μας την γάμησες την μέρα. :|Quote:
Originally Posted by kas
Printable View
μας την γάμησες την μέρα. :|Quote:
Originally Posted by kas
"τις νύχτες δεν την ονειρεύομαι ποτέ, αλλά στον ξύπνιο την σκέφτομαι πολύ. Ο Ούζι λέει ότι είναι του χαρακτήρα μου να μπλέκω με κορίτσια που είναι αδυνατον να αποκτήσω.Ίσως να'χει δίκιο και να μην έχω πολλές ελπίδες. Αλλά, από την άλλη μεριά, η Λέα μου είχε πει κάποτε ότι ένας μισοπεθαμένος της ήταν αρκετός, κι όταν ανέβηκε σε εκείνο το φορτηγάκι μου'κανε νόημα ότι θα ξαναγύριζε, οπότε δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά. Για να'μαι σίγουρος, κάθε φορά που πιάνω βάρδια κάνω κάτι μικρό: βάζω την ταμπελίτσα με τ'όνομά μου ανάποδα, δένω την ποδιά μου στραβά, οτιδήποτε, οπότε άμα έρθει κάποτε να μην είναι θλιμμένη."
Etgar Keret :touched:
The Skinhead Hamlet
by Richard Curtis
Shakespeare's play translated into modern English.
[Our hope was to achieve something like the effect of the New English Bible. --Eds.]
ACT I
SCENE I
The Battlements of Elsinore Castle.
[Enter HAMLET, followed by GHOST.]
GHOST: Oi! Mush!
HAMLET: Yer?
GHOST: I was fucked!
[Exit GHOST.]
HAMLET: O Fuck.
[Exit HAMLET.]
SCENE II
The Throneroom.
[Enter KING CLAUDIUS, GERTRUDE, HAMLET and COURT.]
CLAUDIUS: Oi! You, Hamlet, give over!
HAMLET: Fuck off, won't you?
[Exit CLAUDIUS, GERTRUDE, COURT.]
HAMLET: (Alone) They could have fucking waited.
[Enter HORATIO.]
HORATIO: Oi! Watcha cock!
HAMLET: Weeeeey!
[Exeunt.]
SCENE III
Ophelia's Bedroom.
[Enter OPHELIA and LAERTES.]
LAERTES: I'm fucking off now. Watch Hamlet doesn't slip you one while I'm gone.
OPHELIA: I'll be fucked if he does.
[Exeunt.]
[spoiler:352i4wax]SCENE IV
The Battlements.
[Enter HORATIO, HAMLET and GHOST.]
GHOST: Oi! Mush, get on with it!
HAMLET: Who did it then?
GHOST: That wanker Claudius. He poured fucking poison in my fucking ear!
HAMLET: Fuck me!
[Exeunt.]
ACT II
SCENE I
A corridor in the castle.
[Enter HAMLET reading. Enter POLONIUS.]
POLONIUS: Oi! You!
HAMLET: Fuck off, grandad!
[Exit POLONIUS. Enter ROSENCRANZ and GUILDENSTERN.]
ROS & GUILD: Oi! Oi! Mucca!
HAMLET: Fuck off, the pair of you!
[Exit ROS & GUILD.]
HAMLET: (Alone) To fuck or be fucked.
[Enter OPHELIA.]
OPHELIA: My Lord!
HAMLET: Fuck off to a nunnery!
[They exit in different directions.]
ACT III
SCENE I
The Throne Room.
[Enter PLAYERS and all COURT.]
I PLAYER: Full thirty times hath Phoebus cart...
CLAUDIUS: I'll be fucked if I watch any more of this crap.
[Exeunt.]
SCENE II
Gertrude's Bedchamber.
[Enter GERTRUDE and POLONIUS, who hides behind an arras.]
[Enter HAMLET.]
HAMLET: Oi! Slag!
GERTRUDE: Watch your fucking mouth, kid!
POLONIUS: (From behind the curtain) Too right.
HAMLET: Who the fuck was that?
[He stabs POLONIUS through the arras.]
POLONIUS: Fuck!
[POLONIUS dies.]
HAMLET: Fuck! I thought it was that other wanker.
[Exeunt.]
ACT IV
SCENE I
A Court Room.
[Enter HAMLET, CLAUDIUS.]
CLAUDIUS: Fuck off to England then!
HAMLET: Delighted, mush.
SCENE II
The Throne Room.
[Enter OPHELIA, GERTRUDE and CLAUDIUS.]
OPHELIA: Here, cop a whack of this.
[She hands GERTRUDE some rosemary and exits.]
CLAUDIUS: She's fucking round the twist, isn't she?
GERTRUDE: (Looking out the window.) There is a willow grows aslant the brook.
CLAUDIUS: Get on with it, slag.
GERTRUDE: Ophelia's gone and fucking drowned!
CLAUDIUS: Fuck! Laertes isn't half going to be browned off.
[Exeunt.]
SCENE III
A Corridor.
[Enter LAERTES.]
LAERTES: (Alone) I'm going to fucking do this lot.
[Enter CLAUDIUS.]
CLAUDIUS: I didn't fucking do it, mate. It was that wanker Hamlet.
LAERTES: Well, fuck him.
[Exeunt.]
ACT V
SCENE I
Hamlet's Bedchamber.
[Enter HAMLET and HORATIO.]
HAMLET: I got this feeling I'm going to cop it, Horatio, and you know, I couldn't give a flying fuck.
[Exeunt.]
SCENE II
Large Hall.
[Enter HAMLET, LAERTES, COURT, GERTRUDE, CLAUDIUS.]
LAERTES: Oi, wanker: let's get on with it.
HAMLET: Delighted, fuckface.
[They fight and both are poisoned by the poisoned sword.]
LAERTES: Fuck!
HAMLET: Fuck!
[The QUEEN drinks.]
GERTRUDE: Fucking odd wine!
CLAUDIUS: You drunk the wrong fucking cup, you stupid cow!
[GERTRUDE dies.]
HAMLET: (Pouring the poison down CLAUDIUS'S throat) Well, fuck you!
CLAUDIUS: I'm fair and squarely fucked.
[CLAUDIUS dies.]
LAERTES: Oi, mush: no hard feelings, eh?
HAMLET: Yer.
[LAERTES dies.]
HAMLET: Oi! Horatio!
HORATIO: Yer?
HAMLET: I'm fucked. The rest is fucking silence.
[HAMLET dies.]
HORATIO: Fuck: that was no ordinary wanker, you know.
[Enter FORTINBRAS.]
FORTINBRAS: What the fuck's going on here?
HORATIO: A fucking mess, that's for sure.
FORTINBRAS: No kidding. I see Hamlet's fucked.
HORATIO: Yer.
FORTINBRAS: Fucking shame: fucking good bloke.
HORATIO: Too fucking right.
FORTINBRAS: Fuck this for a lark then. Let's piss off.
[Exeunt with alarums.][/spoiler:352i4wax]
αχαχχαχα δεν το είχα δει, YEAH.
επίσης το φαντάζομαι με κοστούμια εποχής (ή με πρωταγωνιστές σκίχεντς και κομπάρσους εποχής) και άμλετ τον κένεθ μπράνα, θα ήταν καταπληκτικό.
it resembles the simulated ghost line that occurs when a real ghost is copied
but there's none of the degradation that's usually incurred
in any case
we won't be sure until we chart the ghost sector and dive into it
otherwise all of this is simply speculation
otherwise all of this is simply speculation
otherwise all of this is simply speculation
otherwise all of this is simply speculation
Inade
And I remembered the Fourteenth Book of Bokonon, which I had read in its entirety the night before. The Fourteenth Book is entitled, "What Can a Thoughtful Man Hope for Mankind on Earth, Given the Experience of the Past Million Years?". It doesn't take long to read the Fourteenth Book. It consists of one word and a period.
This is it.
"Nothing."
Kurt Vonnegut - Cat's Cradle
Απο το "Ο χριστός ξανασταυρώνεται", πολύ χριστιανικό για τα γούστα μου αλλα:
-Πως πρέπει να αγαπούμε το θεό γέροντά μου;
-Αγαπώντας τους ανθρώπους
-Και πως πρέπει να αγαπούμε τους ανθρώπους;
-Μοχτώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο
-Και ποιός είναι ο σωστός δρόμος;
-Ο ανήφορος.
μπα;
na poume omws pws h swsth kommatikh grammh apo auto to biblio einai to:
8EE TOU ISRAHL POSO AKOMA?
to opoio exei anafer8ei se panw apo 20 eksetaseis ma8hmatwn ana ta polytexneia ths xwras, :pink: apisteuta ston paraharakth to mwro mou
Πόσο γρήγορα γεννήθηκε ανάμεσά τους η φιληδονία που γέννησε τη ζήλεια κι εκείνη με τη σειρά της τη σκληρότητα!… Δεν ξέρω πότε, μα ύστερα από λίγο, χύθηκε και για πρώτη φορά αίμα… Οι άνθρωποι, κατατρομαγμένοι, άρχισαν να σκορπάνε, ν’ απομονώνονται. Έκαναν συμμαχίες οι μεν εναντίον των δε. Έμαθαν τη φιλοτιμία, που της έδωσαν το μεγαλόπρεπο τίτλο: Τιμή! Και τότε κάθε έθνος έκανε τη σημαία του. Μετά κύρηξαν τον πόλεμο στα ζώα που έφυγαν στα δάση κι έγιναν εχθροί του ανθρώπου. Κι άρχισε ο πόλεμος του ατομισμού για το δικό μου και το δικό σου. Ανακάλυψαν τις γλώσσες. Ανακάλυψαν τον πόνο και τον ερωτεύτηκαν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι διψούσαν για πόνο κι έλεγαν πως με τον πόνο μονάχα φτάνει κανείς στην αλήθεια. Αυτός υπήρξε και η πρώτη αρχή της επιστήμης. Ύστερα, μόλις έγιναν κακοί, άρχισαν να εκφωνούν λόγους για την αδελφοσύνη, για τη φιλανθρωπία… Μόλις έγιναν εγκληματίες, άρχισαν να μιλούν για τη δικαιοσύνη, συντάξανε κώδικες για να τη διαφυλάξουν και αγχόνες για να την υπερασπιστούν. Όταν θυμόντουσαν το τι είχανε χάσει, δεν ήθελαν να πιστέψουν στην αθωότητά τους και στην περασμένη τους ευτυχία, γελούσαν μάλιστα για την ευτυχία αυτή, λέγοντας πως ήταν παραμύθι και δεν μπορούσαν πια να την φανταστούν σαν κάτι το πραγματικό. Ωστόσο αν και δεν πίστευαν καθόλου στην παλιά τους ευδαιμονία, διατήρησαν τόσο δυνατό πόθο να ξαναγίνουν αθώοι κι ευτυχισμένοι που χάθηκαν σαν παιδιά μέσα στον πόθο τους! Θεοποίησαν τον πόθο τους, του έχτισαν ναό, γονάτισαν μπροστά στην ίδια τους την ιδέα, μπροστά στο είδωλο του πόθου τους και με την πεποίθηση πως ήταν απραγματοποίητος, τον προσκύνησαν με δάκρυα και γονυκλισίες και προσεύχονταν σ’ αυτόν. Όταν, όμως, ερχόταν κάποιος και ξανάβρισκε την παλιά τους ευτυχία, τους την έδειχνε και τους ρωτούσε μετά: “Θέλετε να ξαναγυρίσετε σ’ αυτήν;” απαντούσαν: “όχι!”
Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου - Ντοστογιέφσκι.
Δεν έχει να πει κάτι που δεν ξέρουμε (άλλο τότε βέβαια) αλλά είναι ο τρόπος που το λέει. Κι ας ήταν πειραγμένος άνετα χωράγαν πολλά πράγματα που έχει γράψει εδώ.
έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου
χωρίς πόνο, χωρίς δόξα, χωρίς κόσμο
χωρίς ένα άθλιο σάντουιτς με μορταδέλα
ΝΙΚΑΝΟΡ ΠΑΡΡΑ
έδιτ: έβαλα ιτάλικς ναναι πιο ποιητικό.
''Εξήγησα στη ριγωτή γάτα
τις αιτίες των εποχών της κουκουβάγιας τις ρίγες
την προδοσία των φίλων τον έρωτα των καμπούρηδων
και τον τοκετό του χταποδιού με τα πλοκάμια να σπαρταρούνε
που σέρνεται στο κρεβάτι μου και δεν αγαπά τα χάδια
Η ριγωτή γάτα άκουγε χωρίς να βλεφαρίζει ούτε ν’ απαντά
κι όταν έφυγα
η ριγωτή ράχη της
γελούσε''
Joyce Mansour,Σπαράγματα 1955,μτφρ-Έκτωρ Κακναβάτος
ena kai ena simera!
"Γεννιομουν για να πεθανω μολις την εσωζα,η κοπελα ριχνοταν στην αγκαλια του δημαρχου,του πατερα της.Απομακρυνομουν,επρεπε να ξαναγινω περριτος η ν'αναζητησω νεους φονιαδες.Εβρισκα.Πρωταθλητης της "καθεστηκυϊας ταξεως",ειχα τοποθετησει το λογο υπαρξης μου στη διαρκη αταξια.Επνιγα το Κακο στην αγκαλια μου,πεθαινα απ' το θανατο του κι ανασταινομουν απ' την ανασταση του.Ημουν ενας αναρχικος της δεξιας."
Σαρτρ-Οι λεξεις
"Ο μεσιε Μομενταλνικοβ,ο συντροφος Μομενταλνικοβ!Συνεργαζομενος!Συνοδοιπορος!Μολις ειδε τη σοβιετικη εξουσια να ζυγωνει,-προσχωρησε.Μολις μας ειδε ναρχομαστε εδω,-ηρθε κι αυτος της προσκολλησεως.Μολις δει τους αλλους να φευγουν,θα τους παρει απο πισω."
Μαγιακοβσκη-Το χαμαμ
"It is not a brain. The brain, that pound and a half of chicken-colored goo so highly regarded (by the brain itself), that slimy organ to which is attributed such intricate and mysterious powers (it is the self-same brain that does the attributing), the brain is so weak that, without its protective casing to support it, it simply collapses of its own weight. So it could not be a brain"
Tom Robbins - Even cowgirls get the blues.
γελάω.
όλη η αλήθεια:
Quote:
Pete sipped coffee. “Tell me more.”
“No, you ask.”
“Okay. I’m on the Sunset Strip and I want to get laid for a C-note. What do I do?”
“You see Mel, the parking-lot man at Dino’s Lodge. For a dime, he’ll send you to a pad on Havenhurst and Fountain.”
“Suppose I want nigger stuff?”
“Go to the drive-in at Washington and La Brea and talk to the colored carhops.”
“Suppose I dig boys?”
Lenny flinched. Pete said, “I know you hate fags, but answer the question.”
“Shit, I don’t ... wait ... the doorman at the Largo runs a string of male prosties.”
“Good. Now, what’s the story on Mickey Cohen’s sex life?”
Lenny smiled. “It’s cosmetic. He doesn’t really dig cooze, but he likes to be seen with beautiful women. His current quasigirlfriend is named Sandy Hashhagen. Sometimes he goes out with Candy Barr and Liz Renay.”
“Who clipped Tony Trombino and Tony Brancato?”
“Either Jimmy Frattiano or a cop named Dave Klein.”
“Who’s got the biggest dick in Hollywood?”
“Steve Cochran or John Ireland.”
“What’s Spade Cooley do for kicks?”
“Pop bennies and beat up his wife.”
“Who’d Ava Gardner cheat on Sinatra with?”
“Everybody.”
“Who do you see for a quick abortion?”
“I’d go see Freddy Otash.”
“Jayne Mansfield?”
“Nympho.”
“Dick Contino?”
“Muff diver supreme.”
“Gail Russell?”
“Drinking herself to death at a cheap pad in West L.A.”
“Lex Barker?”
“Pussy hound with jailbait tendencies.”
“Johnnie Ray?”
“Homo.”
“Art Pepper?”
“Junkie.”
“Lizabeth Scott?”
“Dyke.”
“Billy Eckstine?”
“Cunt man.”
“Tom Neal?”
“On the skids in Palm Springs.”
“Anita O’Day?”
“Hophead.”
“Cary Grant?”
“Homo.”
“Randolph Scott?”
“Homo.”
“Senator William F. Knowland?”
“Drunk.”
“Chief Parker?”
“Drunk.”
“Bing Crosby?”
“Drunk wife-beater.”
“Sergeant John O’Grady?”
“LAPD guy known for planting dope on jazz musicians.”
“Desi Arnaz?”
“Whore chaser.”
“Scott Brady?”
“Grasshopper.”
“Grace Kelly?”
“Frigid. I popped her once myself, and I almost froze my shvantze off.”
Pete laughed. “Me?”
Lenny grinned. “Shakedown king. Pimp. Killer. And in case you’re wondering, I’m much too smart to ever fuck with you.”
Pete said, “You’ve got the job.”
They shook hands.
Να μας λες και τι είναι όμως, να αποφασίζουμε εύκολα αν μας αρέσει ή όχι.
Πώς έτσι, άκουσες κάτι αστείο την ώρα που διάβαζες αυτό;Quote:
Originally Posted by Weiss
έχω μια τάση να μην ακούω όταν διαβάζω.
γέλασα με τις παρενθέσεις, ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ!
We look at Nature and
Our nature is to classify
To satisfy some drive to
Draw lines between such
Things as cannot be divided then
If we minded our surroundings
They’re abounding with ample
Obvious examples of how things
Such as a plow are simple
Holy symbols of the unity
And infinity of Birth
To Rebirth for Life
Is rife with Death and
Each last breath is our first
On earth.
james ellroy λοιπόν, american tabloid, σνομπάρετε άφοβα!Quote:
Να μας λες και τι είναι όμως, να αποφασίζουμε εύκολα αν μας αρέσει ή όχι.
και κάτι ακόμα:
michel houellebecq - η δυνατότητα ενός νησιούQuote:
Ο Βενσάν δεν είχε γνωρίσματα κυρίαρχου αρσενικού, δεν του άρεσαν καθόλου τα χαρέμια, και λίγες μέρες μετά το θάνατο του προφήτη έκανε μια μεγάλη συζήτηση με τη Σουζάν, που είχε αποτέλεσμα να απελευθερώσει τα υπόλοιπα κορίτσια. Αγνοώ τι μπορεί να είπαν, δεν ξέρω τι πίστευε η ίδια, εάν έβλεπε σε αυτόν μια μετενσάρκωση του προφήτη, εάν τον είχε αναγνωρίσει ως Βενσάν, έαν αυτός της είχε ομολογήσει ότι ήταν ο γιός του ή εάν εκείνη κατασκεύασε μια ενδιάμεση αντίληψη - όμως πιστεύεω ότι για την ίδια όλα αυτά δεν είχαν μεγάλη σημασία. Ανίκανη για οποιαδήποτε σχετικοποίηση, αρκετά αδιάφορη κατά βάθος για το ζήτημα της αλήθειας, η Σουζάν δεν μπορούσε να ζήσει αν δεν βρισκόταν, και μάλιστα ολοκληρωτικά, μέσα στον έρωτα. Έχοντας βρει ένα νέο ον να αγαπάει, που ίσως το αγαπούσε από πολύ καιρό, είχε βρει έναν νέο λόγο ύπαρξης, και ξέρω χωρίς κίνδυνο λάθους ότι θα έμεναν μαζί μέχρι την τελευταία μέρα, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, όπως λέμε, εκτός κι αν αυτή τη φορά δεν υπήρχε θάνατος, αν ο Μισκίεβιτς κατάφερνε να επιτύχει τους στόχους του, θα ξαναγεννιόνταν μαζί σε ανακαινισμένα σώματα και για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου θα ζούσαν πραγματικά μια αγάπη δίχως τέλος.
Δεν είναι η κόπωση που βάζει τέλος στην αγάπη, ή μάλλον είναι εκείνη η κόπωση που προέρχεται από την ανυπομονησία των κορμιών που ξέρουν ότι είναι καταδικασμένα και που θα ήθελαν να ζήσουν, που θα ήθελαν στο χρονικό διάστημα που τους εκχωρείται να μην αφήσουν να χαθεί καμία ευκαιρία, να μην αφήσουν να διαφύγει καμία πιθανότητα, που θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρον αυτό το περιορισμένο, παρακμάζον, μετριότατο χρονικό διάστημα που τους ανήκει, και συνεπώς δεν μπορούν να αγαπήσουν κανέναν γιατί όλοι οι άλλοι τους φαίνονται περιορισμένοι, παρακμάζοντες, μέτριοι.
Άουτς.
Ισχύει.Quote:
Originally Posted by LokiTricksterGod
όχοχο έχει ρέντα έχει ρέντα... ο... ο... ο κοντός με τη μερέντα. χμ. ο νίκος. ο νίκος μας. ο εγγονόπουλος.
Quote:
Αργά χτές τήν νύκτα, στούς απάνω μαχαλάδες, άγριοι κι' αιμοβόροι αλβανοί, επτά τόν αριθμόν, έσφαξαν αλύπητα, μέσα στο ίδιο του τό κρεβάτι, τόν κυνοκέφαλο εραστή τής λησμονημένης Ιππολύτης. Οι απαίσιοι κακούργοι μπήκαν, χωρίς να τούς καταλάβη κανείς, μέσα στό δωμάτιο τού στυγερού εγκλήματος. Αφού έψαλαν, τη συνοδεία πλαγιαύλου, δύο άγνωστους - τουλάχιστον εις εμέ - ύμνους πρός τούς τσαλαπετεινούς, ετοποθέτησαν προσεκτικώτατα κάτω από ένα ποτήρι, περιέχον ελαφράν διάλυσιν ψαρόκολλας εντός ελαχίστης ποσότητος νιτρογλυκερίνης, ένα χαρτί. Το χαρτί αυτό ήταν ένα φύλλο κοινοτάτου χάρτου αλληλογραφίας, επί τού οποίου ήσαν γραμμέναι αι λέξεις: "Χρυσή κολώνα". Κατόπιν τούτου οι δολοφόνοι εξήλθον και πάλιν ανενόχλητοι. Ο κυνοκέφαλος εραστής - ας τόν πούμε έτσι, διότι το όνομα του Ισίδωρος μάς είναι άγνωστον - εξήλθε πολύ αργότερα του τραγικού δωματίου. Εφόρει φαιόχρουν αδιάβροχον και ομματουάλια.
=))
κι ο ποιητής τα μανιτάρια του, βρε Λόκη.
We went down the spiral steel staircase to my library stacks, and I found a large book of Velazquez reproductions, and we sat side by side and turned the pages for fifteen minutes, a stirring quarter hour in which we both learned something—she, for the first time, about Velazquez, and I, anew, about the delightful imbecility of lust. All this talk! I show her Kafka, Velazquez . . . why does one do this? Well, you have to do something. These are the veils of the dance.
Don't confuse it with seduction. This is not seduction. What you're disguising is the thing that got you there, the pure lust. The veils veil the blind drive. Talking this talk, you have a misguided sense, as does she, that you know what you're dealing with. But it's not as though you're interviewing a lawyer or hiring a doctor and that whatever's said along the way is going to change your course of action. You know you want it and you know you're going to do it and nothing is going to stop you. Nothing is going to be said here that's going to change anything.
The great biological joke on people is that you are intimate before you know anything about the other person. In the initial moment you understand everything. You are drawn to each other's surface initially, but you also intuit the fullest dimension. And the attraction doesn't have to be equivalent: she's attracted to one thing, you to the other. It's surface, it's curiosity, but then, boom, the dimension. It's nice that she's from Cuba, it's nice that her grandmother was this and her grandfather was that, it's nice that I play the piano and own a Kafka manuscript, but all this is merely a detour on the way to getting where we're going. It's part of the enchantment, I suppose, but it's the part that if I could have none of, I'd feel much better. Sex is all the enchantment required. Do men find women so enchanting once the sex is taken out? Does anyone find anyone of any sex that enchanting unless they have sexual business with them? Who else are you that enchanted by? Nobody.
She thinks, I'm telling him who I am. He's interested in who I am. That is true, but I am curious about who she is because I want to fuck her. I don't need all of this great interest in Kafka and Velazquez. Having this conversation with her, I am thinking, How much more am I going to have to go through? Three hours? Four? Will I go as far as eight hours? Twenty minutes into the veiling and already I'm wondering, What does any of this have to do with her tits and her skin and how she carries herself? The French art of being flirtatious is of no interest to me. The savage urge is. No, this is not seduction. This is comedy. It is the comedy of creating a connection that is not the connection—that cannot begin to compete with the connection—created unartificially by lust. This is the instant conventionalizing, the giving us something in common on the spot, the trying to transform lust into something socially appropriate. Yet it's the radical inappropriateness that makes lust lust. No, this just plots the course, not forward but back to the elemental drive. Don't confuse the veiling with the business at hand. Sure, something else might develop, but that something has nothing to do with shopping for curtains and duvet covers and signing on as a member of the evolutionary team. The evolutionary system can work without me. I want to fuck this girl, and yes, I'll have to put up with some sort of veiling, but it's a means to an end. How much of this is cunning? I'd like to think that all of it is.
- Philip Roth, The Dying Animal
Pupils in the quatrième were allowed to join the film society, which held screenings every Thursday evening in the boys' assembly hall, though girls were allowed to attend. One night in December, just before Nosferatu: A Symphony of Horror started, Bruno took the seat next to Caroline Yessayan. Toward the end of the film – having thought about it for more than an hour – he very gently placed his left hand on her thigh. For a few wonderful seconds (five? seven? surely no more than ten) nothing happened. She didn't move. Bruno felt a warm glow flood his body and thought he might faint. Then, without saying a word, she brushed his hand away. Years later – fairly often, actually – when some little whore was sucking him off, Bruno would remember those few seconds of terrifying joy; he also remembered the moment when Caroline Yessayan moved his hand away. What the boy had felt was something pure, something gentle, something that predates sex or sensual fulfillment. It was the simple desire to reach out and touch a loving body, to be held in loving arms. Tenderness is a deeper instinct than seduction, which is why it is so difficult to give up hope.
If Bruno had touched Caroline Yessayan's arm that evening, she almost certainly would have let him, and it probably would have been the beginning of something. While they were waiting in line, she had deliberately struck up a conversation and had kept a seat free to give him an opportunity to sit beside her. During the film, she had put her arm on the armrest between them. She had noticed Bruno before and she fancied him; that evening, she was hoping against hope that he would hold her hand. Vvlhy did Bruno touch her thigh? Probably because Caroline Yessayan's thigh was bare, and in his innocence he could not imagine it was bare for no reason. As he grew older and remembered his boyhood with disgust, he came to see this as the defining moment of his life. It all appeared to him in the light of cold and unchangeable fact. On that December evening in 1970, Caroline Yessayan had it in her power to undo all the humiliation and the sadness of his childhood. After this first failure (for after she gently removed his hand, he never spoke to her again), everything became much more difficult. Of course, it was not really Caroline Yessayan's fault. Rather the reverse: Caroline Yessayan – a little Armenian girl with doe eyes and long, curly black hair who had found herself, after endless family wranglings, among the dark and gloomy buildings of the boarding school in Meaux – Caroline Yessayan alone gave Bruno a reason to believe in humanity. If it all had ended in a terrible emptiness, it was because of something so trivial that it was grotesque. Thirty years later, Bruno was convinced that, taken in context, the episode could be summed up in one sentence: Carolin Yessayan's miniskirt was to blame for everything.
[...]
Things were very different for Annabelle. Last thing at night, before she went to sleep, she thought about Michel and every morning she was overjoyed to see him again. If something funny or interesting happened at school, her first thought was of the moment she could tell Michel about it. On days when they could not see each other for some reason, she was worried and upset. During the summer holidays (her family had a house in the Gironde), she wrote to him every day. The letters were more sisterly than passionate, and her feelings more a glow than a consuming fire, but even if she were reluctant to admit it to herself, the truth slowly dawned on her: on the first try, without looking, without really wanting to, she had found true love. Her first love was the real thing; there would not be another, and such a question did not even arise. It was a plausible scenario, according to Mademoiselle Âge Tendre, but one did well to be cautious as it almost never happened. There were, however, rare, almost miraculous cases that demonstrated it was possible. And if it happened to you it was the most wonderful thing in the whole world.
In the first stage (say, from twelve to eighteen), a girl would go out with several boys (the semantic ambivalence of the term reflected a very real behavioral ambiguity: what did going out with a boy actually mean? Did it mean kissing, or did it include the more profound joys of petting or of heavy petting, or even of full sexual intercourse? Should you allow a boy to touch your breasts? Should you take off your panties? And what should you do with his thing?) For Patricia Hohweiller and Caroline Yessayan the problem was far from simple; their favorite magazines gave vague, often contradictory answers. In the second stage (once she left high school), the same girl needed a serious relationship (referred to in German magazines as "big love"). Now the defining question was: "Should I move in with Jeremy?" This was the second and final stage. The flaw in the solution offered by girls' magazines – arbitrarily recommending contradictory forms of behavior in consecutive periods of a girl's life-only became apparent some years later with the inexorable rise in the divorce rate. Nevertheless, for many years girls, naïve and already disoriented by the speed of social change, accepted these improbable rules and tried their best to stick to them.
Things were very different for Annabelle. Last thing at night, before she went to sleep, she thought about Michel and every morning she was overjoyed to see him again. If something funny or interesting happened at school, her first thought was of the moment she could tell Michel about it. On days when they could not see each other for some reason, she was worried and upset. During the summer holidays (her family had a house in the Gironde), she wrote to him every day. The letters were more sisterly than passionate, and her feelings more a glow than a consuming fire, but even if she were reluctant to admit it to herself, the truth slowly dawned on her: on the first try, without looking, without really wanting to, she had found true love. Her first love was the real thing; there would not be another, and such a question did not even arise. It was a plausible scenario, according to Mademoiselle Âge Tendre, but one did well to be cautious as it almost never happened. There were, however, rare, almost miraculous cases that demonstrated it was possible. And if it happened to you it was the most wonderful thing in the whole world.
houellebecq - the elementary particles
It wouldn’t be love without opposition, would it? I mean, if Juliet’s dad had fallen on Romeo’s neck and said, ‘I’m not losing a daughter, I’m gaining a son, and Romeo’s mum had beamed ‘Welcome to the Montague family, Juliet my precious,’ it would be a pretty short play.
- Stephen Fry, The Stars' Tennis Balls
http://i4.photobucket.com/albums/y10...doQuino005.jpg
- Quino
Consider: the darkening ease, the brightening trouble; the pleasure pleasure because it was, the pain pain because it shall be; the glad acts grown proud, the proud acts growing stubborn; the panting and trembling towards a being gone, a being to come; and the true true no longer, and the false true not yet. And to decide not to smile after all, sitting in the shade, hearing the cicadas, wishing it were night, wishing it were morning, saying, No, it is not the heart, no, it is not the liver, no, it is not the prostate, no, it is not the ovaries, no, it is muscular, it is nervous.
beckett - watt.
"Ding-dong. You look remarkably like dinner."
--
Jacques Prévert
Le chat et l’oiseau
Un village écoute désolé
Le chant d'un oiseau blessé
C'est le seul oiseau du village
Et c'est le seul chat du village
Qui l'a à moitié dévoré
Et l'oiseau cesse de chanter
Le chat cesse de ronronner
Et de se lécher le museau
Et le village fait à l'oiseau
De merveilleuses funérailles
Et le chat qui est invité
Marche derrière le petit cercueil de paille
Où l'oiseau mort est allongé
Porté par une petite fille
Qui n'arrête pas de pleurer
Si j'avais su que cela te fasse tant de peine
Lui dit le chat
Je l'aurais mangé tout entier
Et puis je t'aurais raconté
Que je l'avais vu s'envoler
S'envoler juqu'au bout du monde
Là-bas où c'est tellement loin
Que jamais on en revient
Tu aurais eu moins de chagrin
Simplement de la tristesse et des regrets
Il ne faut jamais faire les choses à moitié."
Spoiler
παραείναι ρομαντικός ο κάμινγκς, ταμαγκόθι;
'So drives the acid nail of coloured pain
Into our vulnerable wood, earth-rooted,
And sends the red sap racing through the trees
Where slugged it lay, now spun with visions looted
From whining skies and cold Gethsemanes
Of hollow light, and all the wounds of Spain.'
-ο λουλάς.
---
"Okay, look, here's the deal. Man, you were gonna drive me around tonight, never be the wiser, but El Gordo got in front of a window, did his high dive, we're into Plan B. Still breathing? Now we gotta make the best of it, improvise, adapt to the environment, Darwin, shit happens, I Ching, whatever man, we gotta roll with it."
-ποιός ξέρει.
ende nysta.
μάλλον απελπισμένο θα τον έλεγα. ή και απελπισμένο. θα βρει τη θέση του κι αυτός, αλλά λίγο αργότερα τελικά. καλύτερα πρώτα λίγη οργή, έστω και σ' επανάληψη.
As I awoke this morning
When all sweet things are born
A robin perched upon my sill
To signal the coming dawn.
The bird was fragile, young and gay
And sweetly did it sing
The thoughts of happiness and joy
Into my heart did bring.
I smiled softly at the cheery song
Then as it paused, a moment's lull
I gently closed the window
And crushed its fucking skull.
- Noël Coward, The Great Awakening
Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
[άτιτλο]
σου έγραψα
"the night of the storm I slept in her bed"
Τζέημς Τζόϋς, Οδυσσέας, σελ 842
μου έγραψες
"βράζουμε το κοκκινογούλι για ενενήντα λεπτά"
Βέφα Αλεξιάδου, Οι συνταγές μου, σελ 201
δηλαδή
τα μιλήσαμέ
τα σύμφωνήσαμέ
Τελοσπάντων go get a room οι τρείς σας!
Ευτυχώς που το είπε κάποιος, αν ξύπναγα και δεν είχε ειπωθεί θ' αναγκαζόμουν να το ποστάρω εγώ.
αυτόν εδώ τον λένε αντρέα μιχελιουδάκη, δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του, ήτο φιγούρα τύπου άσιμος αλλά έπαιρνε περισσότερα ναρκωτικά θαρρώ, ήταν επίσης μπήτνικ κι έγραφε συγκινητικότατα:
Λοιπόν εγώ δεν μεγαλώνω άλλο.
μοιάζω τώρα με κείνα τα σκυλιά του καναπέ που η ανάπτυξη, περιορισμένων δυνατοτήτων, φτάνει μόνο μέχρι ορισμένου σημείου
και ετά απλώς και μόνο αρχίζει
η φθορά αναίτια.
απρόσωπα.
Έτσι κι εγώ, ίσως προϊόν ενδομήτριου θανάτου, ίσως θύμα περιστάσεων,
ίσως άλλο ένα φαινόμενο της ομαδικής διαδικασίας, ακόμη ένας μοχθηρός καραγκιόζης
εν ευδαιμονία και εν αγνοία,
τρώω, χέζω, γράφω ποιήματα συμβατικά,
διαβάζω πολύ, κοιμάμαι.
Δεν αγωνιώ
Δεν αντιδρώ
Περιμένω
Παραμένω
Τα βράδυα το κρεβάτι μου γεμίζει
με διάφορα άτομα που δεν τα ξέρω
που με φιλάνε με χείλια σα φίδια
και βολεύονται στην παγωνιά μου
και τα χαράματα τότε που οι ανομολόγητες
οι ενοχές αρχίζουν και μποχάρουν και το φιλί που έπαιρνα όλη νύχτα
βγάνει πλοκάμια κι’απλώνεται μέσα μου
να με σαπίσει
συνειδητοποιώ πως
όλους αυτούς που στο μισοσκόταδο .
της νέας μέρας
τους ικετεύω ψυθιριστά να γυρίσουν πάλι
και να με πάρουν ξανά απ’το χέρι,
να με σεργιανίσουν όπως παιδάκι
σε πλατείες με πολύχρωμα φώτα, όλους αυτούς ουσιαστικά τους έχω απορρίψει.
Λοιπόν, εκνευρίζομαι λιγάκι με το παραπάνω, γιατί μου φαίνεται πως στο τέλος το χαλά λιγάκι, όχι νοηματικά, απλώς κάτι δεν πάει καλά με τις λέξεις. Κι εκνευρίζομαι γιατί το πήγαινε υπέροχα ως εκεί. We'll censor the ending for me... for you και τέτοια.
Here, catch:
ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
(Λότο κριτική)
Τα έχουμε μπερδέψει όλα
αυτό είναι γεγονός
Επωφεληθήκαμε από την ημέρα της Πεντηκοστής για να κρεμάσουμε
Πασχαλινά αυγά του Αγίου Βαρθολομαίου στο Χριστουγεννιάτικο
δέντρο της δεκάτης τετάρτης Ιουλίου
Έκανε κακή εντύπωση αυτό
Πολύ κόκκινα ήταν τ’ αυγά
Το περιστέρι το ‘σκασε
Τα έχουμε μπερδέψει όλα
αυτό είναι γεγονός
Τις μέρες με τα χρόνια τις επιθυμίες με τις λύπες και το γάλα με τον
καφέ
Στο μήνα της Παναγίας λένε τον πιο όμορφο μήνα βάλαμε την Παρασκευή
και δεκατρείς και την Κυριακή των Γαΐων την ημέρα του θανάτου του
Λουδοβίκου 16ου την τρομερή χρονιά την Ώρα του βοσκού και πέντε λεπτά στάση για φαΐ
Και προσθέσαμε χωρίς ρίμα ούτε αιτία χωρίς ερείπια ούτε σπίτια χωρίς
εργοστάσια και δίχως φυλακές την μεγάλη εβδομάδα με τις σαράντα ώρες και τις τέσσερις Πέμπτες
Κι ένα λεπτό φασαρία
παρακαλώ
Ένα λεπτό με κραυγές χαράς τραγούδια γέλια και κρότους κι ατέλειωτες
χειμωνιάτικες νύχτες για ύπνο κι άλλες ώρες ακόμη για να ονειρευτούμε πως είναι καλοκαίρι κι ατέλειωτες μέρες για να κάνουμε έρωτα και ποτάμια για να κάνουμε μπάνιο λιακάδες για να στεγνώσουμε
Έχουμε χάσει τον καιρό μας
αυτό είναι γεγονός
αλλά ήταν ένας τόσο κακός καιρός
Βάλαμε μπροστά το ρολόι
Σκίσαμε τα ξερά φύλλα του ημερολογίου
Αλλά δεν έχουμε χτυπήσει κουδούνια στις πόρτες
αυτό είναι γεγονός
Μόνο γλιστρήσαμε στις κουπαστές των σκαλοπατιών
Μιλήσαμε για κρεμαστούς κήπους
Ενώ εσείς ήδη βρισκόσαστε στα ιπτάμενα οχυρά
και σβήνετε απ’ το χάρτη μια πόλη ολόκληρη πιο γρήγορα απ’ όσο θέλει ο
μπαρμπεράκος για να ξυρίσει όλους τους άντρες του χωριού του
Ερείπια μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο
ο ίδιος ο βαφέας πεθαίνει
πώς θέλετε να πενθήσουμε λοιπόν
(Μετάφραση: Γιάννης Θηβαίος)
Spoiler
- Jacques Prévert, ξανά.
φράγκοι; φράγκοι. κότες λυράτες!
Three days of rest
Why not the grave
I suffocate without your mouth
Waiting drains the stillborn sunrise
And the long hours on the stairway
Smell of gas
Flat on my face I wait for tomorrow
I see your skin glisten
In the black breach of the night
The slow surge of moonlight
On the inner sea of my sex
Dust on dust
Hammer on mattress
Sun on leaden drum
Still smiling your hand beats indifference
Cruelly clothed bend towards emptiness
You say no and the smallest object a woman’s body can shelter
Bows down
Artificial Nice
Synthetic perfume one hour on the couch
For what pale giraffes
Have I left Byzantium
Solitude stinks
A moonstone in an oval frame
Yet another stiff-jointed bout of insomnia
Once more a dagger throbs in rain
Diamonds and delirum tomorrow’s desiderata
Sweat of taffeta beaches without shelter
Lunacy of my lost faith.
-Joyce Mansour, σπόιλερ δεν έχει δεν το βρίσκω στα γαλλικά =/
Τσεζαρε Παβεζε, αγαπημενος του Αντονιονι btw.
Απο την συλλογη του "Η δουλεια κουραζει". Πανεμορφες εικονες, νοσταλγιες και αλλα τετοια.Quote:
Πάρα πολύ θάλασσα. Είδαμε πολύ θάλασσα. Αργά το σούρουπο που το νερό απλώνεται άτονο και ξεθωριασμένο στο τίποτα, ο φίλος μου το κοιτά επίμονα, εγώ κοιτώ το φίλο μου και κανείς δε μιλά. Το βράδυ καταλήγουμε στο βάθος μιας ταβέρνας μες στους καπνούς μόνοι μας, να πίνουμε παρέα. Ο φίλος μου έχει τα όνειρα του (είναι λιγάκι μονότονα τα όνειρα, στο βουητό της θάλασσας) όπου το νερό ανάμεσα στα νησιά δεν είναι παρά ο καθρέπτης των λόφων που 'ναι διάστικτοι από καταρράκτες κι αγριολούλουδα. Το κρασί του είναι σαν τα όνειρά του. Βλέπει, κοιτώντας το ποτήρι, ν' ανεβαίνει πράσινους λόφους στη πεδιάδα της θάλασσας. Οι λόφοι μου αρέσουνε και τον αφήνω να μιλά για τη θάλασσα -το νερό είναι τόσο διάφανο που φαίνονται τα βότσαλα.
Βλέπω μόνο λόφους και μου γεμίζουνε τον ουρανό και τη γη με τις σταθερές γραμμές των μακρινών και κοντινών πλαγιών. Μόνον οι δικοί μου είναι άγριοι κι αυλακωμένοι με κουρασμένα αμπέλια πάνω στη καμένη γη. Ο φίλος τους δέχεται και τους θέλει ντυμένους στα λουλούδια και στ' άγρια φρούτα για ν' ανακαλύψει γελώντας, κορίτσια πιο γυμνά από τα φρούτα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο: στα πιο σκληρά όνειρά μου δε λείπει το χαμόγελο.
Αν αύριο το πρωί πηγαίναμε προς τους λόφους, θα μπορούσαμε να συναντήσουμε στ' αμπέλια κάποια μελαχρινή, ηλιοκαμένη κοπέλα και πιάνοντας κουβέντα, να φάμε λίγα από τα σταφύλια της.
Lawrence Ferlinghetti - Recipe For Happiness Khaborovsk Or Anyplace
One grand boulevard with trees
with one grand cafe in sun
with strong black coffee in very small cups.
One not necessarily very beautiful
man or woman who loves you.
One fine day.
1.
why not merely the despaired of
occation of
wordshed
is it not better abort than be barren
the hours after you are gone are so leaden
they will always start dragging too soon
the grapples clawing blindly the bed of want
bringing up the bones the old loves
sockets filled once with eyes like yours
all always is it better too soon than never
the black want splashing their faces
saying again nine days never floated the loved
nor nine months
nor nine lives
2
saying again if you do not teach me I shall not learn
saying again there is a last
even of last times
last times of begging
last times of loving
of knowing not knowing pretending
a last even of last times of saying
if you do not love me I shall not be loved
if I do not love you I shall not love
the churn of stale words in the heart again
love love lovethud of the old plunger
pestling the unalterable
whey of words
terrified again
of not loving
of loving and not you
of being loved and not by you
of knowing not knowing pretending
pretending
I and all the others that will love you
if they love you
3
unless they love you.
-ποιός άλλος - cascando.
