Ετούτο είναι ποίημα, διήγημα ή βιβλίο? εκδόσεις? :DQuote:
Originally Posted by carheart
Printable View
Ετούτο είναι ποίημα, διήγημα ή βιβλίο? εκδόσεις? :DQuote:
Originally Posted by carheart
Είναι διήγημα απο το "Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας". Το δικό μου είναι εκδόσεις Οδυσσέας.
Καρυωτάκης Κώστας - Ιστορία(Απόσπασμα)
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει, στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
Στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,
Μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
Χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Ξυπνάς. Ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι έχεις μόλις γεννηθεί. Ξεκινάς τη ζωή σου, ένα άγραφο τετράδιο που περιμένει να γεμίσει με τις εμπειρίες, τα συναισθήματα, τις γνώσεις, τις αναμνήσεις σου. Και αρχίζεις να μεγαλώνεις και κάθε μέρα προσθέτεις και κάτι καινούργιο στο όμορφο σου βιβλιαράκι, αρχίζεις να γεμίζεις τις λευκές του σελίδες με την όψη της μαμάς, τη γεύση του γάλακτος, το πώς να κλαις για να σε πάρουν αγκαλιά, το πώς να περπατάς, να μιλάς, να βρίσκεις το δρόμο για το σχολείο, να παρατηρείς κρυφά τη μικρή σου αγαπημένη, να απομνημονεύεις αλγεβρικές παραστάσεις, με το πώς να ζεις. Και όλα κυλούν όμορφα, τα χρόνια περνούν όμως κάποτε έρχεται εκείνη η ημέρα. Η ημέρα που διαπιστώνεις ότι οι τελευταίες σελίδες στο βιβλίο σου είναι ακριβώς ίδιες με τις προηγούμενες, και αυτές με τις αμέσως προηγούμενες και αυτές με τη σειρά τους με τις πιο παλιές. Διαπιστώνεις ότι η ζωή σου είναι μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία, μια καθημερινή συνήθεια. Κάθε μέρα ξυπνάς και κάνεις μηχανικά τα ίδια πράγματα, βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, σκέφτεσαι τα ίδια ακριβώς πράγματα. Και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι όλος ο κόσμος γύρω σου κινείτε και αλλάζει, αλλά εσύ μένεις εκεί, σταθερός, ακίνητος να παρακολουθείς τις αλλαγές σαν ένας απλός θεατής που παρατηρεί την ίδια του τη ζωή μέσα από μια ταινία. Προσπαθείς να θυμηθείς τις εποχές που ανέπτυσσες θεωρίες από οτιδήποτε διάβαζες, που περνούσες ώρες μελετώντας στην προσπάθεια να βρεις απαντήσεις στα ερωτήματα σου, τότε που είχες ερωτήματα. Προσπαθούσες να θυμηθείς πως ένιωθες, πως ένιωθες τον έρωτα, πως ένιωθες την απέχθεια, το μίσος, την αγάπη, το θυμό, το πάθος, πως ένιωθες τη ζωή. Άλλα όλα είναι θαμμένα τόσο βαθιά που δεν θα μπορούσες ποτέ να τα ξεθάψεις, δεν θα μπορούσες ποτέ να γυρίσεις πίσω, να ζήσεις τις εποχές που βιαζόσουν να μεγαλώσεις, να χαρείς την γλυκιά αγκαλιά της οικογένειας σου, να σκεφτείς μόνο τον άνεμο στο πρόσωπο σου καθώς λικνίζεσαι πάνω στην κούνια, δεν θα μπορούσες ποτέ ξανά να νιώσεις πραγματικά ξέγνοιαστος και ευτυχισμένος. Και καταλαβαίνεις ότι έγινες αυτό που κάποτε έλεγες ότι μισείς περισσότερο, ένας απλός θεατής, μια μίζερη και δυστυχισμένη κινούμενη μάζα. Και θες να το αλλάξεις, αλλά ξαφνικά όλα είναι τόσο δύσκολα και οι επιλογές τόσο περιορισμένες.. Και αποφασίζεις?
Και αποφασίζεις ότι χάθηκες και τα πουλιά έφαγαν τα ψίχουλα που είχες αφήσει για να βρεις το δρόμο σου και δεν μπορείς πλέον να επιστρέψεις. Και περιμένεις, και πονάς παρακαλώντας να έρθει εκείνη η μέρα που θα μπορέσεις να είσαι πάλι ελεύθερος, η μέρα που θα φύγεις και έστω για μια μονάχα στιγμή θα καταφέρεις να πετάξεις μακριά, ελεύθερος και ευτυχισμένος. Μα μια μέρα, μια ώρα, έστω ένα λεπτό πριν το τέλος παρακαλείς να είχες αλλάξει κάτι, να μπορούσες να πάρεις μια προθεσμία γιατί ήταν τόσο όμορφα εδώ, και ίσως θα μπορούσες να τα καταφέρεις και εσύ σαν τόσους άλλους και όλα θα ήταν τόσο καλά?.
Και αποφασίζεις ότι πρέπει να αλλάξεις. Ψάχνεις συναισθήματα μέσω εικόνων, μουσικών, ανθρώπων, ψάχνεις τη χαρά που είχες χάσει προ καιρού. Κάθε πρωί ξυπνάς και λες στον εαυτό σου ότι σε περιμένει μια ακόμα γεμάτη, όμορφη μέρα. Και χαμογελάς. Χαμογελάς δίνοντας λεφτά σε κάποιον ζητιάνο στο δρόμο, χαμογελάς παρατηρώντας βλέμματα όσων σε κοιτάνε, χαμογελάς με ένα ζευγάρι που περπατά αγκαλιά. Και κάθε βράδυ που ξαπλώνεις χαμογελάς για να διώξεις τον πόνο. Και όταν φτάνει η ώρα φοβάσαι ότι κανείς δεν εκτίμησε καθένα από τα χαμόγελα σου και γελάς όσο πιο δυνατά μπορείς στην τελευταία προσπάθεια να ειρωνευτείς τον εαυτό σου για να μην τον λυπηθείς, τουλάχιστον όχι αυτή την τελευταία στιγμή?
Πάνω στο ανάχωμα, πολύ κοντά στο λεωφορείο, κουκουλωμένες σιλουέτες στέκονταν ακίνητες. Κάτω απ'την κουκούλα της κελεμπίας και πίσω από ένα τείχος από φουλάρια, έβλεπες μόνο τα μάτια τους. Βουβοί, φερμένοι ένας Θεός ξέρει από που, κοίταζαν τους ταξιδιώτες. "Βοσκοί" είπε ο Μαρσέλ.
Albert Camus - Η Μοιχαλίδα
Γιά κάποιον ανεξήγητο λόγο μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο σημείο.
Αρχιμάστοροι και εργάτες, άξεστοι χωριάτες όλοι τους.
Ένα χέρι με πέννα αξίζει όσο κι ένα χέρι με αλέτρι.
Τι εποχή χεριών!
Δε δύναμαι να ξεχωρίσω το χέρι μου.
Arthur Rimbaud - Mauvais Sang
Εντάξει τώρα. :pink:
mas exei faei tin zwh autos o Camus (parea me ton Kafka) alla einai ethismos, kai anamfivolo talento.Quote:
Originally Posted by Kalki
Please master can I touch your cheeck
please master can I kneel at your feet
please master can I loosen your blue pants
please master can I gaze at your golden haired belly
please master can I have your thighs bare to my eyes
please master can I take off my clothes below your chair
please master can I can I kiss your ankles and soul
please master can I touch lips to your hard muscle hairless thigh
please master can I lay my ear pressed to your stomach
please master can I wrap my arms around your white ass
please master can I lick your groin gurled with blond soft fur
please master can I touch my tongue to your rosy asshole
please master may I pass my face to your balls,
please master order me down on the floor,
please master tell me to lick your thick shaft
please master put your rough hands on my bald hairy skull
please master press my mouth to your prick-heart
please master press my face into your belly, pull me slowly strong thumbed
till your dumb hardness fills my throat to the base
till I swallow and taste your delicate flesh-hot prick barrel veined Please
Mater push my shoulders away and stare in my eyes, & make me bend over
the table
please master grab my thighs and lift my ass to your waist
please master your hand's rough stroke on my neck your palm down to my
backside
please master push me, my feet on chairs, till my hole feels the breath of
your spit and your thumb stroke
please master make my say Please Master Fuck me now Please
Master grease my balls and hairmouth with sweet vaselines
please master stroke your shaft with white creams
please master touch your cock head to my wrinkled self-hole
please master push it in gently, your elbows enwrapped round my breast
your arms passing down to my belly, my penis you touch w/ your fingers
please master shove it in me a little, a little, a little,
please master sink your droor thing down my behind
& please master make me wiggle my rear to eat up the prick trunk
till my asshalfs cuddle your thighs, my back bent over,
till I'm alone sticking out, your sword stuck throbbing in me
please master pull out and slowly roll onto the bottom
please master lunge it again, and withdraw the tip
please please master fuck me again with your self, please fuck me Please
Master drive down till it hurts me the softness the
Softness please master make love to my ass, give body to center, & fuck me
for good like a girl,
tenderly clasp me please master I take me to thee,
& drive in my belly your selfsame sweet heat-rood
you fingered in solitude Denver or Brooklyn or fucked in a maiden in Paris
carlots
please master drive me thy vehicle, body of love drops, sweat fuck
body of tenderness, Give me your dogh fuck faster
please master make me go moan on the table
Go moan O please master do fuck me like that
in your rhythm thrill-plunge & pull-back-bounce & push down
till I loosen my asshole a dog on the table yelping with terror delight to be
loved
Please master call me a dog, an ass beast, a wet asshole,
& fuck me more violent, my eyes hid with your palms round my skull
& plunge down in a brutal hard lash thru soft drip-fish
& throb thru five seconds to spurt out your semen heat
over & over, bamming it in while I cry out your name I do love you
please Master.
allen ginsberg - please master
looking at you makes me sad
so painful
what pity
i guess only the copper leaves are left for us in September
other lips have taken your warmth
and little cold rain is drizzling from your soul
well, it doesn't scare me
i've found a different joy
and there is nothing left but the yellow rot and dumpness
i haven't exactly preserved myself either
for quiet life and smiles..
walked too few roads
made too many mistakes..
funny life, funny mismatch
has always been.. and will be
and the garden looks like a cemetery
covered with the white bones of treetranks
we'll die like the flowers
and dissapear like the guests of the garden
since there are no flowers in the winter
why be sad about them?
- Γιεσένιν
In the late 1925 Esenin spent some time in a hospital for a nervous breakdown. He had left his wife and went to Leningrad, where he hanged himself in the Hotel d'Angleterre, on December 28, 1925. Before his death, Esenin slashed his wrists and wrote with his own blood his farewell in 'Do svidan'ia, drug moi, do svidan'ia': "In this life it is not new to die, / but neither it is new to be alive." Esenin used blood because the ink bottle in the room was dry.
You have passed, as they say, into worlds elsewhere.
Emptiness...
Fly, cutting your way into starry dubiety.
No advances, no pubs for you there.
Sobriety.
No, Yessenin, this is not deridingly,-
in my throat not laughter but sorrow racks.
I see - your cut-open hand maddeningly,
swings your own bones like a sack.
Stop it, chuck it! Isn't it really absurd?
Allowing cheeks to flush with deathly hue?
You who could do such things with words,
that no one else on earth could do.
Why, for what? Perplexity appalls.
Critics mutter: "The main fault we find
there was hardly any working-class contact at all,
as a result of too much beer and wine."
[...]
The ranks of rubbish meanwhile haven't grown much thinner.
There's so much to do - just to catch up with things yet.
Life must be changed to begin with.
And having changed it - then one can sing it.
These days are difficult for the pen.
But tell me, you crooks and cripples wheezy,
which great ones ever choose- where and when?
a path already trodden smooth and easy?
The word - in the C-in-C of human powers.
Forward march! That time may whistle by as rockets flare.
So the wind shall carry to the past of ours
only the ruffling of our hair.
Our planet is poorly equipped for delight.
One must snatch gladness from the days that are.
In this life
it's not difficult to die.
To make life
is more difficult by far.
- Μαγιακόφσκι, ποίημα για το Γιεσένιν
Following the suicide of poet Sergei Esenin on 27 December 1925, Mayakovsky set himself the task of neutralizing the effect of Esenin's sucide note-poem and of making Esenin's end seem uninspiring. He wanted to put forward another kind of beauty in place of the easy beauty of death. Esenin had concluded his suicide poem with the lines: "In this life, dying is nothing new. But living, of course, isn't any newer." In response, Mayakovsky ended his poem Sergeiu Eseninu ("To Sergei Esenin") with this variation:
In this life, to die is not so difficult,
to make life is considerably more difficult.
Mayakovsky shot and killed himself in his Moscow office. He left a suicide note, dated 12 April, which read:
To Everyone
The fact that I die is no one's fault and, please, don't gossip. The deceased especially hated that.
Mama, sisters and comrades, forgive me--it's not the best way (I don't recommend it to others), but I have no other exit.
Lilia-love me.
My Comrade Government, my family is Lilia Brik, my mother, my sisters, and Veronica Vitoldovna Polonskaya.
If you can arrage a tolerable life for them-thanks.
Give my poems in progress to the Brik family, they will take care of them.
As they say,
"the incident is closed."
The love boat
wrecked by daily life.
I'm all even with life
and nothing would be gained by listing
mutual hurts,
troubles,
and insults.
Good luck to those who remain
Vladimir Mayakovsky.
P.S. Comrades, don't think me weak.
4/12/30
Seriously-There's nothing left to be done
.-Quote:
Originally Posted by freezing_moon
Μπράβο φρήζην, μας την έφτιαξες τη μέρα!
ΠΡΩΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ερώτησα
κάποτες γιατί
τάχατες
η τραγική
και σεμνή παρθένα
που λέγονταν Πουλχερία
την παραμονή τού
γάμου της
σφουγγάρισε προσεκτικά όλο
το σπίτι
και την επομένη
απέθανε;
μια
που καθάρισε και νοικοκύρεψε
τα πάντα
γιατί δε χάρηκε
κι αυτή
τις μακρυές λευκές νταντέλλες
τους λευκούς πολύπλοκους φαρμπαλάδες
και τα πολύχρωμα
μεγάλα
φτερά
του γάμου;
γιατί
εναπόθεσε έτσι σιωπηλα
χάμω στα
σανίδια
τη μεγάλη κίτρινη πεταλούδα
και τα χάρτινα λουλούδια
που ήτανε μέσα
στο κεφάλι της;
το μπαλσαμωμένο
πουλί
που ήτανε μέσα στο κλουβί
του θώρακά της;
γιατί;
διότι
- είπε ίσως ο πατέρας μου -
διότι
πρέπει να έχη
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι ο ποιητής
τα μανιτάρια του
διότι πρέπει
να έχη
ο στραδιώτης την
πλεκτάνη του
το μικρό παιδί
τον τάφο του
ο ποιητής τη
ροκάνα
του
διότι πρέπει
να έχη
ο στραθιώτης
το σκεπάρνι του
το μικρό παιδί το
βλέμμα του
ο ποιητής
το
ροκάνι του
Όρθρου Βαθέος
εκείνο που σ' εμένα
συγκινούσε
- και συγκινεί πάντοτε -
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Aβραάμ Λίνκολν
μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούντζινό μου άγαλμα
σε μίαν οποιαδήποτε πλατεία του Πειραιώς
εναπόθεσαν
στα πόδια μου
σιωπηλά
κάτι
που έμοιαζε
- δεν εδιάκρινα καλά πάν' απ' το βάθρον -
σαν λείψανο
σα χάλκινο
μαγκάλι
μ' αναμμένα κάρβουνα
περίμενα να νυχτώση καλά
κι' όταν επλησίασα
να δω
διεπίστωσα
- με τι χαρά -
ότι δεν είταν τίποτ' άλλο
παρά
τα μαύρα μάτια της γυναίκας π' αγαπώ
που
ελάμπανε
μέσ' στο
σκοτάδι
- Εγγονόπουλος
Quote:
Originally Posted by a-void_me
ξέρεις από μπάλα :wink:
L'hiver, nous irons dans un petit wagon rose
Avec des coussins bleus.
Nous serons bien. Un nid de baisers fous repose
Dans chaque coin moelleux.
Tu fermeras l'œil, pour ne point voir, par la glace,
Grimacer les ombres des soirs,
Ces monstruosit
