Nightstalker/Universe 217/Heritage 29/9/12 8ball club thessaloniki
Όταν ήμουν 15 και δεν είχα δει ούτε βυζιά live, ήθελα να γίνω steve harris στη θέση του steve harris και εναλλακτικά Χάκος στη θέση του Χάκου. Ο καιρός πέρασε, μεγάλωσα, είδα και βυζιά, αλλά κάπου στην πορεία εγκατέλειψα τα 2 μου αυτά όνειρα. Θέλοντας να γράψω 2 κουβέντες για το λάιβ τα θυμήθηκα και είπα να κάνω -στα 28 μου πλέον- μια απόπειρα να γίνω Χάκος.
Απόγευμα Σαββάτου λοιπόν με μία δόση μελαγχολίας μαθαίνοντας ότι η ΑΕΚ βαδίζει ολοταχώς για Β εθνική. Τεσπα το ξεπερνάμε και πάμε 8ball. Συνάντηση με επιφανή μέλη του ER και αναμονή για το ξεκίνημα. Κόσμος αρκετός, λιγότερος όμως από τον Μάρτη που είχαν ξανάρθει οι stalker.
Ξεκίνημα με τους πατριώτες μου Heritage, μην περιμένετε να είμαι αντικειμενικός, Ήπειρος ρε μουνιά και τέτοια. Δεν χρειάζεται όμως καμία προσπάθεια αβανταρίσματος μιας και η μπάντα γαμάει κώλους. Metal ήχοι αλλά από τους καλούς, όχι από κείνα με τα στρουμφάκια, τις φράουλες και τα βατόμουρα στο μαγεμένο δάσος. Δυνατοί, στακάτοι και Heavy. Μπασίστας με Rickenbacker. Δεν είναι τώρα για να λέμε τώρααααααα ιστορίες για αγρίους. Δυνατές κιθάρες και δυνατό drumming. Δικά τους κομμάτια-εξαιρετικές συνθέσεις. Ο κόσμος λίγο μουδιασμένος αρχικά μιας και δεν τους ήξερε, γρήγορα όμως μπήκε στο νόημα και καταχειροκρότησε τη μπάντα. Καλώς να μας ξανάρθουν, κέρδισαν αρκετό κόσμο ψες.
Universe 217. Σιωπή. Με το που ανέβηκαν, μας άρπαξαν από τα μούτρα, μας καθήλωσαν και δεν μίλησε κανείς. Μπορεί να μην είναι του απολύτου γούστου μου η μουσική τους αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όταν βγαίνει μία μπάντα αυτού του επιπέδου, παραδίνεσαι και ακούς με προσοχή. Στο τέλος τσιμπάς και το cd τους να μελετήσεις πιο σωστά. Έτσι πάει. Τι φωνάρα Θεέ μου. Τι πάθος, τι καταιγισμός συναισθημάτων και ήχων... Δηλώνω σοκαρισμένος.
Και μετά βγήκαν οι Nightstalker. Go get some. Ξύλο, πανικός, μόνο αγάπη γιαυτή τη μπάντα. Ξεκινάνε με κάμποσα από το καινούριο, δεν την παλεύω να συγκρατήσω set list, είναι άψογοι σε όλα τους και ο ήχος θερίζει. Αντρέας Λάγιος. Σεβασμός. Έκανε το musicman να γκρουβάρει όλο το μαγαζί δίχως έλεος. Γιε γιε γιεα. Κι ενώ η πιτσιρικαρία μπροστά, σε συνεργασία με τον σότο τον τεκίλερ δίνουν ξύλο αβέρτα κι εμείς με το ζόρι την παλεύουμε να σταθούμε όρθιοι, σκάει και το never know (super sonic). Ε εκεί γαμήθηκαν όλα. Επιληψία. Έτσι πήγε ως το τέλος. Το λάιβ τελειώνει έχοντας διάρκεια όση ακριβώς χρειαζόταν (δεν θυμάμαι όμως πόσο, το λέω εντελώς από άποψη πληρότητας που ένιωσα). Και του χρόνου να 'μαστε καλά. Nightstalker best band ever.
