night and day,
And where is there hope or deed as fair?
Caolte tossing his burning hair
And Niamh calling away, come away.
20-09-2009, 13:19
tamagothi
ώχου, καλά. δε μας νοιάζει.
Thy fingers make early flowers of
all things.
thy hair mostly the hours love:
a smoothness which
sings,saying
(though love be a day)
do not fear,we will go amaying.
thy whitest feet crisply are straying.
Always
thy moist eyes are at kisses playing,
whose strangeness much
says;singing
(though love be a day)
for which girl art thou flowers bringing?
To be thy lips is a sweet thing
and small.
Death,Thee i call rich beyond wishing
if this thou catch,
else missing.
(though love be a day
and life be nothing,it shall not stop kissing).
But Birgitta has desires about which she is not afraid to speak, and which we proceed to satisfy. Yes, sitting across from Claire, who has said that my semen filling her mouth makes her feel that she is drowning, that this is something she just doesn't care to do, I am remembering the sight of Birgitta kneeling before me, her face upturned to receive the strands of flowing semen that fall upon her hair, her forehead, her nose.
[...]
For Birgitta then - for what I would now prefer to dismiss as a 'longish and misguided youth' - a surging sense of lascivious kinship... and for Claire, for this truly passionate and loving rescuer of mine? Anger; disappointment; disgust - contempt for all she does so marvelously, resentment over that little thing she will not deign to do. I see how very easily I could have no use for her. The snapshots. The lists. The mouth that will not drink my come. The curriculum-review committee. Everything.
22-09-2009, 02:11
run4rum
—Aigle de Meaux, à bas les pattes. Tu ne me fais aucun effet avec ton geste d'Hippocrate refusant le bric-à-brac d'Artaxerce. Je te dispense de me calmer. D'ailleurs je suis triste. Que voulez-vous que je vous dise? L'homme est mauvais, l'homme est difforme. Le papillon est réussi, l'homme est raté. Dieu a manqué cet animal-là. Une foule est un choix de laideurs. Le premier venu est un misérable. Femme rime à infâme. Oui, j'ai le spleen, compliqué de la mélancolie, avec la nostalgie, plus l'hypocondrie, et je bisque, et je rage, et je bâille, et je m'ennuie, et je m'assomme, et je m'embête! Que Dieu aille au diable!
—Aigle de Meaux, down with your paws. You produce on me no effect with your gesture of Hippocrates refusing Artaxerxes’ bric-a-brac. I excuse you from the task of soothing me. Moreover, I am sad. What do you wish me to say to you? Man is evil, man is deformed; the butterfly is a success, man is a failure. God made a mistake with that animal. A crowd offers a choice of ugliness. The first comer is a wretch, Femme—woman—rhymes with infame,— infamous. Yes, I have the spleen, complicated with melancholy, with homesickness, plus hypochondria, and I am vexed and I rage, and I yawn, and I am bored, and I am tired to death, and I am stupid! Let God go to the devil!
Victor Hugo, Les Misérables
22-09-2009, 20:14
LokiTricksterGod
όσκαρ πουστιάς.
You tossed a blanket from the bed
You lay upon your back, and waited;
You dozed, and watched the night revealing
The thousand sordid images
Of which your soul was constituted;
They flickered against the ceiling.
And when all the world came back
And the light crept up between the shutters
And you heard the sparrows in the gutters,
You had such a vision of the street
As the street hardly understands;
Sitting along the bed's edge, where
You curled the papers from your hair,
Or clasped the yellow soles of feet
In the palms of both soiled hands.
His soul stretched tight across the skies
That fade behind a city block,
Or trampled by insistent feet
At four and five and six o'clock;
And short square fingers stuffing pipes,
And evening newspapers, and eyes
Assured of certain certainties,
The conscience of a blackened street
Impatient to assume the world.
I am moved by fancies that are curled
Around these images, and cling:
The notion of some infinitely gentle
Infinitely suffering thing.
Wipe your hand across your mouth, and laugh;
The worlds revolve like ancient women
Gathering fuel in vacant lots.
έλιοτπρέλιουντς.
22-09-2009, 22:20
Παρακμιακό Εργαλείο
Quote:
Originally Posted by tamagothi
Αμέ. Δώσε και κάνα παράδειγμα όμως ντε.
Πάρε:
i carry your heart with me (i carry it in
my heart)
i am never without it (anywhere
i go you go,my dear; and whatever is done
by only me is your doing,my darling)
i fear no fate (for you are my fate,my sweet)
i want no world (for beautiful you are my world,my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you
here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;which grows
higher than the soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart
i carry your heart (i carry it in my heart)
22-09-2009, 23:40
run4rum
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
Science is a match that man has just got alight. He thought he was in a room - in moments of devotion, a temple- and that his light would be reflected from and display walls inscribed with wonderful secrets and pillars carved with philosophical systems wrought into harmony. It is a curious sensation, now that the preliminary splutter is over and the flame burns up clear, to see his hand lit and just a glimpse of himself and the patch he stands on visible, and around him, in place of all that human comfort and beauty he anticipated - darkness still.
No man is great enough or wise enough for any of us to surrender our destiny to. The only way in which anyone can lead us is to restore to us the belief in our own guidance. Henry Miller
28-09-2009, 00:27
LokiTricksterGod
Ay, the ball is flying,
The lads play heart and soul;
The goal stands up, the keeper
Stands up to keep the goal.
"Is my girl happy,
That I thought hard to leave,
And has she tired of weeping
As she lies down at eve?"
Ay, she lies down lightly,
She lies not down to weep,
Your girl is well contented.
Be still, my lad, and sleep.
"Is my friend hearty,
Now I am thin and pine,
And has he found to sleep in
A better bed than mine?"
Yes, lad, I lie easy,
I lie as lads would choose;
I cheer a dead man's sweetheart,
Never ask me whose.
-a.e housman.
28-09-2009, 15:53
run4rum
2 little whos
2 little whos
(he and she)
under are this
wonderful tree
smiling stand
(all realms of where
and when beyond)
now and here
(far from a grown
-up i&you-
ful world of known)
who and who
(2 little ams
and over them this
aflame with dreams
incredible is)
e. e. cummings
29-09-2009, 13:38
tamagothi
"Ah, are you digging on my grave,
My loved one? -- planting rue?"
-- "No: yesterday he went to wed
One of the brightest wealth has bred.
'It cannot hurt her now,' he said,
'That I should not be true.'"
"Then who is digging on my grave,
My nearest dearest kin?"
-- "Ah, no: they sit and think, 'What use!
What good will planting flowers produce?
No tendance of her mound can loose
Her spirit from Death's gin.'"
"But someone digs upon my grave?
My enemy? -- prodding sly?"
-- "Nay: when she heard you had passed the Gate
That shuts on all flesh soon or late,
She thought you no more worth her hate,
And cares not where you lie.
"Then, who is digging on my grave?
Say -- since I have not guessed!"
-- "O it is I, my mistress dear,
Your little dog , who still lives near,
And much I hope my movements here
Have not disturbed your rest?"
"Ah yes! You dig upon my grave...
Why flashed it not to me
That one true heart was left behind!
What feeling do we ever find
To equal among human kind
A dog's fidelity!"
"Mistress, I dug upon your grave
To bury a bone, in case
I should be hungry near this spot
When passing on my daily trot.
I am sorry, but I quite forgot
It was your resting place."
Knowledge is not happiness, and science But an exchange of ignorance for that Which is another kind of ignorance.
Source: Manfred (act II, sc. 4)
by Lord Byron
30-09-2009, 13:20
antimusic
:moutza:
30-09-2009, 13:23
Παρακμιακό Εργαλείο
[στον Byron να τα πεις :P]
30-09-2009, 18:58
LokiTricksterGod
ελλείψει μολυβιού
—when was life ever truly ours?
when are we ever what we are?
we are ill-reputed, nothing more
than vertigo and emptiness, a frown in the mirror,
horror and vomit, life is never
truly ours, it always belongs to the others,
life is no one's, we all are life—
bread of the sun for the others,
the others that we all are—
when I am I am another, my acts
are more mine when they are the acts
of others, in order to be I must be another,
leave myself, search for myself
in the others, the others that don’t exist
if I don't exist, the others that give me
total existence, I am not,
there is no I, we are always us,
life is other, always there,
further off, beyond you and
beyond me, always on the horizon,
life which unlives us and makes us strangers,
that invents our face and wears it away,
hunger for being, oh death, our bread
-octavio paz - sunstone
01-10-2009, 09:14
run4rum
Et, d’un bond, il s’élança dans l’église.
Les gamins, alors, se pressaient autour du grand pupitre, grimpaient sur le tabouret du chantre, ouvraient le missel ; et d’autres, à pas de loup, allaient se hasarder bientôt jusque dans le confessionnal. Mais le curé, soudain, distribua sur tous une grêle de soufflets. Les prenant par le collet de la veste, il les enlevait de terre et les reposait à deux genoux sur les pavés du chœur, fortement, comme s’il eût voulu les y planter.
– Allez, dit-il quand il fut revenu près d’Emma, et en déployant son large mouchoir d’indienne, dont il mit un angle entre ses dents, les cultivateurs sont bien à plaindre !
– Il y en a d’autres, répondit-elle.
– Assurément ! les ouvriers des villes, par exemple.
– Ce ne sont pas eux…
– Pardonnez-moi ! j’ai connu là de pauvres mères de famille, des femmes vertueuses, je vous assure, de véritables saintes, qui manquaient même de pain.
– Mais celles, reprit Emma (et les coins de sa bouche se tor-daient en parlant), celles, monsieur le curé, qui ont du pain, et qui n’ont pas…
– De feu l’hiver, dit le prêtre.
– Eh ! qu’importe ?
– Comment ! qu’importe ? Il me semble, à moi, que lorsqu’on est bien chauffé, bien nourri…, car enfin…
– Mon Dieu ! mon Dieu ! soupirait-elle.
– Vous vous trouvez gênée ? fit-il, en s’avançant d’un air inquiet ; c’est la digestion, sans doute ? Il faut rentrer chez vous, madame Bovary, boire un peu de thé ; ça vous fortifiera, ou bien un verre d’eau fraîche avec de la cassonade.
– Pourquoi ?
Et elle avait l’air de quelqu’un qui se réveille d’un songe.
– C’est que vous passiez la main sur votre front. J’ai cru qu’un étourdissement vous prenait.
Puis, se ravisant :
– Mais vous me demandiez quelque chose ? Qu’est-ce donc ? Je ne sais plus.
– Moi ? Rien…, rien…, répétait Emma.
Et son regard, qu’elle promenait autour d’elle, s’abaissa len-tement sur le vieillard à soutane. Ils se considéraient tous les deux, face à face, sans parler.
And with a bound he ran into the church.
The boys were just then clustering round the large desk, climbing over the precentor's footstool, opening the missal; and others on tiptoe were just about to venture into the confessional. But the priest suddenly distributed a shower of cuffs among them. Seizing them by the collars of their coats, he lifted them from the ground, and deposited them on their knees on the stones of the choir, firmly, as if he meant planting them there.
"Yes," said he, when he returned to Emma, unfolding his large cotton handkerchief, one corner of which he put between his teeth, "farmers are much to be pitied."
"Others, too," she replied.
"Assuredly. Town-labourers, for example."
"It is not they--"
"Pardon! I've there known poor mothers of families, virtuous women, I assure you, real saints, who wanted even bread."
"But those," replied Emma, and the corners of her mouth twitched as she spoke, "those, Monsieur le Cure, who have bread and have no--"=
"Fire in the winter," said the priest.
"Oh, what does that matter?"
"What! What does it matter? It seems to me that when one has firing and food--for, after all--"
"My God! my God!" she sighed.
"It is indigestion, no doubt? You must get home, Madame Bovary; drink a little tea, that will strengthen you, or else a glass of fresh water with a little moist sugar."
"Why?" And she looked like one awaking from a dream.
"Well, you see, you were putting your hand to your forehead. I thought you felt faint." Then, bethinking himself, "But you were asking me something? What was it? I really don't remember."
"I? Nothing! nothing!" repeated Emma.
And the glance she cast round her slowly fell upon the old man in the cassock. They looked at one another face to face without speaking.
Gustave Flaubert, Madame Bovary
04-10-2009, 21:52
LokiTricksterGod
Ο Ντάννυ έγειρε στο καντράν και της έκλεισε το μάτι. "Είχα κατά νού ένα δείπνο στού Μάικ Λάημαν, μόλις προχωρήσω κάπως τη δουλειά. Θες να μου δώσεις ένα χεράκι;"
Η Κάρεν Χίλτσερ προσπάθησε να του ανταποδώσει το κλείσιμο του ματιού, αλλά η ψεύτικη βλεφαρίδα της σκάλωσε κάτω απ'το μάτι της και χρειάστηκε να αφήσει το τσιγάρο στο τασάκι για να την ελευθερώσει. Ο Ντάννυ γύρισε αηδιασμένος το βλεμμα του αλλού.
[...]
Ο Ντάννυ γύρισε και κοίταξε τη φτηνή του Βερόνικα Λέηκ, με την αριστερή βλεφαρίδα της κολλημένη στο ξεπουπουλισμένο αριστερό της φρύδι. "Είσαι κούκλα. Στου Λάημαν, μόλις καθαρίσω με την υπόθεση."
-το μεγάλο πουθενά.
το μεγαλύτερο πουθενα ιντίντ.
05-10-2009, 03:36
run4rum
Weep no more, thou sorry boy
Weep no more, thou sorry boy,
Love's pleased and angered with a toy
Love a thousand passions brings,
Laughs and weeps and sighs and sings.
If she smiles he dancing goes,
Not thinking on his future woes.
If she chide with angry eye,
Sits down and sighs: “Ay me, I die!”
Yet again, as soon revived,
Joys as much as late he grieved.
Change there is of joy and sadness,
Sorrow much, but more of gladness.
Then weep no more, thou sorry boy,
Turn thy tears to weeping joy.
Sigh no more "Ah me! I die!"
But dance, and sing, and ti-hy cry.
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
πάρα πολύ.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα πέρασαν τα χρόνια.
Και το αγόρι μεγάλωσε.
Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.
Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»
«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.
Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».
Αυτό μ' άρεσε όταν ήμουν (πολύ) μικρό, αλλά προφανώς δεν είχα πιάσει τη μεταφυσική πλευρά του θέματος. Ευτυχώς.
06-10-2009, 16:39
tamagothi
Gay French Μπωντλέρ!
Πρέπει κανείς να είναι πάντα τύφλα. Αυτό είν' όλο: το μόνο ζήτημα. Για να μη νιώθετε τ' απαίσιο βάρος του Χρόνου που λιώνει τους ώμους σας και σας λυγίζει προς το χώμα, πρέπει να είστε τύφλα χωρίς διακοπή.
Μα από τι; Απ' το κρασί, την ποίηση, την αρετή, όπως επιθυμείτε. Αλλά μεθύστε.
Κι αν καμιά φορά στα σκαλιά κάποιου παλατιού, σε κάποιο χορταριασμένο χαντάκι, στο πένθιμο δωμάτιό σας ξυπνάτε κι η μέθη έχει υποχωρήσει ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, τ' αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ρωτήστε όσα φεύγουν, όσα βογγούν, όσα κυλούν, όσα τραγουδούν, όσα μιλούν, ρωτήστε τα τι ώρα είναι. Κι ο άνεμος, το κύμα, τ'αστέρι, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: "Ειν' ώρα να μεθύσετε! Για να μην είστε οι μαρτυρικοί σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε! Μεθύστε χωρίς σταματημό! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως επιθυμείτε!".
Spoiler
Il faut être toujours ivre. Tout est là: c'est l'unique question. Pour ne pas sentir l'horrible fardeau du Temps qui brise vos épaules et vous penche vers la terre, il faut vous enivrer sans trêve.
Mais de quoi? De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise. Mais enivrez-vous.
Et si quelquefois, sur les marches d'un palais, sur l'herbe verte d'un fossé, dans la solitude morne de votre chambre, vous vous réveillez, l'ivresse déjà diminuée ou disparue, demandez au vent, à la vague, à l'étoile, à l'oiseau, à l'horloge, à tout ce qui fuit, à tout ce qui gémit, à tout ce qui roule, à tout ce qui chante, à tout ce qui parle, demandez quelle heure il est; et le vent, la vague, l'étoile, l'oiseau, l'horloge, vous répondront: «Il est l'heure de s'enivrer! Pour n'être pas les esclaves martyrisés du Temps, enivrez-vous; enivrez-vous sans cesse! De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise!»
06-10-2009, 18:46
run4rum
Cannery Row in Monterey in California is a poem, a stink, a grating noise, a quality of light, a tone, a habit, a nostalgia, a dream. Cannery Row is the gathered and scattered, tin and iron and rust and splintered wood, chipped pavement and weedy lots and junk heaps, sardine canneries of corrugated iron, honky tonks, restaurants and whore houses, and little crowded groceries, and laboratories and flophouses. Its inhabitants are, as the man once said, 'whores, pimps, gamblers and sons of bitches,' by which he meant Everybody. Had the man looked through another peephole he might have said, 'Saints and angels and martyrs and holy men,' and he would have meant the same thing.[...]How can the poem and the stink and the grating noise--the quality of light, the tone, the habit and the dream--be set down alive? When you collect marine animals there are certain flat worms so delicate that they are almost impossible to capture whole, for they break and tatter under the touch. You must let them ooze and crawl of their own will onto a knife blade and then lift them gently into your bottle of sea water. And perhaps that might be the way to write this book--to open the page and to let the stories crawl in by themselves.
Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες στο Μοντερέυ, της Καλιφόρνια, είν' ένα ποίημα, μια βρωμισιά, έχει δικό του φως, έντονο χρώμα, είναι κάτι πολυ συνηθισμένο μα κι όνειρο μαζί, νοσταλγία. Κάτι το σκόρπιο και το συγκεντρωμένο, σίδερα, ντενεκέδες, σκουριά και πελεκούδια, το στρώσιμο του δρόμου όλο γούβες, παντού κουλούρες τα σχοινιά, κόφες λαχανικά, φάμπρικες για σαρδέλες του κουτιού, καταγώγια, ταβέρνες και μπορντέλα, μικρομάγαζα, εργαστήρια χημικά, παλιοξενοδοχεία. Κάποιος είπε πως στο δρόμο τούτο κατοικούνε "πόρνες, ρουφιάνοι, χαρτοπαίχτες, μπάσταρδοι". Αν τους κοίταζεν όμως από μιαν άλλη χαραμάδα, ίσως τότε να 'χε πει πως κατοικούνε "άγγελοι, άγιοι κι οσιομάρτυρες". Και πάλι θα εννοούσε το ίδιο.[...]Πως μπορεί κανείς να περιγράψει ολοζώντανα το ποίημα, τη βρώμα και τη δυσωδία, το βουητό ή το ξεχωριστό κείνο φως, το έντονο χρώμα, τ' όνειρο -και κάτι το πολύ συνηθισμένο; Όσοι έτυχε να κάμουνε συλλογή από ζούδια του νερού ξέρουνε κάτι μικρά πλατιά σκουλίκια, τόσο λεπτά που 'ν' αδύνατο να τα πιάσεις ολάκερα, γιατί μόλις τ' αγγίξεις, συστρέφουνται και σπάζουνε. Πρέπει να τ' αφήσεις να σουρθούνε και να γλιστρήσουνε μοναχά τους ως τη λεπίδα που κρατάς, να τα σηκώσεις τότε με προφύλαξη και να τα ρίξεις μες στη γυάλα με το θαλασσινό νερό. Ίσως και τούτο το βιβλίο να πρέπει να γραφτεί μ' ένα παρόμοιο τρόπο -ν' αφήσεις τη διήγηση να ξεγλιστρήσει μονάχη της μες στις σελίδες του.
John Steinbeck, Cannery Row Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες, μτφ. Κοσμάς Πολίτης
13-10-2009, 00:33
Snàporaz
A Sonnet by Daniil Kharms
A surprising thing happened to me: I suddenly forgot which comes first -- 7 or 8.
I went off to the neighbours and asked them what they thought on the subject.
Just imagine their and my surprise when they suddenly discovered that they too couldn't recall how to count: 1, 2, 3, 4, 5 and 6 they remembered, but they'd forgotten what followed.
We all went to the overpriced food shop, the Gastronom on the corner of Znamenskaya and Basseynaya street, and put our quandary to the cashier. The cashier smiled sadly, pulled a small hammer out of her mouth and, twitching her nose a bit, said -- I should think seven comes after eight whenever eight comes after seven.
We thanked the cashier and joyfully ran out of the shop. But then, having thought about the cashier's words, we got depressed again, since her words seemed to us to be devoid of any sense.
What were we to do? We went to the Summer Garden and started counting the trees there. But, getting as far as 6, we stopped and began to argue: in the opinion of some, 7 came next, and in the opinion of others -- 8.
We would have argued for ages, but fortunately then some child fell off a park bench and broke both his jaw-bones. This distracted us from our argument.
And then we dispersed homewards.
13-10-2009, 13:16
LokiTricksterGod
τι είναι αυτό, εσύ αποπάνε; πολύ μαρέσει.
His tie had 18's stiched in the weave.
[...]
"You had 16's last time."
"Two male Negroes robbed a liquor store at 74th and Avalon. I just happened to be in the back, holding a Remington pump shotgun."
Crutch laughed. "It's the record, right? Fatal shootings in the line of duty?"
"That's correct. I'm six up on my closest competitor."
"What happened to him?"
"He was shot and killed by two male Negroes."
"What happened to them?"
"They robbed a liquor store at Normandie and Slauson. I just happened to be in the back, holding a Remington pump shotgun."
13-10-2009, 14:31
comma.divine
gia osous kseroun ispanika.dustuxws den katafera na vrw metafrash sta eglezika
Qué vanidad imaginar
que puedo darte todo, el amor y la dicha,
itinerarios, música, juguetes.
Es cierto que es así:
todo lo mío te lo doy, es cierto,
pero todo lo mío no te basta
como a mí no me basta que me des
todo lo tuyo.
Por eso no seremos nunca
la pareja perfecta, la tarjeta postal,
si no somos capaces de aceptar
que sólo en la aritmética
el dos nace del uno más el uno.
Por ahí un papelito que
solamente dice:
Siempre fuiste mi espejo,
quiero decir que para verme tenía que mirarte.
