Heavy Days in DoomTown - FINAL EDITION, 30/4 - 3/5 2015, Ungdomshuset, Copenhagen, DK

Πάμε λοιπόν για την τελευταία έκδοση αυτού του φεστιβάλ βαρύτητας. Αποφάσισα, γιατί έτσι γουστάρω, να γράφω για την κάθε μέρα ξεχωριστά μπας και ανεβάσω την επισκεψιμότητα στο ποστ μου και γραφτεί και κανα σχόλιο παραπάνω έτσι για τον χαβαλέ. Αυτή την φορά το κλιμάκιο του er είναι αποδεκατισμένο και οι λιγοστοί που τα κατάφεραν παρά τις αντιξοότητες (πλέον μένω μακρυά και όχι δίπλα) δίνουν βροντερό παρόν ανεμίζοντας τις χαίτες τους σαν σημαίες. Αφού ευλόγησα λίγο και τα ανύπαρκτα γένια μου ας πάμε στο ζουμί.
Ο χώρος γνωστός και εξαιρετικός ενώ παράλληλα ειναι και αναρχικός. Όλα λειτουργούν μέσα σε αυτό το πλαίσιο και μπορώ να πω πως σαν επισκέπτης μένω ικανοποιημένος για ένα τέτοιο φεστιβάλ που στηρίζεται κυρίως σε εθελοντική "δουλειά". Ο ήχος είναι πολύ καλός και τα συγκροτήματα παίζουν 1 ώρα είτε στην μεγάλη αίθουσα (καμιά 300-400 άτομα )είτε στο μπαρ το οποίο χωράει χοντρικά καμιά 150 άτομα υπολογίζω, αναλόγως το στρίμωγμα.

Προηγήθηκε η Πέμπτη, που παραδοσιακά λαμβάνει χώρα στο Loppen, στην οποία δεν είχα δικαίωμα εισόδου και έχασα τα ακόλουθα (τα οποία και δεν γνώριζα οπότε μικρό το κακό):

21.30 Gas Giant (dk)
22.30 New Keepers of the Water Towers (swe)
23.30 Castle (us)
DJ Martin Mordor (dk)

και ας περάσουμε στην χθεσινή πλούσια μέρα που είχε με την ακόλουθη σειρά τα εξής:

17.00 Main stage: Black Cobra (us)
18.00 Dødsmaskinen: Weak (dk)
19.00 Main stage: Acid Witch (us)
20.00 Dødsmaskinen: Evil Sprit (d)
21.00 Main stage: Horisont (swe)
22.00 Dødsmaskinen: Mantar (d)
23.00 Main stage: Acid King (us)
24.00 Dødsmaskinen: Night Viper (swe)
01.00 Main stage: Dopethrone (can)

Κατευθυνόμενος στον χώρο και αφού περνώ τα τυπικά με βραχιολάκια και κουπόνια κλπ βλέπω ότι έχουν βελτιώσει την διαρρύθμιση του εξωτερικού χώρου και έχουν βγάλει το merchandise από εκεί που ήταν πέρυσι δίνοντας λίγο περισσότερο χώρο στον ομολογούμενως περισσότερο κόσμο. Δυστυχώς, για μένα και το γέρικο μου κορμί δεν αντέχει 9-10 ώρες ορθοστασία και έτσι οι 2 πρώτοι της ημέρας μας χαιρέτισαν πριν καν φτάσω στον χώρο. Δεν έχω ιδέα λοιπόν τι παίξανε. Πάμε στην επόμενη μπάντα που ειναι οι Acid Witch και η οποία παίζει συμπαθητικά και μας ανοίγει την όρεξη. Δεν είναι ακριβώς ο ήχος που προτιμώ αλλά είναι αρκετά διασκεδαστικοί. Μετά το τέλος περνάμε γρήγορα γρήγορα στην μικρή αίθουσα για να παρακολουθήσω τους Evil Spirit στους οποίους τραγουδάει ο ντράμερ και μοιάζει στον φρανκ ζαππα. Παίζουν γρήγορα ως επί το πλείστον και μας δίνουν τις πρώτες στάλες ιδρώτα στο μέτωπο. Αξιόλογοι θα έλεγα και ιδιαίτεροι αν και πάλι δεν μου φαίνονται αρκετοί γι' αυτό που είχα κέφι. Στα καπάκια χωρίς ανάσα και με μία μπύρα στο χέρι περνάμε στην κυρίως σκηνή για να δω τους Horisont από Σουηδία. Ανεβαίνουν επάνω και το ντύσιμό τους - και όχι μόνο -μου θυμίζει λίγο 70's αρχές 80's και πείθομαι όταν διαπιστώνω και το μουστάκι του ντράμερ ο οποίος μου φέρνει στο μυαλό για κάποιο περίεργο λόγο τον bjorn borg ή κάποιον από τσόντα της δεκαετίας 70! Άβυσσος ή ψυχή η οποία δέχεται ένα σόκ όταν ξεκινάνε να παίζουν το hard n heavy πρωτομεταλ κλασικ ή ότι στο πούτσο θέλετε πείτε το. Το θέμα είναι ότι μας δώσανε τα μυαλά στα κάγκελα και χορτάσαμε μελωδία και καύλα από ένα συγκρότημα που τιμά την φανέλα της Σουηδίας. Για μένα η αποκάλυψη της ημέρας και πραγματικά γάμησαν με τον έναν ειδικά κιθαρίστα να μας δίνει στο πιάτο μισό κιλό έμπνευση σε μορφή μελωδίας. Εκστασιασμένος και ο μαλάκας δεν σκέφτηκα να τσιμπήσω κανά σιντί γιατί το μερτσανταιζ το είδα φεύγοντας αργά και τα είχανε μαζέψει. Οπως καταλαβαίνετε μετά από αυτή την εμφάνιση είναι λίγο δύσκολο να συνέλθεις άμεσα για την επόμενη μπάντα που είναι οι Mantar. German/turkish duo DIY και η περιέργεια χτυπάει να δούμε τι λένε. Παίξανε δυναμικά και με αρκετές δόσεις καφρίλας. Ενδιαφέρον σχήμα αλλά δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Κάτι σχόλια του τραγουδιστή δεν τα έπιασα. Είχε πρόβλημα με τα φώτα και κάτι έλεγε να βγάλουμε τα παπούτσια μας...δεν το πιασα. Δεν κατάλαβα αν ήταν στο πλαίσιο του κανείς δεν ενδιαφέρεται μην φοράτε παπούτσια ή κάτι άλλο. Περίεργο τυπάκι, ελαφρώς καμμένο μου φάνηκε. Τέσπα, τελειώνουν και ξαναπάω στην κύρια αίθουσα για να δω τους δεύτερους acid της βραδυάς. Acid King, με την τραγουδίστρια/κιθαρίστρια να μοιράζει occultιλα. Είδα αρκετή ώρα, αλλά κάποια στιγμή ένιωσα μια ανάγκη να φάω ένα βεγκανμπεργκερ με πατάτες και να κάτσω λίγο. Οπότε την έκανα και μετά το διάλειμμα για μάσα πέρασα κατευθείαν να δω Night Viper. Σουηδία ξανά με 2 γυναίκες στην σύνθεση και αρκετές στο κοινό! Χεβι λιτό και απέριττο και αρκετά δυναμικό που κούνησε αρκετά κεφάλια για τα 40 λεπτά που έπαιξαν εώς και στειτζνταιβινγκ έπαιξε. Νομίζω δεν έχουν ούτε ντέμο κάτι τέτοιο. Ο κόσμος όμως ζήταγε άλλο ένα και μας κάνανε την χάρη και παίξανε άλλο ένα και γουστάραμε. Και περνώντας στο τελευταίο συγκρότημα της βραδιάς οι οποίοι είναι συμπατριώτες των Rush και Anvil. α και είναι και τρίο. Και εκεί σταματάνε τα κοινά. Όχι, έχουν άλλο ένα. μακρυά μαλλιά και παίζουν μουσική...Μόνο που οι Dopethrone παίζουν μάλλον σλαντζ αν και ομολογώ ότι είχα κουραστεί λίγο και δεν έκατσα μέχρι το τέλος. Αυτά για σήμερα και αν ξέχασα κάτι θα συμπληρώσω -καλά ξέρω στα αρχίδια σας, ομοίως και μένα όμως.

Μεεεέρα!
Πιστός στο ραντεβού μου, σαν γνήσιος Έλληνας πάντα στην ώρα του και τέτοια...ΝΟΤ. Αφού συνήλθα από το χθεσινό θα σας περιγράψω επιγραμματικά το τι συντελέσθηκε στην χθεσινή βραδυά. Δυστυχώς όμως δεν έχω να πω πολλά για τα συγκροτήματα που παίζανε μιας και δεν είδα τίποτα σχεδόν και τα οποία ήταν τα εξής:
16.00 Dødsmaskinen: Reefer (dk)
17.00 Main stage: Guevnna (jp)
18.00 Dødsmaskinen: Saturnine (it)
19.00 Main stage: Mirror of Deception (d)
20.00 Dødsmaskinen: Epitaph (it)
21.00 Main stage: Serpent Throne (us)
22.00 Dødsmaskinen: Head of the Demon (swe)
23.00 Main stage: Conan (uk)
24.00 Dødsmaskinen: Profetus (fin)
01.00 Main stage: Bongzilla (us)

Βλέπετε αγαπητοί χρήστες χθες ειχα μια βάρδια στην καντίνα του φεστιβάλ από τις 6:30 ως τις 11:30 οπότε και έχασα το κυρίως μέρος. Θέση όμως την οποία τίμησα με αυταπάρνηση και σθένος σαν παλαίμαχος σερβιτόρος που ξανανιωσε να μπαίνει στο ρόλο του χαμογελαστού και ευγενικού υπαλλήλου δεχόμενος και ποικίλα εύσημα από διάφορα άτομα τα οποία αναγνώρισαν τι γαμάτος που είμαι. Για να μην σας κουράσω περισσότερο με διάφορα σκηνικά που παίχθηκαν στην καντίνα, ας προχωρήσω στο παρασύνθημα

- Saturnine: μπήκα καθώς είχαν ξεκινήσει και γινόταν λίγο ενας πανικός στην μικρή αίθουσα. Οπότε δεν έβλεπα ποιος έπαιζε. Άκουγα μόνο ένα συμπαγές πράγμα που ήταν βαρύ. Και ασήκωτο. Σαν τούρκικος καφές με 2 φουσκάλες (οι μερακλήδες να με συγχωρήσετε αλλά δεν έχω ιδέα από καφέ οπότε δεν ξέρω αν είναι βαρύς και ασήκωτος αρκετά, αλλά μου φάνηκε έξυπνο, χα). Πολύ αργότερα το βράδυ κατά την διάρκεια του αφτερπαρτυ μεταλ καραοκε με ενημέρωσε μια κοπέλα πως το τρίο που τραγούδαγε δίπλα μου σε κατάσταση ελαφριάς ή και προχωρημένης μέθης ήταν αυτές. total eclipse of the heart ηταν ένα από τα χιτ, τζουντας πριστ, κουην τιμήθηκαν δεόντως.
Από κει και πέρα με κάλεσε το καθήκον και το μόνο που άκουγα ήταν παραγγελίες για φαί...Πολλές παραγγελίες. Στο βάθος ακουγόταν ήχος αλλά τι και πως θα σας γελάσω. Οπότε πανε και οι Mirror of Deception και οι Epitaph και οι Serpent Throne και οι Head of the Demon και επανήλθαμε στους Conan τους οποίους άκουσα πολύ λίγο γιατί αυτό που χρειαζόμουν ήταν μια μπύρα και μια καρέκλα γιατί τα χα παίξει.
Αφού στάνιαρα λιγάκι πήγα να ακούσω και λίγο Profetus. Τους οποίους δεν ήξερα και το funeral τους μου θύμισε άλλες εποχές. Και κοιτώντας σήμερα δισκογραφία κατάλαβα και γιατι δεν τους ξέρω. Αυτοί υπάρχουν απο το 09 μόλις, και εγώ καλά καλά δεν έχω τελειώσει με την δεκαετία του 90. Αλλά έπιασα και λίγο την κουβέντα με διάφορα άτομα και πέρασε γρήγορα η ώρα οπότε ναι καλά παίξανε αν και δεν είχα ιδέα γι αυτούς πριν.
Και πάμε στο κλου της βραδυάς, μάλλον, Bongzilla. Κουνήσαμε το κεφαλάκι μας ρυθμικά για αρκετή ώρα, αν και μου φάνηκε το επίπεδο της φούντας να τους έχει επηρεάσει. Νομίζω ο ντράμερ ήταν ο πιο κουλ. Μπασίστας και τραγουδιστής το διασκέδαζαν. όπως και ξαφνικά ένιωσα λίγο έναν αέρα αμερικανικού Νότου ή έστω αμερικανικου κάτι να γυρνάει μαζί με την πίπα που κέρασε τον κόσμο ο τραγουδιστής. Τραγουδιστής καταχρηστικός τίτλος γιατί πιο πολύ απλά ουρλιάζει και αναρωτιόμουν αν έχουν στίχους.
καλά ήταν, το πάρτυ μετά ακόμα καλύτερα, αν και κούραση. τα είπα λίγο και με τους χιλιανούς που θα παίξουν σήμερα. Dead congregation (είπαν τα καλύτερα) και άλλη μια μπάντα ελληνική ανέφεραν. τα είπα λίγο και με τους γιαπωνέζους που παίζανε χθες και κάποια στιγμή αποχωρήσαμε γιατί είχε αρχίσει να ξημερώνει.

Αγαπητοί μου χρήστες δίνω ξανά, πιστός στο ραντεβού μου με τους αναγνώστες, τα νέα από το μέτωπο του ντουμ ολοκαυτώματος που διεξήχθη εψές το βράδυ στο γνωστό σημείο στο Κέντρο της Γης - σύμφωνα με την δανέζικη οπτική. Αφού βάλουμε λίγο μουσικούλα και συγκεκριμένα vicious rumors για συνοδεία. Η μέρα διέθετε το εξής μενού:
16.00 Main stage: King Dude (us)
17.00 Dødsmaskinen: The Hyle (dk)
18.00 Main stage: Capilla Ardiente (chile)
19.00 Dødsmaskinen: Night Profound (can)
20.00 Main stage: Abysmal Grief (it)
21.00 Dødsmaskinen: Hoopsnake (can)
22.00 Main stage: Hooded Menace (fin)
23.00 Dødsmaskinen: The Order of Israfel (swe)
24.00 Main stage: Bell Witch (us)

Για λόγους ανωτέρας βίας και παράδοσης έχασα τα πρώτα 2 συγκροτήματα οπότε αν ξέρει κανείς τι παίζουν ας μου πει και μένα.

Μπήκα στις πρώτες νότες που κοπάναγαν οι χιλιανοί ξάδερφοι του Τομ αραγια. Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω τους 2 γηραιότερους σε κιθάρα και μπάσο με σβέρκο μουλαριού και τόνους μεταλλικής καυλοσύνης που έραιναν σε μορφή ήχων στο κοινό, οι οποίοι συνοδεύονται από τον έτερο κιθαρίστα σε εφάμιλλα επίπεδα αν και πρέπει να ναι λίγο νεώτερος, τον γίγαντα τραγουδιστή και τον αξιόλογο αφανή ήρωα εκεί πίσω. Capilla Ardiente (chile). Μικρό σετ πόρωση αν και το γνήσιο μεταλ τους ίσως ακουγόταν κάπως στις 6 το απόγευμα. Σε κερδίζουν με το πάθος και πρέπει να ρίξω καμιά αυτιά στο υλικό τους.
Εν συνεχεία περνάμε στην μικρή αίθουσα για να δούμε τους Night Profound (can) οι οποίοι δεν φαίνονται τυπικοί μέταλ μουσικοί με τυπικά μέταλ όργανα και τυπικά μέταλ συμπεριφορά...Αφού είναι Καναδοί από to Vancouver - αν και σύμφωνα με την Καναδέζα που γνώρισα στο φεστιβάλ δεν είναι Πραγματικοί Καναδοί γιατί δεν κάνει κρύο εκεί. Άσε που δεν είναι τρίο. Καταρχήν στην σκηνή υπάρχουν 2 τραγουδιστές με ακουστικές κιθάρες, πίσω τους βρίσκεται ένας τυπος με 2 τύμπανα και 2-3 άλλα όργανα όπως βιολί και καμπανάκι κλπ και άλλος ένας με ηλεκτρική κιθάρα και ταμπούρλο..;! Ήταν εμπειρία η παρακολούθηση αυτού του ακουστικού κουαρτέτου νεοφολκ μουσικής και τα είπαν ωραία κερδίζοντας το χειροκρότημα.

Σ αυτό το σημείο συναντήθηκα με έτερο εκλεκτό μέλος του er που έκανε το ταξίδι για το φεστιβάλ και αφού ανταλλάξαμε νέα κατευθυνθήκαμε στην μεγάλη αίθουσα για να δούμε τους Abysmal Grief (it). Δεν είχα την χαρά να τους δω πέρυσι και απ' ότι μου εξήγησε ο συνοδοιπόρος ήταν πολύ καλύτεροι, ενώ φέτος η κιθάρα ήταν θαμμένη και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μειονεκτεί σε σχέση με τα πλήκτρα. Εμένα προσωπικά με κούρασαν και αφού άκουσα αρκετά τα πλήκτρα του τραγουδιστή, την έκανα για να πάω να βρω την Καναδέζα, για κακή μου τύχη μάλλον (εντάξει, υπερβάλλω). Γιατί εν αγνοία μου βρέθηκα υποχρεωμένος να πάω πρώτη γραμμή να παρακολουθήσω το crust?!sludge?metal? των Καναδών Hoopsnake οι οποίοι έχουν ευρηματικούς τίτλους και μπόλικη καύλα. Όσον αφορά στους τίτλους "evolution of the whale" και μερικοί άλλοι αν θυμάμαι καλά αρκετά ευρηματικοί. Όσον αφορά στη καύλα, έτυχε να προσέξω πως το μπλουζάκι του κιθαρίστα ήταν motorhead, bolt thrower του ντραμερ, αλλά δεν έβλεπα του μπασίστα και αυτό γιατί πάνω στην πόρωση δεν συνειδητοποίησε πως το έσκισε.. Και αν δεν πειστήκατε, βάλτε κανα τραγούδι τους να ακούσετε. Τραγουδάνε και οι 2 μπασο και κιθαρα και βαράνε αλύπητα.

Αφού τσιμπήσαμε και το βεγκαν μπεργκερ μας περάσαμε να ακούσουμε τους Hooded Menace (fin) οι οποίοι φοράνε κουκούλες...και παίζουν ντεθ/ντουμ και το παίζουν αρκετά καλά.- Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Λιτά και απέριττα και χωρίς πολλά πολλά λόγια.
Αντίθετα για τους επόμενους έχω να πω ότι τιμούν το όνομα του gothenburg μιάς και συνήθως μαλακίες έρχονται από εκεί. The Order of Israfel (swe) κύριοι και κυρίες και ήταν πολύ καλοί στο κλασικό στυλ με ελαφριές νότες επικού κυκλάμινου και αξίζουν την προσοχή σας. Πάντως την δικιά μου την κέρδισαν και θα τους έχω στα υπόψιν.
και κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος και όσοι επιβιώσαμε ως αυτή την στιγμή, συνοδεία και μιας ελαφριάς βροχής, πήγαμε να δούμε τους Bell Witch (us) να κλείνουν - δεν ξέρω αν μπορώ να πω μεγαλειωδώς το φεστιβάλ - αλλά σίγουρα ιδιαίτερα! Duo, όχι καπότες, με ντραμς/φωνη και 6χαρδο μπάσο/φωνή. Ήχος που σκάει σαν βουβάλι επάνω σου είτε από τα ντραμς είτε από το μπάσο.

Και κάπου εκεί το φεστιβάλ τελείωσε. Σνιφ, κλαψ, λυγμ.