Αυτές οι ερωτήσεις με τις καταφάσεις και τις αρνήσεις στην ίδια πρόταση με μπερδεύουν.Quote:
Originally Posted by carheart
αλλά εγώ απαντώ περιφραστικά
στηρίζω 2000-2009 00'ς
αλλιώς πως 2000 21ος αιώνας κσερογο
Printable View
Αυτές οι ερωτήσεις με τις καταφάσεις και τις αρνήσεις στην ίδια πρόταση με μπερδεύουν.Quote:
Originally Posted by carheart
αλλά εγώ απαντώ περιφραστικά
στηρίζω 2000-2009 00'ς
αλλιώς πως 2000 21ος αιώνας κσερογο
:pink::pink::pink::pink::pink:Quote:
Originally Posted by nothingman
είναι απλό. Όλος ο 2000, ο 1, ο 2,...,ο 9, είναι δέκα γεμάτα χρόνια.
δέκα γεμάτα χρόνια είναι μια δεκαετία.
εν τω μεταξύ νιώθω πως συμφωνούμε όλοι, απλά συνεχίζουμε να το συζητάμε, έτσι, να το πατιάσουμε λίγο ακόμα.
παρασαητ
το ιδιο πραγμα ειναι. κ οι δεκαετιες αριθμητικα μετρουνται.
η πρωτη αριθμητικη (θετικη) δεκαδα ειναι σε ακεραιους η 1-10 ομως για να καταλαβαινομαστε ειναι η 0,1...0,2...1...2...3...4..5...6...7...8...9...9,8...9,9...10 οκ? (το ποσο των δεκαδικων ειναι 1 για λογους ευκολιας)
ετσι κ στις δεκαετιες
η δεκαδα κλεινει με το που συμπληρωθει το 10 δηλ, με το μπαινουμε στοι 1-1-2010 εχει κλεισει η δεκαετια '00
οταν απο το ετος 1πΧ πηγαινουμε στο ετος 1μΧ αντιλαμβανομαι οτι το 0 ειναι μια στιγμη ακριβως στη μεση τους (γραμμικη μετρηση του χρονου). κ λεμε για ετος 1 κ οχι ετος 0, οπως και στα μαθηματικα οι αριθμοι 0,1...0,2......0,8..0,9 ανηκουν στην πρωτη μοναδα.
υγ. sorry παπαργια του φορντ περφεκτ:)
πολύ καλό thread nothingman :thumbsup:
σειρά τυχαία:
1. Current 93 - Black Ships Ate The Sky (2006)
ό,τι ήταν το horses για τα νάηντιζ είναι τούτο για τα ζήροζ. αλαζονικό, ρομαντικό, πλήρως απεγκλωβισμένο απόλα τα είδη πάνω στα οποία πατάει, ε, έχει και άλμοντ και μπόνι πρινς μπίλι μέσα, δε θέλει πολύ.
2. Arve Henriksen - Chiaroscuro (2004)
όποτε βλέπω αυτά τα γιαπωνέζικα σπιτάκια με τη μινιμάλ αισθητική, την ελαφράδα τους και τη ζεστασιά τους μπαίνω στο ίδιο τριπάκι που μπαίνω και με τον κύριο άρβε. μια χαλάρωση μια αρμονία μέσα απ'το χτίσιμο τα τέξτσουρς και το καμ εν γκό της τρομπέτας.
3. Supersilent - 7 (2005)
είναι dvd, είναι λάηβ, είναι πλήρως αυτοσχεδιαστικό, επίσης είναι και σχεδόν ό,τι ζητάω απ'τη μουσική. και αμα δεν παθαίνεις αναφυλαξία με κάτι χωρίς δομή που είναι δυνητικά θόρυβος δεν παίζει να μην ανατριχιάσεις κάθε φορά που οι ήχοι του καθενός απ'την τετράδα συγκρούονται και ύστερα απομακρύνονται.
4. Bohren & Der Club Of Gore - Sunset Mission (2000)
ακριβώς στο γύρισμα της χιλιετίας, οι γερμανοί την υποδέχονται με... διακριτικότητα και μισοσβησμένα σχεδιαγράμματα jazz. γιατί αν οι sunn εξερευνούν τη χαμηλή ταχύτητα μέσα απ'τον όγκο, αυτοί εδώ ψάχνουν μέσα στο κενο ανάμεσα. και όπως στα θεατρικά ορισμένων την περισσότερη σημασία έχουν οι παύσεις και το άλεκτο, έτσι κι εδώ οι παύσεις μέχρι την επανάληψη της ίδιας φράσης/νότας/ρυθμού δίνουν πρώτον ένα τρομαχτικό momentum και δεύτερον την υπνωτιστικότερη ατμόσφαιρα σε δίσκο μετά τον angelo badalamenti.
5. SUNN - White2 (2004)
ένα βήμα παραπέρα απ'τους earth, με πολλούς τσαντισμένους μεταλάδες να φτύνουν το θόρυβο που μόλυνε την μουσική τους, εγκαταλείπουν πλέον τις τεκτονικές πλάκες που συγκρούονται και εξαπλώνονται στους βόμβους, στο ουσιαστικό ambience και στην ψαλμωδία. μεταμοντέρνοι, ψεύτες και μεγάλοι.
6. Heroin and your Veins - Dead People's Trails (2007) / Nausea (2009)
τι θα γινόταν αν η κύρια επιρροή των bohren δεν ήταν η jazz αλλά η garage και το rockabilly; ένα αίσχος θα πείτε. αλλά! πάντα η φρενιασμένη ατμόσφαιρα αυτών των ειδών, και το λαχάνιασμα και ο ιδρώτας των meteors και των sonics πέρα απ'τη διάθεση για πάρτυ και το χορό αλά τραβόλτα μου βγάζει και μια πιο σκοτεινή πλευρά που σχεδόν πάντα υπονοείται. οι hayv τη βγάζουν στην επιφάνεια.
7. Six Organs of Admittance - School of the Flower (2005)
ο chasny εκτός απ'τις συμμετοχές του στους c93 έχει μια αρκετά μεγάλη και πολυγραφότατη πορεία ως κιθαρίστας. αυτή εδώ είναι η καλύτερη στιγμή του, καθώς στην αφαιρετικότητα και την ξεραϊλα του παιξίματος του προστίθεται ο πλουραλισμός του corsano στα τύμπανα, η ατμόσφαιρα γεμίζει, τα μοτίβα έρχονται και χάνονται και είναι και απίστευτα catchy τα γαμημένα, γενικά ένα χάος που μυρίζει incense sticks μα είναι αρκετά πιο οξύ απ'τα συνήθη χίππικα τέτοια.
8. Sun of Nothing - ...in the weak and the wounded (2007)
για να προλάβω τις κακεντρέχειες, δεν τους ξέρω, δεν είναι φίλοι μου, δεν έχουμε παίξει ποτέ μαζί. ο δίσκος αυτός έχει σκαλώσει στο mp3 μου απ'τη μέρα που τον αγόρασα και δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να τον ακούω. η οργή εδώ δεν είναι οργή θα σου σπάσω τη μούρη, είναι οργή για την παραίτηση (κάτι αντίστοιχο με jane doe και oceanic υποθέτω). η μελαγχολία δεν είναι μπουχού με παράτησαν, είναι αδιαπέραστο τείχος. και το κλάμα επίσης είναι απλά νύχια μπηγμένα στην παλάμη και ασπρισμένες αρθρώσεις, χωρίς ήχο, χωρίς τίποτα. και πίσω απ'όλα αυτά μια δύναμη που δεν είναι δήλωση ισχύος αλλά μοιάζει περισσότερο με χιονοστιβάδα, με έλειψη ελέγχου και ό,τι συνεπάγεται αυτό. και αυτός ο συνδυασμός αρνητικότητας και κάθαρσης υποθέτω μπορεί να δώσει μεγάλη ανακούφιση σε έναν πληγωμένο ψυχισμό - σ'εμένα τουλάχιστον έδωσε, όταν χρειάστηκε.
9. Neurosis - A Sun That Never Sets (2001)
αν δεν έβαζα αυτό θα έβαζα το oceanic, είχαν την ίδια επίδραση πάνω μου, μουσικά και ψυχολογικά και δε γίνεται να 'ναι στην ίδια λίστα.
και βάζω αυτό και όχι το προηγούμενο ή το επόμενο γιατί νομίζω εδώ είναι που ο όγκος και το tribal στοιχείο παντρεύτηκε καλύτερα με το ambient και τη μελωδία, στις ποσότητες που έπρεπε. και τα φωνητικά, αυτά τα τόσο αντιπαθητικά φωνητικά για μερικούς, μιλάνε μόνο για δύναμη και ειλικρίνεια, για αφοσίωση, στόχο και μάχη, και δεν μπορώ να βρώ κάτι πιο κοντά στη φιλοσοφία του hm ούτε πιο αισιόδξο στα ακούσματα μου.
10. Scott Walker - Drift (2007)
ο joyce είχε γράψει για το finnegan's wake πως γράφοντας το είχε προσπαθήσει να εξομοιώσει τη γλώσσα της νύχτας και των ονείρων. το μουσικό ανάλογο είναι ο walker. που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει δόξα, τι σημαίνει φράγκα, τι σημαίνει γκόμενες, τι σημαίνει περιοδείες συνεντεύξεις φλας ακριβά ξενοδοχεία και ό,τι σκοτεινό και σάπιο υπογάστριο συνοδεύει όλα τα προηγούμενα. και μιλάει γι'αυτά, με μια απ'τις πιο ιδιαίτερες χροιές της εποχής μας, μιλάει για εφιάλτες, για εξαρθρώσεις, για τα σάπια πτώματα του μουσολίνι και της γυναίκας του που κουνιούνται χαριτωμένα πέρα δώθε πέρα δώθε, μιλάει και προσφέρει μια εμπειρία τόσο πολυαισθαντική που ούτε αντέχεται εύκολα, ούτε βρίσκεται εύκολα.
μόνο δηθενίλες και κουλτούρα, move along!
Αγαπώ σχεδόν όλη την παραπάνω λίστα και σου βγάζω το κουλτουριάρικο καπέλο που δανείστηκα από σένα τον ίδιο για τις περιγραφές.
Zu-Carboniferous(2009)
Το τρίο jazz-math-noise-rock από την Ιταλία έβγαλε ετούτο τον δίσκο και με άφησε με τα σαγόνια κρεμασμένα.Παίξιμο,συνθέσεις,πόρωσις,όλα στην εντέλεια.Εκτός από τους τρεις(μπάσο/τύμπανα/σαξόφωνο) συμμετέχει ο Πάττονας(ευτυχώς όχι πολύ) και ο Βασιλιάς Buzzo από Melvins.ΤΕΛΕΙΟ.
Lightning Bolt-Hypermagic Mountain(2005)
‘Οι τρελοί Μπράιανς’,ντούο από το Providence,Rhode Island, που έχει παράδοση στο νοιζ ροκ.Υπερπαραμορφωμένο μπάσσο από τον Brian Gibson και υπεργρήγορα νευρικά τύμπανα και παραμορφωμένα μουρμουρίσματα από τον Brian Chippendale.Είναι ο πιο εύληπτος δίσκος τους,με ριφς που σου κολλάνε πορωτικά στον μυαλό.
Melt Banana-Bambi’s Dilemma(2007)
Νευρικό νοιζ ροκ και πάλι,εξ Γιαπωνίας αυτή την φορά.Γκόμενα στα φωνητικά,γαμάτα(αλλά όχι βιρτουόζικα) παιξίματα,18 τραγούδια-διαμάντια,διάρκεια λίγο παραπάνω από μισάωρο.
Amon Tobin-Foley Room(2007)
Τακαπληκτικός δίσκος από τα ηλεκτρονικοπερέργα χωράφια.Ο Βραζιλιάνος Amon Adonai Santos de Araújo Tobin αυτή την φορά χρησιμοποιεί αληθινούς ήχους-samples,από μηχανάκια μέχρι ρεψίματα.Jazzy ατμόσφαιρα,πανέξυπνα breaks,απίστευτη ποικιλία ήχων.Στη θέση του θα μπορούσε να μπει και ο aphex twin.
The First Original Silence(2007)
Αυτοσκεδιαστική super-band που στήθηκε μόνο για να ηχογραφήσει αυτό το αριστούργημα.Τρομερό βαρύ μπάσο(Massimo Pupillo-Zu),ντράμερ και σαξοφωνίστας που παίζουν μαζί στους The Thing(Paal Nilssen-Love,Mats Gustafsson),κιθαρίστες:Thurston Moore(Sonic Youth) και Terrie Ex(the Ex) και στα μπλιμπλίκια ο Jim O’Rourke(Sonic Youth).Free Jazz-Improv-Rock!!!
Sekunda-Piikkilankamalli(2007)
Μετά από 25(!) χρόνια παρουσίας στη φιλανδική hc/punk σκηνή,αποφάσισαν να βγάλουν το ντεμπούτο τους.25 χρόνια χυμαδιού,σαπίλας,τσιριγμάτων συγκεντρωμένα σε έναν δίσκο με lo fi ήχο.”Fastest band in 1982’’
Darkthrone-F.O.A.D(2007)
Η τελειοποίηση του evil rn’r που εισήγαγαν με το the cult is alive.Συνεχίζουν να γαμάνε σίδερα εδώ και 2 δεκαετίες.Ριφάρες και τελείως street συναίσθημα..-
Getatchew Mekuria & The Ex(&guests)-Moa Anbessa(2006)
Ο αφρικανός(έλα να κάνουμε κονέ) θρυλικός σαξοφωνίστας συνεργάζεται με τους punk-jazz ολλανδούς,παράλληλα με το κοινό τουρ τους στην Αφρική.Έθνικ-αφρο στοιχεία,diy-punk αιθητική,όλα μπλεγμένα,μια ομορφιά.
Venetian Snares-Rossz Csillag Alatt Született(2005)
Είπαμε απλά υπέροχο το δισκάκι του.
Cripple Bastards-Desperately Insensitive(2003)
Ξεκίνησαν με χυμα-punk(βλ. ιταλική σκηνή,Negazione) με επιρροές μέταλ και κατέληξαν να παίζουν βαρβάτο grindcore με crust στοιχεία(τουπα-τουπα).Όταν δε τραγουδούν στην Ιταλική,το αποτέλεσμα είναι φοβερό.Ποιά γλώσσα είναι πιο κατάλληλη για ‘hatecore’ από την τόσο εκνευριστική Ιταλική?
κριππλ μπασταρντς,πραγματικα γαμανε καθε παναγια.22 χρονια σκιζουν κωλαρακια ατσαλοβιδων.σκατοψυχοι οσο τιποτα,ειχαν διαβασει ενα ρηπορτ τους σε ενα φανζιν οπου αναφεροταν συνεχεια το ποσο μισανθρωποι ειναι,πως πλακωνοντουσαν στο ξυλο σε οποια πολη επαιζαν και πως προκαλουσαν τους παντες.γκραντε σιλεντσιο=τον σκασμο μουνοπανα.
τις λιωμενες μπανανες (στον ΚΩΛΟ ΜΑΣ) δεν θα τις αποκαλουσα νοιζ ροκ,εχουν πολλες τετοιες επιρροες αλλα τις βαζω πιο κοντα στο πειραματικο χαρντκορ.και ευτυχως μια φορα που η λεξη "πειραματικο" δεν σημαινει και "αργο", "καθυστερημενο".
εξ μεγαλη μπαντα,αλλα τα τελευταια τους πολυ πειραματικα και ζαλιζουν...
σεκουντα απλα μια συμπαθητικη μπαντα.
μπράβο πάνκη, κερδίζεις κουλούρι.
:)
ευχαριστω και συγνωμη που δεν εβαλα ντροπκικ μερφις στην λιστα μου.
τους μπανάνα ήθελα να τους βάλω
'νευρικό πειραματικό πανκ' αλλά δε βρίσκω και μεγάλη διαφορά.
σεκούντα πράγματι δεν είναι και καμμιά πρωτοτυπία αλλά μετράει το ντεμπούτο-μετά-από-25 χρόνια!
Εγώ πιστεύω το cell scape είναι πιο δίκαιο γιατί έχει της χιτάρες.
Συνωνόματε, θεωρώ ότι δεν πρόκειται για depressive ήχο... Δηλαδή, άλλο το depressive ιδίωμα κι άλλο η εγγενής μελαγχολία του μαύρου μετάλλου.Quote:
Originally Posted by 12 stars circle your browΑ, για πες.Quote:
Originally Posted by Ra PariahΠοιό; :rofl:Quote:
Originally Posted by 12 stars circle your brow
Ε, όχι και depressive, ρε παιδιά!
Μη φτάσουμε να πούμε και το "Transylvanian..." depressive... Ή διαφωνείς;
Εγώ θα το έβαζα (το Weakling) στην ευρύτερη οικογένεια ορισμένων Emperor κομματιών, του δεύτερου O.O.T.E.H. και διαφόρων άλλων κυκλοφοριών...
Ίσως να σε μπέρδεψαν κάποια πιο αφαιρετικά σημεία του δίσκου.
Δεν μου αρέσει να περιορίζω την μουσική μου ούτε να βάζω αυστηρά και συγκεκριμένα όρια σ'αυτό που ακούω. Οι Weakling είναι μία μπάντα που μοιράζει κατάθλιψη=depress, και για να το καταλάβεις αυτό δεν χρειάζεται ούτε να 'χεις ακούσει 500 μπλακμέταλ μπάντες για να εστιάσεις σε διαφορές μεταξύ των ούτε να είσαι οργανοπαίχτης και μουσικοκριτικός τρομερός ώστε να αναλύεις τον ήχο σε εβδομηνταπέντε διαφορετικά θέματα τύπου ριφφολογίας, ντράμμινγκ, παραγωγής, κλιμάκων ή δεν ξέρω γω τι άλλο. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι βασιζόμαστε λοιπόν στην πρώτη μου πρόταση, ε αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό είσαι κουφός!
(Το depressive όπως θα έπρεπε να είναι.)
