U.K. or U.S.?

Δεν ξέρω αν υπήρχε παρόμοιο θρέντ, το έψαξα και δεν. Θα είχε έναν χαβαλέ όμως.
Εντάξει, ένα μεγάλο μέρος της μουσικής που ακούμε (punk θες? hardcore/metal/rock whatever) έχει τις ρίζες της είτε στην Αμερική, είτε στην Μεγάλη Βρετανία.

Ας προσπαθήσουμε να πούμε ποιά σκηνή προτιμούμε, παρακαλώ με επιχειρήματα. Όσο μεγαλύτερη ανάλυση, τόσο το καλύτερο.

Προσωπικά, τείνω ένα κλίκ (μόνο ένα κλικ όμως) προς την Αμερική. Εξηγούμαι.
Η Αμερική έβγαλε μερικές από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες: DRI, Wipers, Descendents, Jerry's Kids, Ramones. Όμως κανένας, μα κανένας, δεν έπαιξε punk όπως οι Disorder, Chaos U.K, Discharge. Επίσης, μία από της αγαπημένες μου επιμέρους σκηνές είναι αυτή του "Britcore". Ηeresy, Joyce Mc Kinney Experience, HDQ, Depraved, άπειρες μπάντες γενικά, και ίσως η πιο υποτιμημένη σκηνή της ιστορίας. Kαι βεβαίως, αναφερόμενος σε street μουσικές, κανείς δεν έπαιξε Oi! σαν τους Βρετανούς. Ίσως είναι και η μοναδική "δικιά τους" μουσική. Όλες οι άλλες σκηνές/μπάντες από οποιαδήποτε χώρα, είναι πολύ λίγες συγκρινόμενες σε αυτό το είδος με τους Βρετανούς.

Όμως:
1) Οι Αμερικάνοι είχαν μία μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Ναι, οκ, είναι ουσιαστικά ολόκληρη ήπειρος σε σχέση με την Μεγάλη Βρετανία, αλλά και πάλι μπάντες όπως οι Meat Puppets, Minutemen, Leaving Trains δεν θα μπορούσαν με τίποτα να βγούν από την Μ.Β.
2) Οι Αμερικάνοι, ακόμα και αν έπαιζαν φουλ σάπια (Siege, Deep Wound, Septic Death), είχαν έναν..."επαγγελματισμό". Υπάρχουν δίσκοι των Chaos U.K και των Disorder αλλά και πολλών ακόμα Βρετανικών συγκροτημάτων, όπου πραγματικά γίνεται ένα ΧΑΟΣ. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, δεν σου μένει τίποτα.
3) Μπορεί οι Βρετανοί να γέννησαν το post-punk, οι Αμερικάνοι όμως ουσιαστικά το τελειοποίησαν, περνώντας επιρροές από ψυχεδέλεια, folk, country, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
4) Οι Βρετανοί βγάλαν και πολλές κούφιες μαλακίες-πολύ περισσότερες από τους Αμερικάνους, αναλογικά. Και επίσης, πολλά άρρωστα κινήματα (RAC) ξεκίνησαν από εκεί.


Τώρα, σχετικά με το heavy metal, εκεί είμαι με την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας. Ο πιο "ζεστός", "ανθρώπινος" ήχος που είχαν οι Βρετανικές μπάντες, σε συνδυασμό με την πιο street νοοτροπία, μου άρεσε πάντα πιο πολύ σε σχέση με το φαντασιακό/υπερβατικό στυλ των περισσότερων Αμερικάνων. Ίσως να ευθύνεται για αυτό το γεγονός ότι το heavy metal στην Βρετανία ήταν μία μουσική υποκουλτούρα της εργατικής τάξης, ενώ στην Αμερική ήταν περισσότερο μουσική της μεσαίας τάξης, δεν ξέρω. Αλλά προτιμώ χίλιες φορές π.χ. τους Satan/ Witchfinder General/ AngelWitch από τους Crimson Glory/Virgin Steele κτλ κτλ.

Ντισκας.

Μπορούν να ειπωθούν πάρα πολλά. Εγώ έχω απάντηση για τον εαυτό μου, ωστόσο οφείλω να πω εξαρχής ότι η σύγχρονη μουσική (punk/rock/metal/alternative κ.ά.) χρωστάει πάααρα πολλά στους Βρετανούς.

Λοιπόν, τα όσα όμορφα έγραψε ο Reject πιστεύω ότι έρχονται σε συμφωνία με αυτά που ακούω τις περισσότερες φορές από φιλόμουσους που συζητούν για το θέμα. Υπάρχει, εν πολλοίς, μία αβάντα των Άγγλων σε θέματα

α) Κιθάρας. Γλύκος ήχος, μελαγχολικός ενίοτε, «κελαηδιστά» solo. Γενικά μιλώντας, οι περισσότεροι Άγγλοι axemen το κατέχουν το όργανο.

β) Πρωτοτυπίας. Ε ό,τι και να πούμε, εάν έχουν γεννηθεί στο Νησί οι Pink Floyd, Queen, Maiden, Sabbath, Purple και πάει λέγοντας, τότε μιλάμε για τον τόπο των κατεξοχήν εμβληματικών ροκ συγκροτημάτων. Τα ίδια πάνω κάτω φαντάζομαι θα ισχύουν και για άλλα μουσικά είδη.

γ) Αλητείας. Κλασικό άλλωστε σύμβολο-φετίχ των αλανιών είναι η αγγλική σημαία. Είτε στο NWoBHM είτε στο punk η αλητεία και ένας καλώς νοούμενος τσογλανισμός είναι δύο κυρίαρχα στοιχεία. Συνοδεύονται συνήθως από στυλιστικές επιλογές που κατόπιν κατακτάνε την υφήλιο.

δ) προσθέστε ό,τι άλλο νομίζετε, π.χ. ζοφίλα, φολκ, ψυχεδέλεια κ.λπ.


Αντίθετα, οι Αμερικανοί τα πάνε περίφημα σε:

α) Δύναμη/Πώρωση/Θράσος/Τσαμπουκά. Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε και να τελειώσουμε στην κουβέντα: SLAYER. Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί. Είναι πραγματικά δεκάδες τα σχήματα που έρχονται από την Αμερική και χαρακτηρίζονται από μια ζωώδη ενέργεια, η οποία ενίοτε πάει χέρι-χέρι με τη τεχνική. Είτε με τσιρίδα είτε χωρίς οι Αμερικανοί συνήθως take the listener by force και τα σαγόνια του ακροατή στο πάτωμα...

β) Αμερικάνικου Τσογλανισμού / Αμερικ(λ)ανιάς. Μπάντες όπως οι Metal Church, οι Flotsam and Jetsam, οι Vicious Rumors, ή οι Alice in Chains, αν προτιμάτε, διαθέτουν μια A-CLASS στάμπα στον ήχο τους. Η ρυθμική κιθάρα θα έχει τον ιδανικό ήχο, ο τραγουδιστής θα αμερικανίζει όσο πρέπει, οι στίχοι θα είναι όσο πρέπει κοινωνικοί (ή και όχι). Τα πάντα θα είναι εκεί για να πωρώσουν τον ακροατή και να τον κάνουν να νιώσει ροκομεταλλάδικη ηδονή. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σληζοσουηδικά καινούρια σχηματάκια (του ενός φεγγαριού) είναι μια τρίχα από άσματα τύπου You Could Be Mine.

γ) βάλτε ό,τι άλλο θέλετε εδώ. Adams/ατσάλι/μετάλικατς/Φλόριντα/Τέξας/Καλιφόρνια και πάει λέγοντας.

Κλίνω, λοιπόν, προς την Αμερική. Προτιμώ τις μπάντες της. Στο metal, επίσης, να πω ότι έχει και την ιστορία της Metal Blade με το μέρος της. Συνεπώς, οποισδήποτε Άγγλος μεταλλάς «στο τέλος της ημέρας» έχει να αναμετρηθεί με Awaken the Guardian και σία.

εχει υπαρξει ενα αρθρο απο καποιον τυχαρπαστο μαμελουκο καποτε...αν το βρω θα το ποσταρω
βεβαια ο τυπος το επιανε εντελως επιφανιακα και εφτανε μεχρι τους Puressence πχ, τεσπα

ειμαι ΚΑΡΓΑ αμερικαναρα
αλλη κλαση, αλλη ανωμαλια

το να το παρω ιστορικα και να αναφερω μπαντες κλπ ειναι προφανως ασκοπο
απλα να πουμε οτι πολλα πραματα που βγηκαν απο κει οι αγγλοι ΔΕΝ μπορουσαν να τα αναπαραγουν, βγαλαν αλλα βεβαια αλλα οπως και να το καμομε...

Με τι λόγια να περιγράψω τα πρώτα riffs του flight of icarus; Πως να δώσω σε έναν κωφό να καταλάβει την ανατριχίλα του black sabbath; Άραγε ποία θα ήταν η πορεία της μουσικής, αν δεν υπήρχαν οι joy division; Οι pink floyd για μένα εκφράζουν ίσως το βαθύτερο μουσικό συναίσθημα που έχω νιώσει μέχρι τώρα.

Από την αντίπερα όχθη του ατλαντικού, οι riffάρες του chris olliva στο hall of the mountain king ισοπεδώνουν κάθε προσπάθεια να κρατηθείς από το headbanging.

Δεν υπάρχουν και πολλά να προσθέσω. Από άποψη συναισθήματος νομίζω η αγγλία είναι πολύ πιο ανοιχτοχέρα, έχει σμπαραλιάσει αρκετές φορές την καρδιά μου σε άπειρα κομμάτια ("does anybody here remember vera lynn"), χωρίς να λέω πουθενά όμως ότι και η αμερική δεν διαθέτει μπάντες που μπορούν να μεγαλουργήσουν. Μα μιλώντας με το συναίσθημα, καθώς ούτε παικτικά πρόκειται να διαλέξω, ούτε επειδή η μια χώρα γέννησε και πρωτοέθρεψε το heavy metal, ενώ η άλλη μεγαλούργησε στο folk, με εκφράζει αρκετά περισσότερο. Οπότε, U.K..

Το ερώτημα που τίθεται λίγο πολύ είναι ΒΥΖΙΑ Η ΚΩΛΟΣ.

Πολύ καλό που δεν προστέθηκε πολλ μπας και πει κανείς καμιά κουβέντα στα σοβαρά.

Γενικά είναι ολίγον δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα με απλά λόγια, πρωθύστερα θα πω ότι το δικό μου tl;dr είναι ΓΙΟΥ-ΚΕΊ

Συμφωνώ με πολλά εκατέρωθεν που έχουν ειπωθεί ως τώρα.

Ας επικεντρωθούμε απ' τον εικοστό αιώνα και πέρα.
Οι Βρετανοί υπάρχουν ως έννοια και ως πολιτισμός πολύ πολύ περισσότερα χρόνια από τους Αμερικάνους. Θα περίμενε κανείς λοιπόν η πολιτισμική προσφορά της Βρετανίας στη μουσική να'ναι πιο πολύχρονη και πολύπλευρη από την αμερικάνικια.
Κι όμως. Οι αμερικάνοι, μπολιασμένοι από την ευρωπαϊκή κουλτούρα, τη μάμα άφρικα, τους λατινόφωνοι και τους γάλλοι με τους οποίους είχαν εκτεταμένες επαφές από τις αρχές του πολιτισμού τους κατάφεραν να φτιάξουν τη τζαζ, τα μπλουζ, τα ροκενρολ, τα βλάχικα-τα-δικά-τους-τα-κάντρι, το αμερικάνικο ιδίωμα της κλασικής μουσικής, τα ράπια, τα χιπχόπια και χίλια άλλα. Εν αντιθέσει, αν ρωτήσει κανείς πού ήταν στο μουσικό χάρτη η βρετανία μέχρι το 1950 (χοντρικά και λίγο αυστηρά), μάλλον θα πάρει την απάντηση ότι "έτρωγαν βαλανίδια".
Κι όμως όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε και οι βρετανοί και οι αμερικάνοι διαμορφώνουν το παγκόσμιο (ή τεσπά το "δυτικό") γούστο. Για μένα, για τους αμερικάνους κάτι τέτοιο δεν είναι ιδιαίτερα περίεργο: είναι η χώρα που κατέχει την πολιτική, στρατιωτική, οικονομική και επικοινωνιακή υπεροπλία. Οτιδήποτε αμερικάνικο έχει πιο πολλά λεφτά (κατά μέσο όρο) να προβληθεί και έχει και μία ολόκληρη πολιτισμική βάση που είναι ήδη ευρέως γνωστή, πάνω στην οποία μπορεί να αναφέρεται και να αντλεί έμπνευση και οπαδούς. Μ' αυτό δε θέλω με κανέναν τρόπο να μικρύνω την υπεργαματοσύνη της αμερικάνικης τέχνης, όπου αυτή υπάρχει. (και υπάρχει μπόλικη). Απλά θέλω να πω ότι αν 2 έργα έχουν ας πούμε παρόμοιο λέβελ ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗΣ, τότε το αμερικάνικο θα γίνει πολύ πιο εύκολα γνωστό, κατανοητό και κάποιος θα συσχετιστεί μαζί του πολύ πιο εύκολα.

Απ' την άλλη πείτε με τι γίνεται με τη Βρετανία. Ξαφνικά, εκεί που θα έλεγε κανείς ότι η παγκόσμια μουσική κληρονομιά της Βρετανίας είναι ο Elgar κι ο Britten (που σιγά τα ωά για τον δεύτερο), μέσα σε μερικά χρόνια κατάφερε να ορίσει το τι ακούγεται στις δυο πλευρές του ατλαντικού. Από το μεγάλο μπαμ της Βρετανικής Ποπ Κουλτούρας και μετά, δεν υπάρχει είδος μουσικής που να μην έχουν καταπιαστεί βρετανικές μπάντες μαζί του και να μην το έχουν κατακτήσει. Η Βρετανία, ένας μουσικός πουθενάς, ένας πολιτισμός που μόνο λογοτεχνία είχε αξιολόγη (μεγάλο ποσοστό της οποίας αβάσταχτα ξενέρωτη), από το 60 και πέρα έχει καταφέρει να κάνει τον κόσμο να παραμιλάει.

Γι' αυτό και τους πάω τους μπαγάσηδες, γιατί μας την είπανε εκεί που δεν το περιμέναμε.

Εγω που δεν ειμαι διαβασμενος και δεν εχω μουσικη παιδεια , μπορω να το απαντησω πιο απλα.
Disturbed , Metallica , System of a down , Megadeth , Tool , Mudvayne, from autumn to ashes , trivium, element eighty, devildriver και καμποσα αλλα (που δεν τα ξερει η μανα τους) ειναι αμερικανιες.

Απο βρετανια μερια , cradle of filth, jethro tull , beatles , muse που οκ ολοι (!) ακουγαμε αλλα πλεον τα βαρεθηκαμε.

Οποτε U.S. απο μενα μιας και τετοια ακουω.

(θα επρεπε να υπαρχει και ενα option για scandinavian παντως.)

Πάντως δεν είναι ακριβώς "δίκαιη" σύγκριση, στην μια έχουμε 300 εκ. ανθρώπους, στην άλλη έχουμε 60. Μπορεί οι Αγγλοι να έχουν δυνατή σκηνή, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με μια ολόκληρη ήπειρο. Η μουσική που θα βγεί επιρρεάζεται ακόμα και από το κλίμα της περιοχής, όπου Αμέρικα έχει σχεδόν τα πάντα. Ευρωπαικός vs αμερικάνικος ήχος φαίνεται πιο δίκαιο.

ανιμαε προφανως δεν τιθεται θεμα συγκρισης απο τον θρεντσταρτερ
αλλα ακομα κι ετσι τα ποσοτικα που παραθετεις δεν εχουν να λενε τιποτα, και η Γερμανια τρανυτερη απο την Αγγλια ηταν αλλα εδωσε ταρχιδιατης στα 60s
τα περι κλιματος κλπ τα αφηνω ασκολιαστα...σοβαροι να ειμεθα

Παναιωτη αν και εισαι οφφτοπικ γραφοντας περι μουσικης ιστοριας και τετοια καμνεις μερικες ισοπεδωσεις...
η Soul δεν θα ηταν αυτην που ηταν αν οι αμερικανοι δεν ειχαν παει προπολεμικα σε καποιο τυχαιο αγγλεζικο θεατρο
τα περι μαμας Αφρικης κλπ ειναι καπως φαιδρα (σορρυ) διοτι μια χαρα ετρωγαν πουτσα ολα αυτα και θαψιμο προκειμενου η Νεα Γη να γινει μια Νεα Ακομα Πιο Γαμηστερη Ευρωπη (Προτιμοτερα Αγγλο-Γερμανια) , εαν θεωρουμε οτι στην ελλαδα υπαρχει κενο οσον αφορα την μουσικη παραδοσις μας στην αμερικη να δεις τι γινεται...και ξερεις ε? εκει κανουν ερευνα οχι αστεια

τεσπα στα του θρεντ...
ακουω κυριως ψυχεδελεια, punk, postpunk, noiserock και διαφορα καψουρουποειδη
σε ΟΛΑ αυτα (και σε καμποσα αλλα) η αμερικαναρα εδωσε οχι τα φωτα, τον ΗΛΙΟ τον ιδιο στο πιατο

κι επειδης ειχα δει το ποστ του ικονοκλαστς στο αλλο θρεντ, για το ασμα του Aphex Twin ομιλω, οταν ειχε βγει υπηρχε θεμα για το οτι πατησε πανω σε ασμα απο τα 60s :)

Έξτρα νόημα στο παρόν thread, αν κάτσει κανείς και αναλογιστεί τα αγγλικά διαμάντια που ξεοήδησαν επί εποχής Θάτσερ. Αν και outsider μέχρι στιγμής στην κουβέντα, το UK ξανανεβαίνει.