Update
Επιστρέφω Αθήνα άρων άρων σήμερα στις 9, με 1 ώρα ύπνο, να τρέξω σε προξενεία, αστυνομίες κτλ. Μην έχοντας πειστεί πως όσο ήταν παρκαρισμένο το κτελ με ανοιχτή τη μπαγκαζιέρα, κάποιος πρόσεχε τα πράγματα, ξεκινώ να συναντήσω τον φίλο μου στο Πεδίον του Άρεως με σκοπό να ψάξουμε εκεί μέσα (o οποίος πήγε και χτες βράδυ να ψάξει και παραλίγο να τον φερμάρουν. Με τρεχάλα τη γλίτωσε). Πριν ακόμα φτάσω, με παίρνει τηλέφωνο πως βρήκε τον φάκελο και κάποια χαρτιά μου πεταμένα. Δυστυχώς τίποτα πολύ σημαντικό.. Κάτι φωτοτυπίες, κάτι χαρτιά του ΟΑΕΔ, και το εισιτήριο Warlord (η συναυλία της παρηγοριάς).
Ψάξαμε καμιά ώρα και μετά καρφί για παναγίες στο σταθμαρχείο. Με στέλνουν στα γραφεία, στο μεταξύ έχω χωριστεί με τον άλλον. Εξηγώ λίγο την κατάσταση και μου λένε να περιμένω. Συνειδητοποιώ εκείνη τη στιγμή πως το σακίδιό μου, με πορτοφόλια, κλειδιά, μπ3 κτλ, δεν υπάρχει πουθενά. Αμοκ πάνω στο αμοκ. Παίρνω τον άλλον, δεν είναι διαθέσιμος. Μπίγω κάτι κλάμματα και με διώχνουν έξω να ηρεμήσω. Κατεβαίνω κάτω σφαίρα να δω που το άφησα. Με τα πολλά βρίσκω τον καλό μου, του οποίου το κινητό είχε κλείσει απο μπαταρία, και μου δείχνει πως το έχει αυτός. Ούτε θυμάμαι πότε του το έδωσα.
Ξανά πάνω, συμπληρώνω μια αίτηση για αποζημίωση, γράφω τι και πως, μου λέει ο υπάλληλος μάξιμουμ 150ευ είναι η αποζημίωση. Του λέω να μου δώσει τα στοιχεία της εταιρίας για να κινηθώ νομικά. Μου λέει να το ξανασκεφτώ, του λέω οκ θα το ξανασκεφτώ και φεύγω.
Μετά καρφί νέο ψυχικό στο Πολωνικό προξενείο για ακύρωση του διαβατηρίου μου. Επόμενο εγκεφαλικό εκεί όταν, αφού με ζάλισαν πως αν λέω ψέμματα για την κλοπή ενώ είναι απώλεια διαπράττω έγκλημα, επιμένουν να διαβάσω/συμπληρώσω αίτηση στα πολωνέζικα ενώ εξηγώ πως ούτε διαβάζω ούτε γράφω στη γλώσσα. Το παλεύω λίγο από το τηλέφωνο με τη μάνα μου, αλλά απλά δε γίνεται. Απόγνωση και κλάματα πάλι. Τελικά με λυπάται η καριόλα και μου γράφει σε ένα χαρτί τι πρέπει να γραψω. Γράφω, μου δίνουν τη βεβαίωση που χρειαζόμουν, και φεύγω για αστυνομία.
Απ'την ομόνοια με στέλνουν κυψέλη, οπού περιμένω 2 ώρες μέχρι να αξιωθεί ο καθυστερημένος ασφαλίτης να με εξυπηρετήσει. Λέω το και το, τα γράφει, μου λέει θα ασκηθεί ποινική δίωξη κατά αγνώστου, μου δίνει τη βεβαίωση που χρειάζομαι για το προξενείο και φεύγουμε ξανά για Πεδίον του Άρεως. 2 ώρες ψάξιμο ακόμα, ανάμεσα σε σκατά, καπότες, ξερατά, σύριγγες και αρκετές σκισμένες τσάντες και βαλίτσες άλλων κακόμοιρων θυμάτων. Δυστυχώς ούτε ίχνος της δικιάς μου και μια αίσθηση αηδίας και βρώμας που θα κάνω μέρες να αποβάλλω. Αν έως τώρα αντιπαθούσα την Αθήνα, σήμερα τη σιχάθηκα πραγματικά.
19:10 επιβιβάστηκα στο κτελ χτες, 19:15 αναχωρήσαμε. 5 λεπτά ήταν αρκετά για να μου γαμήσει τη ζωή για λίγο καιρό κάποιο μουνόπανο.
5 λεπτά που κάποιος οδηγός ή εισπράκτορας έπινε το καφεδάκι του αδιαφορώντας για τη μπαγκαζιέρα. 5 λεπτά που θα είχα μείνει έξω από το λεωφορείο, αν δεν άναβε τη μηχανή ο οδηγός και δεν αγχωνόμουν πως φεύγουμε. 5 λεπτά που αν, και αν, και αν..
Δεν περιγράφω άλλο.
=(
